مقاله در مورد صدمات زانو در ورزش و راههای جلوگیری از آن

بخشی از مقاله

صدمات زانو در ورزش و راههای جلوگیری از آن

مسأله پیشگیری و توانبخشی در گروه های سنی كودكان و نوجوانان از اهمیت خاصی برخوردار است.جلوگیری از ایجاد صدمات ناشی از استفاده بیش از حد و تروماهای بزرگ و شدید، یكی از وظایف اصلی پزشكان و مربیان است. چون صدمات بافتی و عواقب آن ممكن است دربچه ها بسیار شدید باشد و در سنین بزرگسالی روی سلامت عمومی آنها اثر بگذارد.

مسأله پیشگیری و آموزش در این سنین بسیار مهم و با ارزش است.استفاده از مربیان با تجربه،وسایل و تجهیزات پیشرفته ورزشی كه تناسب با سن ،وزن و رشد و تكامل كودكان و نوجوانان داشته باشد، از تروماهای ورزشی به میزان زیادی كاسته است.صدمات ناشی از استفاده زیاد از حد تعدادی از عوامل مربوط به محیط، نوجوانان را به صدمات ناشی از استفاده بیش ازحد از عضو مستعد می كند. .

شناسایی این عوامل در درمان و پیشگیری از این ضربات بسیار مؤثر است و اغلب مجموعه ای از این عوامل در ایجاد این صدمات دخیل هستند.عوامل خطرناك برای ایجاد صدمات ناشی از استفاده بیش از حد خطاهای آموزشی، عدم تعادل ماهیچه، تاندون، اشكالات آناتومیكی، نوع كفش، سطح زمین بازی، بیماری های زمینه ای همراه، عوامل تغذیه ای، عوامل فرهنگی و خطاهای آموزشی سطح آموزش، به ویژه افزایش شدت آن، یكی از بزرگترین عوامل خطرناك در ایجاد صدمات ناشی از استفاده زیاد از حد در بچه ها است. یك سؤال مهم در مورد ورزش كودكان و نوجوانان این است كه برای رشد و نمو یك كودك طبیعی، چه مقدار ورزش لازم است و چه مقدار ورزش می تواند خطرناك باشد و موجب صدمه بافتی شود ؟

هنوز پاسخ دقیقی به این سؤال ها ارایه نشده اما برخی محققان مدت ۲۵ دقیقه ورزش مداوم را برای ۳ تا ۴ بار در هر هفته به عنوان حداقل ورزش مورد نیاز برای سلامتی بچه ها در نظر گرفته اند. برخی دیگر از محققان حداقل یك ساعت فعالیت و ورزش در هر روز را برای بچه ها پیشنهاد كرده اند.

یك بررسی كه روی خانم های جوان ژیمناست انجام شده، نشان داده انجام این ورزش بیش از ۱۶ ساعت در هفته، سبب آسیب شدید مهرهای كمری می شود.تغییراتی كه در تعادل بین قدرت، انعطاف پذیری و پایداری بین گروه های ماهیچه ای كه مفاصل را احاطه می كنند و فیبرهای داخلی آن ایجاد می شود، علت عمده صدمات ناشی از ورزش در این گروه سنی است. (عدم تعادل بین سیستم اسكلتی - عضلانی با پیام فرستاد شده از سیستم عصبی .

تغییراتی كه در محدوده حركتی مفاصل هنگام كشش و ورزش در نوجوانان ایجاد می شود، یكی از علل عمده آسیب به واحدهای ماهیچه ای - تاندونی است. جهش رشد در نوجوانان از میزان انعطاف پذیری آنها می كاهد. همچنین در این سنین نیرو وقدرت نوجوان در هر دو جنس پسر و دختر افزایش می یابد كه این افزایش قدرت ممكن است هماهنگ نباشد و در نتیجه، منجر به عدم تعادل مفاصل شود. تمرینات مكرر موجب وارد شدن استرس بیش از حد به مفاصل می شود و در نتیجه ممكن است منجر به صدمات عصبی - عروقی و در نهایت عدم تعادل ماهیچه ای و مفصلی شود.

