بخشی از مقاله
ورزش و فواید ان
چکیده مطالب
شواهد اخیر نشان می دهد که هر نوع فعالیت جسمی می تواند مزایای بهداشتی سلامتی بارز داشته باشد و فقط فعالیت موازی نیست که می تواند آمادگی قلبی و عروقی را بهبود ببخشد. با این وجود عدم فعالیت جسمی به طور فزاینده ای در حال گسترش یافتن است. اخیراً ارتقاء سلامتی بر ارزش ادغام کردن فعالیت با زندگی روزمره تأکید کرده است.
با این وجود توجه عامه بر روی مزیت ورزش و ورزش های تیمی تمرکز دارد. اطلاعات به دست آمده از افراد ابتدا و انتهای میانسالی در وست اسکاتلند (اسکاتلند غربی) نشان می دهد که ورزش و فعالیت های تیمی (گروهی) در طول دورة بزرگسالی به ویژه زنان و افرادی که از شرایط محدودی برخودار بوده اند به ندرت مورد قبول واقع می گردد. بیشترین فعالیت هایی که دورة آخر بزرگسالی
را به خود اختصاص می دهد و ادامه می یابد عبارتند از : پیاده روی، شنا، رقص دسته جمعی (حرکات گروهی (اجتماعی)) ورزش هوازی و گلف با تمامی تأکیدات موجود در ارتقاء فعالیت جسمی، نیاز برای تأکید بیشتر بر روی فعالیت هایی که اغلب در دورة بزرگسالی صورت می پذیرد وجود دارد.
مقدمه
عدم فعالیت جسمی و آمادگی ضعیف جسمانی عوامل مهم ریسک برای بیماریهای قلبی –
عروقی، برخی از سرطان ها و تمامی دلایل مرگ آفرین، می باشند در حالیکه کمبود ورزش نقشی در دیگر شرایط مزمن (سخت) از قبیل شروع دیابت در بزرگسالی، فشار خون و افسردگی (وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا / 1996). بیشتر میزان فزایندة چاقی نیز به میزان پائین فعالیت جسمی بستگی دارد. (Prentice , Jebb و 1995) . یک آنالیز چند گانه برآورد کرد که آنهایی که کمترین فعالیت را دارند نزدیک به 2 برابر (9/1) نسبت به افرادی که بیشترین فعالیت را دارند دچار بیماری انسداد شراین قلب می شوند. و یک اظهار وضعیت اخیر نشان داد که سطح (میزان) ریسک عدم فعالیت مشابه با وضعیت کشیدن سیگار، چاقی، فشار خون بالا و سطوح بالای کلسترول می باشد (Pate و دیگران، 1995) . با وجود این، اگر چه خطر نسبی مشابه می باشد، میزان شیوع عدم فعالیت از دیگر عوامل خطرهای رایج بیشتر می باشد. بر اساس اطلاعات به دست آمده از مرکز آمار بهداشت اسکاتلند در سال 1995 (Dony , Erens , 1997 ).
بالغ بر 60% درصد از مردم اسکاتلند در فعالیت های کافی برای سلامتی شان شرکت نمی کنند: این آمار با 33/0 کسانی که سیگار می کشند، 16 درصد افراد چاق، 12% کسانی که از فشار خون بالایی برخودارند و 22 درصد کسانی که در میزان کلسترول بالایی برخوردارند قابل قیاس می باشد. این آمار ظرفیت و نیاز برای ارتقاء سلامتی جهت تشویق برای بالا بردن سطوح فعالیت برای تمامی سنین را تأکید می کند.
تاکنون اکثر رهنمون های ورزشی بر اساس توصیه های دانشکدة پزشکی ورزشی آمریکا (ACS
M) میانگین جهت بهبود و کسب آمادگی بدنی و قلبی عروقی بوده است . این رهنمون ها میانگین 20 تا 60 دقیقه تا به طور میانگین تا شدت بالای آن انجام ورزش استقامتی را 3 دفعه یا بیشتر در هر هفته پیشنهاد کردند (ACSM و 1990) . این سطح یک سطحی از فعالیت است که ثابت کرده است برای اکثریت جمعیت افراد بزرگسال دست یافتنی نیست. به عنوان مثال، در انگلیس آمار مربوط به آمادگی ملی در D
unbar (The sport council and health Education Anthority ,1992 ).
زنان به سطوح توصیه شده 3 جلسه ورزش در هفته به مدت حداقل 20 دقیقه دست نمی یابند. آمار بهداشتی اسکاتلند در سال 1995 گزارش داد که، به طور میانگین در تمامی گروههای سنی، فقط 14 درصد مردان و 15 درصد در این سطح به ورزش می پردازند (Dong , Eren, 1997 ) .
