بخشی از مقاله
چکیده
در این تحقیق فیلم هاي نانوکامپوزیتی به روش دمشی از پلی پروپیلن همراه با خاك رس اصلاح شده توسط اکستروژن مذاب تهیه شد و اثر میزان بارگذاري خاك رس و حضور ذرات نانوآهن در درصدهاي مختلف بر روي شکل شناسی، عبورپذیري اکسیژن، خواص مکانیکی و همچنین مهاجرت افزودنی هاي نانوکامپوزیت طبق استاندارد براي استفاده فیلم در صنایع بسته بندي غذا مورد مطالعه قرار گرفت. آزمون پراش اشعه ایکس نشان دهنده تشکیل ساختار درمیان لایه اي و از هم گسیخته در نانوکامپوزیت است. خواص بهینه وابسته به میزان خاك رس، نانوذرات آهن و سازگارکننده است. نتایج مهاجرت و عبورپذیري، استفاده از این فیلم ها را در بسته بندي هاي غذایی بالامانع نشان می دهد.
مقدمه
نیاز به حفاظت انواع مواد در برابر گرما، نور، رطوبت، اکسیژن، میکروارگانیسم ها، حشرات و گرد و غبار از دیرباز در صنایع مختلف مورد توجه قرار گرفته و رویکردهاي مختلفی براي بسته بندي و پوشش دهی آنها توسعه پیدا کرده است. در این میان، نگهداري غذا، دارو، سموم و مواد فاسد شدنی نیازي کلیدي نیز بوده است. مهمترین هدفی که در بسته بندي این گونه محصولات مدنظر است افزایش طول عمر نگهداري محصول1 میباشد. ماده بسته بندي از طریق تنظیم فضاي مناسب در داخل بسته با توجه به ویژگیهاي نگهداري محصول، زمان ماندگاري آن را افزایش میدهد.
در این مورد به خصوص هماهنگی بین ویژگیهاي ماده بستهبندي و نیازهاي نگهداري محصول میباید فراهم گردد. در چند دهه اخیر با اجراي روشهاي مختلفی نظیر حذف اکسیژن، آزادسازي کنترل شده نمک ها، دي اکسید کربن و ... و به کمک کنترل واکنشهاي میکروبی، آنزیمی و بیوشیمیایی درون محیط بسته بندي، قابلیتهاي مطلوبی براي طولانیتر شدن عمر محصولات ایجاد شده است..[1] مزایاي دیگر در کنار حفاظت و نگهداري مواد غذایی، داروها و سموم شامل کاهش آلودگیها و پسماندها، سهولت در بسته بندي، قابلیت ردیابی و نمایش فاسد شدن بوده است. این نیاز به قابلیتهاي وسیع تر، باعث ایجاد فناوري هایی براي توسعه بخشی از حوزه مواد شده است: مواد پیشرفته حاوي نانومواد که در تماس با محصول قرار داشته و خواصی از بسته غذایی نظیر ثبات دمایی و رطوبتی، انعطاف پذیري، خواص عبوردهی و ... را بهبود دهند.[2]
بسته بندي فعال - کنترل محیط درونی بسته بندي که واکنش با مواد داخل آن را نیز شامل می شود -
بسته بندي هوشمند - با قابلیت هایی نظیر ردیابی و پیگیري و نمایش سلامت -
بسته بندي زیست تخریب پذیر
پلیمرها بدلیل مزایایی چون وزن کمتر، قیمت پائین تر، شفافیت و انعطاف پذیري بیشتر نسبت به فلزات، نقش مهمی در صنایع بسته بندي دارند. با این وجود استفاده از آنها به دلیل عدم توانایی آنها در جلوگیري از عبور اکسیژن، دي اکسیدکربن، آب و ترکیبات حلقوي، محدودیتهایی دارد. در یک دستهبندي کلی می توان پلیمرها را به دو نوع پلیمرهاي پتروشیمی - سنتزي - و پلیمرهاي زیستی - طبیعی - تقسیم کرد. بیشتر پلیمرهاي مورد استفاده در صنایع پوشش و بسته بندي بر پایه مشتقات سوخت هاي فسیلی شکل گرفته اند. نایلونها - پلی آمیدها - ، پلی الفینها - پلی اتیلن، پلی پروپیلن و ... - ، پلی استایرن، کوپلیمر اتیلن- وینیل استات، رزینهاي اپوکسی، پلی یورتان و پلی اتیلن ترفتالات از این موارد هستند. پلیمرهاي زیستی نیز شامل انواع گوناگون پلی ساکاریدها - سلولز و کیتوسان - ، پروتئینها، چربیها و ترکیبات آنها هستند.
