با توجه به تحولات صورت گرفته در قرن اخیر، بناهای تاریخی به شدت در معرض تخریب و نابودی قرار دارند، این درحالی است که بخش عمده ی بافت شهرهای ایران را بناهای تاریخی تشکیل می دهند. بررسی ها نشان می دهد تا کنون مطالعات چندانی در مورد این بناها صورت نگرفته و شناخت جامعی نسبت به آن ها وجود ندارد، در صورتی که عملکرد در آن ها که براساس نیازهای انسان و محیط ساخت شکل گرفته اند می تواند در رسیدن به الگوی بنای مناسب سودمند باشد. در حال حاضر برخی از معماران، فضای معماری را به عنوان فضای واسطه ای میان انسان و محیط قرار می دهند و با استفاده از مصالح و مواد طبیعی، رجوع به روش های بومی و مشخصه های آن، معماری نوین خود را خلق می کنند و ساختمان خود را از طرفی با نیازهای روز تطبیق می دهند و از طرفی دیگر سعی در پیوند هرچه بیشتر آن با معماری بومی دارند.
درگذشته عناصر مختلفی به منظور استفاده ی حداکثر از محیط زیستی بناها به کار گرفته می شده، لذا پس از بررسی عناصر استفاده شده در ساختار بناهای سنتی ایران جهت ایجاد آسایش حرارتی در فضاهای مختلف بناها، به شکل گیری این عناصر به صورت امروزین برای بناهای جدید و مدرن پرداخته می شود.
روش تحقیق
روش تحقیق ترکیبی از مطالعات کتابخانه ای و میدانی بوده است.
سوالات اساسی تحقیق
تعریف پایداری
طراحی پایدار نوعی از طراحی است که قصد دارد به نیازهای امروز بدون آسیب رساندن به منابع نسل های آینده پاسخ دهد. در طراحی پایدار باید به پایداری اجتماعی و اقتصادی به اندازه مصرف انرژی و تأیید محیطی ساختمان ها و شهرها اهمیت داده شود (سجادی قائم مقامی، پوردیهیمی، ضرغامی، 1389، .( 76
در یک چارچوب کلی می توان معماری پایدار را به معنای »خلق محیط پایدار انسان ساخت« تعبیر کرد.
