باید دانست که در میان و آخر کلمه   فارسی هرگز همزه وجود ندارد ولى الف که یکی از حروف مشترل میان زبان فارسی و عربی است در میان و آخر کلمه رسم

. و تلفظ میگردد مانند : شاه ، خدا

آنچه در کلمات فارسی بصورت همزه (ء ) نوشته می شود ، همزه نیست؛ بلکه کوچک شده   حرف «ی» است که غالباً روی حرف « های غیر ملفوظ » و حرف « ی» در وسط کلمه گذاشته می شود مانند : خانه   من ، دانائی .

a -آ

این حرف را الفي لينه ، ( مقابل همزه یا الف متحرکه) مینامند. و همچنین به آن الف ممدوده گفته میشود و اولین حرف از حروف الفباست و در حروف ابجد

نیز حرف اول است و در حساب نجماًلآرا « یك » محسوبی دارند .

در باره   املای «آ» قواعد زیر باید مراعات شود ( اغلب این قواعد اقتباسی است از قواعد املای مرحوم استاد بہمنیار)  

۱ - در عربی الف بسیاری از اسمهای مقصور بصورت یاء کتابت و بصدای الف تلفظ میشود . مانند : یحیی ، موسی ، مبتلی ، اعلی . در فارسی الف این گونه کلمات را باید مطابق با تلفظ یعنی بصورت الف کتابت کرد . مانند . مبتلا ، هوا ، مولا، فتوا ازین قاعده می توان اسمها و لقبهای خاص را که به یاء اشتهار یافته است از قبیل موسی ، عیسی ، مصطفی ، مستثنی دانست و در نوشتن آنها هر دو وجه را جایز شمرد .

تذکر - چون بعضی از صاحبنظران با این عقیده مخالفند برای تأمین نظر آنان و تکمیل فایده ، قاعده   نوشتن الف بصورت یاء را در اینجا متذکر می شویم :

اگر الف چهارمین حرف کلمه یا بالاتر از آن ( پنجمین و ششمین و...) و در آخر آن قرار گیرد خواه منقلب از «واو» و خواه منقلب از «یاء» باشد به صورت «یاء» نوشته می شود . مانند : اعلی ، مصطفی ، مجتبی ، مستثنی .

اما اگر پیش با پس از این \لفی ہائی واقع شده باشد بصورت ملفوظ خود یعنی الف نوشته می شود . مانند : دنیا و علیا ، جنسی اعلاى مرغو ب . ولی کلمه   یحیی چون اسم خاص است .3 این قاعده مستشنی است و باید بصورت باء نوشته شود