قواعد استفاده از «می» و «همی» در نثز و نظم زبان فارسی

- «می» و «همی» همیشه جدا از فعلی نوشته می شوند ، زیرا

1- غالبا «ب» تأکید و «ن » نفی یا اجزای دیگر جمله میان انها و فعل فاصله فعلی ذکر گردند ہمی  شو ند ، و گاه می انچه می فرمودی نبشتمی وکارها می براند می (بیهقی )

زانکه هر بدبخت خرمن سوخته/ می نخواهد شمع کس افروخته (مولوی)

کنون باید خورد می خوشگوار/که می بود مشک آیداز جویبار(فردوسی)

بمیر ای دوست پیش از مرگ اگر می زندگی خواهی /که ادریس از چنین مردان بهشتی، گشت پیش از ما(سنایی)

بوی جوی مولیان آید همی /یادیار مهربان آید همی (مولوی)

پیش از افعالی که مصوت کوتاه اغازمی شوند پیوسته مصوت آنها تلفظ کوتاه فعل. را آشکار نمی سازد و سبب اشتباه خواندن می گردد

می افکند.می انداخت . می افتاد. می ایستاد

بنابراین  میافکند ، میانداخت، میافتاده ، میایستاد نباید نوشت

پیشوند های : هم بی ،ب   با که بر سراسم در همی ایند و صفت مرکب می سازند

آن که دایم هوس سو ختن مامی کرد

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

گفتم که ماه من شو گفتا اگر بر آید .

هر چه کنی به خود کنی

۵۷ - پسوندهای که به آخر اسامی و صفات مى چسبند ، و صفت یا اسم مرکب پدید می آورند نیز، پیوسته به کلمه نوشته می شوند دانشمند : ارجمند ؛ باغبان : دشتستان ؛ نخلستان ؛ گلزار؛ سنگلاخ ؛ نمکزار فراخهای ؛ ژرفنای و... پاکتر؛ بهتر؛ خوبتر... غمگین ؛ اندوهگین،طربناک