بخشی از مقاله
آسيب ديدگي كلي در ورزش ايروبيك
آسيب ديدگي منطقه اي پا
کشیدگی رباطها :
مفصلهای متعدد یا همگی با رباطهایی که در واقع بخشهای محافظ ضخیم شدۀ پوششهای مفصلی هستند، به یکدیگر متصل شده اند. کشیدگی غیر طبیعی می تواند به هر یک از این رباطها آسیب برساند. معمولاً کشیدگی ناشی از چرخش ناگهانی، مثلاً هنگام دویدن روی سنگ یا شیار یا فرود ناشیانه هنگام پرش، به آسیب دیدگی رباط می انجامد. در این حال، کشیدگی به صورت پارگی ناگهانی خفیفی احساس می شود. کشیدگی ممکن است تدریجی و ناشی از کش آمدن بیش از حد و مکرر رباطها باشد،
مثلاً بر اثر پوشیدن کفش نامناسب یا کفشی که شخص به پوشیدن آن عادت نداشته باشد. در این وضعیت، درد پس از مدتی ایجاد می شود و شاید حتی پس از خودداری از پوشیدن آن کفشها باز هم ادامه یابد. به هر حال، هنگامی که به یک رباط آسیب وارد شود، در همان محل نقطۀ دردناکی ایجاد می گردد و متعاقب هر بار کش آمدن بیش از حد یا وارد آمدن فشار بر آن نقطه، تشدید می شود. کشیدگی حتی یک رباط ظریف ممکن است سبب ایجاد درد شدیدی شود که چند ماه باقی بماند.
اقدامات درمانی می تواند شامل موارد زیر باشد : تزریق دارو با تجویز پزشک؛ استراحت کردن؛ تخیه بندی حمایتی؛ حمایت از کف پا به منظور اجتناب از وارد آمدن فشار روی رباط صدمه دیده؛ یا درمان الکتریکی و ورزشی توسط فیزیوتراپیست. هرگونه فعالیت دردناک آسیب وارده را افزایش می دهد و مدت آسیب دیدگی را طولانی می سازد؛ هر چه به پایتان بیشتر استراحت دهید، آسیب دیدگی سریعتر بهبود می یابد.
شکستگیهای فشاری :
این نوع شکستگی ممکن است در هر یک از استخوانهای پا رخ دهد، ولی اولین استخوان کف پایی بندرت دچار این نوع شکستگی می شود. علت شکستگیها معمولاً افزایش میزان فعالیتهای مکرر پاست. در مورد بازیکنان اسکواش، تمرینهای استقامتی شامل دویدن یا جست و خیزهای ناگهانی – بخصوص روی زمین سفت و یا کفشهای تخت نازک – ممکن است باعث شکستگیهای فشاری پا شود. دوندگان دو استقامت نیز اگر مسافت را افزایش دهند، یا پس از یک دوره استراحت بشدت تمرین کنند، ممکن است دچار این مشکل بشوند. این که کدام استخوان دچار شکستگی فشاری شود بستگی به شیوۀ خاص حرکات پا در دویدن یا روش انجام فعالیتها دارد. در مورد دوندگان دو استقامت، استخوان پاشنه بیشتر گرفتار می شود، زیرا آنها عادت دارند
که در هر گام همۀ سنگینی خود را روی پاشنه فرود آورند. اگر عادت داشته باشید که هنگام جست و خیز، جهش، یا دویدن روی قسمت بیرونی برآمدگی قاعدۀ شست پا فرود آیید ممکن است پس از مدتی طولانی سر استخوانهای سوم و/ یا چهارم کف پایی شما دچار شکستگی شود. ورزشکاران دارای پای مورتون، اگر تمرینهای مکرر خود را افزایش دهند، بسیار مستعد ابتلا به شکستگیهای فشاری در دومین استخوان کف پایی خود، که وزن را تحمل می کند، می شوند. این شکستگی فشاری را «شکستگی رژه» می نامند، زیرا اولین بار در سربازان تازه به خدمت رفته ای مشاهده شد که مجبور به انجام رژه و مشقهای نظامی طولانی مدتی بودند که به آن عادت نداشتند. در ورزشکاران پرندۀ ارتفاع، استخوان ناوی ممکن است در یک جلسۀ تمرینی طولانی مدت و به هنگام مرحلۀ جهش آسیب ببیند.