● اشكالات آناتومیكی
به نظم قرار نگرفتن ستون مهره های پایین كمری و اندام تحتانی منجر به ایجاد صدمات ناشی از استفاده بیش از ستون فقرات كمری می شود.خمیدگی به جلوی سر استخوان فمور همراه با چرخش استخوان تیبیا به خارج ( ژنووالگوم ) و پروناسیون اندام تحتانی ممكن است منجر به ایجاد صدمات ناشی از استفاده بیش از حد در حین دوندگی شود كه به ویژه در مفصل زانو ایجاد صدمات شدیدی می كند.

● كفش
در هر ورزشی كه به ویژه با دویدن همراه است، باید نوع كفشی كه استفاده می شود، ویژگی های خاصی داشته باشد ؟ از جمله : دارای فشار مناسب روی پا باشد. جاذب رطوبت باشد. حمایت مكانیكی خوبی داشته باشد و در ورزش های خاص، توانایی جبران تغییراتی را كه در مفاصل و اندام ایجاد می شود، داشته باشد.

● زمین بازی
میزان سختی سطحی كه در آن ورزش انجام می شود، به عنوان ریسك فاكتوری برای صدمه محسوب می شود. زمینی كه با چمن پوشیده شده، در كاهش صدمات ورزشی در بچه ها خیلی مؤثرتر است تا سطحی كه با مواد صنعتی سخت ساخته شده باشد.
● بیماری های زمینه ای همراه
به منظور كاستن صدمات ناشی از ورزش باید تاریخچه دقیقی از بیماری های مزمن و ناتوان كننده دربچه ها به دست آورد. هر نوع آسیب شدید عضلانی و بیماری های عفونی قبلی می تواند در ایجاد صدمات ناشی از ورزش به عنوان عامل تشدیدكننده محسوب شود.

● فاكتورهای تغذیه ای و هورمونی
كودكان و نوجوانان كه به طور مرتب ورزش می كنند، باید از تغذیه صحیح و كافی برخوردار باشند و از مصرف بیش از حد كالری نیز بپرهیزند. كالری مورد نیاز این گروه سنی باید محاسبه و دقیقاً جایگزین شود. مطالعات اخیر نشان داده كه میزان كلسیم و ویتامین در خانم های دونده ای كه به آمنوره مبتلا هستند، پایین است و تراكم مواد معدنی استخوان در خانم های ورزشكار مبتلا به آمنوره، در سطح پایینی قرار دارد. این افراد بیش از گروه كنترل به صدمات ناشی از استفاده بیش از حد و شكستگی ناشی از استرس مبتلا می شوند.

● مسایل فرهنگی
در كشورهای پیشرفته به دلیل كاهش فعالیت در بچه ها و افزایش تماشای تلویزیون و بازی های ویدیویی و استفاده از ماشین به جای پیاده روی،مشكلاتی از قبیل چاقی بیش از حد و عدم فعالیت مناسب، این گروه سنی را شدیداً تهدید می كند. این كودكان از ضعف ماهیچه ای رنج می برند، اگر در یك دوره ورزشی شدید قرار بگیرند، دچار صدمات حاد بدنی می شوند. بنابراین در این قبیل كشورها آموزش ورزش در كودكان بیشتر به تنظیم وزن و مسایل پایه ای توجه دارد تا به آموزش ورزش هایی با مهارت های خاص و پیشرفته.

