بخشی از مقاله
چکیده
در سالهای اخیر تولید مصالح ساختمان، انرژی بسیار زیادی را صرف نمره و معضلات مربوط به کاهش شدید منابع انرژیهای فسیلی، تجدید نظرهایی را در این راستا ایجاب می کند؛ حال این سوال به ذهن می آید که طراحی ساختارهای جدید تا چه اندازه در جهت معماری همساز با محیط زیست پیش می رود؟ این در حالی است که با پیشرفت تکنولوژی و صنایع، تغییراتی در عرصه مهندسی ساختمان جلوه نموده که نیازمند ارائه راهکارهایی در طراحی ساختارهای نوین می باشد تا سازه ای بهینه در راستای اهداف معماری پایدار ایجاد گردد.
این مقاله در پی آن است تا ضمن تبیین اهمیت تفکرات معماران در ارتباط با سیستم های ساختمانی آینده، نمود اثرات تکنولوژی و تحلیل اقدامات صورت پذیرفته بر روی نمونه های موردی در عصر حاضر، ارتباط سازه و معماری را از زاویه ای دیگر مورد ارزیابی قرار دهد تا در نهایت استراتژیهایی را در طراحی و ساخت و سازه های آینده همچون نانو سازه های بر گرفته از طبیعت پیشنهاد دهد. فرآورده های نانو می توانند طی چند روز طراحی و در مدت چند ساعت به نقاط مختلف دنیا توزیع شوند؛ و حتی این قابلیت وجود دارد که این محصولات را از پیش طراحی کرد؛ از سویی دیگر ساختارهای طبیعی همواره به عنوان راهکاری موثر در ایجاد یک سازه پایدار مطرح شده اند که مسائلی همچون کاهش مصرف انرژی، مصالح و بهینه سازی کلان را هم از نظر اقتصادی، هم از نظر زمانی محقق می سازند. ساختارهای آتی ممکن است هیچ شباهتی به ساختارهای فعلی نداشته باشند و مصالح آنها فراتر از وضعیت کنونی باشد چرا که معیارهای محدود کننده دیگر نقشی در آنها نخواهند داشت.
کلمات کلیدی: سازه های آینده، معماری پایدار، محیط زیست، تکنولوژی نانو
-1مقدمه
در سال های اخیر ساختمان سازی و مسائل مربوط به آن جزء صنایع آلوده کننده و پر مصرف در جهان شناخته شده اند. از سویی دیگر مصرف بی رویه ماده و انرژی های فسیلی و محدودیت آنها به عنوان یکی از مهمترین دغدغه های معماران و مهندسان در نحوه شکل گیری مصنوعات و ساخت و سازهای بشری مطرح شده است.
انسان عصر مدرن با شعار سلطه بر طبیعت بحران های توسعه را بیش از پیش دامن زد. در این راستا نیاز به مقابله با پیامدهای سوء جهان صنعتی و مصرفی عصر حاضر، منجر به شکل گیری توسعه پایدار گردید. معماری پایدار برخواسته از توسعه پایدار فرآیندی است، برای حل مشکلاتی که طی آن منابع طبیعی، قبل و بعد و طی پروسه تولید و ساخت به کمترین حد آسیب ببیند و ساختاری کاملا سازگار با محیط(اقتصادی، اجتماعی و طبیعی) خلق شود. معماری پایدار محیط را اصلی ترین عامل در طراحی می داند. به عبارت دیگر معماری پایدار به مثابه ی معماری زیست محیطی و دوستدار زمین، به معماری حساس به رابطه انسان و مصنوعات ساخته شده وی با طبیعت اطلاق می شود. طرح مباحثی چون پایداری سطح انرژی، حفاظت از محیط زیست، استفاده از انرژی های ابداعی و نو ظهور، بهره گیری از فوائد زیست فناوری در سازه ها در این گستره انجام می گیرد.
اکنون با ارتقاء آگاهی انسان به محدودیت ماده و انرژی های فسیلی نقش طبیعت در معماری فراتر رفته به گونه ای که می توان عصر حاضر را "عصر معماری طبیعی" دانست. طبیعت برای عناصری که در آن خلق می شوند و رشد می کنند سازه ای فراهم می سازد و برای اطمینان از این که سازه ها به خوبی پاسخ گوی اهداف عملکردیشان می باشد یا خیر، روش مخصوص به خود را دارد؛ بدین معنا که هر آنچه ذره ای از ضعف را دارد می باشدمحکوم به نابودی است. سازه باید تابع قوانین طبیعت و تامین کننده الزامات آن باشد و به آن احترام بگذارد؛ در اصل نوعی سادگی ذاتی در طبیعت وجود دارد که اگر بتوان آن را در طراحی سازه ها به کار بست می توان مطمئن بود که ساختمانی موزون، زیبا و پایدار به وجود خواهد آمد و فرم ها و سازه هایی بر اساس اصل استفاده از کمترین انرژی خلق می شود.
