بخشی از مقاله
بررسی تاریخ آموزش آکادمیک معماری در ایران و باهاوس
چکیده
از عوامل بسیار مهم و تعیینکننده در بهوجود آمدن معماری در تمام دنیا، دانشگاهها، مدارس عالی و تشکیلاتی هستند که در امر آموزش علمی، عملی و هنری معماری نقش دارند و همچنین برنامههایی که این مؤسسات طرح میریزند و بر طبق آن دانشجو را تربیت و آماده کار میکنند. بهعبارتی میتوان گفت که عامل آموزش مهمترین عامل بهوجود آورنده معماری را با کیفیت بالاست. مسئله آموزش آکادمیک معماری در مملکت ما قدمت چندانی ندارد و از سال 1319 که دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران بهوجود آمد شکلی واقعی بهخود گرفته است. از آن زمان تا دهه پنجاه دو مؤسسه مبتکر دیگر به وجود آمد. یکی دانشکده معماری دانشگاه ملی که در سال 1339 تأسیس شد و دیگری دانشکده علم و صنعت که بعد از آن تأسیس شده است. علاوه بر آن مهندسان راه و ساختمان نیز رسماً اجازه طرح نقشه یافتند و دانشکده فنی از تأسیس دانشگاه تهران به بعد دستاندرکار تربیت مهندس هستند.
بیش از شش دهه است که از آموزش معماری به شکل امروز در دانشگاههای ایران سپری میشود اما هنوز روش یا روشهای کاملاً رضایتبخشی شکل نگرفته است و این نکته کمابیش در همه دانشکدههای معماری وجود دارد. آموزش معماری درایران دارای سه لایه ی آموزش آکادمیک، آموزش در دفاتر کار و آموزش کارگاهی است که در گذشته این لایه ها به هم متصل بوده ولی در حال حاضر از هم جدا شده اند همین عامل باعث به وجود آمدن مشکلات زیادی در معماری معاصر گردیده است دراین مقاله سعی شده است پس از بیان پیشینه ، بیان آثار و نتایج آن، و بررسی لایه های مختلف آموزش معماری در ایران ضرورت کسب تجربه و مهارت برای فارغ التحصیلان رشته ی معماری بیان گردد. در ادامه سیستم های آموزشی باهاوس به عنوان اولین الگوی آموزش نوین معماری مورد بررسی قرار می گیرد و آنگاه با
1
ذکر مشکلات موجود در آموزش ایران، به جمع بندی مطالب فوق الذکر و ارائه ی نتایج حاصل در خصوص آموزش نیروی انسانی پرداخته می شود ، با ارائه ی پیشنهادات مختلف مقاله به پایان می رسد. در این نوشتار بهصورتی ساده و کلی تلاش میشود که برخی از عواملی که موجب عدم شکلگیری روشهای مناسب و رضایتبخش آموزشی شده است، مورد اشاره قرار میگیرد.و و مقایسه تطبیقی بین اولین مدارس آکادمیک جهان و ایران صورت گیرد.
واژههای کلیدی: آموزش، معماری، نیروی انسانی، ایران و جهان ،باهاوس
مقدمه
به در قرن بیستم، یکی از کوشش هایی که جهت نزدیکی معماری به مهندسی ساختمان صورت می گیرد، تاسیس مدرسه باوهاس است. (( گرو پیوس )) ، موسس این مدرسه ، معتقد است که معمار باید صنعت گر هم باشد، کار با مصالح گوناگون را فرا گیرد، خواصّ و قابلیت های آن را بشناسد و همراه با آن، نظریه های فرم و
طرّاحی را هم بیاموزد.
از سوی دیگر، (( گوتمان )) در مقاله ی طرّاحی درباره ی مدارس معماری، کمبودهای آموزش معماری را مطرح می کند. از جمله ی این کمبودها، تاکید بیش از حدّ برنامه های درسی بر طرّاحی و تاریخچه ی نظری ایده های طرّاحی است، در حالی که معلوماتی که در مورد تکنولوژی ساختمان و اجرا داده می شود، بسیار کم است و دست اندر کاران صنعت ساختمان اغلب از کمبود اطّلاعات فنّی معماران شکایت می کنند. بنابراین، معمار باید
از دانش سازه ای کافی برخوردار باشد.( زرکش، (1384
در ایران نیز چهل سال آموزش آکادمیک معماری که از 1319 در دانشکده هنرهای زیبا آغاز شد، به دلیل نداشتن جایگاه علمی و فلسفی متناسب با فرهنگ ایرانی و تقابل در مبانی فکری و نیز عدم ثبات فرهنگی کشور، نتوانست در تندباد جریانات اجتماعی دوام بیاورد و سالیان بعد نیز روش های آغازین و میانی آموزش معماری هیچکدام جایگزین قابل قبولی پیدا نکردند.
