طنز نویسی چند چیز می خواهد:

۱ - ذوق و شوخ طبعی

۲ - مطالعه در اثار طنز

۳- آگاهی اجتماعی

** - قصه: هنر داستان نویسی، بسیار ارزشمند است. علاقه و کشش افراد، بخصوص کودکان و نوجوانان به قصه، سبب می شود به این شیوه و قالب، جدی تر نگاه کنیم تا داستان نویسهای مکتبی و متعهد و قوی داشته باشیم. چه در زمینه داستانهای کوتاه (نوول) که بیشتر حادثهای کوچک یا برشی از زندگی یک شخصیت تاریخی (چه واقعی و چه خیالی) را در بر دارد، و چه در زمینه داستانهای بلند (رمان) که بیشتر شخصیت پردازی در آنها انجام میگیرد، داستان بیشتر از سبکهای دیگر نوشته، نیاز به اجاذبه» و «کششی » دارد. ایجاد این فضای کششی در داستان آسان نسبتا .

مطالعه داستانهای قوی و رمانهای بلند، چه ایرانی چه ترجمه شده از زبانهای دیگر، در تقویت ذهن داستان ساز و قصه پرداز نویسنده مؤثر است. البته قصه نویسی متعهد و مسلمان، باید محتواهای تربیتی و مکتبی و ارزشمند را در قالب داستان بیان کند و این گامی است ارزنده و اقدامی است لازم که تمرین و تجربه فراوان میطلبد.

بسیاری از روایات دینی و نقلهای تاریخی که در کتب سیره و حدیث آمده است، قابل بازنویسی پرداخت به صورت داستانهایی جذاب برای جوانان و نوجوانان است. کتاب «داستان راستان» شهید مطهری یکی از این نمونه هاست.