بخشی از مقاله
چکیده:
نوشتار پیش رو به تحلیل و بررسی نقش ایرانیان در نهضت جهانی امام زمان - ع - میپردازد. نهضت جهانی امام زمان - ع - به دو مقطع مهم ظهور و قیام تقسیم میشود. ظهور نویدگر آمدن منجی، و قیام بشارتگر اجرای برنامههای منجی است. این دو مقطع یعنی ظهور و قیام، زمانی محقق میشوند که پیشاپیش، مناسبات و الزامات آن دو توسط مردم در جامعه اجرائی و عملیاتی شود. پس نقش مردم در تحقق رخداد ظهور و قیام و نیز در اجرای تمهیدات و مقدمات آن دو، نقش مهم و خطیری است. بر اساس روایات فراوانی که در منابع حدیثی شیعه و اهل سنت آمده در میان نقش آفرینان رخداد ظهور و قیام، نقش ایرانیان، نقش پررنگ و خطیری میباشد.
بطوری که روایات رایات السود که گزارشگر حرکتها و نهضتهای ایرانیان در آستانه ظهور است به جایگاه و نقش بیبدیل ایرانیان، بالاخص نقش رهبران رایات السود یعنی سید خراسانی و شعیب در نهضت جهانی امام زمان - ع - به عنوان فرماندهان و سران لشگری ِحضرت اشاره میکند. نکته آخر اینکه، رایات السود، برای رخداد ظهور و قیام دو کاربرد مهم دارد. در کاربرد اول، نقش نشانه و علائم بودن را برای ظهور و قیام بازی میکند، و در کاربرد دوم به عنوان بسترساز و زمینهسازِظهور و قیام نقش ایفا میکند.
مقدمه
با نگرش اسلامی فرجام تاریخ بشریت آبستن حوادث و رخدادهای گوناگون و متنوعی است که در قالب علائم و نشانه ظهور تعریف می شوند این تنوعات و گوناگونیِحوادث، برخی منشاء آسمانی دارند نظیر طلوع خورشید از مغرب، و برخی منشاء زمینی دارند نظیر خسف بیدا، و برخی دیگر منشاء بشری دارند نظیر قیام سید خراسانی، قیام یمانی و خروج سفیانی و نیز برخی دیگر منشاء ماورائی دارند نظیر صیحه آسمانی که توسط جبرائیل ندا داده می شود؛ همه این حوادث و رخدادها به نحوی معطوف به یک امر مهم و عظیمی است به نام »ظهور« که آمدن ابر مرد آسمانی به نام امام مهدی - ع - را نوید می دهد.
ابر مردی که در پی بشارت همه کتاب های آسمانی و وعده همه انبیای الهی در فرجامین تاریخ بشریت آشکار شده و با ظهور و قیام خویش بشر و جوامع بشری را به دیرین ترین آرزوی خویش رسانده و برای اولین بار و آخرین بار خوب زندگی کردن و انسانی زیست کردن را به تجربه انسان در خواهد آورد. آری رخداد ظهور به عنوان یک امر عظیم و سرنوشت ساز، بدون مقدمات و تمهیدات فردی و اجتماعی و نیز بدون الزامات و پیش زمینه های فکری و معرفتی ممکن نخواهد بود و برای تحقق و اجرای آن حضور و مشارکت افراد و گروهای مومن و شایسته به عنوان گروه های زمینه ساز، ضروری و لازم است.
چیستی ظهور و قیام
قبل از هر چیزی لازم است در این تحقیق ابتدا به دو امر مهم به نام ظهور و قیام پرداخته شود. زیرا اولا؛ ظهور و قیام در این نوشتار محور بحث و گفتگو هستند. ثانیا؛ ظهور و قیام از نظر ماهیت، کارکرد و رویکرد تفاوتهای اساسی دارند. ثالثا؛ بر اساس متفاوت بودن ظهور و قیام، نشانه ها و علائم نیز به دو قسم مختلف یعنی نشانه های ظهور، و نشانه های قیام تقسیم می شوند. رابعا؛ بر اساس همین تقسیمات، حرکت ها و جنبش های تمهیدی که در آستانه ظهور رخ می دهند به دو قسمِحرکت ها و جنبش های تمهیدیِ ظهورو، حرکتها و جنبش های تمهیدیِ قیام، تقسیم می شوند.
آری در منظومه باورهای مهدویت دو واژه »ظهور« و »قیام« مطرح هستند که به ظاهر از نظر معنا و مفهوم قریب الافق بوده و نیز از نظر کاربرد و کارکرد، بر آغازین حرکت و نهضت امام زمان - ع - که بعد از غیبت رخ می دهد، اطلاق می شود. ولی با نگرش دقیق و جزئی تفاوتها و تمایزات اساسی میان آن دو به چشم می خورد. »ظهور« در لغت به معنای ظاهر شدن و آشکار شدن است1 ولی در اصطلاح به معنای ظهور ابر مرد آسمانی حضرت مهدی - ع - و اعلان فرا رسیدن روز موعود جهانی میباشد.
به تعبیر دیگر وقتی خداوند فرا رسیدن روز موعود را اراده کرد و به ولیّ خود حضرت مهدی - ع - اجازه ظاهر شدن را داد و حضرت با اعلان جهانی، آمدن خویش را به گوش جهانیان رساند ،در این هنگام، ظهور رخ داده است. اما »قیام« در لغت به معنای ایستادن و به پا داشتن است و در اصطلاح به حرکت و خروج امام زمان - ع - بعد از ظهور اطلاق می شود که رهبر جهانی بعد از رخداد ظهور در مدت زمان معین با فراهم کردن شرایط و مقدمات، با لشکریان عظیمی بعد از مراسم بیعت، از مکه خارج شده و با شروع نهضت جهانی زمینه تثبیت و استقرار نظام جهانی را پی می گیرد که به این مرحله از نهضت، قیام اطلاق می شود. پس در ظهور اعلان آمدن منجی مطرح است و در قیام اعلان اجرای برنامه های منجی مطرح است.
