آموزش فراگیری فن نویسندگی از استادان و صاحبان تجربه و شرکت در جلسات و دوره های آموزشی، از گامهای عمده در این راه است. بندرت کسانی بدون معلم، خودشان به استادی میرسند. هم باید فروتنی کرد و در محضر استاد، زانوزد و فن آموخت، هم برای این کار، وقت صرف کرد و هنر نگارش را جدی  گرفت. نویسندگی نیز همچون هر هنر و مهارت دیگر، وقتی زیر نظر مربی آموخته شود، هم سرعت یادگیری بیشتر است، هم بیراهه رفتن و هدر دادن عمر و حوصله و مجال کمتر، مهم، حوصله است و طی مرحله ها و قدم به قدم پیش رفتن انسانهای کم حوصله و البته در آموزش، هم ذوق و کشش فراگیرنده و استعداد فراگیری او سهیم است، هم کوشش آموزگار و دلسوزی مربی و شناخت استعداد و زمینه  رشد افراد تحت تعلیم.

«متن آموزشی» نیاز دیگر کار آموزشی است که باید جامع و همراه تمرین و ممارست باشد. در دوره های آموزشی فن نویسندگی ، مربیان هرچه با متعلمان کار بیشتر کنند و آثار قلمی آنان را بررسی و نسبت به کارشان راهنمایی کنند، شتاب فراگیری بیشتر خواهد بود. در کار قلم، نمی توان تنها به فراگیری قواعد و مباحث نظری بسنده کرد.

استفاده از مطالعه  شخصی و تمرین پیش خود، جایی است که امکان یا فرصت آموزش نباشد.