بخشی از مقاله
تواضع و فروتنى
هفتمين نصيحت حكيمانه، و اندرز ارزشمند لقمان به پسرش، مسإله رعايت تواضع و فروتنى است ،كه مى توان آن را مادر ارزشها و كليد گنجينه كمالات ناميد، لقمان به پسرش چنين فرمود: «و لا تصعر خدك للناس...؛ پسرم! با بى اعتنايى از مردم روى مگردان». [1] يعنى متواضع و فروتن باش.
معنى تواضع و اقسام آن
تواضع در اصل از واژه وضع كه به معنى فرونهادن است گرفته شده، از اين رو به زايمان زنان به وضع حمل تعبير مى شود، و مفهوم آن از نظر اخلاقى اين است كه انسان بايد خود را در برابر خدا و خلق خدا پايينتر از موقعيت خود قرار دهد، فروتنى و فرو روحى كند، و ضد آن تكبر و بزرگ نمايى و فخرفروشى است كه از صفات رذيله، و مايه و پايه انحرافات فكرى و عملى بسيار زشت است.
البته بايد توجه داشت چنان كه خواهيم گفت تواضع به معنى خوارى و ذليل نشان دادن خود نيست كه ضد ارزش و مورد نكوهش مى باشد چنانكه ذكر مى شود.
از نشانههاى تواضع اين است كه انسان در برابر مردم، خوش رو، خوش برخورد است، و هنگام معاشرت و جدا شدن از آنها، با روى باز و دل پذير روبه رو يا جدا مىشود، و جداييش محبتآميز است، نه از روى بى اعتنايى كه موجب كينه و كدورت شده، و از نشانههاى خصلت زشت تكبر و خود شيفتگى است.
تعبير به «لاتصعر» اشاره به اين است كه تواضع نكردن، و بروز كردارى ضد تواضع در انسان يك نوع بيمارى آشكار است، چرا كه تصعر چنان كه در لغتنامه مصباح المنير آمده در اصل از واژه صعر گرفته شده، و صعر در لغت يك نوع بيمارى است كه شترى به آن مبتلا مى شود، و آن شتر بر اثر آن بيمارى، گردن خود را كج مىكند.
بنابراين خارج شدن از حريم تواضع يك نوع بيمارى آشكار است، كه بيانگر بيمارى و عدم صفاى درونى مىباشد. تواضع داراى نشانهها و درجات مختلف است، بايد آنها را شناخت و به موقع رعايت كرد، مثلا امام باقر(ع) مىفرمايد: «التواضع الرضا بالمجلس دون شرفه، و ان تسلم على من لقيت، و ان تترك المرإ و ان كنت محقا؛ تواضع آن است كه به كمتر از جايگاه شايسته خود در مجلس قناعت كنى و هنگام ملاقات با كسى، در سلام كردن پيشىگيرى، و در گفتگوها از جر و بحث پرهيز كنى گرچه حق با تو باشد». [2]
شخصى از حضرت رضا (ع) پرسيد: حد و مرز تواضع چيست كه اگر كسى آن را رعايت كند به عنوان متواضع به حساب مىآيد؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: «تواضع داراى درجاتى است، يكى از آن درجات اين است كه انسان موقعيت نفس خود را بداند، و آن را با قلب سالم در همان جايگاه قرار دهد، و براى ديگران همان را بپسندد كه براى خود مىپسندد، هرگاه از كسى بدى ديد، آن را با نيكى پاسخ دهد، خشم خود را فرو برد، از گناهان مردم بگذرد، و آنها را مورد عفو قرار دهد، خداوند نيكوكاران را دوست دارد». [3]
نتيجه اين كه تواضع يك حالت خشوع و خضوع معقول درونى است كه نشانههاى آن در رفتار و كردار و گفتار آشكار مىشود. و گاهى ممكن است، انسان از نظر روحى به مرحله اين حالت نرسد، ولى بتواند در عمل، خود را براساس موازين تواضع، هماهنگ سازد، چنين كسى عملا متواضع است.