اولین نشانۀ آسیب دیدگی معمولاً درد خفیفی است که در صورت ادامۀ دویدن یا پرش روی پای آسیب دیده، بتدریج بدتر می شود. تنها علامت آسیب دیدگی استخوانی، حساسیت هنگام وارد آوردن فشار روی آن است. در مراحل اولیۀ شکستگی فشاری، رادیوگرافی کمکی نمی کند، ولی اسکن استخوان افزایش فعالیت در محل را نشان می دهد. اگر تردیدی وجود دارد، مطمئنترین راه آن است که هر گونه حساسیت روی یکی از استخوانهای پا را به عنوان شکستگی فشاری تلقی و آن را درمان کرد؛ بخصوص اگر خود می دانید که فعالیتها یا تمرینهای شما درست قبل از اولین احساس درد افزایش یافته است عمل کردن به این توصیه ضروری است. اگر به درد توجهی نکنید و به همان شکل سابق به تمرین ادامه دهید، ممکن است استخوان آسیب دیده ناگهان و به طور کامل بشکند. اگر فعالیتهای دردناک را کنار بگذارید و به ورزشهای بدون دردی همچون شنا یا دوچرخه سواری بپردازید، استخوان آسیب دیده به طور طبیعی و در مدت چهار تا شش هفته ترمیم می شود.
اگر هنگامی که استخوان را لمس می کنید دیگر دردناک نباشد، و متخصص بگوید که آسیب دیدگی بهبود یافته است می توانید فعالیتهای معمول خود را البته به میزان کم، از سر گیرید. میزان فعالیتهای خود را بتدریج افزایش دهید و بین جلسات تمرین چند روز استراحت کنید. مثلاً برای شروع کار بیش از 500 متر ندوید، و سپس هر بار 250 متر به مسافت قبلی بیفزایید، بهتر است ابتدا روی سطوح نرم بدوید و سپس بتدریج کمی از مسافت دویدن را روی سطوح سخت تر انجام دهید. هنگام از سرگیری ورزش، میزان نرمی کفش و انعطاف تخت آن را بررسی کنید. در هر مرحله ای، اگر درد دوباره عارض شود باید تا رفع آن استراحت کنید و سپس بار دیگر تمرین را به میزان کم از سر گیرید. افزایش سریع میزان تمرینها خطر بروز دوبارۀ شکستگی فشاری را، در همان استخوان یا استخوانی دیگر، به همراه دارد.
کوفتگی پاشنه :
علت کوفتگی پاشنه، فرود سنگین روی پاشنه است که اغلب به دنبال پرش و گاهی نیز بر اثر برداشتن گامهای سنگین به هنگام دویدن یا ضربۀ ناشی از کوبیدن پا بر زمین در اسکواش، اتفاق می افتد. در این آسیب دیدگی لایۀ چربی محافظ زیر پاشنه ملتهب می شود و به همین دلیل هنگام وارد آمدن فشار، پاشنه درد می گیرد. درمان این عارضه مکل و ممکن است هفته ها به طول بینجامد. درمان تخصصی شامل تزریق دارو و درمان الکتریکی است؛ اما مهمترین رکن درمان، حفاظت مناسب از پاشنه به کمک بالشتکهای جاذب ضربه، و اجتناب از فعالیتهایی است که درد را تشدید می کنند.
