سرمایه باید که در فعالیتهای اجتماعی نقش خود را به خوبی ایفا کند و انگیزه کوشش و تلاش مردم باشد اگر صاحب سرمایه آن را در راه هرج و مرج و فساد و اعمال ناشایست و اسراف و تبذیر به کار گیرد آن وقت سرمایه نقشی بر خلاف آنچه باید داشته باشد، خواهد داشت و از آن مردم را ضرر و زیان زاید.

تصور کنید سفیهی کالایی را چند برابر بهای آن بخرد، مسلم است که در موازین بازار خلل خواهد افتاد و در نتیجه بسیاری از نیازمندان به آن کالا، دچار زیانهای سخت خواهند شد.

سفیهان، توانگرانی هستند که اموال خود را که متعلق به جامعه است و باید در راه اجرای برنامههای عمرانی و انسانی صرف شود، صرف لذتجوییها و عیاشیهای خود میکنند یا با دایر کردن اماکن فساد در شیوع زشتکاریها و آلوده ساختن جوانان به مواد مخدر میپردازد یا مایحتاج مردم را در انبارهای خود احتکار میکند با این عمل خود اقصاد جامعه را مختل میکند. بنابراین باید در برابر او ایستاد و از تصرف در اموال ش او را منع کرد. (مترجمان، 1377، ج2،صص.(23-24

نکات مهمی که از تفاسیر مختلف برداشت می شود این است که حفظ اموال و سرمایه های مردم و جامعه سبب پیشرفت اقتصادی در آن جامعه میشود که باید آن را با تدبیر در دست کسانی که دارای قوه ادراک و تعقل بالایی هستند سپرد تا این سرمایههایی که قوام دهنده زندگی اجتماعی هستند به سمت اتلاف و نابودی نروند