پروژه کارآموزی شبکه

بخشی از مقاله

پروژه كارآموزي شبکه

شبكه:
يك شبكه در تعريفي ساده عبارت از مجموعه‌اي از كامپيوترهاي مستقل است كه مي‌توانند با يكديگر ارتباط برقرار نموده و منابع خود را با هم به اشتراك گذارند. براي اين كار كامپيوترها به سخت‌افزار و نرم‌افزار خاص شبكه نياز دارند. سخت‌افزار مورد نياز عبارت از مجموعه‌اي‌ است كه كامپيوترها را به‌صورت فيزيكي به هم متصل مي‌كنند. نرم‌افزار مورد نياز چيزي است كه به ما امكان مي‌دهد تا سخت‌افزار را براي برقراري ارتباط و تبادل اطلاعات به‌كار گيريم. نرم‌افزارهاي مورد بحث، براي برقراري ارتباط انواع مختلف كامپيوترها با انواع سخت‌افزارهاي ارتباطي بايد از مجموعه قراردادهاي استاندارد شده‌اي پيروي كنند. ضمناً شبكه‌ها با ابزارها و شيوه‌هاي مختلف مي‌توانند به هم متصل شده و شبكه‌اي از شبكه‌‌ها پديد آورند.

بسته داده و راهگزيني بسته‌اي:
يك بسته داده به مجموعه واحدي از اطلاعات كه قابليت ارسال برروي شبكه را داشته باشد اطلاق مي‌گردد.اطلاعات اوليه قبل از ارسال برروي شبكه به بسته‌هاي كوچكتر تقسيم مي‌شوند. اين اطلاعات اوليه مي‌توانند يك فايل، يك پيام پستي، يك تصوير و نظاير آن باشد كه مي‌بايست بين دو كامپيوتر متصل به شبكه مبادله شوند. علاوه براطلاعات اصلي به ابتدا و انتهاي هر بسته، مقداري اطلاعات كنترلي نيز اضافه مي‌شود. اين اطلاعات كنترلي به‌عنوان مثال مي‌توانند نشاني گيرنده و فرستنده بسته اطلاعات در شبكه باشند.
شبكه‌هاي ارتباطي كه براي انتقال اطلاعات بين اجزاي خود، از بسته‌هاي داده استفاده مي‌كنند؛ شبكه‌هاي راهگزيني بسته‌اي ناميده مي‌شوند.در اين شبكه‌ها علاوه بر ماشينهاي اصلي ارسال كننده و دريافت كننده اطلاعات، ماشينهاي ديگري نيز وجود دارند كه وظيفه آنها رساندن بسته‌ها از مبدأ به مقصد مي‌باشد و اصطلاحاً مسيرياب ناميده مي‌شوند. مسيريابها از اطلاعات كنترلي موجود در ابتداي هر بسته استفاده نموده و براساس جدول مسيريابي خود بهترين سيستم را براي رساندن بسته‌ها به مقصد پيدا مي‌كنند. نكته قابل توجه در شبكه‌هاي مبتني بر راهگزيني بسته‌اي اين است كه در بسياري از موارد بسته‌هاي اطلاعاتي مرتبط با هم كه از يك مبدأ به يك مقصد استفاده مي‌شوند؛ مسيرهاي متفاوتي را در شبكه طي مي‌كنند. به‌ اين ترتيب در اين نوع شبكه‌ها خطوط ارتباطي و مسيريابها به‌صورت مشترك و در يك زمان، براي برقراري ارتباط بين چند نقطه مورد استفاده قرار مي‌گيرند و در صورت بروز اشكال يا از كار افتادن برخي مسيرها و مسيريابها در اكثر موارد هنوز امكان تبادل اطلاعات بين نقاط مختلف متصل به شبكه موجود مي‌باشد.
پروتكلهاي ارتباطي و مجموعه پروتكلهاي TCP/IP
در حوزه شبكه‌هاي كامپيوتري پروتكل يا قرارداد عبارت از مجموعه‌اي از قوانين و ضوابط استاندارد شده مي‌باشد كه چگونگي برقراري ارتباط و تبادل اطلاعات بين كامپيونرهاي متصل به شبكه را تعيين مي‌كند.
