بخشی از پاورپوینت
اسلاید 1 :
درمان های دارویی
وابستگی به مت آمفتامین
اسلاید 2 :
مقدمه
به علت عوارض شدید ناشی از اختلال وابستگی به مت آمفتامین، تلاش های وسیعی به منظور یافتن مداخلات دارویی مؤثر در درمان وابستگی به مت آمفتامین در حال انجام است، هر چند تا کنون هیچ دارویی به صورت رسمی برای درمان این اختلال مورد تأیید قرار نگرفته است.
پیامد اولیه در درمان دارویی وابستگی به مت آمفتامین در اکثر مطالعات انجام شده کاهش مصرف مت آمفتامین است، هر چند در تعداد معدودی از مطالعات درمان کوتاه مدت علایم و نشانه های محرومیت از مت آمفتامین به عنوان پیامد اولیه در نظر گرفته شده است.
اسلاید 3 :
محرومیت از مت آمفتامین
هر چند علایم و نشانه های محرومیت از مت آمفتامین همچون محرومیت از مواد افیونی شدید و پر سر وصدا نیستند، با این وجود یک سندرم محرومیت مشخص در مصرف کنندگان مستمر مت آمفتامین چند ساعت تا چند روز پس از قطع مصرف قابل شناسایی است.
محرومیت از مت آمفتامین با احساس کج خلقی (dysphoria) همراه با دو مورد یا بیشتر از علایم احساس خستگی، رویاهای واضح و ناخوشایند، پرخوابی یا بی خوابی، افزایش اشتها، کندی یا بیقراری روانی، حرکتی مشخص می گردد.
اسلاید 4 :
احساس عدم لذت و وسوسه برای مواد نیز معمولاً در دوره محرومیت وجود دارد، هر چند بخشی از ملاک تشخیصی نیست.
علایم محرومیت شدید اغلب متعاقب یک دوره مصرف مستمر دوزهای بالا به صورت حالتهای بسیار ناخوشایند رخوت شدید و افسردگی رخ می دهد و اغلب چند روز به طول می انجامد.
سندرم محرومیت از مت آمفتامین می تواند با افسردگی شدید، افکار یا رفتار خودکشی عارضه دار شود.
اسلاید 5 :
در یک مطالعه در کنار خلق افسرده به عنوان یک علامت شایع سه دسته علایم در سندرم بالینی محرومیت از آمفتامین به شرح زیر شناسایی شد:
علایم بیش برانگیختگی: وسوسه مواد، بیقراری و رویاهای واضح و ناخوشایند
علایم برگشتی ناشی از قطع مصرف یک ماده محرک: کاهش انرژی، افزایش اشتها، وسوسه و پرخوابی
عدم لذت، اضطراب و کندی حرکتی
اسریسوراپانونت و همکاران 1999
اسلاید 6 :
در مطالعه دیگری علایم و نشانه های سندرم محرومیت از مت آمفتامین در 21 بیمار بستری در یک مرکز اقامتی به لحاظ زمانی یک سیر دو مرحله ای حاد (10-7 روز) و تحت حاد نشان داد.
مک گرگور و همکاران 2005
اسلاید 12 :
میرتازاپین یک داروی ضدافسردگی سروتونرژیک و نورآدرنرژیک است که علاوه بر این برخی خواص ضداضطرابی نیز نشان می دهد.
اسلاید 13 :
در یک کارآزمایی بالینی تصادفی بستری نشان داده شد که میرتازاپین می تواند به صورت معنی داری بیش از پلاسبو نمرات پرسشنامه محرومیت آمفتامین در روزهای 3 و 14 کاهش دهد.
کاهش در زیرمقیاس های بیش برانگیختگی و اضطراب نیز در مقایسه با پلاسبو معنی دار بود.
دو گروه از نظر تغییر در نمرات افسردگی تفاوتی نشان ندادند.
(کونگساکون و همکاران 2005)
در یک مطالعه اخیرتر میرتازاپین (30 میلیگرم هنگام خواب به مدت 14 روز) به صورت سرپایی به لحاظ کاهش علایم محرومیت و ماندگاری در درمان بر پلاسبو ارجحیتی نداشت.
(کروئیکشانک و همکاران 2008)
اسلاید 14 :
در یک مطالعه بازبرچسب میرتازاپین (60 میلیگرم روزانه) و مدافینیل (400 میلیگرم روزانه) در درمان علایم محرومیت از مت آمفتامین در بیماران بستری به خوبی تحمل شد.
درد بدن در بیماران درمان شده با میرتازاپین و سردرد در بیماران درمان شده با مدافینیل بیشتر گزارش شد.
نتایج مطالعه نشان داد بیماران درمان شده با مدافینیل سندرم محرومیت خفیف تر و اختلالات خواب کمتری در مقایسه با میرتازاپین داشتند.
(مک گرگور و همکاران 2008)
اسلاید 16 :
ACSA: Amphetamine Cessation Symptom Assessment
اسلاید 18 :
یکی دیگر از داروهای به کار رفته برای درمان محرومیت از مت آمفتامین آمینپتین (Amineptine) است.
آمینپتین یک ضدافسردگی سه حلقه ای آتیپیک است که به طور انتخابی بازجذب دوپامین و تا حد کمتر نوراپی نفرین را مهار می کند.
آمینپتین در فارماکوپه دارویی کشور ما در دسترس نیست.
در دو مطالعه دیده شد آمینپتین (300 میلیگرم در روز به مدت 14 روز) میزان قطع درمان را کاهش داده و وضعیت کلی بالینی را بهتر می کند، اما علایم محرومیت و وسوسه را کاهش نمی دهد.
استفاده از این دارو به علت گزارش موارد سمیت کبدی امروزه محدود شده است.
اسلاید 19 :
در مجموع می توان چنین نتیجه گیری کرد که استفاده از میرتازاپین و مدافینیل در درمان محرومیت از مت آمفتامین ایمن است، اما شواهد کافی در خصوص کارآیی این مداخلات وجود ندارد.
اسلاید 20 :
درمان سوءمصرف/وابستگی به مت آمفتامین
پیامد اولیه مداخلات دارویی در این بخش کاهش ولع پیشراننده مصرف مت آمفتامین و افزایش پرهیز از ماده است.
ولع مصرف زیربنای وسوسه را تشکیل می دهد و منظور از آن یک فرآیند عصبی بوده که منجر به آن می شود که یک ارگانیسم (انسان) در محیط خود به چیزی روی بیاورد یا آن را جستجو کند.
این مداخلات برخلاف درمان های معرفی شده در بخش پیشین عمدتاً طولانی مدت تر بوده و در جایگاه های سرپایی ارایه می شوند.
