بخشی از مقاله
طاووس آبي هندي
طاووس من با يك نر مشكلي درشت اندام با 3 مرغ آبي هندي، يك جوجه نر سفيد و يك مرغ در سال 1963، طاووس بدليل افسانه‌اي بودن و تقدس بيش از اندازه‌اي كه در آداب و سنن هندي داشت، به عنوان« پرنده ملي هند» اعلام شد. (آيا اين مسئله، طاووس را متمايزترين نژاد پرندگان مي‌كند؟ طاووس ماده چطور؟). توانايي طاووس ماده، در تخم‌گذاري، 3 تا 12 تخم است، با اين
وجود 4 تا 6 تخم، متوسط تخم‌گذاري است. معمولاً، طاووس ماده دو روز روي تخم‌ها به طور جداگانه مي خوابد. تخم‌هاي طاووس پس از 28 روز شكسته مي‌شود و جوجه سر از آن بيرون مي‌آورد. جوجه‌ها به عنوان Peachicks (جوجه طاووس) نام‌گذاري مي‌شود. جهت اطلاعات بيشتر راجع به
Raising Chicks, Peachicks را ببينيد. جهت آگاهي راجع به ايده‌هايي در مورد سازگاري اقليمي طاووس‌هاي نر و ماده به بخش Acclimating Guineos مراجعه كنيد.
جهت پرورش طاووسيان شما بايد حداقل 400 فوت مربع (37 مترمربع) فضا داشته باشيد. مرغ‌هاي بزرگتر، بهترند. سقف حداقل بايد 2/61 فوت ارتفاع داشته باشد با نشستگاهي، حداقل 40 اينچ زيرزمين. طاووس تا سه سالگي پرهاي بلندشان را گسترده نمي‌كنند و سپس سال به سال پرهايشان مي‌ريزد. در نيويورك آنها در اواخر جولاي يا اوايل آگوست به پرريزي مي‌كنند و تا سپتامبر آنرا به پايان مي‌رسانند. اين پرها دم واقعي طاووس نيستند خود اين دسته دم، شامل 150-100 پوشش دم است كه با 20 Rectric (شاهپر) ساپورت مي‌شوند.
بدن طاووسيان
طاووسيان كم سن و جوان، داراي جثه‌هاي يكسان نيستند. اگر شما گروهي از طاووسيان هم سن داشته باشيد، پس از چند ماه، معمولاً نرها داراي پاهاي بلندتري خواهند بود. نكته ديگر، رنگ تازه از تخم بيرون آمدگان است. اين رنگ از همان اول، مشخص و نمايان است در زير، چند تصوير از پرهاي اوليه طاووسيان نر و ماده آمده است.دسته‌بندي علمي طاووسيان.
شاخه: Chorlata
زيرشاخه: مهره‌داران.
دسته: پرندگان
گونه: Galliforms
خانواده: Phasianina (قرقاوليان)
زيرخانواده: Phasianinae (قرقاول)
سرده: Pavo (طاووس رنگين‌كماني)
گونه‌هاي: Pavo Cristatus (آبيها) و Pavo Muticus (سبزها)
زيرمجموعه‌ها براي p. m. spicifer, p.m. muticus: p.muticus و p.m. imperator
سرده ديگري براي طاووسيان كنگو وجود دارد (Afropavo). گونه تك شناخته شده، Afropavo Congenisis مي‌باشد. در حال حاضر، اطلاعات كمي راجع به طاووسيان كنگويي در دسترس و شناخته شده است كه اولين بار در سال 1936 به ثبت رسيد.
نژاد طاووسيان، متعلق به هند، برمه، جاوا، سيلون، شبه‌جزيره مالايا، و كنگو مي‌باشد. طاووسيان از خانواده قرقاول است. تفاوت عمده ميان طاووس و قرقاول، در بال و پرهاست. طاووسيان، پرندگان بسيار پرتوان و پرطاقتي هستند و با مراقبت كافي، بين چهل تا پنجاه سال عمر مي‌كنند. واژه "Peafowl" (طاووسيان) برمي‌گردد به نام اين گونه پرنده. نر آن، "Peacock" و ماده آن، "Peahen" نام دارد. نوزادان زير يكسال، "Peachicks" نام دارند.