وقتي كامپيوترها با هم ارتباط برقرار مي‌كنند؛ آنها در حقيقت مجموعه‌اي از پيامها را با هم مبادله مي‌نمايند. كامپيوترها بايد در مورد قالب و مفهوم هر پيام با هم توافق داشته باشند تا بتوانند پيامي مناسب را ارسال نموده و پاسخ‌هاي مناسب را بازگردانند. يك پروتكل ارتباطي مشخص مي‌كند كه اولاً قالب و شكل پيامها چگونه بايد باشد و ثانياً مبادله پيام بين دو كامپيوتر با چه شيوه و طي چه مراحلي بايد انجام پذيرد. پروتكل‌ها در لايه‌هاي مختلف شبكه‌هاي كامپيوتري به كار گرفته مي‌شوند و هريك قوانين و تعاريف خاص خود را دارند.
شبكه اينترنت براساس مجموعه‌ پروتكل‌هاي خانواده TCP/IP كار مي‌كند. از بين پروتكل‌هاي مختلف اين خانواده به FTP براي انتقال فايل، Telnet براي ارتباط پايانه‌اي راه دور، SMTP براي تبادل پيام‌هاي پست الكترونيك و PPP براي تبادل اطلاعات بين دو نقطه مجاور اشاره نمود.
TCP/IP از دو بخش اصلس تشكيل مي‌‌گردد. بخش اول مجموعه پروتكل‌هاي بين شبكه‌اي (IP) است كه وظيفه عمده آن افزودن اطلاعات كنترلي مورد نياز براي رساندن بسته‌هاي داده به مقصد و در نهايت رساندن بسته‌هاي IP از مبدأ به مقصد مي‌باشد. بخش ديگر مجموعة پروتكل‌هاي كنترل انتقال (TCP) مي‌باشد كه وظيفه‌ آن تقسيم اطلاعات اوليه به بسته‌هاي كوچكتر(قابل انتقال توسط شبكه) در مبدأ و چسباندن آنها به هم در مقصد و نيز منترل ورود بسته‌ها براساس ترتيب ارسال از مبدأ مي‌باشد.
براي درك بهتر نحوة كار پروتكل TCP/IP و نيز شبكه‌هاي راهگزيني بسته‌اي توجه به مثال زير مي‌تواند سودمند باشد. فرض كنيد مي‌خواهيد خانة چوبي خود را از نقطه‌اي از كشور به نقطه‌اي ديگر منتقل كنيد. يكي از مناسب‌ترين راهها اين است كه ابتدا در مبدأ، خانه را به قطعات كوچك تقسيم نموده و بسته‌بندي كنيد و روي هر بسته شمارة ترتيب هر قطعه را بنويسيد. سپس از يك شركت حمل و نقل بخواهيد تا بسته‌ها را براي شما به مقصد مورد نظر برساند. شركت حمل و نقل نيز براي اين كار از تعدادي كاميون استفاده مي‌كند. نشاني مقصد هر بسته را تعييين نموده و هريك يا جند بسته را داخل يك كاميون قرار مي‌دهد. كاميونها نيز با توجه به شرايط مختلف هركدام بهترين راه را براي رسيدن به مقصد استفاده مي‌كنند(ممكن است هركدام از مسيرهاي متفاوتي استفاده نمايند.) به‌هرحال تمام قطعات در مقصد مجدداً به تحويل مي‌گردد. شما ابتدا ضمن كنترل سالم بودن قطعات براساس شماره ترتيبشان آنها را به هم وصل مي‌كنيد و به اين ترتيب خانة مورد نظر شما در محل جديد آماده مي‌گردد. در اين مثال شما نقشي مشابه TCP و شركت حمل و نقل و كاميونهايش نقش IP را ايفا نموده‌ايد
مدل سرويس‌گر/مشتري(سرويس‌گير)
پردازش مبتني بر سرويس‌‌گر/مشتري(سرويس‌گير) در حقيقت يك مدل علمي را براي شبكه‌سازي كامپيوترها معرفي مي‌كند. اين مدل روش كارآمدي را براي فراهم كردن اطلاعات و سرويس‌ها براي مجموعه‌اي از كاربران شبكه ارائه مي‌دهد. در اين مدت يك ارتباط شبكه‌اي تنها وقتي برقرار مي‌شود كه كاربر بخواهد به اطلاعات يا بطور كلي منابع موجود روي يكي ديگر از كامپيوترعاي موجود در شبكه دسترسي پيدا كند. اين عدم نياز به برقراري ارتباط دائمي در عمل بازده يا گذردهي شبكه را به ميزان قابل ملاحظه‌اي افزايش مي‌دهد. به‌علاوه سرويس‌دهنده مي‌‌تواند به تعداد بيشتري سرويس‌گيرنده پاسخ دهد.