اقسام تواضع
بايد توجه داشت كه به طور كلى تواضع بر دو قسم است:
1. تواضع در برابر خدا كه شامل تواضع، در برابر حق و قانون خدا، تواضع در برابر پيامبران و امامان و اوليإ خدا مى شود.
2. تواضع در معاشرت با مردم، از دوست، همسايه، پدرو مادر، معلم و استاد، همكار و... روشن است كه تواضع در برابر خدا، عالىترين و مهمترين درجه تواضع است، چنان كه ضد آن، تكبر در برابر خدا، بزرگترين گناه و سركشى است. تواضع در برابر خدا، جزء ايمان عميق، و اعتقاد صحيح و معرفت و راهيابى به مقام قرب الهى است، نشانه آن نهايت تسليم در برابر فرمانهاى خدا واطاعت از او، و كمال خشوع و خضوع در برابر عظمت او مىباشد، به گونهاى كه انسان خود را
همچون افتادن قطرهاى در اقيانوس، فناى در ذات مطلق الهى بنگرد و خود را هيچ و صفر بداند، و هيچگونه چون و چرا در برابر حق نداشته باشد، همه چيز را براى او بخواهد، و در مسير رضاى الهى گام بردارد، و اتصالش به خدا، در حدى باشد كه به قول شاعر:
اسير عشق تو از هشت خلد مستغنى است غلام كوى تو از هر دو جهان آزاد است
پيامبر اسلام (ص) كه بزرگ ترين و بىنظيرترين انسانها، و خلايق كل هستى است، آنچنان در برابر عظمت خدا متواضع بود كه وقتى از سوى خدا به او خطاب شد؛ تو را بين پادشاهى و رسالت يا بندگى و رسالت مخير نمودم، كدام را برمىگزينى؟ آن حضرت عرض كرد: بندگى و رسالت را. [4]
و امام صادق(ع) در وصف پيامبر(ص) فرمود: «ما اكل رسول الله متكئا منذ بعثه الله عز و جل نبيا حتى قبضه الله اليه متواضعالله عز و جل ؛ از آن هنگام كه پيامبر اسلام (ص) از طرف خدا مبعوث به رسالت شد، تا هنگام رحلت براى رعايت تواضع در پيشگاه خدا هرگز در حال تكيه بر چيزى، غذا نخورد».
روزى آن حضرت با گروهى از بردگان روى خاك نشسته بود، چون يكى از آنها با آنها گفتگو مىكرد، بانويى كه از آنجا عبور مىكرد، به عنوان اعتراض گفت: «اى محمد! چرا روى خاك نشستهاى و با بردگان همنشين و هم غذا شدهاى (تو پيغمبر هستى، بايد با بزرگان بنشينى...) آن حضرت در پاسخ فرمود: «ويحك اى عبد اعبد منى؛ واى بر تو، كدام بندهاى، بندهتر از من است». [5]
نمازهاى خاشعانه و مخلصانه، دعاهاى پر محتوا و پر از مفاهيم متواضعانه، و سجدههاى طولانى با نهايت خشوع پيامبر(ص) و امامان (ع) هر كدام كافى است كه عالىترين درس نهايت تواضع در برابر خدا را به ما بياموزند، براى درك اين معنى كافى است كه صحيفه سجاديه را ورق بزنيم، و با مطالعه فرازهاى آن، حقيقت تواضع در برابر خدا را دريافت نماييم. حضرت زهرا(س) در فرازى از دعاهاى خود، به خدا چنين عرض مىكند: «اللهم ذلل نفسى فى نفسى و عظم شإنك فى نفسى؛ خدايا! خودم را در نزد خودم كوچك كن، و مقام خودت را در نزدم بزرگ گردان». [6] تواضع در برابر ديگران قسم ديگر تواضع است كه از
ارزشهاى والاى اخلاقى بوده، و داراى آثار درخشان در زندگى است، فقيه بزرگ علامه نراقى در تعريف اينگونه تواضع چنين مىنويسد: «تواضع عبارت است از شكسته نفسى، كه نگذارد آدمى خود را بالاتر از ديگرى ببيند، و لازمه آن كردار و گفتار چندى است كه دلالت بر تعظيم ديگران و اكرام ايشان مىكند». [7]