طاووسيان در رنگهاي بسيار گوناگوني، شامل آبي، سبز، سفيد، قهوه‌اي روشن، و بنفش هستند. اين رنگها و بسياري از رنگهياي ديگر كه ذكر نشدند زائيده فكري بشر در تمام جهان است. طاووس هندي آبي و طاووس سبز، متداول‌ترين رنگهاي طاووسيان يافته شده در جهان هستند. طاووسيان هندي آبي تاكنون متداول‌ترين طاووس در به دام افتادن هستند و همان دسته از طاووسيهاني هستند كه مردم با بازديد از باغ‌وحش‌ها و پاركها، با آنها آشنا هستند.
جفتگيري
معمولاً طاووسيان در سن 2 سالگي، جفتگيري مي‌كنند. گاهي طاووس‌هاي ماده يكساله هم روي تخم‌هاي بارور مي‌خوابند. آنها در اواخر تابستان، پس از رسيدن به سن يك‌سالگي تخم‌گذاري مي‌كنند. بهترين شانس براي يك مرغ يكساله، جهت تخم‌گذاري كردن زماني است كه در همان مرغداني كه طاووس بالغ نر است، باشد. يك طاووس نر بالغ، طاووس نري است كه حداقل 3 ساله است. يك طاووس نر، تا زماني كه 3 ساله نشود، كاملاً بالغ نشده است. دنباله دم، دراز
خواهد شد و طي 2 تا 3 سال، پرتر مي‌شود. پس از اينكه طاووس پنج يا شش ساله مي‌شود، طول دم ثابت مي‌ماند و تا زمانيكه پرنده سالم باشد كيفيت آن همچنان تا آخر عمر ثابت باقي مي‌ماند. دنباله دم در چرخه جفتگيري طاووس نر بسياري مهم است. طاووس نر، در اواخر تابستان خواهد ريخت و اين، زماني است كه فصل جفتگيري خواهد رسيد. يك طاووس نر 2 ساله كه داراي يك دم 1 تا 2 فوتي است در اين سن، براي جفتگيري مناسب‌تر از يك طاووس نر 2 ساله كه هيچ دنباله دمي ندارد، مي‌باشد. يك طاووس نر بالغ، در شرايط اوليه، مي‌تواند با پنج طاووس ماده
جفتگيري كند. زايايي و لقاح‌پذيري براي هر طاووس نر، بايد دقيقتاً سنجيده شود تا مشخص شود كه هر طاووس نر با چند طاووس ماده مي‌تواند جفتگيري موفقيت‌آميز داشته باشد. هنگام انتخاب طاووسيان به منظور جفتگيري بايد طاووس‌هاي نر و ماده بي‌نسبيت با هم (از يك خانواده نباشند)، انتخاب شوند. جفتگيري نسبي مي‌تواند منجر به مشكلاتي براي تخم‌ها و جوجه‌ها شود. مهم نيست كه طاووس با چه سني جهت جفتگيري، انتخاب يا خريداري مي‌شود، مهم اين است
كه پرنده‌ها سالم باشند. يك پرنده سالم، داراي پرهاي با كيفيت، پاها و سرپنجه‌هاي مستقيم و چشمان شفاف و پر فعاليت است. طاووس‌هاي ماده، در آوريل، مورد لحاق قرار مي‌گيرند و در هر روز يك تخم مي‌گذارد تا اينكه يكدسته هفت تا ده تخمي بدست مي‌آيد. تخم‌ها، قهوه‌اي روشن هستند و از لحاظ اندازه، مانند تخم‌هاي بوقلمون است. اگر تخم‌ها جهت جوجه‌كشي از آشيانه جمع‌آوري شوند، يك طاووس ماده قادر است روي 30 تخم هم بخوابد. طاووس‌هاي ماده‌اي كه
آزادانه در زمين كشاورزي و اطراف مزارع، آزادانه پرسه مي‌زنند، آشيانه‌هاي خود را در غلف‌هاي بلند، اطراف درختچه‌ها و پاي بوته‌ها پنهان مي‌كنند. آشيانه، حفره‌اي است كه روي زمين گسترده مي‌شود و با علف مشخص و سجاف مي‌شود. آشيانه‌ها در چنين مكان‌هايي، در بسياري از مواقع توسط صاريخ (اپاسم)، راكون‌ها، و راسوها از بين مي‌رود كه اين حيوانات تخم‌ها را مي‌خورند. طاووس‌هاي ماده‌اي كه در اين آشيانه‌ها مي‌نشينند، نسبت به حمله كايوتها، روباهها، و سگهاي ولگرد كه طاووس‌هاي ماده را مي‌كشند، حساس هستند. طاووس‌هاي ماده‌اي كه در
مرغداني‌هاي گروهي نگهداري مي‌شوند، جهت جاي آشيانه، از لاستيكها و تايرهاي قديمي، جعبه‌هاي چوبي، و بشكه‌هاي خالي استفاده مي‌كنند. اين بخش‌ها بايد با علوفه خشك يا كاه پر شوند تا آشيانه را مهيا سازند.
