علامت سؤال (؟) در پایان جمله های پرسشی (چه سؤال واقعی، چه انکاری و استهزاء ) و نیز آنجا که بخواهیم نسبت به مطلبی ایجاد شک کنیم یا یقینی نباشد. مثل : سعدی، متوفای ۶۶۰ (؟)

*علامت تعجب (!) آنجا که جمله، تعجبی باشد، یا در موارد دعا، ندا، نفرین، تحسین، آرزو، حسرت و کلاً کلمات عاطفی (چه شهر خوبیا دریغا! احمد!)

*- خط فاصله ( = ) در مواردی از قبیل: - دو سوی جمله  معترضه -- میان کلمات ترکیبی (عقیدتی - سیاسی) - پس از کلماتی که بخشی از آنها به سطر بعد منتقل می شود. - درگفتگوهایی که در نمایشنامه و داستان است. - هنگام تقسیم بندیها پس از اعداد  این مورد، بعضی هم پس از اعداد در تقسیم بندی یا در پاورقیها، به جای خط فاصله، نقطه می گذارند (۱).

* گیومه ((( )) ) در مواردی از قبیل :

- ابتدا و انتهای نقل قول مستقیم -

مشخص ساختن اسمهای خاصی و اعلام و اصطلاحات برجسته تر کردن کلماتی خاصی (البته نه در حد افراط)

* پرانتز ( ) ( ) برای توضیحاتی پیرامون برخی کلمات در متن: استقراضی (وام گرفتن)

*- کروشه ([ ]) برای افزون چیزی به متن اصلی، یا بیان اختلاف

*- سه نقطه ( ، ، ، ) برای نشان دادن حذف یک کلمه یا بخشی از متن، نشانه  افتادگی از متن اصلی، نشان ادامه  مطلب

*- ستاره (*) اغلب در سمت چپ بالای کلمهای در عنوان یا متن گذاشته می شود، برای توضیح خاصی در پاورقی. گاهی هم برای جدا کردن بندها و پاراگرافهای یک نوشته به کار میرود، که در این صورت اغلب سه ستاره *** آورده می شود.

درست نویسی

 در بحث درست نویسی، به طور عمده چهار محور مورد توجه است؛ از نظر: «محتوا»، «قواعد دستوری»، «علایم نگارشی»، «امالایی» و الرسم الخطى). نویسندهای که می نویسد، باید از درستی مطلب اطمینان خاطر داشته باشد. حرفهای بی حساب و بی دلیل و مدرک و ادعاهای بی سند و موضوعات غلط و انحرافی ننویسد؛ چنان باشد که بتواند مدافع صحت نوشته هایش باشد. کتابها و مقالات بسیاری که در رذ یا نقد کتاب ها و نوشتهها نگاشته می شود، نشان بی دقتی یا خطای در اندیشه و مضمون نوشته هاست. استناد به نوشتهها و منابع است، سستی پایه  استدلال، نوشته های بی تحقیق، بسیار است.