بخشی از مقاله
ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي ﻧﻈﺎم ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات
ﭼﻜﻴﺪه
ﺿﺮورت ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ در ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﺳﺮﻳﻊ رﻗﺎﺑﺖ و ﻋﺪم ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﻲ ﺷﻴﻮهﻫﺎي ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺳﻨﺘﻲ اﻣﺮي ﺑﺪﻳﻬﻲ اﺳﺖ.
ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻓﺮآﻳﻨﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻳﺎ ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﻫﺎي ﻧﻮآوري ﺷﺪه در ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﻪ ﻇﻬـﻮر ﻣﻲ رﺳﻨﺪ. ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺑﺰار اﺳﺖ و ﻳﻜﻲ از اﺑﺰارﻫﺎي ﻣﻔﻴﺪ، ﻧﻈﺎم ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات اﺳﺖ. ﻧﻈﺎم ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات ﺗﻜﻨﻴﻜﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮان از اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﺑﺮاي ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻳﺎﺑﻲ و ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺑﻬﺮه ﺟﺴﺖ. ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻈﺎم ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات ﻛﻠﻴﻪ ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻳﺪهﻫﺎ ، اﺑﺘﻜﺎرات و ﻧﻈﺮات ﺧﻮد را ﺑﺮاي رﻓﻊ ﻧﺎرﺳﺎﻳﻲﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد در روﻧﺪ ﻛﺎري و ﻳﺎ ﺑﻬﺒﻮد روش ﻫﺎي اﻧﺠﺎم ﻛﺎر اراﺋﻪ دﻫﻨﺪ. ﻫﺪف اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ اراﺋﻪ ﻃﺮﺣﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻈﺎم ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات اﺳﺖ.
ﻣﻘﺪﻣﻪ
ﻧﻴﺮوي اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺑﺮﺧﻮرداري از ﻗﺪرت اﻧﺪﻳﺸﻪ، ﺧﻼﻗﻴﺖ و ﻧﻮآوري ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ داراﻳﻲ ﻫﺮ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲ ﺷﻮد، ﭼﺮا ﻛﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﻬﺒﻮد و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ در ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎي ﻓﻨﻲ و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻴﺮوي اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺻﻮرت ﻣﻲ ﮔﻴﺮد. ﺗﻮان ﻓﻜﺮي و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎي ﻛﺎرﻛﻨﺎن در ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻧﻬﻔﺘﻪ و راﻛﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﺳﺎزﻣﺎن و ﻣﺪﻳﺮﻳﺘﻲ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﻫﺎي ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ اﺳﺘﻔﺎده را ﺑﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه اﻣﻜﺎن رﺷﺪ وﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻴﺴﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻧﻴﺮوي اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﺎ ﻣﺼﺮف ﻛﺮدن ﻛﺎﻫﺶ و ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻬﻠﻚ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ﻫﺮ ﭼﻘﺪر از اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﻓﻜﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻬﻤﺎن اﻧﺪازه ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ اش ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ. از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻳﻜﻲ از ﻧﻴﺎزﻫﺎي ﻓﺮا ﻣﺮﺗﺒﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲ رود
ﻛﻪ رﻳﺸﻪ در ﻓﻄﺮت ﺑﺸﺮي دارد. اﻓﺮادي ﻛﻪ در اﻣﻮر و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﺳﺎزﻣﺎن ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و از اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﻓﻜﺮ ﭘﺎك اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺳﺎزﻣﺎن در ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﮔﺎم ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﺑﺮاي ﺑﻬﺒﻮد ﺑﻬﺮهوري از ﻣﻜﺎﻧﻴﺰمﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﻣﻜﺎﻧﻴﺰم ﻫﺎي ﻣﺪﻳﺮﻳﺘﻲ، ﺑﻬﺮه ﮔﻴﺮي از ﺗﻜﻨﻴﻚ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻣﺸﺎرﻛﺘﻲ اﺳﺖ. ﻣﺸﺎرﻛﺖ راﻫﻜﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻛﻨﺎن اﺟﺎزه داده ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ و رﻫﺒﺮي ﺷﻮﻧﺪ از ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻬﺮه ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ و ﻗﻮه ﺧﻼﻗﻴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﺎر اﻧﺪازﻧﺪ و در ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي ﻫﺎ ﻣﺸﺎرﻛﺖ و دﺧﺎﻟﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻓﺮآﻳﻨﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻲ آن ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﻪ ﻃﻮر داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ در اﻣﻮر و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺸﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﺗﻮان و اﻧﮕﻴﺰه ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي دﺧﺎﻟﺖ ﻣﺆﺛﺮ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻛﺎرﻛﻨﺎن در ﻛﺎرﻫﺎ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮي ﻫﺎ زﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎي ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ در ﺳﺎزﻣﺎن و ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ را ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ
ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻓﺮاﻳﻨﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻲ آن ﻓﺮد ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻦ ﺑﺎ اﻳﺪه ﻫﺎي ﻧﻮ و ﺧﻼق و ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ و ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺒﺎدرت ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﻛﺴﺐ و ﻛﺎر ﻧﻮ، ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ و ﻧﻮآور و رﺷﺪ ﻳﺎﺑﻨﺪه ﻧﻤﻮده ﻛﻪ ﺗﻮأم ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮش ﻣﺨﺎﻃﺮه و رﻳﺴﻚ اﺳﺖ و ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﺤﺼﻮل وﻳﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺟﺪﻳﺪي ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲ ﮔﺮدد. ﺑﻪ ﺑﻴﺎن دﻳﮕﺮ،ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻓﺮآﻳﻨﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺧﻼﻗﻴﺖ، ﭼﻴﺰ ﻧﻮﻳﻲ را ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ارزش ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از زﻣﺎن، ﻣﻨﺎﺑﻊ، رﻳﺴﻚ و ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﻴﺮي ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﻮﺟﻮد آورد و ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻦ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻬــــــﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻣﺨﺎﻃﺮه ﻳﻚ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﻗﺘﺼﺎدي را ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻲ، اداره و ﺗﻘﺒﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪبخم.
ﻧﻴﺮوي اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺤﻮر ﻫﺮ ﻧﻮع ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎن ﺑﻪ ﻃﻮرﺧﺎص داراي ﻧﻘﺸﻲ ﻣﻮﺛﺮﺗﺮ در ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺗﻮﺳﻌﻪ اﻗﺘﺼﺎدي ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﻧﺸﺎن داده ﻛﻪ ﺑﻴﻦ رﺷﺪ اﻗﺘﺼﺎدي و ﺗﻌﺪاد ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎن در ﻳﻚ ﻛﺸﻮر ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﻣﺜﺒﺖ وﺟﻮد دارد. زﻳﺮا ﻛﺸﻮري ﻛﻪ داراي ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ از ﻣﺤﺮك ﻫﺎي ﺗﺠﺎري و اﻗﺘﺼﺎدي ﻗﻮي ﺗﺮي ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ
ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ در ﺗﻤﺎﻣﻲ اﺑﻌﺎد ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﻧﻘﺶ آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از اﺑﺰارﻫﺎي ﻣﺤﻮري ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻫﻤﻮارهفﻣﻄﺮح ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ دﺳﺘﺎورد ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﺸﻮر اﻳﺠﺎد اﺷﺘﻐﺎل و رﻓﺎه و ﺛﺮوت و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ. ﺑﺮﺧﻲ ﺻﺎﺣﺒﻨﻈﺮان ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ اﻓﺰاﻳﺶ ﺑﻬﺮهوري در ﺳﺎزﻣﺎن ﺷﻮد، ﭼﺮا ﻛﻪ وﺟﻮد اﻧﺴﺎنﻫﺎي ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﺐ اﻳﺠﺎد و رﺷﺪ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ در ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻲﺷﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﺳﺮﻳﻊ رﻗﺒﺎي ﺟﺪﻳﺪ و اﻳﺠﺎد ﺣﺲ ﺑﻲاﻋﺘﻤﺎدي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهﻫﺎيفﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺳﻨﺘﻲ در ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎ، ﺿﺮورت ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ در ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﺷﻮدبنم. در اﻳﻦ ارﺗﺒﺎطفوﻇﻴﻔﻪ ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي ﭘﻮﻳﺎ ﻛﺸﻒ و ﭘﺮورش اﻓﺮاد ﺧﻼق و ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻦ اﺳﺖ. ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن در راﺳﺘﺎيفﺗﺤﻘﻖ ﻫﺪف ﭘﺮورش اﻓﺮاد ﺧﻮد ﺟﻮش و ﻧﻮآور ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﻣﺪﻳﺮان ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻦ دارد.
ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ
در ﻳﻚ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﻛﻠﻲ ﻣﻲﺗﻮان ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ را ﺑﻪ دو ﻧﻮع اﺻﻠﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮد. ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻓﺮدي و ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ. اﮔﺮ ﻧﻮآوري و ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺤﺼﻮﻟﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻳﺎ اراﺋﻪ ﺧﺪﻣﺎﺗﻲ ﻧﻮ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزار، ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺎر ﻓﺮد ﺑﺎﺷﺪ، آﻧﺮا ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻓﺮدي و اﮔﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﻼش ﻳﻚ ﺗﻴﻢ در ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ، آﻧﺮا ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ
ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻓﺮآﻳﻨﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻳﺎ ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﻫﺎي ﻧﻮآوري ﺷﺪه از ﻃﺮﻳﻖ اﻟﻘﺎء و اﻳﺠﺎد ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎﻧﻪ در ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن از ﻗﺒﻞﺗﺎُﺳﻴﺲ ﺷﺪه، ﺑﻪ ﻇﻬـﻮر ﻣﻲ رﺳﻨﺪ. ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔــﻲ دﻳﮕﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫـﺎي ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎﻧـﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻣﻨﺎﺑـﻊ و ﺣﻤـﺎﻳﺖ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻧـﻮآوراﻧﻪ ﺑﺮﺧـﻮردارﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲﻣﻌﻤﻮﻻً از ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﺸﻜﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ. ﺑﺮﺧﻲ از اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼت ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدداﺻﻮﻻً.
رده ﻫﺎي ﻓﺮاوان ﻣﺪﻳﺮﻳﺘﻲ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻛﻨﺘﺮل ﻫﺎي داﺋﻤﻲ دارﻧﺪ و وﺟﻮد ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﻛﺎري ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎﻧﻪ در ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﭘﺎ ﻧﮕﻴﺮد. ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮدﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت و ﺗﻨﻈﻴﻢ اﺳﺘﺮاﺗﮋي ﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت را در ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻳﮕﺮ ﻓﻘﺪان اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎي ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻦ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎن واﻗﻌﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ را ﺑﻪ ﻳﻚ زﻧﺪﮔــــﻲ ﺑﺎ اﻣﻨﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺷﺮﻛﺖ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﺑﺘﺪا در ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﻮﻧﺪ. اﻣﺎ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﻣﺨﺎﻃﺮه آﻣﻴﺰ در ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﻓﺮدي ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﻳﺎ ﺗﺎﺳﻴﺲ ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻮده، و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﺨﺎﻃﺮه آﻣﻴﺰ در ﻣﻔﻬﻮم ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺷﺮﻛﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻲ ﺟﺪﻳﺪ در ﭼﺎرﭼﻮب ﺷﺮﻛﺖ اﺳﺖ
ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎي ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﺧﻮد را ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﻇﻬﻮر ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ در اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻐﻠﻮب ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ در ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﻴﺮي اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎ و اراﺋﻪ ﻣﺤﺼﻮل ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ اﻧﺪك ﻗﺪرت داﺷﺘﻪ و از ﻣﺪﻳﺮﻳﺘﻲ ﻻﻳﻖ ﺑﺎ اﻓﻖ دﻳﺪ وﺳﻴﻊ ﺑﺮﺧﻮردار ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺮاي دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اﺑﺰار اﺳﺖ. ﻳﻜﻲ از اﺑﺰارﻫﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي رﺷﺪ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ وﺟﻮد ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺮ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ اﺳﺖ.
آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎن ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ
ﺑﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﺪن ﻣﻔﻬﻮم ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺑﻮﻳﮋه ﻣﻔﻬﻮم ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ و ﺿﺮورت آن در ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﺎزﻣﺎن و ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺗﺮدﻳﺪي در ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎن ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻘﻖ اﻳﻦ ﻫﺪف ﺑﺰرگ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﺎﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ در ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻫﻤﻴﺖ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ، ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎﻧﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻮﺗﻮر ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﺎزﻣﺎن و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ، آﻧﭽﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، روﺷﻦ ﻛﺮدن و ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻦ اﻳﻦ ﻣﻮﺗﻮرﻫﺎ ﺟﻬﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ اﺳﺖ. ﺑﺮاي روﺷﻦ ﺷﺪن ﻣﻮﺗﻮر، ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ اﺳﺘﺎرت زده ﺷﻮد وﻟﻲ ﺑﺮاي اﺳﺘﻤﺮار ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ آن ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ آن ﺳﻮﺧﺖ رﺳﺎﻧﻲ ﺷﻮد و ﺷﺮاﻳﻂ ﺟﻬﺖ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﻲ ﻧﻘﺺ آن ﻣﻬﻴﺎ ﮔﺮدد. ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﺮاي آﮔﺎه ﺷﺪن و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎن ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ آﻣﻮزش ﻫﺎي ﻻزم در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اراﺋﻪ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺟﺮﻗﻪ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ در ذﻫﻦ آﻧﺎن زده ﺷﺪه و درﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺿﺮورت ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد. اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺗﺪاوم اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﭘﺮورش آﻧﺎن از ﻃﺮﻳﻖ اﻗﺪاﻣﺎﺗﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ، اﻳﺠﺎد ﺗﻔﻜﺮ اﺳﺘﺮاﺗﮋﻳﻚ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ، اﻳﺠﺎد ﻋﻮاﻣﻞ ﺳﺎﺧﺘﺎري و ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﺑﺴﺘﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﺴﺘﻤﺮ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮد.
آﻣﻮزش ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎن ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﺘﺪوﻟﻮژي آﻣﻮزﺷﻲ اﺟﺮاﻳﻲ ﺑﺮاي ﻫﻤﻜﺎري ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺑﻴﻦ ﺻﻨﻌﺖ و داﻧﺸﮕﺎه ﺟﻬﺖ ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎرﻫﺎي ﺷﺪﻳﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺣﺎﺻﻞ از رﺷﺪ ﺳﺮﻳﻊ ﻓﻨﺎوري و ﻛﻤﺒﻮد ﻧﻴﺮوي اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﺘﺨﺼﺺ در ﺟﻬﺎن اﻣﺮوز اﺳﺖ. در اﻳﻦ روش ﻛﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ، اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اي ﭘﺮورش ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد در ﺟﻬﺖ ﺧﻠﻖ ﻛﺎر ﻗﺪم ﺑﺮدارﻧﺪ. ﻣﺸﺎﻫﺪات ﺣﺎﺻﻞ از اﻋﻤﺎل اﻳﻦ ﻣﺘﺪوﻟﻮژي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻮردي درﻗﺎﻟﺐ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، اﻫﺪاف، ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺸﺨﺺ، و ﻧﻴﺰ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﻣﺘﺮﺗﺐ آن ﻣﻨﻌﻜﺲ ﮔﺮدﻳﺪه اﻧﺪ.
