بخشی از مقاله

شبکه پیشرفته


APIPA چيست ؟
در يك شبكه كامپيوتری سرويس ها و خدمات متعددی از طريق سرويس دهندگان مختلف در اختيار سرويس گيرندگان قرار می گيرد . اختصاص پويای اطلاعات مربوط به آدرس دهی IP توسط سرويس دهنده DHCP ( برگرفته از Dynamic Host Configuration Protocol ) ، نمونه ای در اين زمينه است .
DHCP ، پس از پروتكل BOOTP مطرح و مهمترين هدف آن تامين اطلاعات مورد نياز يك ايستگاه و يا ساير دستگاه های شبكه ای در ارتباط با پروتكل TCP/IP است . بدين منظور از سه روش متفاوت استفاده می گردد :


• اختصاص اتوماتيك : در اين روش سرويس دهنده DHCP يك آدرس دائم را به يك سرويس گيرنده نسبت می دهد .
• اختصاص پويا : متداولترين روش استفاده از سرويس دهنده DHCP در يك شبكه می باشد كه بر اساس آن سرويس دهنده يك آدرس را به صورت پويا در اختيار سرويس گيرنده قرار می دهد . آدرس نسبت داده شده به سرويس گيرنده بر اساس مدت زمان مشخص شده توسط سرويس دهنده DHCP تعيين می گردد ( محدود و يا نامحدود )


• اختصاص دستی : در اين روش كه معمولا" توسط مديران شبكه استفاده می گردد ، يكی از آدرس های موجود در بانك اطلاعاتی سرويس دهنده DHCP به صورت دستی به يك سرويس گيرنده و يا سرويس دهنده خاص نسبت داده می شود ( Reservations) .


در صورتی كه پيكربندی پروتكل TCP/IP بر روی يك كامپيوتر بگونه ای انجام شده است كه كامپيوتر و يا دستگاه شبكه ای مورد نظر را ملزم به استفاده از خدمات سرويس دهنده DHCP می نمايد ( تنظيمات انجام شده در صفحه Properties پروتكل TCP/IP ) ولی در عمل سرويس دهنده وجود نداشته باشد و يا سرويس گيرندگان قادر به برقراری ارتباط با آن نباشند و يا برای سرويس دهنده DHCP مشكل خاصی ايجاد شده باشد ، تكليف سرويس گيرندگان و متقاضيان استفاده از خدمات سرويس دهنده DHCP چيست ؟


در چنين مواردی سرويس گيرندگانی كه بر روی آنان يكی از نسخه های ويندوز ( به جزء ويندوز NT ) نصب شده است ، می توانند از APIPA ( برگرفته از Automatic Private IP Addressing ) استفاده نمايند . با استفاده از سرويس فوق كه صرفا" در شبكه های كوچك قابل استفاده خواهد بود ( حداكثر 25 دستگاه موجود در شبكه ) ، هر يك از سرويس گيرندگان می توانند به صورت تصادفی يك آدرس IP خصوصی را بر اساس مشخصات جدول زير به خود نسبت دهند .


آدرس رزو شده توسط APIPA
169.254.0.1 TO 169.254.255.254
Subnet Mask
255 . 255 . 0 . 0


و اما چند نكته در ارتباط با روش آدرس دهی APIPA :
• زمانی كه يك سرويس گيرنده پاسخ مناسبی را از سرويس دهنده DHCP دريافت ننمايد ، پس از مدت زمان كوتاهی يك آدرس تصادفی را از شبكه دريافت می نمايد .
• با توجه به اين كه سرويس گيرنده به صورت كاملا" تصادفی يك آدرس IP را انتخاب می نمايد ، همواره اين احتمال وجود خواهد داشت كه يك كامپيوتر آدرسی را انتخاب نمايد كه قبلا" توسط كامپيوتر ديگری استفاده شده باشد . برای حل اين مشكل ، پس از انتخاب يك آدرس IP توسط سرويس گيرنده ، يك بسته اطلاعاتی broadcast شامل آدرس IP توسط سرويس گيرنده در شبكه ارسال و بر اساس پاسخ دريافتی ، در خصوص نگهداری و يا آزادسازی آدرس IP تصميم گيری می گردد.