اين خصلت موجب نشر ارزشها، و مايه شرافت و كرامت، و زينت انسانهاى والا، و موجب وقار و آرامش و رفعت مقام، و جوشش چشمههاى حكمت در روح و روان، و دوستى و سلامتى، وفور نعمت بوده و اسلحه نيرومند در برابر نيرنگهاى ابليس است و باعث افزايش عقل و درايت مىباشد، چنان كه روايات متعددى كه از پيامبر(ص) و امامان (ع) نقل شده بيانگر اين مطلب است. [8]
هدف از سخن لقمان در آيه مذكور، تواضع نسبت به ديگران است، كه به خصوص به آن سفارش نموده است، لقمان در گفتار ديگر خود نيز به طور مكرر فرزندش را به اين خصلت سفارش مىكرد،از جمله از اندرزهاى او به پسرش اين است: «تواضع للحق تكن اعقل الناس ؛ در برابر حق تواضع كن، تا خردمندترين انسانها گردى». [9]
كوتاه سخن آن كه تواضع مخزن نيكىها است، و چنانكه گفتيم مىتواند نقش كليدى نسبت به ارزشها داشته باشد و مادر فضايل گردد، چنان كه امام على (ع) فرمود: «بخفض الجناح تنتظم الامور؛ با تواضع و فروتنى، امور مختلف زندگى سامان مىيابد، و منظم مىشود». [10]
اميرمومنان على (ع) در گفتارى، پيامبران را چنين تعريف مىكند: «... و لكنه سبحانه كره اليهم التكابر، و رضى لهم التواضع، فالصقوا بالارض خدودهم، وعفروا فى التراب وجوههم، و خفضوااجنحتهم للمومنين؛ خداوند تكبر ورزيدن را براى همه پيامبران منفور شمرده است، و تواضع و فروتنى را بر ايشان پسنديده، آنها گونهها را بر زمين مىگذاردند، و صورتها را بر خاك مىساييدند، و پر و بال خويشتن را براى مومنان مىگسترانيدند». [11]
و در مورد ديگر در بيان فلسفه عبادات مىفرمايد: «... و لما فى ذلك من تعفير عتاق الوجوه بالتراب تواضعا،والتصاق كرائم الجوارح بالارض تصاغرا، ولحوق البطون بالمتون من الصيام تذللا؛ وانگهى ساييدن پيشانى كه بهترين جاهاى صورت است بر خاك در سجده نماز، موجب تواضع است، و نهادن اعضاى پر ارزش بدن بر زمين دليل و نشانه كوچكى، و چسبيدن شكم به پشت بر اثر روزه باعث فروتنى است.»
و به [12] طور كلى عبادت خدا كه از ويژگىهاى جدايى نشدنى هر بنده خدا شناس است، وقتى كامل است كه داراى طعم و شيرينى باشد، و عبادت كننده از آن لذت ببرد، نه اين كه احساس خستگى كند، خصلت تواضع در برابر خدا، چنين امتيازى را به عبادت كننده خواهد داد، چنان كه روايت شده روزى رسول خدا(ص) به اصحاب فرمود: «من چرا حلاوت و شيرينى عبادت را در شما نمى بينم؟» آنها عرض كردند: شيرينى عبادت در چيست؟ پيامبر(ص) در پاسخ فرمود: «التواضع؛ تواضع و فروتنى موجب كسب شيرينى و لذت عبادت خواهد شد». [13]
فرق بين تواضع و ذلت پذيرى و تملق
يكى از موضوعات مهمى كه در همه ارزشها و ضد ارزشها بايد مورد توجه قرار گيرد، درست معنى كردن آنهاست، و پرهيز از افراط و تفريط است، عدم توجه بعضى به اين مسإله مهم باعث تحريف از ناحيه خودى و غيرخودى شده، مثلا خصلت صبر به گونهاى معنى شده كه درست بر ضد معنى واقعى، سر از عجز و تحمل ظلم بيرون مىآورد، در اين راستا مرز بين بعضى از فضايل و رذايل بسيار باريك است مانند مرز بين عزت و تكبر، سياست و دنيا پرستى، قناعت و بخل، سخاوت و اسراف، سكوت و كنترل زبان، شجاعت و بىباكى، زهد و ترك دنيا، عفت وترك و تعطيل غرايز، ذلت و تواضع و... ضابطه و معيارها را بايد شناخت تا
