بخشی از پاورپوینت
اسلاید 2 :
طراحی نشستنگاه
اسلاید 3 :
طراحی نشستنگاه
مقصود از نشستنگاه فراهم نمودن تکیه گاهی ثابت برای بدن است که:
در مدت زمان طولانی راحت باشد.
از نظر روانی رضایت بخش باشد.
برای انجام وظیفه یا فعالیتی که می بایست صورت پذیرد، مناسب باشد.
به احتمال قوی نشستنگاهی که در مدت زمان طولانی راحت باشد، از نظر روانی نیز راضی کننده و مناسب خواهد بود. عکس این مطلب نیز صادق است یعنی اگر نشستنگاه آسایش روانی فرد را تأمین کند به احتمال قوی استفاده از آن در مدت زمان طولانی راحت خواهد بود.
اینکه نشستنگاه تا چه حد می تواند خصوصیات فوق را دارا باشد، به چندین عامل آنتروپومتریکی و بیومکانیکی بستگی دارد که در اینجا به آنها پرداخته خواهد شد.
اسلاید 4 :
پارامترهای مهم در طراحی نشستنگاه
اسلاید 5 :
ارتفاع نشستنگاه (H)
اسلاید 6 :
ارتفاع نشستنگاه (H)
با افزایش ارتفاع نشستنگاه (بیش از "ارتفاع رکبی”) فشاری در سطح خلفی رانها احساس می شود. در نتیجه این فشار، جریان خون در اندامهای انتهایی پایین تنه کاهش می یابد و باعث احساس خواب رفتگی، مورمور شدن و تورم پاها می شود.
با کاهش ارتفاع نشستنگاه، شخص: (الف) تمایل خواهد داشت که کمر خود را بیشتر خم کند، (ب) مشکلات بیشتری را در نشستن و برخاستن تجربه خواهد کرد و (ج) به فضای خالی بیشتری جهت پاها نیاز خواهد داشت.
بنابر این، به طور کلی می توان گفت که ارتفاع بهینه نشستنگاه در بسیاری از مقاصد و فعالیتها، نزدیک به ارتفاع رکبی است.
اسلاید 7 :
ارتفاع نشستنگاه (H)
برای بسیاری از مقاصد صدک پنجم ارتفاع رکبی زنان (400 میلی متر با کفش) بهترین مقدار است.
اگر لازم است نشستنگاهی بلندتر از آنچه گفته شد در نظر گرفته شود (برای مثال به منظور تطابق و تناسب با میز و یا به علت ناکافی بودن فضای خالی برای پاها) میتوان اثر نامطلوب بلند بودن نشستنگاه را با گرد یا مدور کردن لبه جلوی صندلی تخفیف داد، بدین ترتیب فشاری که به بافتهای خلفی ران وارد می شود کاهش می یابد.
آنچه که در اینجا حائز اهمیت بسیار می باشد آن است که ارتفاع نشستنگاه بایستی با میز متناسب باشد.
اسلاید 8 :
عمق نشستنگاه (D)
اسلاید 9 :
عمق نشستنگاه (D)
اگر عمق نشستنگاه از طول کفل- رکبی بیشتر باشد (صدک پنجم این بعد در زنان برابر با 435 میلی متر است) شخص نمی تواند بدون وارد کردن فشار به پشت زانوهای خود به طور موثر از پشتی نشستنگاه استفاده کند.
از طرف دیگر هر چه عمق نشستنگاه بیشتر باشد مشکلات برخاستن و نشستن افزایش می یابد. تعیین حداقل مقدار عمق نشستنگاه آسان نیست. عمقی به کوچکی 300 میلی متر هنوز می تواند سطح مناسبی برای برجستگیهای ورکی استخوان لگن ایجاد کند و ممکن است در بعضی شرایط مطلوب نیز باشد.
اسلاید 10 :
عمق زیاد صندلی باعث می شود فرد هنگام نشستن حمایت لازم از مهره های ناحیه کمر را نداشته باشد. چنانچه فرد بخواهد به پشتی تکیه دهد لبه جلو صندلی به فضای رکبی پشت زانو فشار وارد نموده و موجب احساس ناراحتی و اختلال گردش خون می شود. در این تصویر اپراتور برای حمایت از مهره های کمر از تکه پارچه ای استفاده نموده است.