التهاب کیسۀ زلالی :
کیسۀ زلالی، کیسه ای کوچک حاوی مایع است که بین دو سطح یا بافت متحرک قرار می گیرد و مانع از ایجاد اصطکاک می شود. گاهی یک کیسۀ زلالی زیر پاشنه وجود دارد که اگر ملتهب شود، نشانه هایی شبیه به کوفتگی پاشنه ایجاد می کند. کیسۀ زلالی پشت استخوان پاشنه که این استخوان را از محل چسبیدن وتر آشیل جدا می کند، بیشتر دچار التهاب می شود. کشیدگی مستقیم وتر آشیل یا پوشیدن کفشهای نامناسب، مانع از حرمت طبیعی این وتر و سبب التهاب کیسۀ زلالی پشت پاشنه می شود. در این عارضه، پشت پاشنه به هنگام لمس کردن حساس است اما انقباض وتر آشیل – مثلاً هنگام ایستادن روی انگشتان پا – سبب ایجاد درد نمی شود. درمان این عارضه مشابه کوفتگی پاشنه است. باید پشت کفشها را نیز لحاظ زبر بودن یا نامتناسب بودن یا پاشنه پا بررسی کرد.
خار پاشنه :
اگر بافتی که در تماس با یک استخوان است به دفعات دچار ضرب دیدگی شود، ممکن است ملتهب شود و بتدریج واکنشی در آن پدید آید که نتیجۀ آن تشکیل استخوان جدید در بافت نرم است. این اتفاق ممکن است در محل اتصال نیام کف پایی و پاشنه رخ دهد که در این صورت استخوان جدید را می توان در رادیوگرافی به صورت زائدۀ کوچکی در جلو سطح زیرین پاشنه مشاهده کرد. گاهی لازم است این زائده با جراحی برداشته شود؛ درمان کردن آن در وهلۀ نخست به رفع مکرر روی نیام کف پایی، یعنی عامل اصلی ایجاد این عارضه، کمک می کند. اگر پاشنه دردناک است باید بالشتک پاشنه را بکار برد؛ برای حمایت از قوس و قسمت میانی کف پا باید از بالشتک نرم یا کفی استفاده کرد.
التهاب اپی فیز استخوان پاشنه :
استخوان پاشنه نیز مانند همۀ استخوانهای دیگر از چند قسمت تشکیل شده است؛ وقتی کودک رشد می کند این قسمتها به یکدیگر می پپوندند. اگر به هر دلیل، خون رسانی به استخوان پاشنه کافی نباشد لبۀ پشتی آن به بقیۀ تودۀ استخوانی که حجیمتر است کاملاً متصل نمی شود. علت معمول این عارضه وارد آمدن ضربۀ مکرر به پاشنه است، مثلاً هنگامی که کودک بیش از اندازه می دود یا در ژیمناستیک روی سطوح سخت پرش می کند،
این عارضه در دو طرف قسمت پشتی پاشنه احساس می شود. در این حالت هر گونه فشار روی پاشنه – مانند کوبیدن، دویدن، یا پریدن – باعث آزردگی می شود. این عارضه معمولاً در نوجوانان دوازده تا شانزده ساله رخ می دهد؛ برای بهبود آن باید از هر گونه فعالیت دردناک اجتناب کرد و برای کاستن از میزان ضربه باید هنگام پیاده روی از بالشتک پاشنه استفاده نمود. اگر کودک ورزش را به همان شکل سابق ادامه دهد ممکن است این درد ماهها باقی بماند؛ در حالی که چند هفته استراحت کردن معمولاً باعث بهبود آن می شود. فعالیتهای بدون درد، مانند شنا و دوچرخه سواری را در دورۀ استراحت می توان با اطمینان خاطر انجام داد.
التهاب نیام کف پایی :
تغییر در نوع کفش یا الگوی حرکات پا، مثلاً به دلیل رو آوردن به نوعی فعالیت جدید، ممکن استن باعث ضرب دیدگی نیام کف پایی شود. در این عارضه محل اتصال نیام کف پایی به استخوان پاشنه معمولاً دردناک و قسمت پیشین پاشنه به هنگام لمس کردن حساس می شود. راه رفت، دویدن و بلند شدن از حالت نشسته باعث آزردگی پاشنه می شود. کشیدگی کف پا، مثلاً گرفتن پا یا انگشتان پا و کشیدن آن به سمت خود، سبب ایجاد درد می شود.
