بخشی از مقاله
چکیده:
مقادیر بسیار زیادي از سوخت هاي فسیلی تجدیدناپذیر که امروزه براي تولید انرژي مصرف می شوند، سوخت هایی هستند که در دسترس نسل هاي آینده نخواهند بود و آیندگان از آن محروم خواهند ماند. فرآیندهایی که در تبدیل سوخت به انرژي نقش دارند، به دلیل پخش و گسترش آنها در درازمدت اثرات منفی بر محیط خواهند داشت.
این شرایط مستلزم یک بازنگري اساسی و سریع در تفکر بشر، به ویژه در بخشی که برنامه ریزان و موسسات در فرآیند ساخت آن نقش دارند، خواهد بود. شکل و نوع فضاي ساختمانی ایجاد شده براي آینده باید بر اساس یک رویکرد پاسخ گویانه و مسئولانه به طبیعت و استفاده از پتانسیل انرژي هاي پایان ناپذیر به خصوص خورشید باشد، چرا که خورشید یکی از منابع مهم انرژي است که به فناوري هاي پیشرفته و پر هزینه نیاز ندارد به عنوان یک منبع مفید و تأمین کننده ي انرژي در بیش تر نقاط جهان به کار گرفته شود.
استفاده از این انرژي پاك براي تمامی کشورها، به ویژه آن هایی که فاقد منابع انرژي زیرزمینی اند، مناسب ترین راه براي دستیابی به نیروي لازم براي رشد و توسعه اقتصادي است. نقش معماري و شهرسازي در این جا به عنوان یک حرفه مسئولیت پذیر است که به طور وسیع این جنبه ي مهم را پشتیبانی می کند. بنابراین، هدف از کار معماران و شهرسازان در آینده باید طراحی ساختمان ها و فضاهاي شهري به گونه اي باشد که منابع طبیعی محفوظ بمانند و بهره برداري از انواع قابل تجدید انرژي، به ویژه انرژي خورشیدي، تا حد امکان به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرد.
مقدمه:
در اواسط دهه ي هفتاد - 1970 - هنگامی که بحران انرژي براي اولین بار بشر را از طبیعت محدود سوخت هاي فسیلی آگاه ساخت، معماران و برنامه ریزان شهري- که مسئول حوزه و بخشی بودند که بیش از نیمی از انرژي مصرفی به آن بخش نسبت داده می شد - نتوانستند پاسخ دقیق و واضحی براي این مشکل پیدا کنند.
مدت زمان طولانی پیش از این موضوع، انرژي در مقادیري نامحدود و با قیمتی مناسب و قابل قبول در دسترس همگان بود و به نظر نمی رسید که روزي این نیاز حیاتی به وجود آید و مصرف انرژي باید کاهش پیدا کند. هر چند بعد از آن زمان، احساس ناامنی و تزلزل بسیار شدیدي در این باره به وجود آمد و حداقل، چالش هایی که این شرایط جدید را به وجود آ ورده بود، شناسایی شد: وظیفه ي اولیه و اصلی ساختمان ها - تأمین سرپناه و استراحتگاه براي انسان و دارایی هاي او -به طور مجدد تفسیر شد.
صرفه جویی دقیق در مصرف انرژي و استفاده و به کارگیري موثرتر از اشکال منطبق با محیط زیست - به ویژه انرژي خورشیدي - به صورت یک فرضیه، نقش محوري را در کار افراد متخصص در این زمینه ایجاد کرد. این رویکرد جدید پاسخی عمل گرایانه به شرایط موجود بود و تنها بر اساس تمایل هاي مدگرایانه نبود. حال، پس از گذشت سه دهه، می توان تعداد زیادي از ساختمان هاي برجسته و ممتازي را نام برد که مفاهیم بلند پایه ي معماري پایدار در آن ها آشکار است.
این ساختمان ها بیانگر تعابیر جدید و کاربردهاي موثر و جامع انرژي محیطی براي گرمایش، سرمایش، تهویه ي طبیعی، روشنایی و تولید الکتریسیته هستند. از جمله ساختمان هایی که انرژي خورشیدي در طراحی آن ها به عنوان یک معمار اصلی محسوب می شود و به شکل موثر مورد استفاده قرار می گیرد، می توان به خانه ها و مجتمع هاي مسکونی از هر نوع و با هر ابعادي، مدارس، دانشگاه ها، ادارات، موزه ها، نمایشگاه ها و بسیاري از کاربري هاي دیگر اشاره کرد.
سلول خورشیدي:
سلول خورشیدي یک قطعه الکترونیکی است که عموما تحت عنوان سلول فتوولتائیک شناخته می شود و وظیفه آن تبدیل تشعشعات خورشیدي به جریان الکتریسیته میباشد که بر اثر پدیده فتوولتائیک رخ می دهد. اکثر سلول خورشیدي تجاري از یک لایه نازك سیلیکون ساخته شدهاند که به دو نوع جداگانه از نیمه رساناها تفکیک می شود که یکی با بور و دیگري با فسفر پوشانده شده است. نتیجه بدین صورت است که یک سمت از آن که رساناست تمایل به جذب الکترون دارد و قسمت دیگر نیمه رساناي آن تمایل به دفع الکترون دارد.
