بخشی از مقاله
تاریخچه واتریلو Water polo
واترپلوی مردان از جمله اولین ورزش‌های تیمی معرفی شده در بازی‌های جدید المپیک در سال ۱۹۰۰ بوده است. اکنون واترپلو در بسیاری از کشورها مورد استقبال واقع شده است؛ علی‌الخصوص در اروپا (مشخصاً در مجارستان، یونان، ایتالیا، روسیه و یوگسلاوی سابق)، ایالات متحده، کانادا و استرالیا. این بازی در حال حاضر شامل تیم‌هائی متشکل از هفت بازیکن (و حداکثر تا شش نفر ذخیره) به همراه توپ واترپلو که به اندازهٔ توپ فوتبال می‌باشد که به‌دلیل دارا بودن خاصیت ضد آبی از نایلون ساخته شده است.
● توسعه بازی واترپلو
قواین واترپلو در قرن نوزدهم در بریتانیای کبیر توسط ویلیام‌ویلسون توسعه یافت. بازی جدید چیزی شبیه به فوتبال آمریکائی بود که در رودخانه‌ها و دریاچه‌ها و دریاچه‌های انگلستان و اسکاتلند، با توپی که از لاستیک هندی ساخته شده بود، انجام می‌شد. این ”راگبی آبی“ به تدریج و براساس تلفظ کلمهٔ ”پولو“ در زبان بالتی (۱) به معنای توپ، ”واترپلو“ نامیده شد.
بازی اولیه خشونت فیزیکی، کشتی و نگه داشتن بازیکن حریف را در زیر آب، جهت بازپس‌گیری توپ، مجاز می‌شمرد، دروازه‌بان بیرون از منطقهٔ بازی می‌ایستاد و با پریدن در آب و بر روی هر حریفی که قصد گل‌زدن به واسطهٔ قرار دادن توپ در سطح تعیین شد داشت، از دروازه دفاع می‌نمود.
این بازی تا دهه ۱۹۸۰ به تدریج پیشرفت کرد تا جائی که شامل بازی سریع تیمی با یک توپ بود و بر شنا کردن، پاس دادن و گل زدن از طریق شوت کردن داخل یک دروازهٔ توری تأکید می‌نمود. تنها هنگامی می‌شد جهت به دست آوردن توپ از بازیکن حریف تلاش نمود که او توپ را نگه داشته
باشد البته نمی‌توان او را زیر آب برد. در سال ۱۸۸۸ لیگ واترپولی لندن جهت حل مشکل گوناگونی در قوانین منطقه‌ای تأسیس شد و مجموعه قوانینی تصویب نمود تا رقابت تیمی را ممکن ساخته و پایهٔ بازی کنونی را شکل دهد. اولین دورهٔ بازی‌های واترپلو با قهرمانی انگلیس در سال ۱۸۸۸ صورت پذیرفت. در سال ۱۸۹۰ اولین بازی بین‌المللی واترپلو انجام شد و اسکاتلند چهار بر صفر انگلستان را شکست داد.
این بازی بین سال‌های ۱۸۹۰ و ۱۹۰۰ در اروپا با رقابت تیم‌ها در آلمان، اتریش، فرانسه، بلژیک، مجارستان و ایتالیا که از قوانین بریتانیائی استفاده می‌کردند، گسترش یافت. بازی متفاوتی در ایالات متحده انجام می‌شد که همراه با بازی خشونت‌آمیز نگه داشتن، زیر آبی رفتن و محکم در دست نگه داشتن یک توپ رم و نیمه باد که می‌شد آن را در زیر آب نگه داشت، انجام می‌شد.