در اين مدل پردازشها بين سرويس‌دهنده و سرويس‌گيرنده تقسيم شده و ارتباط براساس دنباله‌اي از درخواستها و پاسخها صورت مي‌گيرد. به اين ترتيب كه سرويس‌گيرنده، سرويس يا اطلاعات مورد نياز را از سرويس‌دهنده درخواست مي‌كند و سرويس‌دهنده در اولين فرصت با ارسال نتايج تقاضا به سرويس‌گيرنده به او پاسخ مي‌دهد. در اين مدل كامپيوتر سرويس‌دهنده برنامه سرويس‌گر و سرويس‌گير(مشتري) برنامة سرويس‌گيرندة سرويس مورد نظر را اجرا مي‌نمايند. اكثر پردازش‌ها و سرويس‌ها در اينترنت مبتني بر مدل سرويس‌گر/مشتري (سرويس‌گير) مي‌باشند كه از آن جمله مي‌توان به سرويس‌هاي FTP, E-mail ,Web اشاره كرد.
مودم:
مودم ابزاري است كه به كامپيوترها امكان مي‌دهد تا از طريق خطوط تلفني (وياساير انواع ارتباط از راه دور) با يكديگر به مبادله اطلاعات بپردازند. مودم همان‌گونه كه از نام آن پيداست داراي دو وظيفه اصلي مي‌باشد. نخست دريافت اطلاعات ديجيتالي از كامپيوتر محلي تبديل آنها به فرم قابل ارسال برروي خطوط راه دور و در نهايت ارسال آنها، دوم دريافت اطلاعات ارسال شده توسط مودم راه دور و تبديل آنها به فرم اطلاعات ديجيتالي و ارسال آنها به كامپيوتر محلي. در برخي موارد مودم‌ها وظايف ديگري مانند انجام عمليات شماره‌گيري و برقراري ارتباط، آشكارسازي و اصلاح خطاي ناشي از انتقال اطلاعات روي خطوط راه دور و … انجام مي‌دهند. همچنين مودم‌ها داراي مشخصات و پارامترهاي متعددي مي‌باشند كه برخي از آنها عبارتند از:
-پروتكل‌هاي ارتباطي مورد پشتيباني و سرعت ارسال اطلاعات (Baud Rate) كه برحسب بيت در ثانيه بيان مي‌گردند. امروزه مودم‌ها با سرعتهاي متفاوتي در بازار يافت مي‌شوند كه از 9600 بيت در ثانيه تا 56000 بيت در ثانيه در تغيير مي‌باشند.
-مودم‌ها به‌صورت دستگاه مجزاي خارج كامپيوتر (External) و يا برد سخت‌افزاري قابل نصب در داخل كامپيوتر (Internal) مي‌توانند وجود داشته باشند.
-مودم‌ها ممكن است از يكي از انواع ارتباط با استفاده از خطوط شماره‌گيري و يا خطوط استيجاري و يا هر دو آنها پشتيباني نمايند.
اينترنت شبكه‌اي از شبكه‌ها:
براي شناساندن اينترنت تعاريف مختلفي ارائه گرديده است ولي شايد هيچ‌يك از اين تعاريف نتواند تصوير كاملي از اينترنت به دست دهد. اينترنت در معناي عمومي‌اش (Internetwork) به معني مجموعه‌اي از شبكه‌هاست كه اولاً به‌صورت فيزيكي به هم متصل‌اند. ثانياً مي‌توانند با يكديگر ارتباط برقرار كرده و منابع اطلاعاتي را با هم به اشتراك بگذلرند و ثالثاً قادرند در كنار يكديگر به‌صورت يك شبكه واحد عمل نمايند. براي اينكه چنين شبكه‌اي بتواند كار كند شبكه‌ها و كامپيوترهاي موجود در اينترنت بايد به يكي از دو طريق زير عمل كنند:
-همگي از يك زبان يكسان براي برقراري ارتباط با يكديگر استفاده كنند.
-مترجم و مفسر مناسب را براي درك زبان يكديگر بكار گيرند.
