بخشی از مقاله
گروه ويتامين B
اثرات فعاليت هاي فيزيكي روي تيامين، ريبوفلاوين و ويتامين 6-B
خلاصه: بدليل افزايش سوخت و ساز بدن بدليل فعاليت‌هاي فيزيكي كه وابسته به تيامين، ريبوفلاوين و ويتامين 6-5 است اين امكان وجود دارد كه دستگاههاي گيرنده اين مواد در بدن افراد فعال و ورزشكاران افزايش يابد. به طور تئوري فعاليت بدني نياز به اين مواد مغذي را به چند طريق افزايش مي‌دهد: از طريق كاهش جذب مواد غذايي - افزايش نقل و انتقالات – سوخت و ساز و يا از دست دادن مواد غذايي – از طريق وفق‌يابي‌هاي بيو مكانيكي در نتيجه فعاليت كه نياز به مواد غذايي را افزايش مي دهد؛ بوسيله افزايش آنزيم‌هاي ميتوكندري كه نياز به مواد مغذي دارند
، و يا از طريق افزايش نياز به مواد مغذي براي تقويت و بهبود عضلات. شواهدي بيوشيميايي از كمبود بعضي از اين ويتامين‌ها در افراد فعال گزارش شده است، ولي با اين حال مطالعاتي كه به بررسي اين مطلب بپردازند محدود هستند و اگر هم باشند تقريباً شبيه به همند. بر اساس مطالعات متابوبيكي نشان داده شده است كه ميزان ريبوفلاوين در زنان جوان و مسن تر كه بطور متوسط (5-5/2) ورزش كرده‌اند، بنظر مي رسد كه طي دوره فعاليت كاهش يافته باشد. همچنين طي دوره رژيم غذايي و يا رژيم همراه با فعاليت ورزشي اين ميزان كمتر از دوره كنترل بوده است.
هيچگونه مطالعات متابوليكي به مقايسه ميزان ويتامين در افراد داراي فعاليت و افراد كم تحرك نپرداخته است. به نظر مي رسد فعاليت بدني ميزان ويتامين را حتي در افراديكه مقدار كاملي از آنها هم دريافت مي‌كنند، كاهش مي‌دهد. بنابراين افراديكه دريافت انرژي خود را محدود مي سازند و يا رژيم غذايي سختي براي خود مي گذارند. در معرض خطر بيشتري براي كمبود ويتامين به
ريبوفلاوين و ميزان ويتامين 6-B هستند. مقدمه: دو سؤال مرتباً توسط افراديكه درگير فعاليت‌هاي فيزيكي هيتند پرسيده مي‌شود: 1) آيا فعاليت نياز به ويتامين خاصي را افزايش مي دهد؟ 2) آيا افزايش ميزان ويتامين در بدن پيشرفت فعاليت‌هاي ورزشي را بهبود مي بخشد؟ بدليل اينكه ويتامين به ريبوفلاوين و ويتامين 6-B (پيريدوكسين) فاكتورهاي همراه بسياري از عملكرد‌هايهستند
كه انرژي توليد مي‌كند اين سؤال بسيار بجا و مناسب است. اخيراً، رژيم غذايي توصيه شده (RDAs) براي اين مواد مغذي بر اساس دريافت انرژي (ويتامين و ريبوفلاوين) و پروتئين (ويتامين 6-B) بررسي و تجويز مي‌گردد. اگر يك شخص از نظر فيزيكي بسيار فعال باشد، منطقي است كه فرض شود مي بايست دريافت انرژي و پروتئين افزايش يابد. متاسفانه اين موضوع هميشه صحيح نيست. در افراديكه رژيم غذايي نامناسبي دارند، يك چنين مواد مغذي نمي بايست با افزايش دريافت انرژي و پروتئين تامين گردد.
بلكه برعكس اگر افراد فعاليت فيزيكي خود را افزايش دهد و دريافت انرژي خود را محدود سازند، نياز براي اين ويتامين‌ها ممكن است بيشتر افزايش يابد. اين مقاله به بازبيني مطالب اخير مي پردازد تا روشن شود كه آيا فعاليت يا سوخت و ساز اين ويتامين ها افزايش مي دهند. ابتدا، منبع رژيم براي هر يك از اين ويتامين‌ها بطور مختصر بررسي مي‌گردد. سپس فعاليت‌هاي وابسته به ورزش، مواد مورد نياز، اندازه‌گيري ميزان‌ها و نسبت‌هاي تئوريكي براي نياز افزايش يافته بطور مختصر بررسي
مي‌گردد. آنگاه در مرحله سوم اثرات نقصان ويتامين يا محدوده ويتامين و ميزان آنرا را در ارتقاي فعاليت فيزيكي و كار بررسي مي‌كند. سرانجام مشخص شد كه هر ويتامين وابسته به دريافت يك مواد مغذي و اطلاعات موجود روي موقعيت مواد غذايي و مواد مورد نياز براي افراد فعال است. بدليل اينكه اطلاعات تحقيقي محدود است. اين مقاله به بررسي اينكه آيا فعاليت ورزشي به افزايش تجهيزات يا تغيير ميزان مواد غذايي ديگر چون ويتامين B-كمپلكس (نياسين، فولان، وينتامين 12-B، اسيد پنتوسنيك، ويبوتين) مي انجامد يا نه نپرداخته است.
