مقاله در مورد سیستم عامل داس

بخشی از مقاله

سيستم عامل داس

پيشگفتار
هنگام راه اندازي كامپيوتر پس از اينكه فايلهاي سيستم (io.sys,msdos.sys) در داخل حافظة اصلي قرار گرفتند ، Dos در فهرست اصلي ( ريشه) ديسك راه انداز به دنبال فايل Config.sys مي گردد و در صورت پيدا كردن ، آن را اجرا مي كند .

Config.sys يك فايل متني است و آن را مي توان همانند فايل Autoexec.bat توسط دستور COPY CON يا ويرايشگر متني ديگري همچون EDIT نوشت . اين فايل برخلاف فايل Autoexec.bat پس از راه اندازي كامپيوتر ، قابل اجرا نيست و براي اجراي آن بايد حتماً كامپيوتر را راه اندازي مجدد كرد تادر هنگام راه اندازي ، فايل فوق به اجرا درآيد .
پس از اجراي فايل Config.sys ( در صورت وجود ) فايل command.com اجرا شود . ( در داخل حافظه اصلي قرار مي گيرد ) و بعد از آن فايل Autoexec.bat ( در صورت

وجود ) به اجرا درخواهد آمد .
فرمانهاي قرار داده شده درفايل Config.sys در پيكربندي سيستم (System Configuation) به Dos كمك مي كند . بيشتر اين فرمانها ، در رابطه با به كارگيري و مديريت سخت افزار ، بخصوص حافظه ها است . اين فرمانها ، منحصر به Config.sys هستند و از آنها نمي توان درجاي ديگر استفاده كرد در ضمن فرمانهاي
معمولي DIR.COPY و… را نمي توان در اين فايل بكار برد .

دستورات موجود در فايل Config.sys مانند فايل Autoexec.bat به صورت خط به خط به اجرا در مي آيند و درهنگام اجرا ، بر روي صفحة نمايش ظاهر نمي شوند .
به علت اينكه فايل Config.sys قبل از فايل Autoexec.bat راه اندازي مي شود و در آن نمي توان از دستور PATH استفاده كرد ( زيرا تنها دستورات بخصوصي مي توانند در اين فايل اجرا شوند ). بايد آدرس فايلهايي را كه فرا خوانده مي شوند قبل از نام فايل وارد كرد تا كامپيوتر بتواند براي اجرا كردن ، به آنها دسترسي پيدا كند ؛ و يا اينكه تمامي فايلهايي را كه در Config.sys فراخواني مي وشند ، در فهرست اصلي ديسك راه انداز ذخيره شده باشند . در اكثر موارد ، روش اول مناسبتر است .

اجزاي سخت افزار استاندارد مثل صفحه كليد ، صفحه نمايش و ديسك گردان همواره براي سيستم ، تعريف شده هستند و نيازي به تعريف آنها در فايل Config.sys نيست ، ولي ساير اجزاي جانبي مانند Mouse ، ديسكهاي مجازي ، حافظة اضافي و … حتماً توسط فايلهاي خاصي به سيستم معرفي مي شوند ،اين فايلها معمولاً به همراه خود وسيله ، موجود و يا جزء فايلهاي DOS هستند .
توسط دستور DEVICE مي توان برنامه هاي تعريف كنندة يك وسيلة جانبي را در داخل حافظه بارگذاري كرد .

شكل كلي دستور DEVICE به صورت زير است :
DEVICE= [drive:][path]filename[parameters][switches]
در اين دستور filename اسم فايلي است كه براي راه اندازي وسيلة جانبي بايد اجرا شود . اين نوع فايلها معمولاً داراي پسوندsys هستند . path وdrive آدرس فهرست و نام ديسك گرداني است كه فايل مربوطه در آنجا قرار دارد .

1ـ8ـ مديريت حافظه
حافظه جزئي از كامپيوتر است كه برنامه ها براي اجرا بايد داخل آن قرار گيرند . حافظه از يك سري تراشه (Chip ياIC ) كه بر روي بردي نصب شده اند تشكيل شده ، و برخلاف ديسك گردانها فاقد قطعات مكانيكي و متحرك است .
كامپيوترها به طور معمول داراي يك مگابايت حافظه هستند كه به دو قسمت 640 كيلو بايتي به نام حافظة متعارف (Conventional Memory) و 384 كيلو بايتي به نام حافظة فوقاني (Upper Memory) تقسيم ميشود . نقشة يك مگابايت حافظة اول موجود در كامپيوتر ، در شكل 1ـ8 نشان داده شده است .

