کاملاً مشخصں است که فهم جمله دوم آسانتر است. جمله دوم بی واسطه تر و قویتر است. جمله دوم فاعلی است و جمله اول مفعولی است. دانشجو باید در باره سمینار خود بیندیشید و از نظر توان ایجاد ارتباط محاورهای و نه به عنوان یک بازی ادبی فکر کند. دانشجو میتواند از همه اندام خود به عنوان یک ابزار فعال برای ایجاد و تقویت حسن تفاهم با مخاطبین استفاده کند. اگر شنوندگان بتوانند سمینار وی را دنبال کنند بسیار ممنون خواهند شد. چون مخاطبین بیشترین وقت خود را با نگاه به صورت دانشجو صرف می کنند، چهره دانشجو باید باز و حالت شاد داشته باشد. نباید مخاطبین از ظاهر چهره دانشجو، عصبیت و غیرطبیعی بودن انتراع کنند. ارائه سمینار به صورت یکنواخت کسل کننده و خوابآور است.

لذا باید زیرو بم و سرعت صحبت مرتباً تغییر کند. طرز بیان دانشجو درسمینار  به مقدار زیادی روی مخاطب اثر دارد. طرز ایستادن باید به گونه ای باشد که از آن حالت بیحوصلگی در ذهن متبادر نشود، بلکه یک حالت مطمئن را نشان دهد. بنابراین دانشجو نباید سست، بی حال و یا آشفته به نظر رسد. دانشجو نباید دستها را بی جهت در هوا حرکت دهد یا دائما با آن بازی کند. همینطور نباید وی دائما دستهای خود را در جیب داخل و خارج کند. کلید راهنما برای دست، بی حرکت نگه داشتن آن به جز در موقع لزوم است. تصویر زیر نحوه توجه شنیداری متوسط شنوندگان را در طول یک سمینار تقریباً ۳۰ دقیقهای نشان میدهد.

میانگین توجه به کنفرانس یعنی «میل شنونده به گوش دادن» که البته این میل به راحتی دانشجو باید بداند که فقط تعداد کمی از حاضرین آمدهاند تا با دقت به گفته های او گوش کنند و مابقی به دلايل مختلفى در جلسه حضور یافتهاند. برخی برای حضور در سمینار بعدی در محل حضور دارند و برخی نیز میخواهند ایده ای کلی از موضوع سمینار بگیرند و یا هر دلیل دیگری. عموماً اکثر افراد در ابتدا به سمینار خوب گوش می دهد، اما در میانه سمینار میزان توجه آنها به میزان حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد کاهش مییابد و در انتها در صورتی که دانشجو بخش نتیجه گیری را اطلاع دهد، دوباره میزان توجه بسیاری از افراد افزایش مییابد، چرا که بسیاری امیدوار به گرفتن مطلبی از سمینار می باشند و همین باعث جلب توجه دوباره در آنها می شود. بهترین حالت ارائه سمینار آن است که دانشجو، سمینار خود را به قسمتهای مختلف تقسیم کند و در هر بخش با .هریک نتیجه گیری متوسط به پایان برد