مرزها نيز شناخته شوند، تا كسى به جاى عزت، تكبرنورزد، و به نام قناعت بخل نكند و به جاى تواضع، به ذلت و خوارى يا به تملق تن در ندهد. و همچنين بايد توجه به استثناها داشت، چرا كه بسيارى از اوصاف اخلاقى و يا گناهان داراى استثنا هستند، مثلا دروغ حرام است ولى گاهى حتى قسم دروغ (براى حفظ مظلوم از دست ظالم) واجب است. و در مسإله مورد بحث، گر چه تواضع خصلت نيك است، ولى همين تواضع به معنى درست در بعضى از موارد، منفى و نابجا است، و به جاى آن تكبر، خوب است، مانند صحنه جنگ با دشمن، و راه رفتن مغرورانه سرباز مومن در برابر دشمن، تا موجب رعب افكنى در قلب دشمن گردد. چنان كه اين مطلب در مورد ابودجانه انصارى و امضاى رسول خدا (ص) از شيوه راه رفتن او در برابر دشمن در منطقه جنگ احد، آمده است. [14]
اينك به اصل مطلب باز مى گرديم و آن اين كه بايد توجه داشت كه تواضع باعث ذلت و خوارى و يا تملق و چاپلوسى كه از صفات نكوهيده است نگردد، و ضد ارزش به عنوان ارزش انجام نشود، مثلا بعضى تصور كنند حقيقت تواضع اين است كه انسان خود را در برابر مردم خوار و بىمقدار كند، و اعمالى انجام دهد تا از چشم مردم بيفتد، و نسبت به او سوءظن پيدا كنند، آنگونه كه در حالات بعضى از صوفيه نقل شده است.
اسلام اجازه نمىدهد كه كسى به نام تواضع خود را تحقير كند، و كرامت انسانى خود را پايمال نمايد. عالم بزرگ فيض كاشانى در اين راستا مىنويسد: «تواضع مانند ساير صفات اخلاقى داراى دو طرف افراط و تفريط است، و تواضع حد وسط آن، حد بين افراط (تكبر) و تفريط (پذيرش ذلت و پستى) است، آنچه به عنوان تواضع، پسنديده است، همان كوچكى كردن بدون پذيرش ذلت است، به عنوان مثال: كسى كه سعى دارد بر امثال خود برترى جويد و آنها را پشت سر اندازد، متكبر است، و كسى كه خود را بعد از آنها قراردهد، متواضع است، ولى اگر پاره دوزى بر دانشمند بزرگى وارد شود، دانشمند از جاى خود برخيزد و او را بر جاى خود بنشاند، و كفش او را بردارد و پيش پاى او جفت كند، اين روش، تواضع نيست، بلكه يك نوع تذلل نكوهيده است». [15]
در روايات اسلامى در گفتار پيامبر (ص) و امامان (ع) به اين مطلب اشاره شده است، رسول اكرم (ص) فرمود: «من اتى ذاميسره فتخشع له طلب ما فى يديه ذهب ثلثا دينه ؛ كسى كه نزد ثروتمندى بيايد و در برابر او به خاطر به دست آوردن آنچه در اختيار او است، فروتنى كند، دو سوم دينش از بين مى رود». [16] نظير اين مطلب از اميرمومنان على (ع) نيز نقل شده است. [17]
امام صادق (ع) فرمود: «ما اقبح بالمومن ان تكون له رغبه تذله ؛ چقدر براى انسان باايمانى زشت است كه ميل و علاقه او به چيزى او را به ذلت و خوارى بكشاند!». [18]
