مقدمه
در حال حاضر بيش از ٨١ درصد کل انرژي مصرفي در ايران را سوختهاي فسيلي تأمين مي کنند که علاوه بر پايان پذير بودن آنها، باعث توليد گازهاي سمي، بارش باران هاي اسيدي و آلودگي محيط زيست و اثرات گلخانه اي ميگردد. لذا استفاده از انرژي خورشيدي که منبعي لايزال و سازگار با محيط زيست است ، ضروري به نظر ميرسد.
نيروگاه دودکش خورشيدي يک روش جديد براي توليد انرژي الکتريکي است که در ٢٠ ساله اخير گسترش يافته است . نيروگاهي بدون تکنولوژي پيچيده و در نهايت سادگي و با مواد اوليه ساده ، که احداث آن از عهده عمده کشورهاي جهان سوم برمي آيد. اجراي اين نيروگاهها احتياج به سطح وسيعي دارد که براي کشورهايي که سرزمينهاي بياباني دارند، مناسب ميباشد. اين نيروگاه اولين بار توسط پروفسور اشلايش در سال ١٩٧٠ مطرح و در سال ١٩٧٨ يک نمونه آزمايشي در مانزنارس اسپانيا ساخته شد. دودکش اين نيروگاه ٢٠٠ متر ارتفاع و ١٠ متر، قطر داشت و شعاع کلکتور آن ١٢٢ متر بود. بررسيهاي اوليه اين نيروگاه ٥٠ کيلو واتي توسط هاف ارائه شد. [١]
در يک بررسي که توسط پاسومارتي و شريف در خصوص عملکرد يک نمونه مدل آزمايشي انجام شده است ، ابتدا يک مدل رياضي براي مطالعه اثر پارامترهاي مختلف ارائه شده است و نتايج محاسبات با نتايج تجربي و مدل آزمايشگاهي مقايسه شده که تطابق خوبي ديده شده است .[٢]
نيروگاه دودکش خورشيدي مثل يک نيروگاه هيدروالکتريکي عمل ميکند که به جاي آب از هواي گرم استفاده ميکند. اين نيروگاه از اشعه دريافتي از خورشيد براي افزايش انرژي دروني هوايي که در سيستم جريان دارد استفاده ميکند، تا انرژي خورشيدي را به انرژي جنبشي تبديل کرده و انرژي جنبشي نيز بوسيلۀ توربين به انرژي الکتريکي تبديل شود.
