پاورپوینت برنامه سازی شبکه

بخشی از پاورپوینت

اسلاید 1 :

برنامه سازی شبکه

اسلاید 2 :

آدرسها در شبكه
بستهها بر اساس آدرس مقصد در شبكه هدايت ميشوند، بنابراين هر كامپيوتر داراي يك آدرس است.
بسياري از شبكههاي WAN از يك روش آدرسدهي سلسلهمراتبي استفاده ميكنند كه داراي راندمان بسيار بالا است.
سادهترين روش آدرسدهي ، آدرس را به دو بخش تقسيم ميكند، قسمت اول آدرس يك مسيرياب يا بهعبارتديگر آدرس شبكه و قسمت دوم آدرس كامپيوتر در شبكه را مشخص ميكند، كه اين همان آدرس IP ميباشد.

اسلاید 3 :

آدرس IP
هر دستگاه متصل به شبكه كه از پروتكل TCP/IP استفاده ميكند بايد داراي يك آدرس IP باشد. اين آدرس بايد در كل شبكه يكتا باشد. هر آدرس بهصورت اعداد دهدهي نشان داده ميشود و اين اعداد بهوسيله نقطه از هم جدا ميشوند. بهعنوان مثال :
192.168.1.110
213.29.233.2
طول هر آدرس، 32 بيت است. هريك از چهار قسمت آدرس IP، 8 بيت است. از آنجاکه كوچكترين عددي كه ميتوان با هشت بيت نمايش داد، صفر و بزرگترين عدد 255 است. لذا هر يك از اعداد كه با نقطه از ديگران جدا شده است عددي بين صفر و 255 ميباشد.

اسلاید 4 :

آدرس IP
هر آدرس IP از دو قسمت تشكيل شده است.
Host ID , Net ID
Net ID آدرس شبكه را مشخص ميكند
قسمت Host ID آدرس تجهيزاتي است كه در شبكه قرار دارند

اسلاید 5 :

كلاسهاي آدرس IP
بسته به اينكه Host ID و Net ID هريك چند بيت را بهخود اختصاص دهند، ردههاي خاصي از آدرس ايجاد ميشود كه به كلاسهاي آدرس معروف هستند.
كلاس A
اگر 8 بيت به Net ID و 24 بيت به Host ID اختصاص دهيم، آدرسهاي رده با كلاس A ايجاد ميشود.
Host IDNet ID 0
آدرسهاي كلاس A به شبكههايي كه شامل تعداد بسيار زيادي ميزبان ميباشند اختصاص مييابد. با توجه به اينكه بيت اول قسمت Net ID صفر است تعداد كل آدرس كلاس A ، 126=(2-27) ميباشد كه كوچكترين آن 1 و بزرگترين آن 126 ميباشد.
تعداد ميزبانهاي قابل آدرسدهي در اين رده آدرس (2-28)×(2-28)×(2-28) ميباشد. (حاصل ضرب سه آيتم بهايندليل است كه قسمت Host ID سه بايت ميباشد و به اين دليل كه صفر و 255 استفاده خاص دارند

اسلاید 6 :

كلاس B
اگر 16 بيت به Host ID و 16 بيت به Net ID بهصورت زير اختصاص دهيم رده B را بهوجود ميآورند.
آدرسهاي كلاس B به شبكههايي تخصيص داده ميشود كه تعداد ميزبانهاي آن از (2-2^8)×(2-2^8) بيشتر نباشد . تعداد شبكههايي كه در اين رده قابل تعريف است 16384=214 ميباشد.

اسلاید 7 :

كلاس C
اگر 8 بيت به Host ID و 24 بيت به Net ID بهصورت زير اختصاص دهيم كلاس B را ايجاد ميكنند.
در هر كلاس تعداد آدرسهايي كه ميتوان به ميزبانها اختصاص داد 254= 2-8^2 ميباشد.

اسلاید 8 :

كلاس D
در اين نوع كلاس، چهاربيت با ارزش از 32 بيت بهصورت 1110 ميباشد و ساير بيتها به گروههاي ميزبان تخصيص داده ميشود به صورت زير:


اين نوع كلاس براي گروههاي پيام انتشاري (Broadcast) درنظر گرفته شده است. بهعبارت ديگر اگر خواسته باشيم پيامي را بهتمام ميزبانها ارسال كنيم از اين نوع آدرس استفاده ميكنيم. بهعنوانمثال ويندوز NT براي برنامه Microsoft Net show از اين رده آدرس استفاده ميكند.

