نکاتی که برای نوشتن یک چکیده ی خوب باید به یاد داشته باشید...
برخی از چکیده نویسان احساس می کنند که باید کلمات نویسنده را تغییر دهند. جایی که برای دستیابی به ایجاز باید بارها کلمات را تعبیر کرد، با تغییر کلمات نویسنده - درجهت حفظ اصالت چکیده - هیچ فایده ای حاصل نخواهد آمد. بعلاوه، با جستجوی آگاهانه برای یافتن اصطلاحات جایگزین، ممکن است معنای متن اصلی تحریف شود. کولیسون (۱۹۷۱) شدیداً بر این نکته تاکید کرده است:
این نکته مهم است که چکیده نویس، تا حد ممکن، باید از واژگان نویسنده استفاده کند؛ تعبیر و تفسیر کلمات خطرناک است و می تواند خواننده را به مسیرهایی بکشاند که مورد نظر نویسنده نبوده است. ( ص.11)
علاوه براین، کراون ( ۱۹۹۰) دریافت که چکیده ها از توالی دقیق کلمات طولانی (جمله ) کمتر استفاده میکنند؛ هرچند تحقیق او در حوزه موضوعی بسیار محدودی انجام شده بود. یک چکیده، غیر تجملی و کاربردگرایانه است و نباید به عنوان کاری هنری درنظر گرفته شود گرچه کرمینز (۱۹۹۶) اعتقاد دارد که چکیدهها باید علاوه بر دقت و وضوح باید زیبا باشند. استاندارد ملی امریکا دربارهٔ چکیده ها (دستورالعمله ایی برای چکیده ها ، ۱۹۹۷) تصریح میکند که در بیان معلوم " (مثل استفاده از جملهٔ نشانگرهای وظیفه جامعیت را کاهش می دهند به جای جامعیت با نشانگرهای وظیفه کاهش مییابد) تا حد ممکن باید از افعال استفاده کرد اما از بیان مجهول " ممکن است در گزارههای راهنما و حتی در گزارههای تمام نمایی استفاده شود که در آنها بر دریافت کنندهٔ یا پذیرندهٔ عمل تاکید شده است . این شرط بسیار آشفته و مبهم است و به راحتی فراموش می شود: به دلایل سبک شناسی، در اغلب موارد زمان ترجیحی جمله مشخص است.
بورکو و چتمن " (۱۹۶۳) برای شرح فرآیندهای تجربی و شرایط، استفاده از زمان گذشته را پیشنهاد میدهند اما برای شرح شرایطی که از تجربیات حاصل آمده اند استفاده از زمان حال را توصیه میکنند. این گفته منطقی است: فعالیت هایی که یک نویسنده گزارش کرده چیزی است که مربوط به گذشته است در صورتی که آثار و پیآمدها هنوز با ما هستند. بورکو و برنیر (۱۹۷۵) این گفته را با صراحت بیشتری بیان کردهاند. آنها استفاده از بیان معلوم و زمان گذشته را برای چکیدههای تمام نما و بیان مجهول و زمان حال را برای چکیده راهنما توصیه می کنند.
در گذشته، مجموعه های قواعد چکیده نویسی زیادی تهیه شده اند. شاید فشرده ترین قواعد چکیده نویسی، قواعدی است که مرکز اسناد وزارت دفاع (آمریکا)منتشر کرده و در شکل ۴۷ نشان داده شده است. این قواعد، در گزاره هایی بسیار کوتاه، برای آنچه که باید گنجاند، آنچه نباید گنجاند، طول چکیده چقدر باید باشد و باید از چه اصطلاحاتی استفاده کرد، اصولی را ارائه می دهند. پاینها و دیگران (۱۹۶۲) در یک گزارش، گزاره هایی کامل تر اما همچنان موجز را رائه دادهاند. این اصول در ضمیمه ۱ ارائه شده اند.