تملق وچاپلوسى يك نوع ذلت پذيرى و پستى است كه غالبا زاييده طمع و حرص و آز است، و گاهى بعضى بر اثر اشتباه در معنى تواضع، آن را به عنوان يك ارزش انجام مى دهند، با اين كه تملق جز در موارد استثنايى از زشتترين صفاتى است كه ضربه شديدى به كرامت انسان مى زند. اميرمومنان على (ع) در
سخنى مى فرمايد: «الثنإ باكثر من الاستحقاق ملق؛ مدح و ستودن بيش از حد شايستگى، تملق و چاپلوسى است». [19] و چه بسا افرادى به عنوان تواضع، بعضى را بيش از حد تعريف مىكنند، و يا بيش از حد نزد او كرنش مى نمايند، اين شيوه، همان تملق گفتارى و رفتارى است كه در اسلام به شدت نهى شده است. پيامبر (ص) فرمود: «ليس من اخلاق المومن التملق و لا الحسد الا فى طلب العلم؛ تملق و حسد ورزى از اخلاق انسان باايمان نيست، مگر در راه تحصيل علم و دانش». [20]
بر همين اساس در اسلام از پابوسى نهى شده است، و طبق پارهاى از روايات دست بوسى نيز روا نيست جز بوسيدن دست پدر و مادر از روى محبت، و بوسيدن دست معلم و استاد و رهبر دينى از روى احترام، و بوسيدن مردى دست همسر خود را از روى شهوت، و دست فرزند خردسالش را از روى محبت.
روايت شده: يونس بن يعقوب گفت به امام صادق (ع) عرض كردم: دستت را به من بده تا ببوسم. دستش را به من داد. سپس به امام عرض كردم: قربانت گردم سرت را، حضرت سرش را پيش آورد و من بوسيدم، سپس عرض كردم پاهايت را، حضرت سه بار فرمود: سوگند مىدهم تو را (كه از بوسيدن پابگذرى) و سه بار فرمود: آيا چيزى مانده است. (يعنى پس از بوسيدن دست وسر، عضو ديگرى شايسته بوسيدن نيست). [21]
چند نشانه تواضع و درجات آن
از گفتار پيامبر(ص) وامامان (ع) پيرامون تواضع و نشانههاى آن، به بخشى از شيوههاى صحيح تواضع اشاره شده كه نظر شما را به آن جلب مىكنيم ؛ مانند: نشستن در قسمت پايين مجالس، پيشى گرفتن در سلام و بلند سلام كردن، پرهيز از خودنمايى، تعريف نكردن خود، ودوست نداشتن تعريف ديگران از او، رعايت تساوى در احترام به ثروتمند و فقير، مقدم داشتن ديگران در صف نماز و در مسير راه و در نشستن در مجالس بر خود، و بدرقه كردن افراد هنگام جدايى و...
و نيز براى تواضع آنان كه داراى درجه برتر هستند، به افرادى كه در درجه پايينتر مىباشند، پاداش افزون دارد. اميرمومنان على (ع) فرمود: «ما احسن تواضع الاغنيإ للفقرإ طلبا لما عندالله؛ چه خوب است تواضع و فروتنى ثروتمندان در برابر فقرا، براى رسيدن به پاداش الهى». [22]
برهمين اساس شاعر گفته است :
تواضع ز گردن فروزان نكواست گدا گر تواضع كند خوى اوست
و سعدى چقدر زيبا سروده آنجا كه گويد:
يكى قطره باران ز ابرى چكيد خجل شد چو پهناى دريا بديد
كه جايى كه درياست من كيستم گر او هست حقا كه من نيستم
چو خود را به چشم حقارت بديد صدف در كنارش به جان پروريد
بلندى از آن يافت كه او پست شد در نيستى كوفت تا هست شد
اين مطلب از گفتار متعدد پيامبر(ص) و امامان (ع) گرفته شده، از جمله رسول خدا(ص) فرمود: «من تواضع رفعه الله، فهو فى نفسه ضعيف، و فى اعين الناس عظيم؛ كسى كه فروتنى كند چنين كسى نزد خود ناچيز است، ولى در چشم مردم، بزرگ مىباشد».