جوجه‌كشي
روش‌هاي متعددي در جوجه‌كشي تخم‌هاي طاووسيان وجود دارد. اولين روش، جوجه‌كشي مصنوعي است. ما تخم‌ها را در دماي 100-99 درجه فارنهايت و در پيازه‌هاي مرطوبي با دماي 85-83 درجه فارنهايت جوجه‌آوري مي‌كنيم. تخم‌ها بعد از 27 تا 30 روز، شكسته مي‌شوند و جوجه‌ها سر از تخم بيرون مي‌آورند. تخم‌ها بايد پس از 10 رزو قرارگيري در مرحله جوجه‌كشي مصنوعي،
جوجه‌ةا بايد از لحاظ بارور بودن، بررسي شوند. اگر يك تخم بارور نباشد، بايد از بخش جوجه‌كشي خارج شود تا هيچ مزاحمتي براي ديگر تخم‌هاي موجود در دستگاه جوجه‌كشي ايجاد نكند و باعث خراب شدن آنها نشود. تخم‌ها بايد تا آنجا كه ممكن است، پس از تخم‌گذاري شدن، وارد بخش جوجه‌كشي شوند و هيچ تخمي نبايد بيش از 10 روز قبل از شروع جوجه‌كشي، نگهداري شود. همچنين اين قاعده در روش‌هاي متناوب جوجه‌كشي كه در بخش بعد به آن خواهيم پرداخت هم، بكار مي‌رود.
جوجه‌كشي طبيعي تخم‌هاي طاووس، به راههاي گوناگوني مي‌تواند صورت گيرد. اولين روش، اين است كه به طاووس ماده اجازه دهيم كه خود روي تخم‌هايش بخوابد و خود باعث تبديل تخم‌هايش به جوجه شود. معمولاً طاووس‌هاي ماده عمل جوجه‌كشي را به خوبي انجام مي‌دهند اما اين روش، تعداد تخم‌هايي كه يك طاووس ماده مي‌تواند در سال توليد كند را محدود مي‌سازد. هنگامي كه ماده‌اي روي يك دسته تخم مي‌خوابد، در آن فصل، هيچ تخم ديگري نخواهد گذاشت.
گهگداري، اگر آشيانه‌اي در حين جوجه‌كشي از بين رود، يك طاووس ماده، براي سري دوم تخم‌گذاري مي‌كند و روي آنها مي‌خوابد. روش دوم جوجه‌كشي طبيعي، كه فرصتي جهت توليد بيشينه تخم ايجاد مي‌كند، استفاده از مرغ‌هاي كرچ و جوجه‌ها يا اردك‌ها مي‌باشد. تخم‌هاي طاووس، به محض تخم‌گذاري جمع‌آوري مي‌شوند و سپس به عنوان يك سري تخم، زير يك جوجه يا اردك گذاشته مي‌شوند. تعداد تخم‌ها، به سايز اردك يا جوجه‌اي كه جهت جوجه‌كشي استفاده
مي‌شود بستگي دارد. تخم‌ها تا 2 روز قبل از رزو شكست طبيعي تخم‌ها، زير مادر رضاعي قرار داده مي‌شوند. تخم‌ها از آشيانه بيرون برده مي‌شوند و در يك دستگاه جوجه‌كشي (Hatcher) قرار داده مي‌شوند. يك سري جديد تخم زير مرغ قرار داده مي‌شوند و اين روند مجدداً تكرار مي‌شود. اگر اجازه دهيم كه تخم‌ها، زير مادر رضاعي شكسته شوند، خطر بيماري در جوجه‌ها بسيار بيشتر است وبسياري از مواقع، مرغ آنقدر كرچ نمي‌ماند كه اجازه دهد تخم‌هاي بيشتري، زيرش قرار داده شوند.