DOS برنامه هاي كاربردي را درحافظة متعارف به اجرا درمي آورد و حافظة فوقاني براي استفادة DOS جهت دستيابي به ابزارهاي سخت افزاري مانند كنترل كننده هاي صفحه تصوير كنار گذاشته شده است .
تعدادي از برنامه ها ، برنامه هاي ماندگار درحافظه (Memory Resident) هستند .اكثر اين برنامه ها از موقعي كه اجرا مي شوند تا لحظه اي كه كامپيوتر روشن است درداخل حافظه قرار دارند و مي توان تعدادي از آنها را همزمان درحافظه قرار داد تا از امكاناتي كه هر يك ايجاد مي كنند ، استفاده كرد . از طرفي وجود اين برنامه ها در حافظه ، از فضاي قابل دسترس حافظه مي كاهد و امكان اجراي برنامه هاي بزرگ ( برنامه هايي كه اندازة آنها بيشتر از فضاي خالي باقيمانده در حافظه است) را از كاربر مي گيرد .

در صورتي كه بخواهيم با كم كردن برنامه هاي ماندگار درحافظه ، فضاي كافي را براي اجراي برنامه هاي بزرگ ايجاد كنيم ،ديگر نمي توانيم ازامكانات برنامه هاي ماندگار در حافظه استفاده كنيم . بنابراين ملاحظه مي شود كه فضاي 640 كيلو بايتي نمي تواند جوابگوي نيازهاي كاربران باشد .

2ـ8ـ حافظة توسعه يافته
حافظة بيشتر از يك مگابايت را حافظة توسعه يافته (Extended Memory) مي نامند .
ريز پردازندة 286 علاوه بر سرعت پردازش بيشتري كه نسبت به پردازنده هاي 8086 دارد ،مي تواند 16 مگابايت حافظه را مستقيماً مورد استفاده قرار دهد . ريز پردازنده هاي 386 و بالاتر امكان دستيابي به چند گيگابايت حافظه را فراهم ساخته اند . البته DOS در اين زمينه مشكلي دارد و آن اين است كه هنوز هم براي اجراي برنامه ها ،محدود به همان فضاي 640 كيلو بايتي حافظة متعارف است ؛ گرچه موارد استثنايي وجود دارد كه به شرح آن خواهيم پرداخت .
شركت IBM و Microsoft يك سيستم عامل جديد به نام OS/2 طراحي كرده است كه از كل حافظة توسعه يافته بهره مي برد . هر چند كاربرد OS/2 در حال گسترش است ولي بيشتر كاربران ترجيح مي دهند كه با سيستم عامل قبلي (DOS) كار كنند .
DOS مي تواند به حافظه توسعه يافته به عنوان يك ابزار جداگانه بنگرد و با استفاده از مديريت حافظه توسعه يافته ، به آن دسترسي پيدا كند . دستور زير ، فايل Himem.sys كه يك برنامة ماندگار در حافظه است ، جهت مديريت حافظة توسعه يافته ، در داخل حافظه قرار ميدهد .
DEVICE=[drive:][path]HIMEM.SYS

HIMEM. SYS يك راه انداز ابزار است كه امكان دستيابي به حافظة توسعه يافته را فراهم مي كند و حافظة توسعه يافته را تحت مديريت و كنترل خود در مي آورد و مانع از آن مي شود كه برنامه ها بتوانند به طور همزمان از يك قسمت از حافظة توسعه يافته استفاده كنند . بايد دقت كرد كه فرمانDEVICE مربوط به HIMEM كه در فايل Config.sys قرار داده مي شود ، قبل از فرمانهاي ديگري كه با حافظة توسعه يافته در ارتباط هستند ، قرار گيرد . چنانچه فايل HIMEM.SYS در فهرست DOS در ديسك گردان C باشد بايد در اولين خط از فايل Config.sys عبارت زير را نوشت .
DEVICE= C:\DOS\HIMEM.SYS

فايل HIMEM.SYS يك برنامة ماندگار در حافظه است و با فرمان فوق ، اين برنامه در حافظه قرار خواهد گرفت وبخشي از حافظة متعارف را اشغال خواهد كرد .

