در اين ميان ، اگر چه که اعيان سازي در معناي خودآگاه آن ، در حدود ٤٠ سال در جهان قدمت دارد، اما در ايران با وجود آنکه در برخي از مقالات در زمينه بهسازي و نوسازي، به تعريف اين مفهوم اشاره شده و نيز اعيان سازي بافت هاي شهري بصورت خودرو و سازمان نيافته در بافت هاي شهري (بويژه در بافت هاي حاشيه و نوساز شهري ) همواره وجود داشته است ، اين مفهوم به صورتي کاملا نوپاست و تاکنون فرآيند هدايت شده اعيان سازي بر اساس پيگيري هاي انجام شده به ايران وارد نشده است .

در کليه اقدامات مربوط به بهسازي و نوسازي، با ارتقاي شرايط محيطي، زمينه هاي بروز پديده "Gentrification" بوجود مي آيد. سمت گيري اقدامات بصورتي که بتوان از اين پديده در جهت مثبت استفاده نمود، اهميت بسيار در موفقيت   طرح هاي مرمت شهري دارد. بدين لحاظ شناخت نحوه بکارگيري درست پديده "اعيان سازي" مي تواند نقش بسيار مهمي در تداوم اقدامات مرمت شهري و مقاوم سازي بافت هاي شهري ايفا نمايد.

اعيان سازي مي تواند در اثر اقدامات سرمايه گذاري توسط دولت يا گروههاي محلي در بافتهاي فرسوده شهري روي دهد. اين اقدامات افزايش قيمت املاک وبه تبع آن افزايش درآمد دولت ناشي از افزايش مالياتها را در پي دارد.

اين فرآيند يک "هزينه انساني"براي ساکنان کم درآمد اين محلات دربر دارد. افزايش اجاره بها باعث پراکنده شدن ساکنان اين محلات مي شود، زيرا از يک سو آنان در ميابند که اين مسکن ها ديگر مناسب توان اقتصادي آنها نيست ، ازسوي ديگر افزايش مالياتهاي املاک، اغلب خانواده ها را وادار ميکند که خانه خود را فروخته و به محلات ارزانتر نقل مکان کنند.

با اين تعاريف اعيان سازي ٣ شرط دارد :  جابجايي ساکنان اصيل بافت ، ارتقاء کيفيت کالبدي محله بويژه در زمينه مسکن ، تغيير هويت محله.