اسلاید 9 :

كلاس E
اين رده از آدرس بهصورت آزمايشي در نظر گرفته شده و فعلاً كاربردي ندارد. بيتهاي با ارزش آن 11110 ميباشند،

اسلاید 10 :

تخصيص IP به شبكه و ميزبانها
اگر شبكه درون سازماني راهاندازي كردهايم يعني شبكه ما با شبكه جهاني (اينترنت) مرتبط نيست، در اين صورت ميتوان از هر كلاس آدرسدهي قيدشده A يا B يا C استفاده كرد. پيشنهاد ميگردد چنانچه شبكه بسيار بزرگي نداريد و شبكه داراي تعدادي سگمنت است، براي هر سگمنت يك يا چند كلاس C در نظر بگيريد .

اسلاید 11 :

محدوديت آدرسهاي IP
همانطور كه قبلاً گفته شد يك آدرس IP از چهار بايت تشكيل ميشود و با توجه به مطالب گفته شده در قسمت كلاسهاي IP تعداد كل آدرسهاي IP قابل اختصاص به ميزبانها عبارتند از:
16777214 × 126
كه با توجه به رشد روزافزون شبكهها در سراسر دنيا Internic با محدوديت اختصاص IP روبرو شده است. لذا گروه كاري مهندسي اينترنت[1] اين كمبود آدرس را با ارائه نسخه 6 از IP حل كرده است. IPV6 يا نسخه ششم IP طولي برابر با 16 بايت دارد لذا تعداد آدرسها به حدود 2^128 آدرس افزايش [1]. Internet Engineering Task Force (IETF)

اسلاید 12 :

زيرشبكه سازي
هر آدرس IP از دو جزء تشكيل شده است كه شماره شناسايي شبكه ، موقعيت كلي ميزبانها و شماره شناسايي ميزبان، يك ميزبان را به صورت يكتا مشخص ميكند. در بيشتر مواقع لازم است شبكه را به قسمتهاي كوچكتري تقسيم كرد كه به هر قسمت يك سگمنت گفته ميشود. در يك شبكه كه از پروتكل TCP/IP استفاده ميكند، اين سگمنتها بهعنوان زيرشبكهها شناخته ميشوند.

اسلاید 13 :

زيرشبكه سازي
از پوشش زير شبكه براي مسيريابي سيستمها به مقصد مورد نظر استفاده ميشود. زماني كه يك آدرس با يك پوشش زيرشبكه تعريف ميشود، TCP/IP بررسي ميكند، آيا مقصد بر روي شبكه محلي وجود دارد يا خير؟ اگر آدرس مقصد در يك زيرشبكه ديگر بود، پوشش زيرشبكه، آن را بهعنوان يك آدرس راه دور مشخص ميكند و اين بسته از طريق دروازه پيش فرض، مسيريابي ميشود. ولي اگر آدرس مقصد در همان زيرشبكه وجود داشت، سيستمها، مسيريابي نميشوند، بلكه مستقيماً به آدرس ميزبان مقصد فرستاده ميشوند.

اسلاید 14 :

تعيين زيرشبكهها
براي زير شبكهسازي در يك شبكه بايد مراحل زير را اجرا كرد.
تعيين تعداد شبكههاي مورد نياز حال و آينده،
تعيين حداكثر تعداد آدرسهاي مورد نياز در هر زيرشبكه،
تعيين پوشش زيرشبكهاي مناسب براي گروه كاري كل شبكه كه تعداد زيرشبكهها و ميزبانهاي موجود در زيرشبكه را بهخوبي مشخص ميكند،
تعيين شماره شناساييهاي زير شبكه استخراج شده،
تعيين آدرسهاي معتبر براي تخصيص به ميزبانها.
فرض كنيد كلاس C ،192.165.12 از طرف Internic به مؤسسهاي داده شده است. پوشش زيرشبكه پيش فرض كلاس C عبارتند از 255.255.255.0. به اين ترتيب مؤسسه فرضي ميتواند 254 عدد IP معتبر براي كامپيوترهاي خود استفاده كند. اين شمارههاي شناسايي يا IPها عبارتند از 194.165.12.1 تا 194.165.12.254.