• اطلاعات ارائه شده توسط APIPA ، يك آدرس IP و يك Subnet mask می باشد و ساير اطلاعلاتی كه عموما" توسط سرويس دهنده DHCP ارائه می گردد را شامل نمی شود . مثلا" با استفاده از APIPA نمی توان آدرس gateway پيش فرض را در اختيار سرويس گيرندگان قرار داد . بنابراين مبادله اطلاعات محدود به كامپيوترهای موجود در يك شبكه محلی كوچك می گردد كه تماما" دارای فضای آدرس دهی شبكه 0 . 0 . 254 . 169 می باشند . در صورت نياز می بايست ساير اطلاعات لازم در ارتباط با پيكربندی پروتكل TCP/IP به صورت دستی مشخص گردد.


• سرويس گيرندگانی كه از APIPA استفاده می نمايند به صورت ادواری و در بازه های زمانی پنج دقيقه ، شبكه را به منظور وجود يك سرويس دهنده DHCP بررسی می نمايند . در صورتی كه سرويس دهنده DHCP در دسترس قرار بگيرد ، سرويس گيرنده يك درخواست را برای وی ارسال و اطلاعات مربوط به پيكربندی TCP/IP را از آن دريافت می نمايد .


• پتانسيل استفاده از APIPA به صورت پيش فرض بر روی تمامی نسخه های ويندوز فعال می باشد . برای غيرفعال نمودن آن می بايست تنظميات ريجستری را تغيير داد:
- اجرای برنامه Regedit
- يافتن كليد زير بر اساس نام در نظر گرفته شده برای كارت شبكه :
HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM\CurrentControlSet\Services\Tcpip\Parameters\Interfaces
• - ايجاد يك DWORD Value ( نام آن IPAutoconfigurationEnabled و مقدار آن صفر در نظر گرفته شود )
- در صورتی بر روی كامپيوتر چندين آداپتور موجود است ،‌ می بايست مراحل فوق برای هر يك از آنان تكرار گردد .

________________________________________
طراحی VLAN : مفاهيم اوليه
Virtual Local Area Networks) VLAN) ، يکی از فن آوری های پيشرفته در شبکه های کامپيوتری است که اخيرا" با توجه به ويژگی های منحصربفرد خود توانسته است در کانون توجه طراحان و پياده کنندگان شبکه های کامپيوتری قرار بگيرد ( منبع : VLAN چيست ؟ ) .
طراحی و پياده سازی يک شبکه کامپيوتری کار ساده ای نمی باشد و شبکه های VLAN نيز از اين قاعده مستثنی نخواهند بود ، چراکه در اين نوع شبکه ها مجموعه ای متنوع از پروتکل ها به منظور نگهداری و مديريت شبکه بکار گرفته می شود .


در اين مطلب قصد نداريم به نحوه پيکربندی يک شبکه VLAN اشاره نمائيم ( در مطالب جداگانه ای به اين موضوع خواهيم پرداخت ) . در ابتدا لازم است به طرح های فيزيکی متفاوت VLAN و مفاهيم اوليه آن اشاره ای داشته باشيم تا از اين رهگذر با مزايا و دستاوردهای اين نوع شبکه ها بيشتر آشنا شويم .
بخاطر داشته باشيد که برای طراحی و پياده سازی شبکه های کامپيوتری که هر يک دارای منابع و ملزومات مختص به خود می باشند ، فنآوری های متفاوتی در دسترس می باشد و مهم اين است که بتوان با بررسی کارشناسی بهترين گزينه در اين رابطه را استفاده نمود .


