بخشی از مقاله
چکیده
به عنوان یک اصل، پلوئیدی، افزایش اندازه ژنوم مربوط به افزایش دستجات کروموزوم است. پلوئیدی می تواند بخشی از تکامل گیاهان گلدار باشد. در طی تحقیق مارچوبه های وحشی در ایران، فراوانی سطوح پلوئیدی آن در زیستگاه های مختلف دیده شد. فرض بر این گذاشته شد که مارچوبه ها به صورت انتخاب طبیعی سطح پلوئیدی در مناطق مختلف زیست محیطی گسترش یافته اند. برای بررسی این فرضیه، داده های هواشناسی برای تعیین تأثیر عوامل محیطی در توزیع جغرافیایی مارچوبه های دیپلوئید - 2n=2x=20 - و پلی پلوئید استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده، مارچوبه های اکتاپلوئید - 8X - و دکاپلوئید - 10X - در آب و هوای خشک و تا حدودی خاکهای شور در مقایسه با دیپلوئیدها - 2X - و تتراپلوئیدها - 4X - انطباق پیدا کرده اند.
تجزیه و تحلیل مولفه های اصلی - PCA - نشان می دهد که مارچوبه های دیپلوئید در مناطق مشابهی گسترش دارند که آن مناطق متفاوت از جمعیت های اکتاپلوئید و دکاپلوئید است. تتراپلوئیدها در مکان هایی سازگار شده اند که در واقع در شرایط بین دیپلوئیدها و پلی پلوئیدها 8X - و - 10X نیست، اما همانند دیپلوئیدها در حداقل دما 8/95 - 10/66 - درجه سانتیگراد - و حداکثر دما 19/5 - 22/36 - درجه سانتیگراد - و همانند اکتاپلوئید و دکاپلوئید در ارتفاع بیشتری 1029/5 -1515 - متر - بودند و بیشترین بارش سالانه 625/8 - میلیمتر - را داشتند. این نتایج تأیید می کند که مارچوبه توانایی سازگاری با شرایط مختلف محیطی را از طریق گسترش پلوئیدی دارد.