استئو آرتریت (آرتروز) یک بیماری مفصلی دردناک است که باعث تخریب غضروف شده و ظرفیت ضربهگیری، محافظت و حفظ نرمی مفصل را تحت تأثیر قرار میدهد. غضروف در مفاصل بزرگی چون زانو، استخوان را میپوشاند و از آن محافظت میکند. بسیاری از بدنسازها با بالا رفتن سن دچار آرتروز مفاصل زانو میشوند.
محققین کلینیک مایو در یک مطالعه ۳۰ ماهه دریافتند که عضلات قوی و متعادل پا میتواند از درد و آرتروز زانو پیشگیری کند. آنها ۲۶۵ مرد و زن که آرتروز زانو داشتند را مورد مطالعه قرار دادند و متوجه شدند که شیوع بیماری در کسانی که عضلات ران بزرگتر و قویتری دارند کمتر است. عضلات ضعیف باعث ناپایداری و کشش کم کشکک زانو میشود که این امر غضروف را تحت فشار قرار داده و باعث

ایجاد آرتروز و درد در زانو میگردد. بسیاری از بدنسازان جوان حرکات اسکات و کشش زانو را بهصورت نادرست اجرا میکنند که این امر میتواند غضروف حساس در زانو را تخریب کرده و زمینه آرتروز را مهیا نماید. همچنین بسیاری از افراد هنگام انجام این تمرینات وزنه بیش از حد استفاده میکنند و با انجام حرکت نادرست در واقع خودشان را فریب میدهند و هرگز عضلات قدرتمندی که به آنها اجازه خواهد داد وزنههای بزرگتر را بدون صدمه زدن به زانو اسکات کنند، ایجاد نمیکنند.

● ایبوپروفن، این نام نیک است که میماند
داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن درد عضلانی و مفصلی را کاهش میدهند. آسپرین بیش از ۱۰۰ سال است که استفاده میشود. معرفی ایبوپروفن در سال ۱۹۶۹ موجب گرایش عمومی به این داروها شد. در حالیکه آمریکائیها مثل نقل و نبات از این داروها استفاده میکنند، تحقیقات نشان میدهند که آنها ممکن است با روند ترمیم بافتی تداخل داشته باشند و در افراد مستعد باعث افزایش فشار خون، حملات قلبی، مشکلات باروری، زخم معده، بیماری کلیوی و کبدی شوند. البته تمام اخبار مربوط به آنها بد نیستند.

محققین کلینیک مایو در طی مطالعهای بر روی ۲۵۰۰ نفر متوجه شدند که مردانی که NASID دریافت میکنند، ریسک کمتری برای بزرگی پروستات دارند. این ارتباط در مردان مسنتر بیشتر بود. مردها باید میان عوامل خطر این داروها در برابر قابلیت کاهش درد و پیشگیری از بزرگی پروستات متوسط آنها، تعادل برقرار نمایند.

بررسي آسيبهاي زانو و راههاي درمان آن
در هـر ورزشـی باید انتظار آسیب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داشـتـه بـــاشید، به خصوص در ورزش های گـروهی. هـر ورزشـی کـه طـبـق آمــار در هر 1000 ساعت بیـش از 5 آسـیـب داشته باشد، جزء ورزش های پرخطر با درصـد آسیـب بـالا به شـمار مـی رود. راگــبی و لاکروس با30 صـدمه در 1000 ساعت بالاترین حد هستند، درحالیکه بسکتبال و اسکواش هم با آمار 14 صدمه در 1000 ساعت بازی های پرخطری بـحـساب می آیند. تعجب آور اسـت که
بــدانید، دو، و ایروبیک هم با 11 صدمه، زیاد از قافله ورزش های پرخطر عقب نیستند.

آسیب های ورزشی انواع مختلف دارند، اما قسمت های ویژه ای از بدن هستند که بیش از سایر اعضاء در خطر صدمه خوردن هستند. در این مقاله متداول ترین صدمات و جراحت های ورزشی را به شما معرفی می کنیم و راه های جلوگیری و درمان آنها را نیز بیان می کنیم.
نکته: RICE مخفف استراحت، یخ گذاشتن، فشار و بالا نگاه داشتن می باشد که یکی از درمان های متداول برای آسیبهای ورزشی است.

