بسیاری از مقالات علمی و وزین احتیاج به این دارند که اول پیش نویسی آنان تهیه گردد و بعد مورد تجدید نظر قرار بگیرند. پس از آن که مطلب کافی جمعآوری گردید و طرح مقاله ریخته شد - چه به صورت یادداشتهای کوتاه یا به صورت ریز نکات کامل - میتوان همه  هم خود را صرف بیان مطلب کرد. بهترین راه برای نوشتن مقالات طولانی ایست که به چند قسمت تقسیم شوند و هر قسمت به صورت تقریباً مستقل مورد توجه، بحث و انشاء قرار گیرد. این کار از وارد آوردن فشار زیاد به مغز و تلاش برای اینکه مقدار زیادی مطلب را در تمام مدت نوشتن - گه امکان دارد روزها با هفته ها یا بیشتر طول بکشد - در ذهن خود نگهداری کنیم،پیشگیری خواهد کرد.  

اگر قرار باشد برای شروع کار به صورت ایده آل زیاد وقت خود را صرف کنیم، بعید نیست که دست به مسامحه و تعلل زده باشیم. اگر قرار است چیزی بنویسیم باید به هر طریق که شده آنرا شروع کنیم. حتی می توان مقاله را به طریق آزمایشی شروع کرد - بهر شکلی که در همان نظر اول بهترین طریق به نظر میرسد، زیرا بعد می توانیم آنرا به هر صورتی که مایلی باشیم و بهتر بنظر برسد تغییر بدهیم. بعد از نوشتن چند صفحه خودبخود متوجه می شویم که میتوانیم خیلی بهتر و روانتر بنویسیم و بسیار اتفاقی می افتاد که با حلف یکی دو بند اول نوشته، مقدمه یا شروع خویی برای آن پیدا می شود و اگر مطالب به صورت خوبی جمع آوری و طبقه بندی شده باشند

معمولا تمرکز فکر روی هر قسمت از نوشته (در هنگام خود) بسیار آسان خواهد بود واحتیاجی نخواهیم داشت که با تلاش زیاد همه چیز را در آن واحد در مغز خود نگهداری البته این به آن معنی نیست که در پیش نویس باید با سهل انگاری کار کرد. بلکه به منظور این است که پیش نویسی فقط یک شروع است نه پایان کار برای بسیاری از اشخاص پیش یک مرحله ی سریع یادداشت مطالب  مقاله است