قانون "Thumb" در جوجه‌هاي كرچ طاووس، اين است كه اين جوجه‌ها كار خودرا با دماي كرچ 95 درجه فارنهايت و كاهش اين دما تا 5 درجه در هر هفته، آغاز كنند. كرچ‌ها را مي‌توان در خانه، به عمل آورد يا مي‌توان آنها را خريداري كرد. مرغ كرچ، بايد يك منبع گرمايي فراهم آورد تا جوجه‌ها در اثر تغيير دما، خيلي سرد يا خيلي گرم نشوند. مكان گرمازا بايد به اندازه كافي بزرگ باشد تا جوجه‌ها براي گرم ماندن روي يكديگر انباشته نشوند. محيط پرورش جوجه بايد داراي يك طبقهدر
پايين باشد تا غذاها و زايدات اضافي به آن ريخته شود. آخرين چيزي كه يك محيط پرورش جوجه بايد داشته باشد، يك سرپوش است. جوجه‌هايي كه تنها چند هفته سن دارند، اغلب پرندگان خوبي هستند. جوجه‌ها معمولاً يك روز پس از سر از تخم بيرون آوردن، در محيط پرورش جوجه گذاشته مي‌شوند. اين عمل، به آنها به اندازه كافي زمان مي‌دهد تا كاملاً خشك شوند و قدرت كافي
جهت ايستادن را بدست آورند. سپس جوجه‌ها با استفاده از يك لامپ جهت گرمازايي، در يك جايگاه چوبي پرورش جوجه قرار داده مي‌شوند. جوجه‌هاي زير يك هفته سن، بايد در گروه‌هاي كوچك نگهداري شوند تا بدون وجود هيچ رقابتي، خوردن و آشاميدن را ياد بگيرند. گاهي جوجه‌ها بايد جهت خوردن و آشاميدن، آموزش داده شوند. اين كار را مي‌توان با قرار دادن يك جوجه آموزش
دهنده كه 3 تا 4 روزه است و خوردن و آشاميدن را ياد گرفته انجام داد. جوجه‌ها يا قرقاول‌ها هم مي‌توانند به عنوان آموزش‌دهنده استفاده شوند. اگر هيچ جوجه آموزش دهنده‌اي در دسترس نباشد، من يك سنگ مرمر درخشان را براي جوجه‌ها جهت كم‌خوري، در كانتينر آب و غذاي آنها قرار مي‌دهم. در حاليكه خود را به سمت سنگ مي‌كشند، همزمان خوردن و آشاميدن هم ياد مي‌گيرند. همچنين، در هنگام ياديگري آنها، برايشان كاهو يا علف فراهم مي‌كنم. رنگ سبز اين دو، توجه جوجه‌ها را به خود جلب مي‌كند و يك منبع غذايي طبيعي براي جوجه‌ها فراهم مي‌آورند.
تغذيه
طاووسيان نسبت به آنچه مي‌خورند، سخت‌گير نيستند. آنها ذرت پوست كنده شده، جو دوسر، غذاي ماهي قزل‌آلا دانه گل آفتاب‌گردان، علف، حشرات، و بسياري از غذاهاي ديگر، مي‌خورند. از آنجا كه طاووسيان، از خانواده قرقاول هستند، رژيم غذايي آنها، بايد اين چنين در ذهن نقش بندد نه غذا دادن به آنها مانند شخصي كه به يك جوجه غذا مي‌دهد. مكان پرورش جوجه، در فصل تخم‌گيري با يك لايه غذاي پرنده، غذادهي مي‌شود. به آنها از چندين ماه قبل و تا چند ماه پس از فصل تخم‌گيري، يك غذاي محافظ و مخصوص پرنده داده مي‌شود. غذاي خشك شده سگ كه با
اين غذاها تركيب مي‌شود يك منبع پروتئين گوشتي و همچنين يك غذاي لذيذ براي طاووسيان فراهم مي‌آورد. ذرت پوست كنده شده در ماههاي زمستان به عنوان يك منبع كالري اضافي به غذاي محافظ اضافه مي‌شود تا باعث افزايش گرماي بدن آنها شود. به جوجه‌ها يك منبع كالري اضافي به غذاي محافظ اضافه مي‌شود تا باعث افزايش گرماي بدن آنها شود. به جوجه‌ها در شش ماه اول، يك غذاي دارويي داده مي‌شود و سپس تا يك سالگي به آنها غذاي رشد پرنده مي‌دهند پس از آنكه يك ساله شدند، به پرندگان غذاي محافظ مي‌دهند تا زمانيكه به سن تخم‌گيري برسند