3ـ8ـ آزاد كردن حافظة متعارف
تمامي برنامه ها ، براي اجرا شدن ، به حافظة متعارف نياز دارند . حتي اگر كامپيوتر داراي چندين مگابايت حافظه باشد ؤ باز حافظة متعارف ازاهميت ويژه اي برخوردار است . پس بايد تا آن جا كه ممكن است اين قسمت از حافظه را خالي نگهداشت ،تا فضاي بيشتري از حافظة متعارف ، دراختيار برنامه ها قرار گيرد . براي آزاد كردن حافظة متعارف به منظور استفاده از آن براي برنامه ها ، مي توان كارهاي زير را انجام داد :
الف ـ اجراي MS-DOS در حافظة توسعه يافته به جاي حافظة متعارف ( در صورت وجود حافظه توسعه يافته )،همان طور كه قبلاً بيان شد حافظة توسعه يافته با حافظة متعارف يك تفاوت كلي دارد و آن اين است كه برنامه ها در حافظة توسعه يافته قادر به اجرا شدن نيستند ، البته اين موضوع براي تمامي حافظة توسعه يافته به غير از 64 كيلوبايت اول آن ، صادق است . به 64 كيلوبايت اول حافظة توسعه يافته ، حافظة بالا HMA(High Memory Area) گفته مي شود و مي توان برخي از برنامه ها را در آن اجرا كرد . از جملة اين برنامه ها خود MS-DOS است كه هميشه بخشي از حافظة متعارف را به خود اختصاص داده است . با دستور زير مي توان MS-DOS را در HMA بارگذلري كرد .
DOS = HIGH
ب ـ كاهش فراخواني تعداد برنامه هاي غير ضروريماندگار در حافظه كه در داخل Autoexec.bat وconfig.sys راه اندازي مي شوند . زيرا هر يك از اين برنامه ها بخشي از حافظة متعارف را به خود اختصاص مي دهند ، از فضاي قابل دسترس حافظة متعارف كم مي كنند . براي مثال اگر هميشه از Mouse استفاده نمي كنيد بهتر است آن را در Autoexec.bat يا Config.sys راه اندازي نكنيد زيرا به محض روشن شدن كامپيوتر اين برنامه داخل حافظه قرار مي گيرد و بخشي از حافظه توسط آن اشغال مي شود . بنابراين بهتر است فقط درصورت نياز به Mouse ، برنامه آن را اجرا كنيد .
ب ـ اجراي برنامه ماندگار در حافظه فوقاني ، انجام اين كار براي كامپيوترهايي با مدل CPU برابر

386 و بالاتر امكان پذير است . همان طور كه قبلاً بيان شد ناحية حافظة فوقاني (Upper Memory Area) قسمتي از حافظه است كه براي استفادة خود سيستم كنار گذاشته شده و دراغلب سيستمها قسمتهايي از اين ناحيه از حافظه بدون استفاده مانده اند ( يعني اين قسمتهاي حافظه ، خالي مانده اند در صورتي كه قابل استفاده هستند )
به اين فضاهاي خالي موجود درحافظة فوقاني ، بلوكهاي حافظة فوقاني (Upper