1. ورم تاندون آشیل :وقتی از تاندون پشت زنو—تاندون آشیل—زیاد استفاده شود، باعث درد و ورم در آن ناحیه خواهد شد. اگر درمان نشود، صدمه سخت تر شده تا حدی که دویدن را به کلی دشوار و غیرممکن می کند. این آسیب بیشتر در دونده ها و ورزشکارانی که با دویدن یا پریدن سروکار دارند اتفاق می افتد.
پیشگیری و درمان: دادن تمرین های کششی و قدرتی به عضلات و ماهیچه های ساق پا می تواند از بروز این آسیب جلوگیری کند. RICE و درمان های ضد-تورمی و تقویت ماهیچه های ساق پا بهترین درمان های ممکن برای این عارضه هستند. تا برطرف نشدن کامل عارضه، ورزش را شروع نکنید چون باعث تشدید وضعیت خواهد شد.

2. ضربه ی مغزی
این صدمه با خوردن ضربه به سر ایجاد می شود. علائم آن شامل سرگیجه، اختلالات بینایی، سردرد، ضعف حافظه، از دست دادن تعادل، سختی تمرکز، و حالت تهوع میباشد. این صدمه ضرورتاً همراه با بیهوشی نمی باشد. در ورزش های برخوردی مثل فوتبال، بوکس و هاکی این عارضه بیشتر اتفاق می افتد. البته در ورزش هایی مثل اسکی و ژیمناستیک هم زیاد رخ می دهد. با اینکه اکثر افراد پس از چند هفته به حالت عادی برمی گردند، اما ضربه ی مغزی در خیلی افراد به آسیب های جدی می انجامد.

پیشگیری و درمان: بهترین راه پیشگیری از ضربه مغزی، اجتناب از ورزش های برخوردی است. اما برای اکثر افراد این راه حل مناسبی به نظر نمی رسد. برای درمان این عارضه استراحت بهترین روش است. اگر سردرد داشتید، می توانید از قرص های مسکن استامینوفن استفاده کنید. بنابر شدت ضربه ی وارده، باید از چند ساعت گرفته تا چند ماه از انجام دوباره ی ورزش های برخوردی اجتناب کنید.
3. کشیدگی ماهی

چه های ران
این عارضه زمانی اتفاق می افتد که هنگام دویدن در ورزش هایی مثل فوتبال و والیبال، یکدفعه تغییر جهت بدهید. علائم آن شامل درد عمیق، ورم و گاهی کبودی داخل ران می باشد.
پیشگیری و درمان: بهترین راه پیشگیری از بروز این عارضه، انجام تمرینات کششی قبل از ورزش است. بهتر است که شدت ورزش را تدریجاً بالا ببرید تا احتمال بروز این وضعیت کمتر شود. RICE و درمان های ضد-تورمی بهترین روش های درمانی برای این آسیب می باشد. از انجام فعالیت های شدید، یک یا دو هفته پس از بروز عارضه جداً خودداری کنید. پس از بروز عارضه، در محل آسیب دیده یخ بگذارید تا التیام یابد، پس از آن می توانید ماهیچه ها را کشیده و تقویت کنید.

4. درد و ورم ساق پا
این عارضه بیشتر برای افرادی اتفاق می افتد که عادت به تحرک و ورزش ندارند. بالا بردن ناگهانی فشار و شدت تمرینات، پوشیدن کفشهای کهنه و دویدن و پریدن روی زمینهای خیلی سخت نیز ممکن است باعث بروز این عارضه شود.
پیشگیری و درمان: پوشیدن کفش مناسب، انجام حرکات کششی قبل از ورزش و بالا نبردن ناگهانی شدت ورزش، بهترین راه های جلوگیری از بروز این وضعیت هستند. یخ گذاشتن، انجام حرکات کششی و درمان های ضد-تورمی، بهترین راه های درمانی می باشند.