درمان تخصصی عبارت است از تزریق دارو و / یا درمان الکتریکی. گذاشتن یک محافظ نرم زیر قوس پا مانع از وارد آمدن فشار ب نیام کف پایی می شود. از فعالیتهای دردناک باید دوری کرد. هنگامی که حساسیت زری پاشنه با لمس کردن آن از بین رفت می توان ورزش را از سر گرفت.
کشیدگی رباط «فنری» :
تغییر در فعالیتهای طبیعی که باعث کش آمدن بیش از حد رباط فنری شود به کشیدگی این رباط می انجامد. محل درد این عارضه در کف پا رو به جلو و به قوس داخلی نزدیکتر است. درمان این عارضه مشابه درمان التهاب نیام کف پایی است؛ گذاشتن محافظ برای قوس پا به منظور کاهش درد اولیه، بخش مهمی از درمان را تشکیل می دهد.
درد کف پا :
درد کف پا اصطلاحی کلی است که به درد قسمت پیشین پا، یعنی قسمتی که بین دو انتهای استخوانهای کف پایی قرار دارد، اطلاق می شود. این درد ممکن است همراه با، یا ناشی از، نقایص ساختمانی – مثلاً پر تقعری قوس کف پا – باشد. درمان این ناراحتی، نقایص پا را اصلاح و عملکرد پا را بهبود می بخشد و معمولاً از دو طریق حاصل می شود : یکی ورزشهایی برای بهبود تعادل در فعالیتهای عضلات پا و دیگری استفاده از مخافظهای پا برای ردیف کردن مفصلها از نظر مکانیکی.
نوع اختصاصی تری از درد کف پا عارضه ای است به نام «درد کف پایی مورتون» یا نورومای بین انگشتی. این عارضه بندرت رخ می دهد و در آن، به حای درد عمومی، درد موضعی شدیدی بین دو انتهای استخوانهای کف پایی در قسمت پیشین پا احساس می شود. این درد با بیرون آوردن پا از کفش و مالیدن یا تسکین می یابد. علت این درد، تورم رشتۀ عصبی بین دو استخوان کف پایی است. التهاب باعث می شود که گاهی این عصب بین دو استخوان گیر افتد و فشرده شود که این حالت موجب بروز دردی شبیه فرو کردن خنجر در محل می گردد.
اگر این تورم یا نوروما، خیلی بزرگ باشد، هنگامی که محل را با دو انگشت از بالا و پایین فشار دهید یا قسمت پیشین پا را از دو طرف بفشارید، درد را احساس خواهید کرد. در صورتی که این عارضه شدید نباشد، می توان آن را با قرار دادن بالشتک، درست پشت استخوان دردناک کف پایی، درمان کرد؛ این بالشتک از مالیده شدن استخوان به قسمت متورم عصب جلوگیری می کند. ولی اگر عارضه شدید باشد و به دفعات سبب برو درد شود، معمولاً باید قسمت متورم را به کمک جراحی برداشت.
التهاب سزاموئید :
درد زیر برآمدگی پا در قاعدۀ شست، ممکن است ناشی از وارد آمدن آسیب به یکی از استخوانهای سزاموئید باشد؛ استخوانهای سزاموئید استخوانهای اضافی ظریفی هستند که در وتر واقع در زیر سر اولین استخوان کف پای قرار دارند.
وارد آمدن نیروی مستقیم، بخصوص هنگامی که انگشتان پا به عقب خم شده باشند، می تواند سبب شکستگی این استخوان شود. پایکوبی مداوم، احتمالاً با تغییری در نوع کفش یا حرکات پا، ممکن است باعث کوفتگی این استخوان شود.