Memory Block) يا UMB گفته مي شود . مي توان از UMB ها براي اجراي بعضي از برنامه هاي ماندگار درحافظه استفاده كرد ( اين برنامه ها را در آن قسمت از حافظه قرار داد ). به اين ترتيب حافظة متعارف از برخي از اين برنامه ها خالي مي شود . اين موضوع در شكل 2ـ8 نمايش داده شده است .
استفاده از حافظة فوقاني : در ابتدا بايد بعد از برنامة HIMEM.SYS برنامة EMM386 را در Config.sys اجرا كرد . برنامة EMM386 يك برنامة اداره كنندة حافظه است كه امكان دسترسي به قسمتهاي استفاده نشدة حافظة فوقاني در كامپيوترهاي 386 و 386 به بالا را فراهم ميكند .
شكل كلي اين دستور به صورت زير است :
DEVICE =[drive:][path]EMM386 .EXE noems
پس از بكاربردن دستور فوق بايدفرمان DOS =UMB را به فايل Config.sys اضافه كرد . اين فرمان اجازه ميدهد كه MS-DOS بين حافظة متعارف و حافظة فوقاني ارتباطي به وجود آورد .
در صورت تمايل به استفادة DOS از HMA مي توان هر دو خواسته را در يك دستور به شكل زير نوشت :
DOS =HIGH,UMB
مثال : سيستمي با مشخصات زير موجود است :
Mb 2 حافظة اصلي (RAM) وCPU 386 Dx يك فايل Config.sys بنويسيدكه كارهاي زير را انجام دهد :
الف ـ مديريت حافظة توسعه يافته را راه اندازي كند .
ب ـ به بلوكهاي حافظة فوقاني (UMB) دسترسي داشته باشد .
پ ـ بخشي از DOS را درناحية حافظة بالا بارگذاري كند .

توضيح : تمام فايلهاي DOS در آدرس C:\DOS موجود هستند .

براي انجام اين كار بايد با COPY CON يا هر ويرايشگر متن ديگري كه داريم فايل Config.sys را درفهرست اصلي ديسك گردان C با محتواي زير بسازيم .
DEVICE = C:\DOS\ HIMEM.SYS
DEVICE =C: \ DOS\ EMM386 .EXE noems
حال با استفاده از فضاهاي قابل دسترس موجود درحافظة فوقاني (UMB) ، مي توان به جاي نوشتن DEVICE از عبارت DEVICEHIGH استفاده كرد . اين امر باعث مي شود برنامة ماندگار در حافظه به جاي حافظة متعارف در حافظة فوقاني قرار گيرد .
بري نصب كردن ( بار گذاري ) بقية برنامه هاي ماندگار در حافظه كه درفايل Config.sys فراخواني نمي شوند كافي است كه قبل از وارد كردن نام برنامه ها از عبارت (Load high) Lh استفاده كنيم تا برنامة مربوطه در صورت امكان در حافظة فوقاني قرار گيرد .
4ـ8ـ ايجاد ديسك مجازي يا ديسك حافظه اي (Ramdrive)
همان طوري كه ميدانيد ديسك گردانهاي واقعي داراي قطعات مكانيكي هستند و براي دستيابي به اطلاعات موجود بر روي ديسك بايد يك سري حركات مكانيكي انجام دهند . انجام اين حركات در مقايسه باعمليات الكترونيكي كامپيوتر ، كندي قابل توجهي دارد و باعث اتلاف وقت كاربر مي شود . در ضمن اين قطعات پس از مدتي مستهلك مي شوند و نياز به تعميرو يا تعويض پيدا مي كنند .
براي رفع مشكل فوق ، در پاره اي از موارد مي توان در حافظة كامپيوتر ، ديسك گردان مجازي تعريف كرد ، يعني بخشي از حافظة اصلي (RAM) را به عنوان يك ديسك گردان در نظر گرفت . با انجام اين كار ، به دليل اينكه واقعاً ديسك گرداني وجود ندارد و اطلاعات به جاي نگهداري بر روي ديسك ( و انجام حركات مكانيكي ) داخل تراشه هاي (IC) حافظه نگهداري مي شوند ، سرعت عمل بسيار بالا مي رود و همچنين استهلاك بيان شده ، ديگر وجود نخواهد داشت .
از معايب ديسك گردان مجازي آن است كه درصورت قطع برق كامپيوتر ، تمامي اطلاعات موجود در آن از بين خواهند رفت . اين اشكال را مي توان با متصل كردن كامپيوتر به دستگاه برق اضطراري (UPS) رفع كرد . تا در موقع قطع نابهنگام برق ،اطلاعات موجود در ديسك مجازي مورد نظر ، از بين نرود . البته در بعضي موارد . پاك شدن اطلاعات موجود در ديسك مجازي با خاموش كردن كامپيوتر ، مي تواند بعنوان يك مزيت مطرح شود . به عنوان مثال در محيط هاي آموزشي كه كاربران با ساختن فايل ها و فهرستهاي متعدد ، طريقة ساختن فايل و فهرست را آموزش مي بينند ، پاك شدن فهرست ها و فايلهاي ساخته شدة آنها . با خاموش كردن كانپيوتر ، يك حسن بزرگ محسوب مي شود زيرا ديگر وقتي از آموزش دهندگان جهت حذف وپاك كردن فايلها و فهرستهاي آزمايشي ساخته شده و باقي مانده بر ديسك گردان مجازي تلف نخواهد شد .
شكل كلي دستور تعريف كنندة ديسك گردان مجازي به صورت زير است :
DEVICE[HIGH]= [drive:][Path] RAMDRIVE.SYS
Disksize[Sectore size]] [/ E]
Disk size مقدار حافظة مورد استفاده ديسك RAM را برحسب كيلوبايت مشخص مي كند .( مقادير قابل استفاده مي تواند از 4 تا 32767 باشد .) ( مقدار پيش فرض 64 كيلوبايت است .)
Sector size اندازه قطاع ديسك ساخته شده را برحسب بايت مشخص مي كند ( اين مقدار مي