5. درد پایین کمر
اگرچه این عارضه بیشتر در افراد چاق و کم تحرک اتفاق می افتد، اما ممکن است برای دونده ها، دوچرخه سواران، گلف و تنیس بازان نیز پیش بیاید. مهمترین عامل ایجاد این عارضه، انجام غلط و نادرست حرکات کششی است.
پیشگیری و درمان: اگرچه بیشتر انواع این عارضه قابل پیشگیری نیستند، اما انجام صحیح حرکات کششی قبل از ورزش و گرم کردن درست بدن، احتمال وقوع آن را کاهش می دهد. راه های درمانی پیشنهادی RICE، دارو های ضد-تورمی و کشش عضلات است.

6. کشیدگی عضلات و ماهیچه ها
گرم نکردن صحیح بدن، خستگی، عدم انعطاف پذیری و ناتوانی و ضعف، همه از عوامل کشیده شدن ماهیچه در ورزشکاران می باشد. معمول ترین ماهیچه هایی که کشیده می شوند، عضلات پشت ران (در ورزشهایی همراه با دویدن است مثل دومیدانی، بسکتبال) و ماهیچه ساق پا (در تنیس بازان) می باشد. البته ماهیچه های دیگری نیز باتوجه به ورزش مورد نظر درصدد کشیدگی هستند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز چنین عارضه، انجام حرکات کششی صحیح قبل و پس از ورزش کردن و اجتناب از ورزش هنگام خستگی و ضعف است. RICE و دارو های ضد-تورمی مثل سایر آسیب ها، بهترین درمان برای این عارضه می باشد. خوب است که کمی هم به آرامی عضلات را کشش دهید. وقتی عارضه شروع به بهبودی کرد می توانید دوباره ورزش را شروع کنید، اما هر از چند گاهی در میان ورزش مکث کرده و ماهیچه هایتان را بکشید تا به طور کامل بهبود

یابید.
7. آسیب های آرنج در ورزش تنیس و گلف
تعجب آور است که این آسیب %7 کل آسیب های ورزشی را تشکیل می دهد. در این آسیب ورزشی، تاندون های آرنج به خاطر ضربات مکرر بَک هند در تنیس آسیب دیده و باعث ایجاد درد در قسمت داخلی آرنج می شود.، البته گاهاً ممکن است قسمت خارجی هم صدمه ببیند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز این آسیب، انجام تمرینات تقویتی ساعد و بازو است. همچنین اصلاح کردن طریقه ی ضربه زدن با راکت و استفاده از آرنج بند می تواند کمک کننده باشد. برای درمان این عارضه RICE و داروهای ضد-تورم مناسب است، اما در بعضی موقعیت ها فیزیوتراپی و ترک ورزش به مدت زیاد ضروری است.

8. رگ به رگ شدن و پیچ خوردگی مچ پا
این آسیب در میان افرادی که فوتبالف هاکی، بسکتبال و والیبال بازی می کنند، بسیار متداول است. می توان گفت در ورزش هایی که با دویدن و پریدن سر و کار دارد غیر قابل اجتناب است. این حرکات ممکن است باعث پیچ حوردن مچ پا و گاهی پاره شدن یک تاندون یا لیگامنت شود. با عکسبرداری می توان تشخیص داد که عضو دچار شکستگی شده است یا خیر.
پیشگیری و درمان: تقویت مچ پا با حرکات نرمشی، بستن مچ یا استفاده از مچ بند می تواد از بروز این اتفاق پیشگیری کند اما ضمانتی درکار نیست که اگر افتادید یا حرکاتی اشتباه انجام دادید صدمه نبینید. پیچ خوردگی مچ پا را می توانید با RICE و داروهای ضد-تورمی مداوا کنید. اما به هیچ وجه بیش از یک روز استراحت نکنید. باید سعی کنید مچ پایتان را به نرمی تکان داده و بچرخانید تا از ورم آن کم شود.