زبان مورد اشاره در حقيقت يك مجموعه نرم‌افزاري است كه كامپيوترهاي متصل به شبكه‌هاي مستقل را قادر به تبادل اطلاعات با يكديگر مي‌سازد. اطلاق اينترنت به شبكه اطلاعاتي جهاني امروز نيز به همين خاطر است. كامپيوترهاي نزديك به هم كه غالباً تحت مديريت واحدي هستند بعه هم متصل مي‌شوند و شبكه‌هاي كوچك محلي را به وجود مي‌آورند. شبكه‌هاي كوچك محلي به يكديگر مرتبط شده و شبكه‌هاي بزرگ منطقه‌اي را ايجاد مي‌كنند. شبكه‌هاي بزرگ منطقه‌اي نيز با اتصال به يكديگر شبكه گسترده جهاني اينترنت را پديد مي‌آورند.
قسمت عمده اين شبكه از پروتكل‌هاي خانواده TCP/IP استفاده مي‌كنند (زبان
يكسان) و برخي نيز با استفاده از دروازه‌هاي ارتباطي به شبكه‌هاي مبتني بر TCP/IP متصل مي‌شوند. (استفاده از مترجم) اينترنت امروزه تقريباً تمام كره زمين را پوشش مي‌دهد و انواع شبكه‌هاي كوچك و بزرگ، محلي و منطقه‌اي را در برمي‌گيرد و تمام خدمات و سرويس‌هاي موجود اين شبكه‌ها را بصورت يكپارچه به كاربران خود ارائه مي‌كنند.
اينترنت براي كاربران خود امكان دسترسي به انواع اطلاعات مورد نياز بصورت متن، صوت، تصوير، نرم‌افزارها و … را فراهم مي‌كند. ضمن اسنكه كاربران با استفاده از اينترنت مي‌توانند با يكديگر نيز ارتباط برقرار كنند. اين تسهيلات با استفاده از مجموعه‌اي از سرويس‌ها و ابزارهاي متنوع ارتباطي و مبادله كنندة اطلاعات صورت مي‌گيرد. پست الكترونيك، انتقال فايل، پايانه راه دور، تور جهان‌گستر و … تنها گوشه‌اي از اين سرويس‌ها و امكانات مي‌باشند.
نامها و آدرس‌ها در اينترنت:
گفتيم كه اينترنت انسانها، منابع اطلاعاتي و كامپيوترهاي پراكنده در سرتاسر جهان را به هم مرتبط مي‌سازد. بنابراين در اين محيط نيز مانند هر سيستم ارتباطي امروزي ديگر، بايد روشي سيستماتيك براي شناسايي اعضاء ايجاد گردد. در اينترنت علاوه بر كامپيوترها، افراد و منابع اطلاعاتي نيز داراي اسم و نشاني مي‌باشند.

آدرس IP:
هر كامپيوتر كه مستقيماً به اينترنت وصل است بايد حداقل داراي يك آدرس IP باشد. اين آدرس كه در حقيقت يك شماره يكتا در حوزه اينترنت مي‌باشد؛ از 4 شماره (بين 0 تا 255) تشكيل مي‌شود كه با نقطه از هم جدا مي‌گردند. شماره‌ها به ترتيب از چپ به راست خوانده مي‌شوند. به‌عنوان مثال 203.35.7.169 نمونه‌اي از آدرس‌هاي IP مي‌باشد. يك آدرس IP از دو بخش تشكيل مي‌شود كه عبلرتند از: شناسه شبكه و شناسه ميزبان (كامپيوتر)
شناسه شبكه معرف شبكه‌اي است كه كامپيوتر مورد نظر در آن قرار دارد و به آن متصل است. شناسه ميزبان در حقيقت معرف كامپيوتر مورد نظر در آن شبكه مي‌باشد. اينكه چه بخش از آدرس IP متعلق به شناسه شبكه و چه بخشي متعلق به شناسه ميزبان مي‌باشد، براساس كلاس آدرس IP تعيين مي‌شود. به‌طور كلي آدرس‌هاي IP به پنج كلاس تقسيم مي‌شوند. نمودار زير پاره‌اي اطلاعات در مورد كلاسهاي فوق‌الذكر ارائه مي‌دهد:

شكل كلي آدرس IP W.X.Y.Z
و
W, X, Y, Z < 255 0<

كلاس آدرس IP براساس مقدار W طبق جدول زير قابل تعيين است:
تعداد كامپيوترهاي قابل آدرس‌دهي تعداد شبكه‌هاي قابل آدرس‌دهي Host ID Net ID مقدار W كلاس
