گونه های متداول پی نوشتها در سازمانهای ایران به قرار زیر است:
پی نوشت برای بیان نظرات و یا نظرخواهی۔ - پی نوشت برای دستور انجام کار، پینوشتی که برای بیان اظهارنظر به رشته تحریر در می آید، نظریه نویسنده نسبت به موضوع نامه است که برای مقامات بالاتر به منظور اخذ تصمیم و یا تصویب و یا ارائه نظر ارشادی ارسال میگردد، یا تقاضای اظهارنظر از مقامات هم سطح و یا مادون خود است. پینوشت به عنوان دستور انجام کار به طور معمول به دو صورت نوشته می شود. حالت نخست به هنگامی است که نامه مسبوق به سابق بوده و یا انجام آن طبق روال خاصی از قبل مقرر شده است که در این صورت با ذکر جمله اقدام شود و یا طبق قررات اقدام گردد و یا براساس رویه قبلی انجام شود، دستور اقدام داده می شود. حالت دوم برای اموری است که ابتدا به ساکن بوده و یا نیاز به تعیین خط مشی کلی دارد که در این صورت باید نحوه انجام کار و یا نظریه به طور کامل و روشن و صریح در هامش نامه به وسیله مقام بالاتر نوشته شده و ارجاع گردد.
نامه از واحد پایین تر به مقام یا واحد بالاتر:
در بخش مربوط به ارتباطات گفته شد که ارتباط از بالای سازمان به پایین سازمان به صورت دستور برقرار میگردد. قدر مسلم دستور دهنده میخواهد از نتیجه انجام دستور خود آگاه شود. در این صورت ارتباط متقابل از پایین سازمان به بالای سازمان به وسیل گزارش ابرقرار میگردد. گونه دیگر ارسال نامه به واحدهای بالاتر وقتی است که واحد پایین تر تقاضایی از واحد بالاتر داشته باشد. در این صورت تقاضای خود را با توضیح و توجیه کامل تهیه و برای واحد بالاتر ارسال می دارد. نامه از طرف یک کارمند به عنوان یک واحد: این نوع نامه ها به طور معمولی تقاضاهای کارمندان واحل متبوع خود و یا سایر واحدها در ارتباط با کارهای شخصی و یا اداری است. این گونه نامهها بسیار کم و در اغلب موارد حالت شخصی دارد. چنانچه قرار باشد بعداً به این گونه نامه استناد شود باید در دفتر اندیکاتور ثبت و شمارهای به آن اختصاص نامه از طرف یک واحد سازمانی برای کارمند: احکام مأموریتها، تشویق نامه ها، توبیخ داده شود.