پازارگادی، دکتر علاءالدین کرونولژی تاریخ ایران. تهران: کتابفروشی اشراقی، ۱۳۵۴.
در بسیاری از دانشگاهها رسم است که تاریخ انتشار را بین نام نویسنده و عنوان اثر میآورند:
پازارگادی، دکتر علاءالدین (۱۳۵۴) کرونولژی تاریخ ایرانه تهران: کتابفروشی
اشراقی۔
کتاب با نام مؤلف:
کریگ، جاردین (مؤلف) (۱۳۵۲) مجموعه ی کارهای شکسپیره ایالات متحده انتشارات دانشگاه، شیکاگو
کتاب با نام بیش از دو نویسنده:
خاوری، اسد و دیگران (۱۳۴۸) سه گفتار در زمینه ادب و تاریخ ایران. شیراز: دانشگاه شیراز۔
کتاب با نام مترجم:
معنوی، عزالدین (مترجم) (۱۳۴۹) روانکاوی فروید از: اریک فروم. تهران: دانشگاه - .تهران مقالهای که در مجله به چاپ رسیده:
مرندی، دکتر حسن (۱۳۵۹) «ویرایش کتابها و مجلات علمی» در نشر دانش، شماره اول (آذر و دی ۱۳۵۹) تهران.
چاپ مقاله در مجله چنانچه مطلب داخل پوشه یا جلد دیگری نیست یک برگ کاغذ سفید روی صفحه ی عنوان و یک برگ زیر آخرین برگ نوشته گذاشته و گوشه ی بالا و سمت راست آنرا با ماشین دوخت منگنه می کنیم. اگر نوشته به زبانهای لاتین باشد گوشه بالا و سمت چپ آنرا منگنه خواهیم کرد.
۷۳ و ۱ - در - ویرایش، پا کنویس باید تا حدی که امکان دارد دقیق و بی غلط باشد ولی اغلب ویرایش بعدی ضرورت پیدا می کند. اگر تعداد اشتباهات زیاد و پیچیده باشد. بهتر است که صفحه را به کلی عوض کنیم. ولی اگر جزیی بوده و احتیاج به تصحیح نظیر افزودن یک کلمه ی از قلم افتاده و چیزهایی از این قبیل باشد که لطمه ی به نظافت و زیبایی نوشته نمیزند می توان آنها را با دقت و بدون خراب کردن صفحه انجام داد. اگر قرار است کلمهای حذف شود روی آن خط باریکی بکشید (نباید دور آن پرانتز کشید) و کلماتی که باید اضافه شوند. در بالای سطر نوشته شده و علامت (۸) برای مشخص کردن محل دقیق آن در زیرش کشیده میشود. بهتر است از ابرو استفاده نشود. اگر پا کنویس تمام مطلب به اتمام رسیده بود و در بازخوانی مجدد متوجه شدیم
قسمت زیادی مثلاً چند سطر یا بند و نظیرآنرا می خواهیم به نوشته اضافه کنیم میتوانیم با (۸) جای دقیق آنرا مشخص کنیم و در بالای سطر مربوط شماره همان صفحه با ممیز (خط کج) و عدد ۱ (و در دفعات بعد ۲ با ۳ و غیره) را می نویسیم سپس مطلب مورد نظر را روی صفحه جداگانه نوشته، شماره همان صفحه و ممیز و عدد ۱ یا ۲ و غیره را در بالا وسمت چپ آن آورده آن صفحه را روی صفحه مربوط داخل نوشته قرار می دهیم.
y صفحه ۱۲/۱ بعضی از آنها ۸ نمی توانستند از کوه بالا بروند.