16777216 128 X,Y,Z W 1<W<127 A
65536 16384 Y,Z W,X 128<W<191 B
256 2097152 Z W,X,Y 192<W<223 C
- - - W,X,Y,Z 224<W<239 D
- - - W,X,Y,X 240<W<255 E

نام حوزه كامل (FQDN):
علاوه بر آدزس IP اكثر كامپيوترهاي متصل به اينترنت داراي يك نام حوزه كامل اينترنتي نيز مي‌باشند. هر نام حوزه كامل اينترنتي داراي دو يا چند بخش مي‌باشد كه با نقطه (Dot) از يكديگر جدا مي‌شوند. بخش اول (ازسمت چپ) معمولاً مبين نام كامپيوتر مورد نظر و بخشهاي بعدي معرف نام حوزه‌اي است كه كامپيوتر مورد نظر به آن تعلق دارد. مثلاً rose.ipm.ac.ir يك نام حوزه كامل مي‌باشد و مشخص مي‌كند كه rose نام يك كامپيوتر در IPM در حوزه ac در حوزه اصلي ir مي‌باشد. درواقع مي‌توان الگوي somewhere.domaine را بخاطر سپرد كه در اين الگو domain حوزه اصلي و somewhere محلي در داخل اين حوزه اصلي مي‌باشد
.

حوزه‌هاي اصلي نمونه
الف- حوزه‌هاي سازماني و عملياتي
COM مؤسسات تجاري
EDU مؤسسات دانشگاهي
NET نهادها يا مؤسسات مرتبط با اداره يا گسترش اينترنت
GOV مؤسسات دولتي در آمريكا
MIL مراكز نظامي در آمريكا
ORG ساير مؤسساتي كه در هيچ‌يك از طبقات فوق نمي‌‌گنجند
ب-حوزه‌هاي جغرافيايي
CA كانادا
IR ايران
DE آلمان
FR فرانسه
UK انگلستان

آخرين بخش از نام حوزه كامل نشان‌دهنده حوزه اصلي است كه كامپيوتر به آن تعلق دارد. حوزه‌هاي اصلي به دو روش تعيين مي‌شوند. روش اول، روش قديمي كه معمولاً براي شبكه‌هاي موجود در آمريكا بكار مي‌رود. اين روش مبتني بر حوزه سازماني و عملياتي مؤسسه يا نهاد مورد نظر مي‌باشد. شيوه دوم مبتني بر حوزه جغرافيايي مي‌باشد. در اين روش به هركشور يك دو كد دو حرفي نسبت داده مي‌شود. نمودار صفحه قبل، نشان‌دهنده برخي از حوزه‌هاي اصلي در هر يك از دو شيوه نامگذلري مي‌باشد.
تبديل و مديريت آدرس‌ها:
ديديم كه كامپيوترهايي موجود در اينترنت داراي نام و آدرس مي‌باشند. كاربران ترجيح مي‌دهند كه با اسامي كار كنند ولي شبكه TCP/IP براساس آدرس‌ها اطلاعات را بين مبدأ و مقصد جابجا مي‌كند. از سويي اسامي آدرسها بايد يكتا باشد به‌عبارت ديگر هيچ دو كامپيوتري در اينترنت داراي نام و آدرس مشابه باشند. بنابراين نام و آدرسها در اينترنت نياز به مديريت و تبديل دارند.
مديريت توزيع و ثبت آدرسها در اينترنت زير نظر مركز اطلاعات اينترنت (Internic) انجام مي‌گيرد.مركز اطلاعات اينترنت در برخي مناطق دنيا و برخي نهادها و سازمانها اختياراتي براي توزيع آدرسها و اسامي، بين درخواست‌كنندگان محلي داده است.
براين اساس براي هر حوزه نام بايد حداقل يك سرويس‌دهنده حوزه نام (DNS) در دنيا وجود داشته باشد. سرويس اصلي اين سرويس‌دهنده تبديل اسامي كامل اينترنتي به آدرسهاي IP متناظر مي‌باشد.
اين سرويس به كاربران امكان مي‌دهد تا از اسامي قابل فهم براي دسترسي به كامپيوترها استفاده كنند بجاي آنكه مجبور باشند كه تعداد زيادي را بخاطر بسپارند. ضمناُ اين اسامي به‌نوعي در ساير سيستمهاي نامگذاري اينترنت مانند آدرسهاي پست الكترونيكي و آدرسهاي URL به‌كار مي‌روند.