با وجود این، شواهد اخیر مربوط به بیماریهای مسری واگیردار در مورد بهداشت به جای فواید آمادگی از لحاظ فعالیت جسمانی و به معنی واقعی کلمه، یک ارتباط واکنشی بین فعالیت جسمی و عملکرد جسمی و سلامتی را پیشنهاد می کند 1995 و دیگران و Pate) .
این مدرک یک گروه جدیدی از رهنمون های را فراهم کرده است که توسط مرکز کنترل بیماریها (CDC ) و ASCM پشتیبانی شده است. رهنمون جدید، که می گوید هر فرد بزرگسال آمریکایی بایستی 30 دقیقه یا بیش از حد متوسط فعالیت جسمانی در اغلب «ترجیحاً تمام» روزهای هفته تکمیل کنند. قصد دارد که به جای جایگزین کردن توصیه های قبلی آنها را کامل کند (Pate و دیگران، 1995) .
آموزش بهداشت اسکاتلند (1995 و He135 ) بود در فعالیت ورزش آسان در سال 1994 بر اساس این رهنمون بود.
اسکاتلند و بخصوص غرب اسکاتلند، به خاطر درجه پالایش در مرگ و میر از سکته قلبی و میزان شدت آن مشهور می باشد و مدارک مربوط به یک تفاوت گسترده بین طبقات اجتماعی ساختگی و غیر ساختگی به خصوص در این قسمت از کشور مشهود می باشد. (Vitl statistic Branch و 1986 ، Boddy , Mcloonx و 1994) .
این مدرک به همراه سطوح پائینی از فعالیت جسمی در اسکاتلند دولت های بعد را به تأکید بر اهمیت میزان رو به افزایش فعالیت جسمی رهنمون می سازد. White paper ( گزارش سفید)، به سوی یک اسکاتلند سالمتر بیان می دارد که :
دولت بر این تصمیم است که مشارکت گسترده تر در فعالیت فیزیکی. به خصوص توسط افراد جوانتر را تشویق کند و کاهش ورزش مدرسه را برعکس نماید. ورزش جسمی را در زم
فعالیت ها همه کسی از قبیل، پیاده روی، دوچرخه سواری را تعدیل کند و همچنین یک مشارکت اساسی برای یک دورة سنی فعال و سلامتی مثبت ایجاد نماید (مرکز اسکاتلند ، 1999 ، P.P21-2 ) .
این چنین پیغامهای ارتقاء سلامتی در یک خلاء فرهنگی و اجتماعی وجود ندارد. این توصیه ها در یک بافت عمیقتر با رسانه های گروهی و تجربیات اوایل زندگی که نقشی مهمی را ایفا می کنند. درک عموم از ارتباط نرمش با ورزش یک موضوع کلیدی می باشد. Riddoch (1998)
تحقیقاتی را که با مشارکت در ورزش سازمان یافته مدارس PE در فعالیت جسمی بزرگسالان ارتباط داشت مرور و بازبینی کرد. او به این نتیجه رسید که مدرک جهت تعدیل کردن عادات فعالیت جسمی که مسیر نوجوانی به بزرگسالی می پیماید (دنبال می کند) ضعیف می باشد.
وقتی فعالیت های ارتقاء سلامت ممکن است به دقت تمایز بین هدایت یک زندگی فعالتر و شرکت جستن در ورزشهای (جمعی) را مشخص کند، این فرم بعدی نرمش می باشد که اغلب در حیطه عموم تأکید بیشتری می کند. بیش تر پوشش های ورزشی بر روی ورزشهای تیمی و مزیت آن، تقویت گلف بین فرد متوسط در خیابان و یا یک ورزشکار تمرکز دارد. علاوه بر این، بیشتر مباحث همیشگی روی نقش ورزش و تحصیل ورزش در مدارس تأکید بالایی بر ورزشهای تیمی داشته است (کرده است) . در ورزش 21 (انجمن ورزشهای اسکاتلند 1998)، نگرش ورزش اسکاتلند در توسعه ورزش در قرن 21 مشارکت عمده برای توسعه ورزش، فراهم کردن بیش از یک میلیون پوند از بودجه (اتاری را تهیه هماهنگی های ورزش مدرسه می باشد. به عنوان یک قسمت از تصمیماتشان افزودن مشارکت در فعالیت جسمی و بالعکس کردن رکود در ورزش مدرسه، دولت اخیراً اعلام کرد: 1/8 میلیون پوند جهت توسعه ورزش مدارس (نوجوانان در طی سه سال آینده این ها شامل تعیین یک هماهنگ کننده ورزش مدارس در هر مدرسه راهنمایی و قانون برای تشویق ورزش در بخش مدارس ابتدایی می باشد (The scoltish , ffice 1999 p.21 ) .