اسلاید 11 :
پهنای نشستنگاه
اسلاید 12 :
پهنای نشستنگاه
برای حمایت از پهنای باسن فرد هنگام نشستن بر روی صندلی، کافی است که پهنای نشستنگاه در هر طرف 25 میلی متر کمتر از حداکثر باسن وی باشد، بدین ترتیب پهنایی برابر با 350 میلی متر کافی خواهد بود.
البته برای استفاده افراد بزرگ، بایستی بین دو تکیه گاه ساعد (که در طرفین قرار دارد) فضای اضافی در نظر گرفته شود.
صدک نود و پنجم پهنای باسن در زنان در شرایط بدون لباس برابر با 435 میلی متر است.
در عمل برای امکان حرکت آزاد در نشستنگاه و همچنین در نظر گرفتن لباس، حداقل پهنای نشستنگاه 500 میلی متر تعیین می شود.
در بعضی موارد پهنای آرنج - آرنج مناسبتر خواهد بود: صدک نود و پنجم این بعد در مردان ملبس برابر با 550 میلی متر است.
اسلاید 13 :
زاویه سطح نشستنگاه یا شیب آن (ß)
اسلاید 14 :
زاویه سطح نشستنگاه یا شیب آن (ß)
زاویه رو به عقب سطح نشستنگاه به فرد کمک می کند تا تماس مناسبی با پشتی داشته باشد و همچنین مانع از لیز خوردن شخص و حرکت وی به سمت جلوی سطح نشستنگاه می شود.
شیب زیاد باعث کاهش زاویه بین رانها و تنه شده و نشست و برخاست از روی نشستنگاه را دشوار می کند.
برای اغلب مقاصد زاویه مناسب 5 تا 10 در نظر گرفته می شود.
اسلاید 15 :
پشتی
اسلاید 16 :
پشتی
هر چه پشتی بلند تر باشد، در نگاهداری و حمایت از وزن تنه موثرتر خواهد بود.
اما ممکن است در بعضی شرایط ویژگیهای دیگری نظیر قابلیت حرکت شانه ها و . از اهمیت بیشتری برخوردار باشد.
سه گونه متفاوت از پشتی وجود دارد که هر یک می توانند تحت شرایط خاصی مناسب و مطلوب باشند.
اسلاید 17 :
پشتی
پشتی کوتاه:
این نوع پشتی تنها برای حمایت از مهره های ناحیه کمر مفید است.
به طور ایده ال این نوع پشتی بایستی:
از ارتفاعی شروع شود که مانعی برای برجستگیهای کفل ایجاد نکند،
حداکثر برجستگی را در ناحیه وسط کمر داشته باشد،
به طرف بالا تا زیر تیغه شانه ادامه یابد، تا بدین ترتیب حداکثر آزادی حرکت شانه ها و دست ها را موجب شود.
اسلاید 18 :
اطلاعات آنتروپومتریکی در مورد نقاط و نشانه های اختصاصی یاد شده اندک و مقالات و استانداردهای ارگونومیک موجود در این زمینه مبهم هستند. جدول زیر اندازه هایی را که از تلفیق و ترکیب منابع مختلف به دست آمده اند ارائه می دهد.
عمق انحنای کمر از جلو تا عقب بایستی چیزی حدود 15تا 20 میلی متر در نظر گرفته شود.
اسلاید 19 :
پشتی
پشتی متوسط:
حمایت کامل از شانه مردی با صدک نود و پنجم نیازمند آن است که پشتی ارتفاعی معادل 645 میلی متر داشته باشد.
چنین پشتی می بایستی در ناحیه کمر دارای برجستگی به سمت جلو باشد که بتدریج به طرف بالا از برجستگی آن کاسته شده و هم تراز سطح پشتی شود و یا در قسمت بالای پشتی یک فرورفتگی را تشکیل دهد.
یک پشتی با انحنای زیاد می تواند بدتر از پشتی صاف باشد.
اسلاید 20 :
پشتی
پشتی بلند:
حمایت کامل از سر و گردن مردی با صدک نود و پنجم مستلزم آن است که پشتی ارتفاعی برابر با 900 میلی متر داشته باشد.