مروري بر سرويس‌هاي اينترنت:
الف-پست الكترونيكي و ليست‌هاي پستي
به‌عنوان يك كاربر اينترنت با استفاده از سرويس پست الكترونيك، شما مي‌توانيد با ساير كاربران اينترنت پيام مبادله نماييد. همچنين امكان مبادلة پيام با اعضاي ساير سيستمهاي اطلاع‌رساني كه به‌طور غيرمستقيم به اينترنت متصل هستند مانند Compusery و Prodigy را خواهيد داشت. در اينجا بايد نكته‌اي را مورد تأكيد قرار دهيم و آن اينكه استفاده از پست الكترونيك تنها به مبادله پيامهاي شخصي محدود نمي‌گردد. بلكه هر چيزي را كه بتوان به‌صورت مستقيم يا كد شده در داخل يك فايل متني ذخيره كرد مي‌توان با پست الكترونيك مبادله نمود. به‌عنوان مثال مي‌توان به مبادله عكس، صدا، برنامه‌هاي كامپيوتري و مجله‌هاي الكترونيكي با استفاده از پست الكترونيك اشاره نمود
در عمل سرويس پست الكترونيك رايج‌ترين و پركاربردترين سرويس اينترنت مي‌باشد. اكثر سرويس‌هاي ديگر اينترنت نيز با استفاده از پست الكترونيك قابل دسترسي مي‌باشند. يكي از امكانات اينرنت كه براساس سيستم پست الكترونيك بنا شده امكان ليستهاي پستي است. يك ليست پستي عبارت از مجموعه‌اي است كه در آن گروهي از كاربران پست الكترونيك اينترنت اقدام به مبادله پيام با يكديگر و در ارتباط با يك موضوع خاص مي‌نمايند. پيامها مي‌توانند اقلام اطلاعاتي، توضيحات و يا هرچيز مرتبط با موضوع محوري ليست پستي ‌باشد. هر ليست پستي داراي فردي است كه وظيفه مديريت ليست پستي را به عهده دارد. در اكثر موارد اين كار عملاً توسط يك كامپيوتر انجام مي‌گردد. هر كاربر با داشتن شناسه پست الكترونيك و عضويت در ليست مورد نظر، مي‌تواند پيامهاي مرتبط با آن موضوع را دريافت كنند و يا خود به ارسال پيام با موضوع مورد نظر اقدام نمايد. البته بعضي از ليستهاي پستي حالت تعديل شده دارند. به اين ترتيب كه پيامهاي ارسال شده براي ليست توسط مديريت ليست بازبيني شده و در صورت موافقت او براي اعضاي ليست پستي ارسال مي‌گردد.
ب-FTP بي‌نام و سرويس‌گرهاي Archie:
سرويس FTP يا پروتكل انتقال فايل به شما اجازه مي‌دهد تا فايلها را از يك كامپيوتر به كامپيوتر ديگر در اينترنت منتقل نماييد. به دلايل امنيتي شما نمي‌توانيد اين كار را انجام دهيد مكر اينكه اجازه ورود به كامپيوتر مورد نظر را داشته باشيد. (مثلاً يك شناسه كاربر و كلمه عبور برروي آن سيستم داشته باشيد) براي انجام انتقال فايل، شما ابتدا با اجراي برنامه سرويس‌گيرنده FTP با كامپيوتر مورد نظر مرتبط مي‌شويد و سپس با دادن شناسه كاربر و كلمه عبور مجاز، به سيستم وارد مي‌شويد. حال مي‌توانيد فايلهاي مورد نظر را دريافت كنيد. بناربراين اگر كاربري بخواهد از اين سرويس در اينترنت استفاده كند بايد برروي هر سرويس‌دهنده FTP شناسه كاربر و كلمه عبور مجاز را داشته باشد. اما در اينترنت هزاران كامپيوتر وجود دارد كه مسئولان آن مي‌خواهند فايلهاي موجود در روي كامپيوترهاي خود را به‌طور رايگان در اختيار تمام كاربران اينترنت قرار دهند؛ بدون اينكه براي تك‌تك آنها شناسه كاربر مجاز تعريف نمايند. براي نيل به اين مقصود، آنها با افزودن ويژگي جديدي به FTP از سرويس FTP بي‌نام استفاده مي‌كنند. با استفاده از اين امكان هر كاربر اينترنت مي‌تواند با اجراي سرويس‌گير FTP با كامپيوتر مورد نظر مرتبط شده و با استفاده از يك شناسه عمومي وارد آن سيستم گردد.
