بخشی از مقاله
ژلاتین حساس شده با هالید نقره ١(SHSG) مشابه محیط
حساس به نور ژلاتین دي کرومات ٢(DCG) است. براي ساخت
1 -Silver halide sensitized gelatin 2 Dichromated gelatin -
قطعات اپتیکی هولوگرافیک ٣(HOE) ، سعی بر این است که هالید نقره را طوري پردازش کنند که هولوگرام نهایی خواصی شبیه محیط DCG، محیط مطرح براي ساخت قطعات اپتیکی هولوگرافیک، داشته باشد. مزیت DCG بازدهی پراش بالا و نوفه
3 Holographic optical elements -
215
پایین وعیب آن حساسیت پایین و پاسخ طیفی محدود است.
بنابراین توجه زیادي به سمت استفاده از روشSHSG براي ساخت این قطعات معطوف شده است. استفاده از SHSG براي
HOE بازتابی کار مشکلی بوده است، چون نسبت به HOE
عبوري فرکانس فضایی خیلی بالاتري باید ضبط شود.
شکل 1؛ نحوه عملکرد SHSG درمراحل مختلف پردازش
پس از ورود امولسیونهاي فوق دانه ریز به بازار توسط شرکت اسلاویچ1، این روش بیشر مورد توجه واقع شده است. وقتی این پلیتهاي جدید به کار گرفته می شوند، HOE با کیفیت تقریبا معادل
HOE ضبط شده در DCG می تواند به دست بیاید. براي به دست آوردن HOE بازتابی با کیفیت بالا در این محیط، روش پردازش جدیدي مورد نیاز است .به خاطر طرح تداخل ریزتري که در
HOE بازتابی ضبط می شود، روش پردازش پیچیده تري باید به
1 Slavich
کار گرفته شود براي این نوع HOE فقط امولسیونهاي فوق دانه ریز جدید می تواند به کار گرفته شود. تکنیک ساخت HOE بازتابی، به طور خلاصه این است که امولسیون هالید نقره را نوردهی و سپس طوري پردازش کنیم که تنش موضعی در داخل امولسیون ایجاد شود. سپس در داروي ثبوت تمام هالید نقره از امولسیون برداشته شده و فقط ژلاتین باقی بماند. مرحله نهایی پردازش این است که ان را در یک محلول اب دوست، اب زدایی کرده ودرآون خلا خشک کنیم.
216
روش پردازش به کار رفته براي ساخت توري بازتابی
در گذشته، امکان به کار بردن روش SHSG براي HOE
بازتابی با مواد اگفا، کداك یا ایلفورد محدود بوده است . همان طور که در مقاله قبلی خودمان [1]، گزارش کردیم با این مواد می توان حداکثر به بازدهی پراش%55 رسید .در حقیقت تکنیکهاي SHSG
براي HOE بازتابی توسط دانشمندان روسی با دستیابی به امولسیونهاي هالید نقره فوق دانه ریز پایه گذاري شد. تحقیقات اصلی در این شاخه توسط اوزانو وهمکاران [2-4] انجام گرفته وسپس توسط کیم وهمکاران [5-7] بهینه شده و بازدهی بالاتر از
90 %گزارش شده است . تحقیقات آنان بر پایه ساختار کاواك میکرونی بوده وبه این صورت است که ژلاتین در امولسیون عکاسی جذب سطحی دانه هاي هالید نقره می شود . در حقیقت فقط بخشی از مولکول ژلاتین جذب سطحی میشود .زنجیره هاي ژلاتینی نیز در توده امولسیون اتصال می یابند. ضخامت لایه جذب سطحی شده در امولسیون خشک 2/5 -4 nm است . هر دانه هالید نقره که با مولکولهاي ژلاتین احاطه شده است در نقاط مختلف به گروههاي فعال اتصال یافته که قادر هستند بادانه هاي نقره اي که در مرحله ظهور ایجاد می شوند، ترکیب کمپلکس بدهند. روش روسها بر این فرضیه پایه گذاري شده که این لایه هاي جذب سطحی شده، کمتر فعال هستند و سخت کردن آنها نسبت به ژلاتینهاي مجاور مشکل تر خواهد بود، بنابراین اختلافی در سخت شدگی نواحی نور دیده و نور ندیده وجود خواهد داشت . پس از اینکه دانه هاي نقره و هالید نقره از محیط بیرون کشیده می شوند، کاواکهاي میکرونی باقی می مانند که مسئول تغییر ضریب شکست هستند . یک نکته مهم در اینجا این است که این ماده قبل از مرحله ثبوت احتیاج به سخت شدگی اضافی دارد تا از فرو پاشی کاواکهاي میکرونی در مرحله ثبوت جلوگیري کند. پس از آن با درصدهاي مختلف از محلول اپروپانول آب زدایی شده و در نهایت در آون خلا خشک می شوند. توصیف نحوه عملکرد پردازش در مراحل مختلف در شکل 1 نشان داده شده است.[6]
