آب به عنوان یک عنصر حیاتی، بیش از سه چهارم از سطح زمین را پوشانده است که نزدیک به 98 درصد آنرا آبهای شور اقیانوسها تشکیل میدهند و تنها 2 درصد آن، آب شیرین قابل استفاده می باشد. متأسفانه بیش از 90 درصد از این منابع آب شیرین نیز در یخچال های طبیعی قطب و یا در زیر زمین قرار دارد.

از اینرو تنها 0.000006 درصد از آبهای کره زمین قابل استفاده برای مصارف انسانها میباشد. به بیان دیگر، تنها 12400 کیلومتر مکعب از منابع آب شیرین برای استفاده انسانها قابل دسترس میباشد .(Korkutan, 2001) اما آنچه که مسأله کمبود منابع آب را بحرانیتر میکند توزیع نامناسب و بسیار ناهمگون این منابع محدود بر روی زمین است. برای مثال، بیش از 60 درصد از آبهای شیرین قابل دسترس کره زمین در 9 کشور: برزیل 14.2 درصد، روسیه 9.8 درصد، چین 7.2 درصد، کانادا 7.2 درصد، اندونزی 6.3 درصد، آمریکا 6.3 درصد، کلمبیا 2.8 درصد و کنگو 2.5 درصد میباشد(.(Chautard, 2006

تغییر اقلیم و افزایش نیاز آبی دو عامل مهم و اساسی بحران کمبود آب در دنیا است(.(Ansink & Marchiori, 2010 تغییر اقلیم بر روی جریان رودخانه (عرضه) و افزایش نیاز آبی بر روی افزایش تقاضای آب تأثیر میگذارند و سبب افزایش شدت بحران کم آبی میگردند. با توجه به کمبود منابع آب و نرخ رشد سریع مصرف آب، تا کنون آمار و پیشبینیهای مختلفی در مورد میزان افزایش مصرف آب و بحران کمبود آب در آینده ارائه شده است.

برای نمونه بدلیل انقلاب صنعتی، افزایش مصرف و رشد سریع جمعیت، مصرف آب شیرین از سال 1950 تا 1990 سه برابر و نسبت به اوایل قرن بیستم 17 برابر و نسبت به سه قرن گذشته 45 برابر شده است .(Mokhtari & Ghaderi, 2008) بر همین اساس، برخی آمارها بیانگر دو برابر شدن مصرف آب در 40 سال اخیر بوده است و پیشبینی میگردد تا سال 2025 یک چهارم جمعیت کره زمین در کشورهایی زندگی خواهند کرد که با بحران جدی کمبود آب درگیر خواهند بود (Gardner-Outlaw & Engelman,.1997)