درمان اولیه به کمک بالشتک از فشار روی این استخوانها می کاهد و باعث بهبود کارایی عضلات کوچک پا بخصوص آنهایی می شود که حرکت شست را به عهده دارند. اگر آسیب دیدگی زیاد و درد شدید باشد، ممکن است جراحی و برداشتن استخوانهای سزاموئید لازم شود.
شست سفت :
سفت شدن مفصل شست فرایندی تدریجی است و معمولاً نتیجۀ آسیب دیدگی کهنۀ انگشت شست – یا آسیب دیدگی مفصل آن با سر استخوان کف پایی – در خلال مرحلۀ بلوغ می باشد. در این عارضه، وارد آمدن فشار بر مفصل شست ممکن است دردناک باشد؛ خم شدن شدید انگشت شست – مثلاً هنگام دو سرعت، یا فرود آمدن پس از پرش یا پوشیدن کفش نامناسب می تواند سبب وارد آمدن فشار بر این انگشت شود. معمولاً اجتناب از فعالیتهای دردناک، قرار دادن محافظی نرم در زیر قوس داخلی، و انجام ورزشهای مخصوص باعث بهبود درد می شود. در این عارضه و همچنین در همۀ مواردی که درد جلو پا را به همراه دارد، باید از پوشیدن کفشهای پاشنه بلند که وزن بدن را به انگشتان منتقل می کنند، خودداری کرد. تخت کفشهای ورزشی مورد استفاده باید قطر مناسبی داشته باشد؛ به علاوه باید از پوشیدن کفشهای پاشنه ضخیم اما دارای کف نازک (بخصوص در زیر انگشتان) اجتناب کرد. اگر عارضه شست سفت، مزمن یا باعث درد زیادی شود، ممکن است انجام جراحی برای اصلاح کردن استخوانها و رفع فشار از مفصل لازم گردد.
بونیون :
در این عارضه، که در پزشکی به هالوس والگوس معروف است، انگشت شست به سمت انگشت دوم کشیده می شود و در نتیجه مفصل بین شست و اولین استخوان کف پایی از قسمت داخلی پا بیرون می زند. علت این عارضه کشش بیش از حد وتری است که شست را حرکت می دهد. کفشهای نوک تیز ممکن است در ایجاد این عارضه مؤثر باشند.
تغییر شکل حاصل گاهی شدید است، ولی لزوماً خیلی دردناک نیست. اگر این عارضه سبب ایجاد درد شود، بادی بالشتکهایی را اطراف استخوان بیرون زده قرار داد تا مانع از اصطکاک این قسمت با کفش شود. می توان از محافظ زیر یا برای متعادل کردن دوبارۀ فشار خاصل از وزن روی پا استفاده کرد. اگر این مفصل خیلی دردناک باشد، و بخصوص اگر انحراف شست باعث وارد آمدن فشار بر انگشت دوم شود، می توان با جراحی قسمت بیرون زدۀ استخوان را برداشت و مفصل را اصلاح کرد.
پنجه چکشی :
کوتاه شدن وتر عضلات پا، احتمالاً همراه با پر تقعر بودن قوس پا، یا پوشیدن کفش تنگ می تواند باعث ایجاد بد شکلی در انگشتان پا شود، به این صورت که قسمت میانی انگشتان به سمت بالا خم می شود و نوک آنها به سمت پایین می آید و به زمین فشرده می شود. اگر این عارضه بدون درد باشد اهمیتی ندارد و تنها باید از پوشیدن کفشهایی که باعث ساییدگی پوست مفصل انگشتان می شوند، خودداری کرد. در صورت لزوم می توانید برای جلوگیری از ساییدگی و بروز تاول روی انگشتان، مواد محافظ نرمی را دور این مفصلها بپیچد. اگر قوس پای شما پر تقعر است، برای جلوگیری از وارد آمدن فشار حاصل از وزن بدن روی برآمدگی شست، می توانید از محافظ قوس پا استفاده کنید. اما اگر این عارضه باعث ایجاد درد شدیدی شود، می توان بدشکلی حاصل را به کمک جراحی تصحیح کرد.