تواند يكي از اعداد 128 ، 256 و 512 باشد كه مقدار پيش فرض 512 بايت است .) هر چه اندازة قطاع بزرگتر باشد . سرعت اجرايي ديسك مجازي ايجاد شده بيشتر خواهد بود . ولي اشكال بزرگ انتخاب كردن قطاع اين است كه كوچكترين واحد موجود بر روي ديسك ، قطاع است و يك قطاع را نمي توان به بيش از يك فايل اختصاص داد ؛ لذا چنانچه قطاع را بزرگ انتخاب كنيم ولي فايل قرار

داده شده درآن كوچك باشد . تمام فضاي باقي مانده ، قطاع يا به عبارت ديگر ديسك . به هدر خواهد رفت .
شكل دوم استفاده از دستور RAMDRIVE به صورت زير مي باشد :
DEVICE [HIGH]= [drive:][path] RAMDRIVE.SYS

[Disksize Sevtor size Num Entries] [/ E]
تفاوت بين شكل دوم استفاده ازدستور RAMDRIVE با شكل قبل ، در اضافه بودن عبارت Num Entries است كه مشخص كنندة حداكثر تعداد فايلها و فهرستهايي است كه ميتوان در فهرست اصلي ديسك مجازي ايجاد كرد و مقدار آن مي تواند بين 2 تا 1024 باشد . در صورت وارد نكردن اين عدد ، مقدار 64 فرض خواهد شد . اگر مي خواهيد براي اين پارامتر مقدار تعيين كنيد بايد براي Sector size و Disk size نيز مقاديري تعيين شود .
( استفاده از سوئيچ /E دردستور فوق باعث مي شود كه ديسك مجازي به جاي حافظة متعارف در حافظة توسعه يافته ايجاد شود .
دقت كنيد كه پارامتر High خود فايل راه انداز ابزار Ramdrive.sys را در حافظة فوقاني قرار مي دهد اما سوئيچ /E ديسك مجازي ساخته شده را در حافظة توسعه يافته قرار مي دهد .
به تعداد هر بار فراخواني فايل RAMDRIVE.SYS توسط راه انداز ابزارDEVICE ياDEVICEHIGH در فايل Config.sys يك ديسك گردان مجازي درحافظة RAM ساخته مي شود . براي مثال در صرتي كه فايل Config.sys داراي سه دستورDEVICE براي نصب كردن فايل RAMDRIVE.SYS در حافظه

باشد . سه ديسك گردان مجازي قابل دسترس بر روي كامپيوتر ايجاد خواهد شد . اگر يك ديسك گردان ديسك سخت با نام C: داشته باشيم و فايل Config.sys محتواي سه دستور DEVICE مربوط به ايجاد ديسك گردان مجازي باشد ، اولين دستور DEVICE ديسك گردان مجازي با نام D و آخرين دستور DEVICE يك ديسك گردان مجازي با نام F ايجاد خواهد كرد .
نكتة مهم ديگر درمورد تعريف چند ديسك گردان مجازي آن است كه در صورتي كه نام ديسك ي