طراحی اولين VLAN
در اکثر پيکربندی های VLAN ، محوريت بر اساس گروه بندی دپارتمان ها صرفنظر از محل استقرار فيزيکی آنان در يک شبکه می باشد. بدين ترتيب مديريت دپارتمان ها متمرکز و امکان دستيابی به منابع مهم و حياتی شبکه محدود و صرفا" در اختيار کاربران مجاز قرار خواهد گرفت .
در ادامه به بررسی يک سازمان فرضی خواهيم پرداخت که قصد طراحی و پياده سازی يک شبکه کامپيوتری را دارد . مدل پيشنهادی را بدون در نظر گرفتن VLAN و با لحاظ نمودن VLAN بررسی می نمائيم .


وضعيت موجود سازمان فرضی :
• سازمان فرضی دارای چهل دستگاه ايستگاه کاری و پنج سرويس دهنده است .
• در سازمان فرضی دپارتمان های متفاوتی با وظايف تعريف شده ، وجود دارد : دپارتمان مديريت ، دپارتمان حسابداری ، دپارتمان فنآوری اطلاعات
• دپارتمان های اشاره شده در سه طبقه فيزيکی توزيع و پرسنل آنان ممکن است در طبقات مختلف مشغول به کار باشند .


سناريوی اول : عدم استفاده از VLAN
دپارتمان فنآوری اطلاعات به عنوان مجری طراحی و پياده سازی شبکه به اين نتيجه رسيده است که بدليل رعايت مسائل امنيتی مناسب تر است که شبکه را پارتيشن نموده و آن را به چندين بخش تقسيم نمايد . هر دپارتمان در يک Broadcast domain قرار گرفته و با استفاده از ليست های دستيابی که بين محدوده های هر يک از شبکه ها قرار می گيرد، اين اطمينان حاصل می گردد که دستيابی به هر يک از شبکه ها با توجه به سياست های دستيابی تعريف شده، ميسر می گردد .
با توجه به وجود سه دپارتمان متفاوت ، سه شبکه جديد ايجاد می گردد . مدل پيشنهادی در اين سناريو به صورت زير است :

ويژگی های سناريوی اول :
• به هر دپارتمان يک شبکه خاص نسبت داده شده است .
• در هر طبقه از يک سوئيچ اختصاصی برای هر يک از شبکه های موجود ، استفاده شده است .
• مهمترين دستاورد مدل فوق ، افزايش امنيت شبکه است چراکه شبکه های فيزيکی عملا" از يکديگر جدا شده اند .
• سوئيچ های موجود در هر طبقه از طريق ستون فقرات شبکه با يکديگر گروه بندی و به روتر اصلی شبکه متصل شده اند .
• روتر مسئوليت پيچيده کنترل دستيابی و روتينگ بين شبکه ها و سرويس دهنده ها را با استفاده از ليست های دستيابی بر عهده خواهد داشت.
• مديريت شبکه بدليل عدم وجود يک نقطه متمرکز دارای چالش های مختص به خود می باشد .


سناريوی دوم : استفاده از VLAN
در اين مدل ، طراحی شبکه با در نظر گرفتن فنآوری VLAN به صورت زير ارائه شده است :

ويژگی های سناريوی دوم :
• در هر طبقه از يک سوئيچ استفاده شده است که مستقيما" به ستون فقرات شبکه متصل می گردد.
• سوئيچ های استفاده شده در اين سناريو دارای ويژگی VLAN بوده و بگونه ای پيکربندی می گردند که سه شبکه فيزيکی و منطقی جداگانه را حمايت نمايند .
• در مقابل روتر در سناريوی قبل از يک سوئيچ لايه سوم ، استفاده شده است . سوئيچ های فوق بسيار هوشنمند بوده و نسبت به ترافيک لايه سوم ( لايه IP ) آگاهی لازم را دارند .

در متن اصلی مقاله به هم ریختگی وجود ندارد. برای مطالعه بیشتر مقاله آن را خریداری کنید