مكان زندگي
نياز به پناهگاه براي طاووسيان با سن پرنده اجبار مي‌گردد. همانطور كه قبلاً هم گفته شد، جوجه‌ها را مي‌توان در جايگاههاي پرورش جوجه نگهداري كرد تا زمانيكه به سن 2 تا 3 ماهگي برسند و ديگر نيازي به گرما نداشته باشند. سپس مي‌توان جوجه‌ها را در مكنهايي كوچك يا يك مرغداري بزرگ نگهدراي كرد تا زمانيكه فروخته شوند يا به سن تخم‌گيري برسند. بپيگاههاي پرورش جوجه نياز به اتاقكها و فضاي بيشتري دارند و اين به دليل دنباله بلند دم طاووس‌هاي نر است. يك مرغداري براي پرورش جوجه‌ها، حداقل بايد داراي 6 فوت طول و 10 فوت عرض باشد تا پرنده نر
بتواند دم را كاملاً باز كند. بزرگي اين مرغداري بايد برحسب تعداد پرندگاني كه در اين مرغداري نگهداري مي‌شوند، تعيين گردد. به عنوان مثال، يك مرغداري براي يك جايگاه پرروش جوجه سه تايي، بايد داراي 20 فوت درازا با يك مكان يا پناهگاهي متصل به انتهاي آن باشد. مرغداري بايد با يك شبكه سيمي پوشيده شود چون طاووسيان پرندگان نيرومندي هستند. پناهگاه آنها بايد داراي 6 فوت طول، حداقل 8 فوت عرض و 8 فوت درازا باشد. نشستگاهها بايد 4 تا 5 فوت زيرزمين قرار
داده شوند و به گونه‌اي باشند كه اگر مرغي شروع به تخم‌گذاري كرد بتوان آنرا جابجا كرد. يك نشستگاه مسطح و هموار "4*"2 توقالي بايد به جاي نشستگاه دايره‌اي استفاده شود. اگر يك نشستگاه دايره‌اي استفاده مي‌شود، احتمال مي‌رود كه پنجه‌هاي پرندگان در هواي سرد دچار سرمازدگي شود. يك نشستگاه مسطح، به پرنده اجازه مي‌دهد كه بدون اينكه پنجه‌هايش اذيت شود، روي پاهايش بنشيند.
متفرقه
طاووسيان پرندگان بسيار پرطاقتي هستند اما مراحل پيشگيري وجود دارد كه مي‌توان نسبت به علامت آنها اطمينان حاصل كرد. ساده‌ترين راه، جهت سلامت نگهداشتن پرندگان بالغ، اين است كه حداقل دوبار در سال به آنها كرم دهيم. بسياري از بيماريهايي كه طاووسيان نسبت به آنها مستعدند، بسياري انگل است. كرم‌هاي زيادي وجود دارند كه مي‌توان آنها را به صورت معمولي يا تركيب شده در آب پرندگان به آنها خوراند. استفاده از قفس‌هاي سيمي، جايگاههاي پرورش جوجه، در سالم نگهداشتن جوجه‌ها كمك مي‌كند. دادن غذاي دارويي مخصوص به جوجه‌ها، از بيمار شدن آنها پيشگيري مي‌كند. اين غذا، بايد سالم و تازه باشد زيرا اين مواد دارويي موجود در غذا، با گذشت زمان، خاصيت و تأثيرگذاري خود را از دست مي‌دهند.
جانورشناسي: با طاووسيان و چشم‌هاي مصنوعي آنها
طاووس‌ها مي‌دانند كه در اين جهان، بسيار مورد توجهند
تحقيقات نشان داده است كه طاووس هاي ماده، جفت خود را بر مبناي بال و پر، اندازه و تعداد چشم هاي روي بدنشان انتخاب مي‌كنند. اما تاكنون دانشمندان نتوانسته اند بدانند كه آيا اين انتخاب هيچ تأثير مثبتي بر روي پرندگان و نوزادان دارد يا نه، خصوصاً چون نرها، هيچ كمكي در تخم گذاري به ماده نمي كنند.
