بخشی از مقاله
نتایج درمانی شکستگی دیستال رادیوس به روش پین و پلاستر
خلاصه
مقدمه : شکستگی های دیستال رادیوس به خصوص شکستگی کالز، از شایعترین شکستگی ها در میان افراد مسن می باشد و عوارض زیادی دارد. روشهای درمانی متعدد برای یک تیپ از این شکستگی ها که شکستگی ناپایدار نام دارد و درمان آن مشکل می باشد، پیشنهاد شده است.
هدف از این مطالعه بررسی بیمارانی است که به روش پین و پلاستر درمان شده اند.
روش کار : در این مطالعه ٥٤٣ بیمار که شکستگی ناپایدار دیستال رادیوس داشتند و طی سال ١٣٧٦ تا پایان ١٣٨٠ در بیمارستان امام رضا (ع) و امدادی مشهد بستری و به روش پین و پلاستر درمان شده اند، مورد بررسی قرار گرفتند. در این روش دو پین، یکی دیستال در قاعده دومین و سومین متاکارﭖ و پروگزیمال در داخل استخوان اولنا و یا مواردی در ثلث دیستال رادیوس گذاشته شد و بعد از ریداکشن، این دو پین در گچ ثابت گردید که در موارد رادیوس، یک سر پین از پوست خارج و در گچ ثابت شد. پس از یونیون که معمولاﹰ ٦ تا ٨ هفته طول می کشد، گچ باز و پین ها خارج شدند و بیماران تا زمان بهبودی کامل یا استقرار عوارض، از نظر عوارض جانبی تحت مطالعه قرار گرفته و پس از آن از مطالعه خارج شدند.
نتایج : در این مطالعه ١٨٩بیمار مرد و بقیه زن بوده اند. عوارض ایجاد شده شامل عوارض محل پین گذاری ٤٦ مورد (٤/٨%)، محدودیت حرکتی در جهت فلکشین و اکستنشین ٤١ بیمار (٥/٧%)، محدودیت حرکتی در جهت پرونیشین و سوپینیشین ٤٣ بیمار (٩/٧%)، مال یونیون در جهت انگولیشین قطعه دیستال به خلف ٤٨ بیمار (٨/٨%)، مال یونیون در جهت کوتاهی رادیوس ٤٤ مورد (١/٨%) بوده اند، عوارض عصبی ١٧ مورد (١/٣%)، مال یونیون در جهت جابجایی قطعه دیستال به سمت رادیال ٢٧ مورد (٩/٤%).
نتیجه گیری : ارجحیت این روش کاربرد ساده و ارزان و خطرات کم برای جراح و بیمار و نتایج خوب در مقایسه با روشهای دیگر مانند اکسترنال فیکساتور، ریداکشن باز و فیکسیشن با پیچ و پلاک، ریداکشن بسته و فیکسیشن با پین، ریداکشن با کمک آرتروسکوﭖ و پین گذاری می باشد.
واﮊه های کلیدی : دیستال رادیوس، شکستگی کالز، پین و پلاستر
• مقاله اصلی
مقدمه
شکستگی های دیستال رادیوس به خصوص شکستگی کالز یکی از شایعترین شکستگی ها است و در افراد پیر، به علت سن بالا و استئوپروز ایجاد شده و عوارض ناراحت کننده ای به وجود می آورد که باعث شده بیماران به طور مرتب به پزشکان متعددی مراجعه نمایند. این امر سبب صرف هزینه های زیاد، از کارافتادگی، نگرانی و مشکلات روحی روانی برای خود و خانواده می شود (١‐ ٢‐٨). شکستگی حدود ٢ سانتیمتر دیستال رادیوس که در آن قطعه دیستال به خلف جابجا شود، شکستگی کالز نامیده می شود و چنانچه قطعه دیستال به قدام جابجا شود، شکستگی را اسمیت گویند (٢‐٨).
شکستگی کالز به علت سقوط روی کف دست با دورسی فلکسیون ٤٠ تا ٩٠ درجه ایجاد شده که نوع شکستگی به وضعیت مچ و مقدار و مسیر نیروی وارده بستگی دارد. شکستگی ابتدا در سطح تانسیون ایجاد و با کمپرسیون در سطح دورسال ادامه می یابد (٢).
شکستگی ناپایدارعبارت است از : شکستگی کومینوتد با دورسال آنگولیشن ٢٥ درجه یا بیشتر، کوتاه شدن استخوان رادیال بیش از یک سانتی متر، کومینوشن قابل ملاحظه با قطعات داخل مفصل (٢‐٧‐١٠).
بیشتر عوارض در شکستگی های ناپایدار ایجاد می شود و به همین دلیل در این نوع شکستگی ها روشهای متعدد درمانی گزارش شده است که عبارتند از : ١‐ ریداکشن بسته و پرکوتانئوس پینینگ (٢‐٤‐١٣). ٢‐ استفاده از فیکساتور خارجی (٥‐٧‐١٥).
٣‐ ریداکشن باز و فیکساسیون با پیچ و یا پلاک (٥‐١٠). ٤‐ استفاده
از پین و پلاستر (٢). ٥ ‐ بکارگیری دو و یا چند روش فوق با هم (٢‐١٠).