10. آسیب دیدگی زانو در دونده ها
آسیب دیدگی زانو %55 آسیب دیدگی های ورزشی را تشکیل می دهد و تقریباً ¼ این مشکلات توسط پزشک جراح ارتوپد برطرف می شود. البته دونده ها تنها قربانیان این آسیب ورزشی نیستند. دوچرخه سواران، شناگران، افرادی که ایروبیک استپ کار میکنند، و آنها که فوتبال و بسکتبال و والیبال بازی می کنند نیز ممکن است به این عارضه دچار شوند. در این عارضه، استفاده بیش از حد از زانو باعث ناراحتی و آسیب رسیدن به تاندون زیر کاسه ی زانو می شود.

پیشگیری و درمان:کفش یا کفی کفش هایتان را مرتباً عوض کرده و از نوع مناسب استفاده کنید. بین تمریناتتان مدت بیشتری استراحت کنید. اگر زانویتان آسیب دید حداقل دو روز از انجام دوباره ی ورزش خودداری کرده و از داروهای ضد-تورم استفاده کنید. قبل از شروع دوباره ی ورزش حتماً خود را خوب گرم کرده و در محل آسیب دیده از یخ استفاده کنید.
و یک چیز دیگر شما اگر از نظر روحی خسته باشد و به تمرین شدید بپردازید احتمال زیادی وجود دارد که به عاقبت دوریان یتس دوچار شوید

رباط زانو چيست؟
رباط‌ها ريسمانهای محکمی از بافتها هستند که مفصلها را در کنار هم نگه داشته و آنها را به استخوان‌های مجاور متصل می‌سازند.چهار نوع رباط در زانو داريم:
 رباط جانبی ميانی (MCL)
 رباط جانبی کناری (LCL)
 رباط ضربدری جلوئی (ACL)
 رباط ضربدری پشتی (PCL)
هرکدام از اين رباط‌ها يا ترکيبی از آنها می‌تواند کشيده شده و يا به طور جزئی يا کلی پاره شود.
علل معمول پاره‌گی رباط زانو کشيدگی بيش از حد پا در هنگام ورزش يا آسيب‌ديدن هنگام تمرینات مبارزه‌ای است(همانند کاراته، تکواندو،بُکس).

رباط جانبی ميانی MCL در داخل مفصل زانو قرار دارد و به شما کمک می‌کند تا مفصل زانوی خود را محکم نگه داريد. اين رباط با فشار دادن، چرخاندن و ضربه‌زدن آسيب می‌بيند. اکثر آسيب‌های کوچک MCL به خودی خود و طی چند هفته يا چند ماه جوش می‌خورد و البته از طريق استراحت کامل. اما آسيب‌های جدی اغلب نيازمند عمل جراحی هستند.
درست مثل MCL ، رباط جانبی کناری LCL به شما کمک می‌کند تا مفصل زانوی خود را محکم نگه داريد اما اين رباط در طرف بيرونی مفصل زانو قرار دارد. اکثر آسيب‌های کوچک LCL نيز به خودی خود طی چند هفته يا چند ماه جوش می‌خورد، البته اگر استراحت کامل رعايت شود. اما آسيب‌های جدی نيازمند عمل جراحی می‌باشد.

معمولا با آسيب‌دیدگی LCL به رباط ديگری نيز در همان زمان آسيب می‌رسد. در اکثر حالات، آسيب‌های LCL خطر کمتری از ساير آسيب‌های بافتهای زانو نظير رباط‌های ضربدری دارد. هر چند در موارد جدی رباط می‌تواند بطور جزئی يا کلی پاره شود.
ضربه به زانو يکی از علل رايج آسيب‌ديدگی LCL است اما آسيبی که چرخش سبب آن باشد ممکن است منجر به صدمه و زيان شود. معيوب شدن LCL يکی از آسيب‌های رايج در ورزش است.
صدمه به MCL باعث شکننده شدن لبه داخلی زانو شده و در بعضی موارد نيز ممکن است منجر به تورم شود. پاره‌گی جزئی يا کلی نيز باعث تورم و درد شديد خواهد شد.
صدمه به LCL درد و شکننده شدن را در سطح خارجی زانو به همراه دارد و ممکن است باعث تورم نيز بشود.
اگر بعد از صدمه ديدن زانويتان در تمرين، ورزش يا تصادف، تورم یا درد داشتيد هر چه سریعتر به پزشک مراجعه کنید.