التهاب وتر و غلاف آن :
وترهای روی قسمت فوقانی پا مستعد ابتلا به این عارضه اند. ضربۀ مستقیم، ساییدگی حاصل از پوشیدن کفش تنگ، یا کشیدگی وترها بر اثر استفادۀ بیش از حد ممکن است باعث تحریک بافتی در محل تماس این وترها و غلاف آنها شود. خم کردن مچ پا به طرف پایین و در نتیجه کشیدگی بیش از حد این وترها، باعث ایجاد درد می شود. با حرکت دادن پا در حین لمس وترهای آن، حالت ساییدگی خفیفی حس می شود. درمان تخصصی شامل تزریق دارو یا فیزیوتراپی است. باید کفشها را از لحاظ تنگی قسمت میانی پا، سفتی دهانه و زبری زبانه بررسی کرد. در صورت لزوم باید بالشتکی را در طول زبانۀ کفش قرار داد. از فعالیتهای دردناک و کشش بیش از حد پا باید خودداری کرد تا اینکه درد و احساس ساییدگی از بین برود.
سیاه شدن ناخن :
علل سیاه شدن ناخن عبارتند از وارد آمدن ضربۀ مستقیم به ناخن، اصطکاک ناشی از پوشیدن کفش تنگ، یا جدا شدن ناخن از بستر خود، مثلاً هنگامی که درز داخلی کفش به ناخن گیر کند و آن را طی حرکت به سمت بالا بکشد. سیاه شدن ناشی از خونمردگی در زیر ناخن است. اگر ناخن دردناک و همراه با احساس فشار بیش از حد باشد، می توان با سوزنی استریل شده آن را سوراخ و مقداری از خون را خارج کرد. اگر درد ناخن دائمی باشد،
برای درمان آن باید از پزشک کمک بگیرد. باید ناخنهای پا را یکنواخت و صاف کوتاه کنید تا از فرو رفتن ناخن در گوشت پا که مشکل را بیشتر می کند جلوگیری کرده باشید. محل انگشتان کفشهای شما باید به اندازۀ کافی جا داشته باشد و مواظب باشید که در این قسمت درزهایی که ناشیانه دوخته شده اند و به ناخنهاگیر می کنند وجود نداشته باشد.
عوارض پوستی :
سفت شدن پوست پا در محلهایی که وزن را تحمیل می کنند، طبیعی است. پوست زیر پاشنۀ پا همواره ضخیم و خشن است. ورزشهایی مانند اسکواش که مستلزم چرخیدن زیاد روی انگشت پاست باعث ضخیم شدن قسمتی دایره ای شکل از پوست کف پا می شود که درست زیر مفصل شست قرار دارد. در پاهای مورتون، پوست زیر مفصل انگشت دوم پا پینه می بندد. پینه بستن پا ناشی از فعالیت آن است و نشان می دهد که کدام قسمت از پا تحت بیشترین فشار قرار دارد. این پینه ها پوست را در برابر از هم گسیختگی محافظت می کنند. با این همه ضخیم شدن بیش از اندازۀ پوست در یک محل می تواند موجب ناراحتی شودو ممکن است عفونت پوستی را که شاید به همان دلیل باعث ایجاد پوست اضافی شده باشد، پنهان کند. بنابراین باید با برداشتن پوست اضافی مناطق پینه بستۀ کف پا به کمک لوسیون یا وسایل مخصوص برطرف کردن پوست، زیر آن را کنترل کنید. در صورت وجود هر گونه تردید، به پزشک مراجعه کنید.
