. باید توجه داشت که بین ارکان جمله نباید هیچیک از این نشانه ها را به کار برد. مطلب معترضه را، نسبت به نزدیکی و دوری آن با متن جمله، میتوان بین دو درنگ - و هر چه دورتر باشد - به ترتیب بین دو خط جدایی، دوکمان با دو قلاب قرارداد که بعداً به تفصیلی بیان خواهد شد. هیچیک از این نشانه ها نباید به طور مکرر در یکجا به کار رود. مخصوصاً به کاربردن چند (یا چندینا) نشان پرسش یا علامت تعجب به دنبال یکدیگر - به طوری که اغلب مشاهده می شود - کاری زاید بوده و هیچ جایز نیست. (برای نشان دادن تعجب یا ابهام فقط یک علامت تعجب کافی است. چند علامت تعجب در کنار هم تعجب بیشتر را نمی رساند!) همچنین چند نشانه از یک نوع با هم در یکجا به کار نمی روند. به همین علت آخر جمله های پرسشی نباید نقطه به کاربرد. فقط نشان پرسشی کافی است. استثنا

- ۱ - (گاه در زبان فارسی) در آخر جمله  سوالی نشان پرسش و نشان تعجب با هم به کار میروند: ای قوم به حج رفته کجائید کجائید؟ معشوق همین جاست بیائید بیائید. معشوق تو همسایه  دیوار به دیوار در بادیه سرگشته شما در چه هوائید؟!!" «مولوی)

میگن دیگه جوونا تموم شده ن، حالا دیگه پیر میرارم می برن؟!!"

۲ - وقتی حرف اول نامی را (به شکل مخفف) به کار می بریم لازم است بعد از آن نقطه بگذاریم که معلوم شود مخفف است لذا می توان آنرا با نشان درنگ از حرف بعدی جدا کرد و نشانه های لازم را بعد از نقطه  مربوط قرار داد: ... ج.، ع.، س. ود. هرکدام به ترتیب در اصلی جعفر، عباس ... بودهاند.

۳- نشانه هایی که در پایان جمله به کار می روند و علامت هایی چون سه نقطه و مانند آن می توانند قبل از نشان بیان گویش، هلال، خط جدایی، قلاب، ابرو و غیره واقع شوند.

*نقطه (.)

* این علامت نشانه ی پایان یافتن جمله است. آنرا هنگامی به کار می بریم که جمله کامل شده باشد. به هیچ وجه نباید آنرا بین ارکان جمله (چه اصلی و چه غیر اصلی) به کار برد: * به هنگام خواندن نوشته . با رسیدن به نقطه باید مکث کرد. (غلط) * حسن. دیروز به مدرسه نرفت. (غلط)