در نتیجه تیم‌های اروپائی در مسابقات قهرمانی المپیک ۱۹۰۴ در ”سن‌لوئیس“ رقابت ننمودند. تا سال ۱۹۱۴ اکثر تیم‌های آمریکائی قبول کردند از قوانین بین‌المللی پیروی کنند. در سال ۱۹۲۹ یک کمیتهٔ بین‌المللی واترپلو متشکل از نمایندگان بریتانای کبیر و فدراسیون بین‌المللی شنای آماتور (فینا) شکل گرفت. قوانین برای بازی‌های بین‌المللی پیشرفت یافتند و در سال ۱۹۳۰ به اجرا گذاشته شدند. از آن پس فینا ساختار اکم بر این بازی بوده است. در گذر سال‌ها هم تغییرات
تکنیکی و هم تغییرات قانونی بر مشخصه‌های این بازی تأثیر گذاشت. در سال ۱۹۲۸ مربی مجار واترپلو ”بلاکمجدی“، پس هوائی یا پاس خشک را ابداع نمود.
تکنیکی که در آن بازیکن توپ را مستقیماً از راه هوا به بازیکن دیگر می‌فرستد، یعنی او توپ را بدون برخورد با آب دریافت می‌کند. پیش از آن بازیکنان می‌گذاشتند ابتدا توپ در آب بیافتد و سپس آن را بر می‌داشتند اما پاس خشک این بازی خشن را پویاتر نمود و باعث برتری مجارستان در واترپلو برای بیش از شصت سال شد. در سال ۱۹۳۶ ”جیمزآر. اسمیت“ مربی واترپلوی کالیفرنیا و نویسنهٔ کتب متعددی دربارهٔ علم مکانیک واترپلو، توپ واترپلوئی از جنس پوششی از الیاف لاستیکی روی یک محفظهٔ بادکردنی ابداع نمود که موجب بهبود در اجرای عمل شد. توپ چرمی قبلی، آب جذب
می‌کرد و در حین بازی سنگین‌تر می‌شد. در سال ۱۹۴۹ تغییرات قوانین اجازه داد بازی بدون وقفه پس از سوت داور به دلیل یک خطای معمولی ادامه پیدا کند و سرعت بازی بالا برود. در دههٔ ۱۹۷۰ خطای اخراج، جایگزین سیستم امتیازی برای خطاهای سنگین شد. بازیکنان خاطی به یک دقیقه اخراج مجازات می‌شدند و تیم‌شان مجبور بود با بازیکنان کمتری بازی کند. حق مالکیت توپ محدود به ۴۵ ثانیه قبل از تلاش برای به ثمر رساندن گل می‌شد. از آن پس، زمان مجازات‌ها و مالکیت کاهش یافت. شوت مستقیم به سمت دروازه از خط هفت متر پس از اعلام یک پرتاپ آزاد در سال ۱۹۹۴ مجاز گردید و در سال ۲۰۰۵ به پرتاپ پنج متر تغییر یافت.
مهارت هاي اوليه:
براي انجام ورزش واترپلو ورزشكار بايد در بعضي كارها مهارت داشته باشد. اولين فاكتور لازم براي شروع اين ورزش، مهارت در شنا است. در اين ورزش، بازيكنان بايد بتوانند طول 30 متري استخر را بارها و بارها شنا كنند. نوع شنا كردن بازيكنان واترپلو با شناي كلاسيك متفاوت است. در اين روش بازيكنان از يك استيل آزاد استفاده مي كنند به طوري كه هنگام شنا كردن هميشه سر آنها از آب بيرون خواهد بود تا بتوانند بر بازي مسلط باشند. مهارت دومي كه بازيكنان بايد به دست آورند، شيوه كنترل توپ با يك دست است. همچنين اين ورزشكاران بايد بتوانند توپ را با هر دو دست خود كنترل كنند.
مهارت ديگري كه ورزشكاران اين رشته بايد داشته باشند، نوعي پا دوچرخه است كه در آن حركات پا به صورت دايره وار انجام مي شود. در اين حركت كه ورزشكاران از آن براي نگه داشتن خود روي سطح آب استفاده مي كنند، انرژي بسيار كم مصرف مي شود. ورزشكاران ورزش واترپلو بايد از تمركز و سرعت عمل بالايي برخوردار باشند تا بتوانند بر تيم حريف غلبه كنند.
