آموزش روش های پژوهشی و موازین را رعایت کند:
۱. به شرح موضوع در جهت هدفی پیشبینی شده که انگیزه طبع و پسندیده عقلی باشد بپردازد.
مصاحبه ها، یادداشت برداشت ها و منابع صحیح و معتبر» در ترازوی فکر و تأمل بسنجد و آن را با کاربرد الفاظی پربار و کوتاه (به مصداق خیرالکلام ماقل و دل) تنظیم کند
۳. هر سخن را در جای خود بگذارد و هر نکته را در مقام خود بپردازد.
۴. اندازه فهم مخاطب و ذوق خواننده را در نظر بگیرد تا مطلب نزد خواننده روشن باشد و به آسانی دریافت شود.
۵. در آغاز سخن نیکو رود و از انجام آن نیکو بیرون آید و نیز در طول متن در بیرون شدن از یک معنی و درآمدن به معنی دیگر، رشته نظم و ارتباط را حفظ کند و به همسازی و هماهنگی و یکدستی در تمامی متن توجه داشته باشد.
۶. گفتار خود را با راستی و حقیقت بیامیزد و به فصاحت منطق و صراحت لهجه زیور بخشد. هرگز نشاید که جز حقیقت نویسد یا حقایق را جز آنچه هست بنماید.
۷. قلم از ناشایست پاک دارد و در نگاهداشت رازها سعی فراوان کند و از تملق و چاپلوسی که کشنده روح و مستلزم دروغ گفتن و دشمنی با حقیقت پژوهی است بگریزد.
۸. قلم او پیوسته حامی و منادی حق و عدالت و همچنین به قصد کشف حقیقت و آگاهانیدن مردم و پرورش افکار و بهبودی اوضاع و احوال همگانی و مایه بیدار کردن خفته دلان و بینا ساختن بی بصیرتان باشد.
۹. در تحریر مطالب، واژه های ساده و مأنوس برگزیند و در معنی حقیقی آن به کاربرد و از به کار بردن الفاظ غریب و تکلف های ناروا و صنعتگری های بی جا و واژه های بیگانه بپرهیزد. و نیز از عبارت پردازی، فضل فروشی، ستایش جز خدا و مدحهای بی مورد و ناروا برای رضایت این و آن خود را به رنج و تکلف و دروغ نیافکند، تا مطلب شیوا و زیبا باشد و ملال نیاورد.