اسلاید 15 :

تعيين زيرشبكهها
حال اگر مؤسسه فرضي خواسته باشد شبكه خود را با توجه به تعداد IPهاي موجود و حداكثر تعداد IPهاي مورد نياز در هر زيرشبكه (حدوداً 30 عدد) به 5 زيرشبكه تقسيم كند، بايستي در گام اول پوشش زيرشبكهاي را بدست آورد. براي اين منظور قدمهاي زير را بهترتيب انجام ميدهيم.
به تعداد زيرشبكههاي مورد نياز يك واحد اضافه كنيد (6=1+5) و آن را به مبناي 2 تبديل كنيد ((2)110=(10)6). از اينجا درمييابيم كه براي ايجاد زيرشبكههاي مورد نظر، نياز به 3 بيت است كه بايد به پوشش شبكه اضافه گردد.

اسلاید 16 :

تعيين زيرشبكهها
پوشش شبكه را به مبناي دو ميبريم (11111111.11111111.11111111.00000000).
سه بيت اول بايت آخر كه همه صفر است (اولين صفر بعد از بايتهاي يك) را يك كرده و بقيه صفر ميمانند. (11111111.11111111.11111111.11100000).
بايتهاي حاصل را به مبناي 10 ميبريم
(255.255.255.224) كه اين همان پوشش زير شبكه مورد نظر ميباشد.

اسلاید 17 :

تعيين زيرشبكهها
پس از بهدست آوردن پوشش زيرشبكهاي اقدام به دست آوردن شماره شناسايي شبكه ميكنيم كه براي اين منظور مراحل زير را انجام ميدهيم.
تمام حالتهاي ممكن براي بيتهاي اضافه شده به پوشش شبكه را فهرست ميكنيم. براي مثال ما اين حالتها عبارتند از: 000 001 010 011 100 101 110 111
حالتهاي تمام صفر و تمام يك در شماره شناسايي شبكه غير معتبر هستند (در آدرسدهي استفاده نميشوند) لذا آنها را حذف ميكنيم و بقيه بيتهاي بايتي كه اين سه بيت را به آن اضافه كردهايم، صفر ميكنيم، لذا داريم:

اسلاید 18 :

تعيين زيرشبكهها
هر يك از اعداد مبناي ده بهدست آمده را به شماره شناسايي شبكه اضافه ميكنيم، كه در اين صورت شماره شناسايي زيرشبكههاي دلخواه بهصورت زير بهدست ميآيند.
194.165.12.32
194.165.12.64
194.165.12.96
194.165.12.128
194.165.12.160
194.165.12.192

اسلاید 19 :

تعيين زيرشبكهها
آخرين مرحله در عمليات زيرشبكهسازي عبارت از تعيين شماره شناساييهاي معتبر براي ميزبانها و تخصيص آدرسهاي IP به آنها ميباشد.
شماره شناساييهاي ميزبان براي هر زير شبكه با عددي كه از قراردادن بيتهاي 001 در سمت راست آخرين هشت بيت(هشت بيت سمت راست) شماره ميزبان بهدست ميآيد، شروع ميشود و تا يكي مانده به شماره شناسايي زيرشبكه بعدي ادامه مييابد. مجدداً خاطرنشان ميكنيم كه 00000000 و 11111111 غيرمعتبر ميباشند.
بهعنوانمثال اگرآدرس زيرشبكه194.165.12.32 را كه قبلاً بهدست آورده بوديم با پوشش زيرشبكه255.255.255.224 درنظر بگيريم و خواسته باشيم IPهاي مجاز قابل استفاده در اين زيرشبكه را بهدست آوريم بهصورت زير عمل ميکنيم.

اسلاید 20 :

تعيين زيرشبكهها
عدد 32 (هشت بيت سمت راست 194.165.12.32) را به مبناي 2 ميبريم که حاصل 00100000 ميشود. حال 001 را جايگزين سه بيت سمت راست عدد بدست آمده ميكنيم. نتيجه اين عمل 01000001 است كه معادل عدد 33 ميباشد.بنابراين اولين IP بهدست آمده194.165.12.33 است. اينک يك واحد يك واحد به عدد حاصل اضافه ميكنيم تا يكي مانده به شماره شناسايي زيرشبكه بعدي تا IPهاي معتبر بهدست آيند. لذا IPهاي زير حاصل خواهند شد:
194.165.12.33
194.165.12.34
194.165.12.35
.
.
.
194.165.12.63
ميبينيم كه مجموعاً 30 آدرس IP در اين زيرشبكه قابل استفاده ميباشد.