ا ديسكهاي مجازي به بيش از E افزايش يابد بايد در فايل Config.sys از دستور LASTDRIVE استفاده كرد و نام ديسك گردان بعدي ( نام ديسك گردان و بعد از آخرين ديسك گردان تعريف شدة موجود ) را جلوي آن نوشت . لذا د رمسائل فوق عبارت LASTDRIVE=G را در فايل Config.sys گنجانيد .
مثال :
دستورDEVICE = C:\ DOS\ RAMDRIVE .SYS
يك ديسك گردان مجازي به ظرفيت 64 كيلو بايت را در حافظة متعارف كامپيوتر ايجاد مي كند .
دستور
DEVICEHIGH = C: \DOS \ RAMDRIVE.SYS 1000/E
يك ديسك گردان مجازي با ظرفيت 1000 كيلوبايت را در حافظة توسعه يافته كامپيوتر ايجاد مي كند . در اين مورد به علت اينكه از برنامة راه انداز ابزار DEVICEHIGH استفاده شده است . برنامة ماندگار در حافظة RAMDRIVE.SYS در حافظة فوقاني قرار مي گيرد و بنابراين حجمي از حافظة متعارف را اشغال نخواهد كرد .
در دو مثال فوق اندازة قطاعهاي ايجاد شده در ديسك گردان مجازي 512 بايت و حداكثر تعداد فايلها و فهرستهاي ايجاد شده در فهرست اصلي اين ديسك 64 عدد است .چنانچه بخواهيم يك ديسك گردان مجازي با ظرفيت 400 كيلوبايت را رد حافظة توسعه يافته ايجاد كنيم به طوري كه بتوان 500 فايل و زير فهرست در فهرست اصلي آن ايجاد كرد و ظرفيت هر قطاع آن نيز 512 بايت باشد بايد دستور زير را در فايل Config.sys نوشت :
DEVICE = C:\ DOS\ RAMDRIVE.SYS 400 512 500/E
لازم به ذكر است كه زماني مي توان از دستور فوق استفاده كرد كه مديريت حافظة توسعه يافته قبلاً تعريف شده باشد .

5ـ8ـ بافر (Buffer)

بافر قسمتي از حافظة كامپيوتر است كه هنگام خواندن يا نوشتن اطلاعات از يا بر روي ديسك ، اطلاعات در آن قرار مي گيرند . چنانچه برنامه اي كه در حال اجرا است با فايلهاي متعددي در ارتباط و براي دسترسي به آنها ، نياز به مراجعة مكرر به ديسك باشد ، استفاده از بافر ، سرعت برنامه را بالا مي برد ، زيرا پس از يك بار خواندن فايل از روي ديسك ، DOS آن فايل را در فابر قرار مي دهد و هنگام مراجعة مجدد برنامه به فايلي كه قبلاً احضار شده است ، DOS به جاي اينكه آن فايل را از روي ديسك بخواند و در اختيار حافظه قرار دهد ، آن را از بافر بر مي دارد ، در نتيجه زمان زيادي كه براي بار گذاري كردن فايل از روي ديسك به حافظه صرف مي شود ، در اين ميان حذف خواهد شد . اگر نياز برنامه ايجاب كند كه تعداد مراجعات زياد باشد ، متوجه افزايش قابل توجه سرعت كار با كامپيوتر خواهيم شد .
شكل كلي اين دستور به صورت زير است :
BUFFERS = n
n عددي است بين 1تا99 .

n تعداد بافرهايي است كه توسط اين دستور درحافظه ايجاد مي گردد . هر بافر حدود 5/0 كيلوبايت از حافظه را اشغال مي كند ، اگر DOS در HMA بارگذاري شود و تعداد بافرهاي خواندن و نوشتن هم 48 عدد يا كمتر باشد ، بافرها به همراه DOS در HMA بارگذاري مي شوند . در غير اينصورت ، فضاي اختصاص داده شده به بافرها ، توسط دستور فوق ، از حافظة متعارف تأمين خواهد شد . براي مثال اگر بخواهيم 20 كيلوبايت از فضاي حافظه به بافر اختصاص داده شود كافي است كه دستور زير در فايل Config.sys نوشته شود :
BUFFERS=40