مالش نقاطی از پوست که ضخیم نیستند تاول ایجاد می کند. تاول خطرناک نیست، اما بادی آن را از عوامل خطری که باعث عفونی شدنش می شود دور کرد. با گذاشتن پانسمان خشک روی تاول، بخصوص اگر پاره شده باشد، از آن محافظت کنید. پای خود را کاملاً تمیز نگه دارید و از راه رفتن با پای برهنه در مناطق آلوده خودداری نمایید. مراقب باشید که جوابها و کفشهایتان تنگ یا دارای لبه های خشن نباشد، زیرا این عوامل باعث بروز تاول می شوند. پاهای شما هنگام دودین و پریدن به طور قابل توجهی پهن می شوند و کفش باید جای کافی برای این تغییر داشته باشد.
بروز تاول روی نوک انگشتان پا نشان دهندۀ تنگی کفش است. قسمت رویی انگشتان پا در برخی از کفشهای ورزشی از جنس کاملاً محکمی ساخته می شود که اغلب ایجاد تاول می کند. اگر دوندۀ ماراتون هستید یا دویدن طولانی مدت سبب بروز تاول در پاهایتان می شود می توانید با مالیدن وازلین روی پوست پا و نرم کردن آن از بروز این عارضه جلوگیری کنید. اگر از بروز تاول در کف پا رنج می برید، از کفی هایی که جنس آنها متفاوت از کفی کفش است استفاده کنید و دقت کنید که کفشهایتان در قسمت کف تنگتر نباشد، زیرا این موضوع در ورزشهای سریع میدانی همچون اسکوا می توان باعث مالش بیش از حد کف پا به کفش شود.
پا نسبت به عفونتها بسیار آسیب پذیر است، بخصوص در ورزشکارانی که عادت دارند با پای برهنه در اطراف دوشهای عمومی راه بروند. زگیل، نوعی شایعی از عفونتهای بسیار مسری پاست. زگیلها نقاط دردناکی را، به صورت منطقه ای تیره در مرکز که اطراف آن را ناحیۀ وسیعی از عفونت احاطه کرده است، در کف پا تشکیل می دهند. این ضایعات را باید با داروهای تخصصی و ترجیحاً به کمک متخصص بیماریهای پا برطرف کرد.
عفونت قارچی پا بیماری شایع دیگری در بین ورزشکاران است. در این بیماری پوسته های سفیدی به صورت لکه هایی متعدد همراه با حالت تحریکی و خارش بخصوص بین انگشتان و در کف پا، ایجاد می شود. داروهای تجارتی متعددی برای درمان این عارضه وجود دارد اما برای مداوای آن باید به متخصص بیماریهای با مراجعه کرد. خودداری از راه رفتن با پای برهنه در مکانهای عمویم از انتشار این بیماری جلوگیری می کند. اگر عفونتی در پا وجود داشته باشد که سبب ناراحتی شدید شود، و بخصوص در صورت وجود سوختگی یا زخم ملتهب، باید فوراً ه پزشک مراجعه کرد، زیرا در این گونه موارد برای جلوگیری از بروز التهاب شدیدتر باید آنتی بیوتیک مصرف شود.
مراقبت کلی از پا مستلزم این است که آنها را کاملاً تمیز نگه دارید. جورابهای خود را پس از هر جلسه تمرین بشویید. بگذارید کفش ورزشی شما پس از هر بار ورزش خشک شود و بین دو جلسۀ تمرین آنها را در کیسۀ پلاستیکی قرار ندهید. جورابهایی را انتخاب کنید که در آنها کمترین مواد مصنوعی بکار رفته است. از پوشیدن کفشهای ورزشی دارای پوشش پلاستیکی یا کفشهایی که در رویۀ آنها نایلون زیادی بکار رفته است خودداری کنید، زیرا این نوع کفشها باعث عرق کردن پا می شود. هنگامی که در مکانهای عمومی دوش می گیرید، از دمپایی لاستیکی استفاده کنید تا پایتان در تماس مستقیم با زمین نباشد. پاهای خود را پس از شستن کاملاً خشک کنید و در صورت امکان روی آنها پودرهای طبی مخصوص پا بپاشید.