در حالیکه این گردآوری به راستی ممکن است تأثیری بر تعداد شرکت کنندگان در ورزش داشته باشد و بنابراین امکان رشد و توسعه و برتری ورزش را افزایش دهد، زیاد روشن نیست که آیا این نوع سیاست، به تنهایی، بر روی رفتارهای فعالیتی بزرگسالان تأثیر گذار خواهد بود و بنابراین اثری بر روی سلامتی مردم (کشور) خواهد داشت. در حالیکه «ورزش برای همگانی» به عنوان یک راه رسیدن به سلامتی اشاره دارد، یک فلسفه نیست که ضرورتاً سطح فعالیت مرد
م را افزایش دهد.
در موارد سود ماکسیمم برای هم سلامت فردی و هم عمومی، به نظر می رسد که افزایش سطح فعالیت بی تحرک ترین بخش از جمعیت بسیار مؤثر خواهد بود در میانسالی، زمانیکه میزان شیوع مرگ و میر و شدت بیماری در CHD به طور چشمگیری افزایش می یابد. (1995 و دیگران ، Pate ) . از این لحاظ، اگر ارتقاء سلامت افزایش سطح فعالیت در این گروهها مؤثر و تأثیر گذار باشد
، بایستی بر روی فعالیت های متمرکز شوند که غالباً افراد می توانند در طول زندگیشان آن را ادامه دهند.
هدف از این تحقیق فراهم آوردن اطلاعات و داده هایی از کشور اسکاتلند می باشد که شامل Auied Dunsar wational fitness surwy نمی باشد. داده های مربوط به مشارکت هم الگوهای مشارکتی کنونی و هم مشارکت قبلی را بعد از ترک مدرسه، در اشکال گوناگون فعالیت های جسمانی اوقات فراغت. که شامل ورزش های تیمی می باشد و در میان بزرگسالان در ابتدا و انتهای میانسالی شان در غرب اسکاتلند می باشد را مورد بررسی قرار می دهد.
این سوال به وجود می آید که آیا تأکید بیش از حد به مزیت ورزش و ورزشهای تیمی تأثیرات منفی و مضر بر سلامت عموم دارد، اگر به یک کاهش دیگر اشکال فعالیت مشتج گردد برخی از این اشکال به احتمال زیاد در طول زندگی بزرگسال ادامه می یابد.
روش ها
اطلاعات در مورد فعالیت جسمی از نمونه آماری گروهی از مردم که در سن 30 تا 50 سالگی قرار داشتند در قسمتی از غرب اسکاتلند در تحقیقی 7-20 جمع آوری گردید که هدفش آزمایش الگوی اجتماعی سلامت می باشد (1989 و Macintyre و دیگران) این تحقیق یک طرح الگو تصادفی گروهی دو مرحله ای دارد که بر اساس گروههای (تقسیمات) کدپستی در...................... بود. این تحقیق شامل مصاحبه های ادواری با حدود 1000 نفر از هر کدام از 3 گروه سنی می باش
د (15 ساله، 35 و 55 در آمار پایه ای در سال 88/1987) ( به Ecob مراجعه کنید (1999) ). به عنوان قسمتی از یک مصاحبه عمیقتر، سوالات جزئی تر از زمان گذشته (از زمان ترک مدرسه) فعالیت جسمی و فعالیت جسمی کنونی، که بر اساس آمار آمادگی وابسته ملی Dunbar (انجمن ورزشی و مرجع آموزشی سلامت ، 1992) می باشد، به وسیله 852 نفر بزرگسال در گروه سنی 40-39 (گروه میانه) و 858 بزرگسال گروه سنی 60-59 (گروه کهنسال) در طول دورة دوم جمع آوری داده در 1991 تکمیل شدند. از این مقیاس ها «درجات استقامت» گرفته شد. (به عنوان
مثال، گروهی که در یک شکل از فعالیت شرکت داشته اند هنوز هم بعد از ترک مدرسه (تحصیل) آن فعالیت را ادامه می دهند، به همراه میانسالی زمانی که توقف آن فعالیت هایی که دیگر ادامه پیدا نکردند.
داده ها با جنسیت و موقعیت اجتماعی – اقتصادی (SES) که با اجارة مسکن صورت پذیرفت و به عنوان تنها نیمی از گروه سنی بزرگتر (پیرتر) که در حال حاضر مشغول به کارند درهم شکست.
نتایج
مشارکت در فعالیت فیزیکی
جدول یک و دو مشارکت کنونی و زمان گذشته را در ورزش های بخصوص و فعالیت های فیزیکی ویژه ای ، درجات استقامت، میان سالگی که فعالیت متوقف شده، و توسط سن و جنس تفکیک گردیده، را نشان می دهد. شاید چشمگیرترین ویژگی اش سطح پائین مشارکت کنونی در فعالیت ها تک نفره به خصوص در میان گروه سنی میان سال باشد. در کل 31 درصد از مردان و 50 درصد از زنان در هیچگونه از فعالیت های جسمی در سن 39 سالگی شرکت نمی کنند و تا اواخر میان سالی ، در سن 58، 49 درصد مردان و 57 درصد زنان در هیچگونه ورزشی شرکت نمی کنند.
