در این قسمت از تحقیق غشاهاي فیبري توخالی از محلول پلیمري %4 + %18 لیتیوم کلراید، با شدت اکستروژن 4,5 میلی لیتر در دقیقه و با فاصله هوایی صفر سانتی متر ساخته شدند. جهت ساخت غشاها،سیال درون حفره با غلظت هاي مختلف حلال پلیمري 50-30-0 و %80 مورد استفاده قرار گرفتند.

جهت ساخت غشاها، سیال درون حفره با غلظت هاي مختلف حلال پلیمري 50-30-0 و %80 مورد استفاده قرار گرفتند. شکل((5 اثر سیال درون حفره بر سطح مقطع و سطح داخلی غشا را نشان می دهد.

غشاهاي ساخته شده توسط سیال حفره ساز در غلظت پایین حلال((%30، ساختاري انگشتی-اسفنجی نشان دادند. بدلیل اینکه در غلظت پایین حلال درون حفره،سرعت انعقاد محلول یا جداسازي کارایی جذب دي اکسید کربن غشاها در این حالت در شکل (6) نشان داده شده است. با توجه به داده هاي بدست آمده مشخص است که با افزایش میزان حلال در سیال درون حفره، میزان جذب دي اکسید کربن افزایش یافت . ولی براي حلال%30 در سیال حفره، کاهش مشاهده شد که می توان آنرا به توزیع نامناسب غشاهاي فیبري درون ماژول نسبت داد. که بنظر می رسد غشاهاي فیبري بدرستی درون ماژول تماس دهنده غشایی توزیع نشده اند.

تماس دهنده غشایی در این حالت بدلیل پدیده کانالی شدن جریان مایع درون پوسته ماژول تماس دهنده غشایی میزان تماس گاز- مایع کاهش می یابد که می تواند باعث کاهش کارایی جذب دي اکسیدکربن گردد. براي غشاهاي ساخته شده با %30 و %50 حلال درون سیال حفره افزایش قابل ملاحضه اي در فلاکس جذب مشاهده شدکه مربوط به توسعه ساختار غشایی در این حالت می باشد . در شدت جریان 300 میلی لیتر بر دقیقه از مایع جاذب، فلاکس جذب غشا با %80 حلال در سیال حفره تقریباً %30 بیشتر از غشا با سیال حفره آب مشاهده گردید.