از آنجایی که درمان شکستگی های ناپایدار دیستال رادیوس به طریقه پین و پلاستر بسیار ساده تر و ارزانتر از روشهای درمانی مرسوم در کشورهای خارجی که به طریقه های ریداکشن بسته و استفاده از فیکساتور خارجی و یا ریداکشن بسته و پرکوتانئوس پینینگ، ریداکشن باز و فیکسیشن با پیچ و پلاک و یا ریداکشن با کمک آرتروسکوﭖ و استفاده از پین می باشد.
این مطالعه با هدف بررسی نتایج درمانی شکستگی های دیستال رادیوس با روش پین و پلاستر است که چنانچه قابل قبول باشد می تواند به عنوان یک روش درمانی استفاده گردد.
روش کار
این مطالعه به صورت آینده نگر طی سال ١٣٧٦ تا پایان سال ١٣٨٠ بر روی ٥٤٣ بیمار که به علت شکستگی ناپایدار دیستال رادیوس به بیمارستان امام رضا (ع) و امداد مراجعه کرده و با روش ریداکشن و بی حرکتی با پین و پلاستر تحت درمان قرار گرفتند، انجام شد. این روش درمانی در بیمارانی که سن آنها بیشتر از بیست سال بود و به علت ناپایدار بودن شکستگی به نظر می رسید که ریداکشن بسته و گچ گیری به تنهایی ممکن است در آینده باعث جابجایی قطعات شود، استفاده و نتایج حاصله مورد بررسی قرار گرفت.
در همه این بیماران تحت بیهوشی عمومی، دو عدد پین که یکی در دیستال و دیگری در پروگزیمال شکستگی گذاشته شده است که پین دیستال از محل متافیز به دیافیز دومین و سومین متاکارﭖ و پین پروگزیمال حدود ٣ تا ٤ اینچ دیستال به نوک الکران و در استخوان اولنا گذاشته و دو سر هر دو پین پس از خروج از پوست در گچ ثابت شده است. در عده ای پین پروگزیمال در محل ثلث میانی به دیستال رادیوس گذاشته و در این بیماران گچ کوتاه استفاده شده که این افراد ٤٨ مورد بوده اند. در تمام این بیماران ریداکشن و پین گذاری وگچ گیری زیر بیهوشی انجام شده است و پس از ریداکشن رادیوگرافی کنترل به عمل آمده و روز بعد بیمار به طور دقیق از نظر علائم عصبی و تورم و وضعیت پین ها وحرکت انگشتان، معاینه و در صورتی که مشکل خاصی نداشتند، مرخص شده وسپس یک و یا دو هفته بعد مجدد به درمانگاه یا کلینیک مراجعه کرده و رادیوگرافی کنترل انجام و عوارض حاصله یادداشت شده است. مدت زمان گچ گیری بین ٦ تا ٨ هفته بوده است که با کنترل رادیوگرافی و علائم یونیون گچ باز و پین ها خارج گردیده اند. از آن پس بیماران به طور مرتب هر ٢ تا ٤ هفته مراجعه و معاینه دقیق انجام و تا زمان بهبودی کامل یا استقرار عوارض تحت بررسی و پس از آن از مطالعه خارج شده اند. در این مطالعه کلیه عوارض از ابتدا تا زمانی که بیماران از مطالعه خارج شده اند، بررسی و از نظر بررسی نتایج حرکتی حاصله بیماران به ٤ گروه تقسیم گردیده اند:
گروه ١‐ حرکت در حد طبیعی (محدودیت حرکت کمتر از ١٠ درجه و جابجایی کمتر از ٥ میلی متر) و بدون درد، نتیجه عالی.
گروه ٢‐ محدودیت حرکتی کمتر از ٢٠ درجه، کوتاهی کمتر از ١٠ میلیمتر، بدون درد، نتیجه خوب.
گروه ٣‐ محدودیت حرکتی ٢٠ تا ٣٠ درجه، کوتاهی حدود ١٠ میلیمتر، درد در فعالیت، نتیجه نسبتاﹰ خوب.
گروه ٤‐ محدودیت حرکتی بیش از ٣٠ درجه، کوتاهی بیش از یک سانتی متر و همراه با درد، نتیجه بد.
از نظر علائم و عوارض محل پین به چهار تیپ که شامل عوارض خفیف مانند تورم و قرمزی و لوز شدن پین و عفونت شدید و سکستر تقسیم بندی شده اند.
نتایج
بررسی انجام شده از ابتدای سال ١٣٧٦ شروع شد و در پایان سال ١٣٨٠ خاتمه یافت. تعداد کل بیماران ٥٤٣ مورد و سن بیماران بین ٢٠ تا ٩٠ سال بوده است. از این تعداد ١٨٩ مورد مرد و بقیه زن بوده اند (جدول ١).
از ٤٣ بیماری که دچار عارضه محل پین گذاری شده اند، ١٧ مورد عوارض خفیف و فقط قرمزی اطراف پین، ٩ مورد خروج پین از گچ، ٤ مورد عفونت شدید و تب داشتند و یک مورد برای معالجه عفونت پین پس از باز کردن گچ، در بیمارستان بستری شد.
١١ مورد نیاز به دبریدمان و آنتی بیوتیک داشته اند و در مابقی، پس از خارج کردن پین ها، عفونت و ناراحتی محل پین بهبود یافته است.یک بیمار شکستگی قاعده دومین متاکارﭖ از محل گذاشتن پین و یک مورد خونریزی شدید از محل پین داشته است (جدول ٢).