پزشک با خم کردن قسمت پايينی پای شما به داخل، زانوی شما را برای آسيب ديدگی LCL چک می‌کند. اگر قسمت پايينی پای شما بطور غيرعادی به داخل خم نشد و اگر آسيب LCL هم وجود داشته باشد بسيار جزئی خواهد بود ولی اگر پزشک بتواند قسمت پايينی پای شما بيش از معمول به داخل خم کند ممکن است رباط زانوی شما بطور جزئی يا کلی پاره شده باشد.
تست‌های ديگری برای صدمات LCL و MCL :
 رادیوگرافی با اشعه X
تست MRI ( تصوير برداری با ارتعاشات مغناطيسی)

رباط ضربدری جلوئی ACL، از انتهای پشتی استخوان ران تا بالای جلوی استخوان ساق پا کشيده شده است و رباط ضربدری پشتی PCL نيز از انتهای جلوی استخوان ران تا بالای پشت استخوان ساق پا کشيده شده است. آنها طوری از روی هم عبور کرده‌اند که يک X، شکل گرفته است.
اين رباط‌ها می‌توانند از راه‌های زير آسيب ببينند:
 ايستادن ناگهانی، خصوصاً هنگام دويدن
 تعويض مسير هنگام دويدن، چرخيدن و يا فرود آمدن از يک ارتفاع
 دويدن در سرازيری
 چرخاندن زانو

 کشيدن بيش از حد مفصل زانو به راست يا چپ
 ضربه زدن به زانو

PCL مقاديری ازACL است. پس کمتر مستعد آسيب‌ديدگی و صدمه است. اما از سوی ديگر صدمات ACL، يکی از رايج‌‌ترين آسيب‌ديده‌گی‌های زانو در هنگام ورزش است.
وقتی شما به ACL خود صدمه می‌زنيد، معمول است که صدای آشکار يک ضربه ناگهانی را بشنويد و يا ممکن است احساس کنيد که چيزی داخل زانوی شما شکسته شد و از ديگر علائم آن:
 تورم
 زانوئی سُست که راه رفتن شما را مشگل می‌سازد
 قفل شدن زانو در حين حرکت
 درد و شکنندگی

در آسيب‌ديدگی PCL معمولاً صدائی را که هنگام آسيب ديدن ACL می‌شنويد به همراه ندارد، اما ساير علايم صدمات PCL شبيه علائم صدمات ACL است.پزشک با کشيدن قسمت پايينی پای شما به جلو، هنگامی که ران شما آرام و ساکن است زانوی شما را برای آسيب‌ديدگی ACL تست می‌کند.

اگر زانوی شما سُست به نظر رسيد، معمولاً دليل و علامتی است بر آسيب‌ديدگی ACL برای تست کردن آسيب‌ديدگی PCL، ممکن است از شما خواسته شود تا به پشت دراز بکشيد، بعد پاهای خود را طوری بلند کنيد که ران‌های شما مستقيماً به طرف بالا اشاره کنند، همچنين زانوهای شما در يک زاويه قائمه خم شوند. اگر قسمت پايينی پای شما به سمت زمين خم شد احتمالا PCL زانوی شما پاره شده است.

