مطالعه، تمرین و آموزشی موفقیت در امر نویسندگی و قدرت قلم، سه چیز را میطلبد: ۱ - مطالعه 2-- تمرین ۳- اموزشی

مطالعه کتابهای بسیار در سبکهای مختلف و از نویسندگان برجسته و آثار قوی و شیوا بخواند تا با شکل کار دیگران آشنا باشد، هر چند ممکن است بسیاری از کتابها از نظر محتوایی قابل تأیید نباشد، ولی مطالعه آنها برای آشنایی با تکنیک کار و رمز و راز جاذبه  کتاب مفید است. اینگونه مطالعات بطور غیر مستقیم به انسان قدرت نویسندگی میدهد و قلم را قوت میبخشد. حتی در سبک نگارش انسان اثر میگذارد. غیر از کتابهای ادبی و متون زیبا، بخشی از مطالعات نیز باید درباره  اصل نگارش و فنون نویسندگی باشد. مطالعه  کتبی که روش نگارش و رمزوراز آن را می آموزد، راه را نزدیکتر میسازد."

تمرین نویسندگی هم مانند هر کاری نیاز به تمرین دارد. هیچ کس بدون تمرین، راننده یا نقاش و خطاط، یا ورزشکار و معمار نمی شود. سخنرانی و نویسندگی هم در سایه تمرین، فراهم میگردد. باید آن قدر نوشت و نوشت و خط زد و اصلاح کرد و تمرین نمود و دورانداخت و دوباره و... که قدرت قلمی افزایش یابد و نوشتن برای انسان ساده و روان شود. بسیاری از نویسندگان مشهور، قدرت قلمی خویش را مدیون تمرین بسیارند. در تمرین دو نکته باید رعایت شود: اول: اینکه تمرین را از سادهترینها شروع کنیم تا به نوشته های جامع و تحقیقی برسیم؛ مثلا ابتدا میتوان از نوشتن خاطرات روزانه و حوادث مربوط به خود نوشت، که علم و اطلاع بیرونی و تخصص خاصی لازم ندارد و آسانتر است و مایه ها و مواد آن در ذهن هر کس موجود است.

دوم: توصیف. توصیف پدیدههای اطراف و صحنه هایی که میبینیم و پیرامون ما وجود دارد، گام دیگری در تمرین است. ابتدا باید درباره محسوسات نوشت، سپس معقولات، در باره وضع خانه، صحرا، خیابان،کلاس، مسجد، بهار، شلوغی شهر، و... میتوان نوشت و آنها را توصیف کرد. همچنین باید دانست که هر نوشته کاملی، نقطه شروع ناقصی داشته است. در جریان تمرین و کسب تجربه است که نقصها و کمبودها را می شناسیم و برطرف میکنیم. درباره  موضوعی میتوان آنچه را به ذهن می آید نوشت؛ هرچند نامنظم و ناقص، سپس در جهت تنظیم و آراستگی - ܝ و کمال آن اقدام کرد و آنها را منسجم ساخت. بنا گذاشتن براینکه نوشته  ما از همان اول باید بی عیب و نقص باشد، ما را عقب نگه می دارد و مانعی برای نوشتن می شود. کمال و قوت را در جریان کار و تجربه باید به دست آورد. «کار نیکو کردن از پر کردن است.» تشکیل جلسات با دوستان و کار جمعی و تمرین و نوشتن و خواندن و از یکدیگر ایراد گرفتن نیز، یکی از برنامههای تمرینی محسوب می شود که در صورت دسترسی نداشتن به استاد و کلاس، میتواند بسیار مؤثر باشد.