کیفیت زندگی مفهومی است که دارای جنبه های مختلف اجتماعی ، اقتصادی ، کالبدی و زیست محیطی است . اهمیت هریـک از این ابعاد با توجه به زمان و مکان و شرایط محیط می تواند تفاوت چشم گیری با میزان استاندارد آن داشته باشـد . امـا باتوجـه بـه جامعیت این مفهوم نمی توان بدون در نظر گرفتن حتی یک بعد از ابعاد آن دست به برنامه ریزی جهت رسیدن بـه کیفیـت بـالا و ارتقاء آن زد .
منطقه 9 شهرداری شهر تهران ،از بعد برنامه ریزی و شهرسازی دارای چند مشکل عمده می باشد که عبارتند از : وجود بافت فرسوده و ناکارآمد و عدم نفوذ پذیری .
کمبود سطح کاربری شهری مورد نیاز ساکنین از قبیل بوستان و فضاهای سبز و باز – شبکه معابر و دسترسی – فضاهای فرهنگـی در سطح محله ای کمبود فضاهای خدماتی در پهنه های مسکونی .
توزیع نامناسب برخی از خدمات شهری(بهداشتی و درمانی) در سطح منطقه . کمبود محیط های آبی از قبیل آب نما و فواره وحوض.
عدم تجهیز معابر و شبکه های اصلی به مبلمان و ملزومات شهری .
در این رابطه با برنامه ریزی بافت فرسوده و ارتقاء کیفیت زندگی در بافت فرسوده منطقه 9 شهر تهران، دارای ابعاد گوناگونی اسـت که در این پژوهش ابعاد اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی مد نظر بوده است . همانطور که نتـایج معـادلات رگرسـیونی نشان داده است، باتوجه به کمبود شدید خدمات، 3 عامل خدمات حمل و نقل ، مسکن ، و دسترسـی بـه مراکـز تفریحـی از جملـه مهم ترین مشکلات و کمبودها در منطقه 9 شهرداری تهران می باشد، که به منظور ارتقاء و افزایش رضایتمندی در کیفیت زنـدگی منطقه 9، بایستی مورد توجه و برنامه ریزی قرار گیرد.
مشکلات بافت فرسوده منطقه 9 شهرداری تهران از ناظر ساکنین فراتر از معیارهای بافت فرسوده بوده لذا لزوم توجه بیشـتر را مـی طلبد. بنابراین راهکارهای ارائه شده در این پژوهش ضمن آنکه بایستی ابعاد کالبدی بافت فرسوده را در بر بگیرد باید به محورهـای حمل ونقل، مسکن ، خدمات تفریحی نیز پاسخگو باشد.