ممکن است پزشک، بطور آرام روی کاسه زانوی شما فشار وارد کند تا وجود مايع داخل مفصل زانويتان را احساس کند خصوصاً وقتی که زانوی شما شديداً متورم شده باشد.
و ساير راهها تشخيص شامل:
 رادیولوژی با اشعه اشعه X
تست MRI ( تصوير برداری با ارتعاشات مغناطيسی)
اين درمان معمولاً شامل فيزيوتراپی و يک سری تمرينهای مخصوص می‌باشد. گاهی اوقات نيز يکی سری روشهای درمانی خيلی راحت‌تر تجويز می‌گردد. اگر MCL تنها رباطی است که دچار آسيب‌ديدگی شده، معمولاً نيازی به عمل جراحی نيست. اما اگر ساير رباط‌های شما نيز آسيب ديده‌اند ممکن است مداوای شما نيازمند عمل جراحی باشد. هر چه شما فعالتر و جوانتر باشيد، شانس شما برای موفقيت‌آميز بودن عمل جراحی بعد از آسيب‌ديدگی رباط بيشتر است. ممکن است شما قادر باشيد که همان روز بعد از عمل زانو به خانه باز گرديد اما شاید مجبور شوید به مدت يک هفته يا بيشتر از عصای زير بغل استفاده کنيد اما ورزشکاران معمولاً 9ماه بعد از عمل جراحی به فرم ورزشی خود باز می‌گردند.
پیشگیری
بيشتر آسيب‌ها و صدمات به رباط‌های زانو غيرقابل پيشگيری است چون برخوردهای سخت و محکم بخشی ثابت از هر ورزشی است، مثل فوتبال و راگبی. ورزشکاران به خاطر حرکات فعال و شديدی مثل پريدن و چرخيدن که قسمت‌های مهم هر ورزشی هستند بيشتر در معرض خطر هستند.
برای کاهش خطر آسيب‌ديدگی رباط زانو:
 به طور مداوم و با قاعده تمرين کنيد تا ترکيب خود را ثابت نگه داريد

 قبل از شروع فعاليت، با نرمش بدنتان را گرم کنيد
 زانو بند بسته و محافظ‌های مناسب بپوشيد
 از تکنيک‌های مناسب برای فعاليت خود استفاده کنيد
 کفش مناسب لايه دار به پا کنيد
روی سطوح مناسب تمرين کنيد.
مداوا به وسيله کمک‌های اوليه درست در همان لحظه آسيب‌ديدگی رباط است. از دستورات RICE پيروی کنيد:
 با جلوگيری از حرکت مفصل آسيب ديده، آنرا ساکن و بی حرکت قرار دهيد.
 کيسه‌های يخ يا کمپرسورهای سرد بايد برای کاهش تورم زانو مورد استفاده قرار گيرند.
 مفصل را با باندپيچی کردن (با باند قابل ارتجاع) و محافظ، فشرده نگه داريد، باند را محکم ببنديد نه سفت.
 مفصل را با نگه داشتن آن بالای قلبتان بالا ببريد خصوصاً در هنگام خواب.
 در اولين روز آسيب‌ديدگی روی محل آسيب ديده به مدت 15 دقيقه يخ بگذاريد و به مدت 15 دقيقه يخ را برداريد. اين عمل را چند بار و در طول روز انجام دهيد.
 دراز بکشيد و زانو را در موقعيت بالا نگه داريد از خم کردن مفصل يا فشار آوردن روی آن اجتناب کنيد تا درد و ورم فرو نشيند.

 يک مسکن و يا ضدالتهاب مثل آسپرين يا ایبوپروفن می‌تواند به شما کمک کند.
اکثر رباط‌های زانو کاملاً جوش می‌خورند و يا تحرک و پويايی خود را دوباره بعد از عمل جراحی به دست می‌آورند. هر چند ممکن است رباطی هم کاملاً جوش بخورد ولی منجر به يک ضعف طولانی در آن مفصل شود. متاسفانه وقتی رباط شما يکبار آسيب ببیند برای آسيب‌ديدگی بعدی مستعد خواهد بود حتی اگر شدت فعاليت اين بار کمتر هم باشد.