معماری خانه های سنتی کرمانشاه منطبق با شرایط محیطی و اقلیمی بوده و این معماری در مقیاس خرد و کلان از نظر کالبدی و پایداری با نوع نگرش به انسان، محیط و همچنین تمهیدات معماری، زمینه ارزشمندی برای استفاده می باشد. این معماری در سازگاری با اقلیم راهکارهای مناسبی ارائه داده که تفحص در آن ها، راه گشای رسیدن به الگویی مناسب در فضاهای معماری جدید است.
بر اساس یافته های این تحقیق می توان خانه های سنتی دارای ارزش تاریخی کرمانشاه را به دلیل استفاده از انرژی پاک و انرژی تجدید پذیر، رشد ارگانیک و طراحی سازگار با اقلیم در راستای احترام به محیط زیست، صرفه جویی و حفظ انرژِی در ساخت و نگهداری، استفاده از مصالح طبیعی و بوم آورد، توجه به انرژی لازم
برای نگهداری و تنظیم شرایط محیط با طراحی مناسب فضای پر و خالی در مقیاس خرد و کلان، جهت گیری درست بناها و استفاده از سیستم های سرمایش و گرمایش غیر فعال پایدار دانست که از اصول و معیارهای هویت، سرزندگی، تنوع، دسترسی به خدمات و امنیت برخوردار است.
برآوردن نیازهای روحی و جسمی افراد در معماری بومی این منطقه جایگاه ویژه ای داشته و با توجه به عوامل اقلیمی، فرهنگی، اجتماعی، توجه به رابطه انسان، محیط و مقیاس انسانی شکل گرفته که باعث ایجاد حس تعلق به محیط طبیعی، علاقه مندی به محیط زندگی و حفظ محیط زیست توسط ساکنان می گردد.
مطالب دیگری که از این تحقیق استنتاج می شود از این قرار است: در خانه های سنتی ارتباطی پیوسته بین مراحل فضایی وجود داشته که ارتباط خانه با زمینه را برای باشنده سهل و قابل درک می نموده که بهترین گواه ورودی خانه می باشد که فضایی مستقل و تعریف شد دارد. حضور طبیعت درون خانه توسط حیاط و با تعبیه فضاهای متنوع در پیرامون خود به تجربه های متنوع ادراک منجر می شد. در این خانه ها زندگی با فضا صورت گرفته و حضور اشیا در حاشیه قرار دارد که با تنوع در نور، ارتفاع، ابعاد و... به دست آمده است. با توجه به جزییات، ایجاد حس کنجکاوی و امکان معاشرت در فضاهای متنوع به شادی و از آن مهم تر به حس تعلق فضایی دست یافته بودند.
با توجه به این مطالب در خواهیم یافت که، بیشتر اصولی که در معماری پایدار نوین در قرن حاضر مطرح شده، در معماری سنتی و قدیمی اقلیم های مختلف این مرز و بوم رعایت می شده است. بنابراین به روز کردن راه حل های بومی و استفاده از آنها می تواند تا حدزیادی مصرف سوخت و مشکلات زیست محیطی را کاهش دهد. هماهنگی اصول معماری گذشته ایران با اصول طراحی پایدار تصادفی نیست، بلکه در پس چنین معماری اصیل و با هویتی اندیشه های عالی نهفته است .