در نامه اي به روزنامة Nature، مارين پتري بخش جانور شناسي دانشگاه آكسفورد آزمايشي را شرح داد كه در آن پتري گروهي از طاووسيان حاصل از طاووس هاي نر مختلف را به دست آورد. نوزادان نر با بيشترين تعداد چشم، به طور كلي در عرض 84 روز بزرگتر از ديگر جوجه ها شدند. آن گاه اين طاووس هاي نر به جنگلي نزديك پارك Whipsnade، جاييكه شكارگراني مانند روباهان
نسبت به سايز دو سال پيش خود 41 درصد لاغرتر شده بودند، برده و رها شدند. طاووسيان بزرگتر شانس بيشتري براي دوام آوردن و بقا يافتن نسبت به پرندگان نحيف تر داشتند. يپتري اضافه كرد: «نتايج نشان مي‌دهد كه نوزادان حاصل از نرهاي زيباتر و جذاب تر، گرايش به رشد بيشتري دارند و اين تبديل به تفاوتهايي در شانس نجات يافتنشان تحت شرايط طبيعي مي‌شود. اين اطلاعات اين ايده را به اثبات مي رساند كه شايد مادگان، هنگامي كه با نرهاي جذاب و گيرا جفت گيري مي‌كنند، داراي ژن هاي زيست پذيرتري براي نوزادانشان مي‌شوند.
طاووسيان
برگفته از wikipedia ، دانشنامة آزادي كه هركسي مي‌تواند از آن استفاده كند. "peafowl" (طاووسيان) سه گونه از پرندگان از سردة Pare (نوعي طاووس رنگين كماني) و Afropare (طاووس آفريقايي) از خانوادة ترقاوليان، و Phasianidea مي‌باشد. اين پرندگان به دليل دم گرانقيمت و خوب كه نتيجه آن، انتخاب خوب جفت است و بخشي از جفتگيري است، معروف هستند. طاووس نر، peacock و طاووس ماده peahen نام دارد اگرچه در كاربرد انگليسي عمومي، "peacock" جهت دلالت بر همة طاووس ها گونه هاي آن عبارتند از:
طاووس هندي: Pavo cristatas (طاووس كاكل دار)
طاووس سبز: Pavo muticus (طاووس بي نوك)
طاووس كنگويي: Afropavo congolensis (طاووس رنگين كماني آفريقايي)
فهرست:
يادآوري
بال و پر
جفتگيري
طبقه بندي
پيوست هاي اضافي و مرجع ها
يادآوري
طاووسان آسيايي متعلق به سردة طاووس هستند كه شامل خانوادة طاووسيان هندي، طاووسيان كاكلي، و پرندة شناخته شده با نام «دراگون» يا طاووس سبز بي نوك مي‌باشد. برخي زيست شناسان معتقدند كه حداقل پنج گونه مشخص و بي آزار طاووسيان سبز وجود دارد در حاليكه برخي ديگر آنها را تنها به يك گونه با سه زير مجموعه تقسيم مي‌كنند.
طاووس دراگون Arakan ، داراي اصالت شمال غربي ميان مار، و جنوب تبت است. طاووس دراگون امپراتور Siamese داراي اصالت جنوب شرقي ميان مار و تايلند است. طاووس دراگون Annametic در جنگل هاي سبز كامبوج، ويتنام، لاس و جنوب چين تايپه زندگي مي‌كند. طاووس سبز جاوايي، تنها مختص جزيرة جاوا و اصالت همان منطقه است. طاووس منحصر به فرد مالايا، با نام طاووس بي نوك توسط طبيعت شناسان معرفي شد. تايپة شمالي، جايگاه اصلي مسحور كننده ترين نوع طاووس سبز مي‌باشد. دراگون تايپه، «طاووس تايپه اي» متمايزترين نوع است.
طاووسيان طبيعتاً، در صرف بخش هاي مختلف گياهي، گلبرگ ها، و در صورت امكان دانه هاي رشد يافته پراشتهاست اما حشرات و ديگر بندپايان، در رژيم غذايي ترجيح داده مي‌شوند. مواد گياهي، طاووس را مجهز به بافت موردنياز جهت هضم استخوان هاي ريز و بخش هاي سفت خزندگان مي‌كنند به استثناي برخي از قرقاولان مثل Ring- Neck، طاووسيان مجبور به شكار هستند. اين بدان معناست كه پروتئين براي اين حيوان، يك الزام واقعي براي سلامت بودن و توليد مثل كردن مي‌باشد