در اين حالت كاربر مجاز خواهد بود كه به فيلهاي موجود در ناحيه ويژه عمومي كامپيوتر مورد نظر دسترسي داشته باشد. FTP بي‌نام يكي از مهمترين سرويس‌هاي اينترنت مي‌باشد. با استفاده از اين سرويس به‌طور بالقوه تمام انواع اطلاعات كه به صور مختلف روي كامپيوترهاي مختلف ذخيره شده (در صورت موافقت صاحبانش) به‌طور رايگان توسط تمام كاربران اينترنت قابل دسترسي مي‌باشد.
در حال حاضر هزاران سرويس‌دهنده FTP بي‌نام در سراسر دنيا وجود دارند و حجم غير قابل تصوري از انواع فايلها را به‌طور رايگان در اختيار كاربران اينترنت مي‌گذارند. ولي جستجو در اين مجموعه عظيم براي پيدا كردن فايل مورد نظر براي اغلب كاربران، يك كار بسيار دشوار است. نقش سرويس‌دهنده Archie اين است كه اين مجموعه عظيم را براي كاربر، قابل جستجو مي‌نمايد و تا حد امكان سرويس‌دهنده‌هاي FTP بي‌نام را كه داراي اطلاعات مورد نظر كاربر مي‌باشند به او معرفي مي‌نمايد. فرض كنيد دوستي از شما مي‌خواهد كه يك برنامه را از روي اينترنت براي او تهيه نماييد. براي اينكار شما مي‌توانيد با اجراي برنامه سرويس‌گير Archie به يك سرويس‌دهنده Archie مرتبط شويد. سپس اسم برنامه مورد نظر را براي جستجو به آن سرويس‌گر بدهيد. پس از اندك زماني سرويس‌گر، ليستي از كامپيوترهاي سرويس‌دهنده ‌FTP بي‌نام كه فايل مورد نظر شما در آنها يافت مي‌شود به شما ارائه مي‌دهد. شما مي‌توانيد با داشتن آدرس سايت مورد نظر و استفاده از سرويس‌گير FTP و استفاده از شناسه كاربر Anonymous فايل مورد نياز دوستتان را دريافت كنيد.
ج-پايانه راه دور:
در بعضي از سيستم‌هاي كامپيوتري، براي ايجاد يك نشست كاري با سيستم، شما مي‌بايست شناسه كاربر و كلمه عبور مجاز از نطر سيستم ميزبان را وارد كنيد. در مورد اكثر اين سيستمها شما براي برقراري ارتباط بايد از يكي از پايانه‌هاي اين سيستم كه به‌طور مستقيم به سيستم ميزبان متصل است، استفاده كنيد.
يكي از دلايل اوليه ايجاد اينترنت اين بود كه افراد مختلف بتوانند با سيستم‌هاي ميزبان در نقاط مختلف جغرافيايي با استفاده از كامپيوتر محلي خود ارتباط پايانه‌اي برقرار كنند. به‌عنوان مثال يك دانشمند با كامپيوتر محلي دانشگاه خود كار مي‌كند. با استفاده از اينترنت مي‌تواند با كامپوترهاي مختلف ارتباط برقرار كند و برنامه‌هاي مورد نظر خود را روي آن كامپيوتر اجرا كند. درست مثل اينكه اين دانشمند يك كاربر محلي كامپيوتر دانشگاه مقصد مي‌باشد. سرويسي كه اين امكان را در اينترنت فراهم مي‌كند سرويس پايانه راه دور يا Telnet ناميده مي‌شود. براي استفاده از اين سرويس شما بايد از يك برنامه سرويس‌گير Telnet استفاده نموده و ارتباط ترمينالي با كامپيوتر راه دور برقرار نماييد. اين برنامه سرويس‌گير در حقيقت يك پايانه كامپيوتر مورد نظر شما را روي كامپيوتر محلي خودتان شبيه‌سازي مي‌نمايد. البته توجه داشته باشيد كه براي ورود به سيستم ميزبان بايد شناسه كاربر و كلمه عبور مجاز را داشته باشيد.