اشاره
ناگفته پيداست كه تواضع و فروتنى نقطه مقابل تكبر و فخرفروشى است و جدا سازى بحثهاى كامل اين دو از يكديگر مشكل يا غير ممكن است و لذا هم در آيات و روايات اسلامى و هم در كلمات بزرگان اخلاق اين دو به يكديگر آميخته شده است، نكوهش از يكى ملازم تمجيد و ستايش از ديگرى است و ستايش از يكى همراه با نكوهش از ديگرى مىباشد، درست مثل اينكه بحثهاى مربوط به ستايش و تمجيد از علم جداى از نكوهش از جهل نيست و نكوهش از جهل همراه ستايش علم است.
با اين حال مفهوم اين سخن آن نيست كه ما بحثهاى مربوط به تواضع را ناديده گرفته و به آنچه در بحث زشتى تكبر و استكبار گفتيم بسنده كنيم. بخصوص اينكه نسبتبين تكبر و تواضع به اصطلاح نسبت ميان ضدين است نه وجود و عدم. هم تكبر يك صفت وجودى است و هم تواضع و هر دو در مقابل يكديگر قرار دارند، نه از قبيل وجود و عدم كه سخن از يكى الزاما همراه با نفى ديگرى باشد.
در روايات اسلامى نيز به اين معنى اشاره شده است از جمله از على(ع) مىخوانيم: «ضادوا الكبر بالتواضع؛ به وسيله تواضع با تكبر كه ضد آن است مقابله كنيد». [2]
با اين اشاره به قرآن باز مىگرديم و آيات مربوط به مساله تواضع را گلچين كرده، مورد بررسى قرار مىدهيم(هر چند آياتى كه به كنايه يا به ملازمه به آن اشاره مىكند بيش از اينها است).
1- يايها الذين آمنوا من يرتد منكم عن دينه فسوف ياتى الله بقوم يحبهم و يحبونه اذلة على المؤمنين اعزة على الكافرين... (سورهمائده،آيه54)
2- و عباد الرحمن الذين يمشون على الارض هونا و اذا خاطبهم الجهلون قالوا سلاما (سورهفرقان،آيه63)
3- واخفض جناحك لمن اتبعك من المؤمنين (سورهشعراء،آيه215)
ترجمه:
1- اى كسانى كه ايمان آوردهايد! هر كس از شما، از آيين خود بازگردد(به خدا زيانى نمىرساند؛) خداوند به زودى جمعيتى را مىآورد كه آنها را دوست دارد و آنان(نيز) او را دوست دارند؛ در برابر مؤمنان متواضع، در برابر كافران سرسخت و نيرومندند.
2- بندگان(خاص خداوند) رحمان، كسانى هستند كه با آرامش و بى تكبر بر زمين راه مىروند؛ و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند(و سخنان نابخردانه گويند)، به آنها سلام مىگويند(و با بى اعتنايى و بزرگوارى مىگذرند).
3- (اى پيامبر) بال و پر خود را براى مؤمنانى كه از تو پيروى مىكنند بگستر(و نسبتبه آنها تواضع و مهربانى كن).
تفسير و جمعبندى
در نخستين آيه مورد بحثسخن از گروهى از مؤمنان به ميان آمده كه مشمول فضل و عنايات الهى هستند هم خدا را دوست مىدارند و هم محبوب پروردگارند.
يكى از اوصاف بارز آنها اين است كه در برابر مؤمنان متواضعند: (اذلة على المؤمنين) و در برابر كافران نيرومند و قوى هستند (اعزة على الكافرين).
«اذلة» جمع «ذلول» و «ذليل» از ماده «ذل» (بر وزن حر) در اصل به معنى نرمى و ملايمت و تسليم است در حالى كه «اعزة» جمع «عزيز» از ماده «عزة» به معنى شدت است، حيوانات رام را «ذلول» مىگويند چون ملايم و تسليمند و «تذليل» در آيه ذللت قطوفها تذليلا اشاره به سهولت چيدن ميوههاى بهشتى است.