اﺳﺎس آﻣﻮزش ﺑﺮ ﻳﺎدﮔﻴﺮي اﺳﺖ و ﻫﺮﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻲ ﻛﻮﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﻋﻤﻠﻜﺮد اﻓﺮاد درﺷﻐﻞ آﻧﺎن ﻣﻮﺛﺮ ﺷﻮد. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻣﻮزﺷﻲ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت اﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻧﮕﺮش ﻫﺎ ﻳﺎ ﻣﻬﺎرت ﻫﺎي ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز را ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﻛﺮده و ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ، آﻣﻮزش ﻛﻮﺷﺸﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺗﻐﻴﻴﺮ رﻓﺘﺎر اﻓﺮاد ازﻃﺮﻳﻖ ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﻳﺎدﮔﻴﺮي و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻓﺰاﻳﺶ اﺛﺮﺑﺨﺸﻲ آﻧﻬﺎ ﺻﻮرت ﻣﻲ ﮔﻴﺮدبزم . آﻣﻮزش ﻛﻠﻴﻪ ﻣﺴﺎﻋﻲ و ﻛﻮﺷﺶ ﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ درﺟﻬﺖ ارﺗﻘﺎي ﺳﻄﺢ داﻧﺶ و آﮔﺎﻫﻲ، ﻣﻬﺎرت ﻫﺎي ﻓﻨﻲ، ﺣﺮﻓﻪ اي و ﺷﻐﻠﻲ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﺠﺎد رﻓﺘﺎر ﻣﻄﻠﻮب درﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻳﺪ و آﻧﺎن را آﻣﺎده اﻧﺠــــﺎم وﻇﺎﻳﻒ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﺷﻐﻠﻲ ﺧﻮد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﻫﺪف از آﻣﻮزش ﻛﺎرﻛﻨﺎن اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت و ﻣﺤﻔﻮﻇﺎت و ﻳﺎ اﻧﺒﺎرﻛﺮدن ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه در ذﻫﻦ آﻧﺎن ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا اﻳﻦ دﺳﺘﺎوردﻫﺎ درﻛﺘﺎب ﻫﺎ و ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ. آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﺻﺤﻴﺢ آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴـﺎن را ﺑﺮاي ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻣﺪاوم راه ﺣﻞ ﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺠﻬﺰ ﻛﻨﺪ.
ﻧﮕﺮﺷﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻛﺴﺐ داﻧﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲ آﻳﺪ، ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﺧﻮد داﻧﺶ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ اﺳﺖ. آﻣﻮزش از ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻗﺘﻲ ﻣﻔﻴﺪ واﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺧﻮد را در ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ. وﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان ادﻋﺎ ﻛﺮد ﻳﺎدﮔﻴﺮي در ﻳﻚ ﻓﺮد اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده و ﻓﺮد ﭼﻴﺰي را از آﻣﻮزش اراﺋﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ وي آﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛــــﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻌﻨﻲ داري در رﻓﺘﺎر و اﻗﺪاﻣﺎت وي ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﻮد. اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ در ﻣﻮرد ﺳﺎزﻣﺎن ﻧﻴﺰ ﺻﺎدق اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻳﺎدﮔﻴﺮي در ﺳﺎزﻣﺎن اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ﻛﻪ در ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺤﺴﻮس اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اي از اﻓﺮاد اﻧﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ، ﻳﺎدﮔﻴﺮي و داﻧﺶ آن ﻧﻴﺰ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اي از آﻣﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎي ﻛﺎرﻛﻨﺎن آن اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮاي اراﺋﻪ ﻫﺮ ﻧﻮع آﻣﻮزش ﭼﻪ در ﺳﻄﺢ ﻓﺮدي وﭼﻪ در ﺳﻄﺢ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺑﺎﻳﺪ از اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻤﻠﻲ آن آﻣﻮزش ﺑﻮده و ﺗﻤﻬﻴﺪاﺗﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات رﻓﺘﺎري در ﻓﺮد و ﺗﺤﻮﻻت ﻋﻤﻠﻜﺮدي در ﺳﺎزﻣﺎن اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ.
ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ در ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎي ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺟﻮ
ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﺎر آﻓﺮﻳﻨﻲ ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻣﻲ دﻫﺪ ﻛﺎر آﻓﺮﻳﻨﻲ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ وﺟﻮد ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﻫﺎ در ﺳﺎزﻣﺎن رﺷﺪ ﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎي ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺟﻮ ﺑﻴﺶ از ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد و اﻓﺮاد ﻛﺎرآﻓﺮﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎ ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺮﺧﻲ از دﻻﻳﻞ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻲ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺷﺮح ذﻳﻞ ﺑﺮﺷﻤﺮد.