د-گروههاي خبري (Usenet):
معني لغوي Usenet شبكه كاربران مي‌باشد. در حاليكه Usenet واقعاً يك شبكه نيست، بلكه سيستمي از گروههاي مباحته مي‌باشد كه در ابتدا به منظور ايجاد محيطي براي مبادله اقلام خبري ايجاد شد. به اين دليل بسياري از عبارات بكار رفته در Usenet به نوعي اطلاعات خبري اشاره دارد. مثل گروههاي مباحثه كه گروههاي خبري خوانده مي‌شوند يا خود Usenet كه گاهي شبكه اخبار يا NetNews خوانده مي‌شوند. Usenet داراي هزاران گروه مباحثه است. با كمي اغراق مي‌توان گفت در مورد هر موضوعي كه تصور نماييد حداقل يك گروه خبري در Usenet موجود است. با برقراري ارتباط با گروههاي خبري مي‌توانيد اطلاعات مفيدي در مورد موضوع مورد نظرتان پيدا كنيد و يا ساير كاربران را در جريان اطلاعاتي كه خود به دست آورده‌ايد قرار دهيد. براي استفاده از اين برنامه مي‌توانيد اقلام مورد نظر خود را براي خواندن انتخاب كنيد. اقلام اطلاعاتي خود را در فايل و يا اقلام مورد نظر خودتان را براي ديگران ارسال كنيد.
ه-گوفر:
گوفر يك سيستم مرور اطلاعات مي‌باشد و شباهتهاي زيادي به وب دارد. با استفاده از گوفر، كاربر اينترنت مي‌تواند به حجم عظيمي از اطلاعات توزيع شده در سراسر جهان دسترسي داشته باشد. مجموعه اين اطلاعات فضاي گوفر ناميده مي‌شود. در فضاي گوفر اطلاعات به‌صورت دنباله‌اي از ليستهاي ساده سازمان‌دهي شده‌اند. براي استفاده از اين سيستم تنها كافي است گزينه‌ مورد نظر را در ليست انتخابها، انتخاب نماييد. به دنبال آن ليست بعدي و يا اطلاعات نهايي را دريافت خواهيد نمود. با استفاده از اين سرويس نيز مي‌توانيد به‌اقلام مختلفي از اطلاعات نظير متن ساده، عكس و مانند آنها دست پيدا كنيد. البته سرويس گوفر قديمي‌تر از وب مي‌باشد.

سطوح دسترسي به اينترنت:
شبكه اينترنت با همه گستردگي و قابليتهايش با روشهاي مختلفي قابل دسترسي مي‌باشد. هريك از اين روشها امكانات سخت‌افزاري و نرم‌افزاري و هزينه‌هاي ويژه خود را دارد و متناسب با اين ملزومات امكانات و تسهيلاتي را نيز در اختيار كاربران قرار مي‌دهد. به‌طور كلي دسترسي به اينترنت را مي‌توان در سه سطح طبقه‌بندي كرد كه هر سطح خود روشهاي متفاوتي را در بر مي‌گيرد.
سطح اول- دسترسي غيرمستقيم از طريق دروازه‌هاي ارتباطي:
در اين روش ارتباط كاربر از طريق كامپيوتر با شبكه‌اي برقرار مي‌شود كه مستقيماً به اينترنت وصل نيست. چنين شبكه‌اي پروتكلها و استانداردهاي خاص خود را دارد و در يك يا چند نقطه از طريق دروازه‌هاي ارتباطي به اينترنت متصل است. اين دروازه‌هاي ارتباطي به دو شبكه موجود در دو سوي خود اجازه مي‌دهد تا با يكديگر صحبت كنند. كاربران شبكه غير اينترنتي معمولاً از نرم‌افزارهاي غير اينترنتي استفاده مي‌كنند و عملاً به تمام سرويسهاي اينترنت دسترسي ندارند. اين نوع دسترسي معمولاً توسط فراهم كنندگان سرويسهاي اطلاع رساني ارائه مي‌گردد. اين ارگانها براي اينكه به كاربران خود اجازه استفاده از امكانات اينترنت را بدهند معمولاً پاره‌اي از سرويسهاي اينترنت را بصورت محدود در اختيار آنها قرار مي‌دهند. در اكثر موارد سرويس ارائه شده پست الكترونيك است. لازم به تذكر است كه براي اين نوع كاربران جاي نگراني زيادي نيست. زيرا اكثر سرويسهاي اينترنت از طريق پست الكترونيكي قابل دسترسي است.