6ـ8ـ حداكثر تعداد فايلهاي باز موجود در حافظه (Files)
با استفاده از دستور FILES مي توان حداكثر تعداد فايلهايي كه به طور همزمان در حافظه باز نگهداشته مي شوند را مشخص كرد و يا به عبارت ديگر ، حداكثر تعداد فايلي كه مي توانند داخل حافظه باشند به حجم فايلها ، مقدار حافظة موجود و مقدار تعريف شده توسط دستور FILES بستگي دارد . چنانچه از اين دستور استفاده نكنيم ، حداكثر تعداد فايلهايي كه به طور همزمان مي توانند باز بمانند 8عدد خواهد بود كه 5 عدد از اين تعداد را DOS براي كنترل قسمتهاي مختلف كامپيوتر مورد استفاده قرار مي دهد ، به اين ترتيب تنها سه فايل ذخيره شده بر روي ديسك را مي توان همزمان باز كرد . در صورتي كه برنامه اي نياز به باز كردن تعداد فايلي بيشتر از مقدار تعيين شده توسط دستور FILES يا مقدار پيش فرض داشته باشد ( در صورت عدم وجود دستور FILES در فايل Config.sys اين مقدار برابر 3 است ) پيام خطاي “Too many files are open” بر روي صفحه ظاهر خواهد شد . با توجه به اينكه بسياري از برنامه ها احتياج به باز نگهداشتن بيش از سه فايل به طور همزمان دارند ، بايد از فرمان FILES در فايل Config.sys استفاده كرد .
شكل كلي اين دستور به صورت زير است :
FILES=n
مثال :
n حداكثر تعداد فايلهايي است كه كامپيوتر مجاز است آنها را همزمان باز نگهدارد . n مي تواند عددي بين 8 تا 255 باشد .
اگر از دستور FILES=55 در فايل Config.sys استفاده شود ، كامپيوتر قادر خواهد بود برنامه هايي را اجرا كند كه به طور همزمان تا حداكثر 50 فايل را باز نگه ميدارند .

7ـ8ـ دسترسي به توابع ANSI

براي اينكه بتوان از كدهاي escape بيان شده در فصل 4، براي تغيير دادن رنگ نوشته ها ، صفحه تصوير ، تعويض كاراكترهاي نمايش داده شده توسط كليدها يا نسبت دادن دستوري به كليدي مشخص استفاده كرد ( اين كدها همراه با دستور PROMPT به كار مي روند ) بايد برنامة راه اندازي ابزار Ansi.sys را به كمك دستور DEVICE[HIGH] در حافظه نصب كرد . كدهاي escape متعلق به Ansi فرمانهايي هستند كه شما به صفحه كليد يا صفحة نمايش ارسال مي كنيد . اين كدها توسط مؤسسة ملي استاندارد آمريكا (American National – Standard Institute) وضع شده اند .
شكل كلي دستور ANSI به صورت زير است :
DEVICE[HIGH] = [drive:][path]ANSI.SYS
در دستور فوق drive:path نام ديسك گردان و آدرس محلي هستند كه فايل ANSI.SYS در آن محل قرار دارد .

فايلهاي دسته اي
هدفهاي رفتاري : پس از مطالعة اين فصل ، از دانش آموز انتظار مي رود كه بتواند :
ـ علت استفاده از فايلهاي دسته اي را شرح دهد .
ـ دستورات مخصوص فايلهاي دسته اي را ياد بگيرد و بتواند با آنها فايلهاي دسته اي نوشته اجرا كند .
ـ با توجه به نياز بتواند فايلهاي خودكاري (Autoexec.bat) طراحي ك

ند و پس از ساختن ، آنها را به اجرا در آورد .

پيشگفتار
برخي از فايلها اجرايي هستند ،و براي اجراي آنها كافي است كه نام آنها را وارد كرد . فايل اجرايي داراي يكي از پسوندهاي com,exe ياbat مي تواند باشد . از جمله فايلهاي اجرايي ، فايلهايي دسته اي (Batch Files) را مي توان نام برد كه داراي پسوند bat هستند محتويات اين فايلها معمولاً مجموعه اي از دستورات DOS و يا دستوراتي است كه فقط در داخل فايلهاي دسته اي به كار مي رود .