بخشی از مقاله
چکیده
در این مقاله با توجه به اهمیت رعایت عفاف و حیا به طور کلی و به ویژه در مراکز پزشکی، بهداشتی و درمانی به بررسی این مسئله در میان ادیان بزرگ الهی پرداخته شده است. در این مقاله در ابتدای هر بخش که به یکی از ادیان مذکور اختصاص دارد، اهمیت عفاف و حیا با توجه به متن مقدس در آن دین بیان شده است.
سپس، در ادامه هر بخش به مسئله عفاف و حیا در مراکز پزشکی، درمانی و نیز آموزش پزشکی مربوط به کشورهایی با ادیان اسلام، مسیحیت و یهودیت توجه گردیده و نمونه های قابل توجه ای در این مورد ذکر گردیده است. این نمونه ها نشان می دهد که پیروان ادیان الهی به مسئله عفاف و حیا و نیز پوشیدگی در مراکز پزشکی، درمانی و نیز آموزش پزشکی اهمیت می دهند و حتی رعایت این مسائل را در بخش نامه ها و ابلاغیه های خود از پرسنل و کارکنان مراکز پزشکی، درمانی و بهداشتی و نیز از دانشجویان بخش آموزش پزشکی با تاکید خواسته اند.
در بخش انتهایی و نتیجه گیری نیز با جمع بندی مطالب بیان شده در مقاله، خصوصیاتی که عفاف و حجاب در مراکز پزشکی، درمانی و نیز آموزش پزشکی دارند ذکر گردیده است.
مقدمه
حجاب آن طور که دهخدا در لغتنامه اش گفته است از نظر لغوی به معنای ایجاد پوشش کردن، پوشاندن، و زیر پرده آوردن چیزی است به صورتی که آن چیز پیدا و معلوم نباشد و از نمایش داده شدن آن جلوگیری شود
شاید بسیاری از مردم بر این تصور باشند که حجاب یعنی پوشاندن موهای سر و نیز اعضای بدن از نگاه غیر. این تفکر اگر چه غل نیست اما نمی توان گفت کامل است. آن طور که از فرهنگ ادیان مختلف برداشت می شود حجاب معنایی بیشتر و وسیعتر از این مقدار دارد. تعفف و حیا به لحاظ لغوی یعنی خودداری از ابراز تمایلات. این لغت با لغت ورع به معنای پارسایی و لغت پرهیزگاری مترادف هستند. مفهوم حیا با احترام گذاشتن به حریم شخصی و به عبارت عربی، عورت در ارتباط می باشد
در اصطلاح، عفاف یعنی رعایت کردن شرم و حیا کردن از ابراز تمایلات حیوانی و جسمانی. این مفهوم در تمام ادیان ابراهیمی مورد تاکید بوده و در کتب مقدس این ادیان بارها و به زبان های گوناگون مورد توصیه و سفارش قرار گرفته است.
در فرهنگ دینی ادیان الهی، شامل ادیان اسلام، مسیحیت و یهودیت، حجاب در بردارنده نوعی طرز تفکر و رفتار برخواسته از حیا و عفاف در رفتار اجتماعی است. به عبارت دیگرد می توان گفت در این ادیان حیا بسیار مورد تاکید بوده و یکی از راه های رعایت حیا، مخصوصا در رفتار اجتماعی و در ارتباطات با سایر مردم، داشتن حجاب دانسته شده است.
طبق این معنا حجاب راهی است برای جلوگیری از تبرج و خودنمایی در ارتباطات اجتماعی. فلسفه پرهیز از تبرج و خودنمایی در رواب اجتماعی، حفظ سلامت روحی و روانی جامعه و ایجاد زمینه برای تمرکز بر انجام وظایف محوله اجتماعی است. نتیجه این مسئله آسایش روحی و روانی اعضای جامعه است که البته بر میزان کارآیی و بازدهی آنان نیز تاثیر مثبت دارد.
یکی از مهم ترین مشاغل اجتماعی در هر جامعه ای، تامین سلامت مردم است. پرسنلی که در بخش های پزشکی و درمانی و بخش های آموزشی مرتب با این امور در ارتباط هستند وظیفه بسیار مهمی در جامعه بر عهده دارند. تمرکز برانجام وظیفه و پرهیز از امور متفرقه در حین انجام کار در این بخش از اهمیت حیاتی برخوردار است تا حدی که غفلت و عدم تمرکز بر وظایف می تواند عواقب جبران ناپذیری برای بیماران یا مصدومان در بر داشته باشد. بنا براین رعایت حجاب و عفاف، در بیمارستان ها و مراکز درمانی، به عنوان عاملی که تاثیر مثبت و مستقیم بر کارآیی کارکنان و کارمندان دارد، بسیار مهم می باشد.
رعایت عفاف و حجاب در مراکز پزشکی و درمانی از جهت دیگری هم مهم است. عفاف و حجاب یک مقوله دینی است که حکایت از تواضع دارد و خواهان حفظ حریم شخصی افراد است. محترم شناختن حوزه و حریم خصوصی افراد یکی از دستورات دینی است. چون در بیمارستانها و مراکز درمانی، به علت اقتضائات خاص این محی ها و این که برای انجام مراحل درمانی، به طور طبیعی پوشش در این محی ها کمتر از سایر محی ها می باشد، باید به مسئله رعایت حریم شخصی و خصوصی افراد توجه کافی بشود.
به همین دلایل است که رعایت عفاف در مراکز درمانی مورد تاکید فرهنگ های دینی نیز می باشد زیرا در فرهنگ دینی هم انجام صحیح وظایف مورد تاکید قرار گرفته است و هم رعایت حریم دیگران. در این مقاله به بررسی عفاف وحجاب در محی های درمانی و آموزش پزشکی خواهیم پرداخت و نمونه هایی از ادیان مختلف الهی و کشورهای مختلف را ذکر خواهیم کرد.
عفاف در بیمارستان ها و مراکز آموزش پزشکی
گفته شد که یکی از مراکزی که رعایت عفاف و حجاب در آن در ادیان گوناگون مد نظر بوده است مراکز پزشکی، بهداشتی و درمانی است.ادیان یهودیت، مسیحیت، و اسلام هر کدام دستورات خاصی در مورد عفاف و حجاب بیان کرده اند که رعایت آنها در مراکز درمانی مانند بیمارستان ها ضروری تر است.
دلیل این امر آن است که ضرورت های درمانی در موارد زیادی اقتضاء می کند که بیماران بخشی از پوشش معمولی خود را کنار بگذارند. در چنین فضایی رعایت اصول عفاف و شئون دینی ضروری است. مسلمانان، مسیحیان و یهودیان مومن در چنین شرائطی نیز به دستورات دینی خود عمل می کنند.