آموزش معماری در دانشگاه تهران تا اواخر دهه چهل در سه دوره ریاست آندره گدار، محسن فروغی و هوشنگ سیحون روالی یکسان داشت و تقریبا نسخه کپی شده ای با ترجمه ایرانی از مدرسه معماری بوزار فرانسه بود. از همین سال هاست که اعتراض دانشجویان به محتوای دروس و اقتدارگرائی حاکم بر دانشکده، روند جدی به خود می گیرد. معضلات جامعه که به دنبال رویکردهای سیاسی - اقتصادی در کشور فزونی یافته بود. حوزه دانشگاه را نیز (که هیچگونه آمادگی برای پذیرش و یافتن راه حل برای آن ها نداشت) متاثر می ساخت. سیستم آموزشی حاکم با وجود داشتن مدافعانی چند، سال ها قبل در اروپا منسوخ شده و اینک استادان جوان و فارغ التحصیلان تازه وارد بودند که تغییرات را دنبال می کردند. پروفسور رضا - رئیس جدید دانشگاه - سیستم مبتنی
2
بر کرسی استادی را به روش نوینی که در آن از مربی گری تا استادیاری و استادی مسیر تعریف شده ای داشت، تغییر داد. و به دنبال آن نهاد گروه های آموزشی و ترم تحصیلی را وارد دانشگاه کرد.
اگر چه این اقدامات در مقابل سنت رایج و ماندگار اداری آن زمان نتوانست بطور کامل عمل کند، معهذا موجب دگرگونی وسیع در نحوه آموزش عالی کشور گردید. این تغییرات تبعاتی نیز به همراه داشت. حکومت مراقب بود که تحولات از چهارچوب آموزش عالی خارج نشود، اما حضور استادان جوان و سیر آموزه ها و اندیشه های نو، به وقوع جریانات اجتماعی - سیاسی در سال های بعد کمک کرد و دانشگاه به مرکزی برای هدایت خواسته های جامعه مبدل شد.در ادامه به بررسی مدرسه باهاوس و شیوه تاثیر گذاری آن در معماری آکادمیک ایران می پردازیم.
باهاوس مدرسه ای که یک سبک معماری شد
باهاوس نام یک مکتب معماری است که از نام مدرسه هنر و معماری باهاوس در آلمان گرفته شده است. این مدرسه معماری که توسط والتر گروپیوس در شهر سنتی و قدیمی وایمار تأسیس شدکه از سال 1919 تا 1933 فعالیت می کرده است، پیشگام مدرنیسم در معماری بود و دستاوردهای آن هنوز نیز در رشته های هنر و معماری به دانشجویان تدریس می شود. ساختمان و کارگاه های این مدرسه در دو شهر دسائو و وایمار آلمان از سال 1996 در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. مدرسه معماری باهاوس که در زبان آلمانی به معنی »خانه معماری« است، در دوران فعالیت چهارده ساله خود در آلمان، در سه شهر مختلف و تحت نظر سه آرشیتکت بزرگ که مدیریت باهاوس را نیز بر عهده داشته اند، فعالیت کرده است. این مدرسه ابتدا از سال 1919 تا 1925 در شهر وایمار، سپس از سال 1925 تا 1932 در دسائو و بالاخره از سال 1932 تا 1933، یعنی زمانی که این مدرسه به دستور حکومت نازی آلمان تعطیل شد، در برلین فعالیت می کرد. مدیریت این مدرسه نیز به ترتیب بر عهده والتر گروپیوس ، هانیس مه یر، میس وان دروهه بود.این مکتب و مدرسه نقش مهمی در برقراری پیوند میان طرح و فن ایفا کرد. آموزه های آن پیش و پس از انحلال به عنوان نماد مدرنیته شناخته شد. ادعا می شود، روش آموزش در آنجا منحصرا متناسب با طراحی صنعتی تحول یافته است و این موسسه را مهد طراحی صنعتی مدرن میدانند. هدف اولیه از تأسیس مدرسه باهاوس، ایجاد مکانی بود که ترکیبی از مدارس معماری، صنایع دستی (چون نجاری، آهنگری و...) و آکادمی هنری بود. برنامه ریزان مدرسه باهاوس هنرهای زیبا را از صنایع دستی کاربردی ممتاز و متفاوت نمی دانستند و بر این باور بودند که هنر و معماری مدرن باید پاسخگوی نیازها و اقتضائات جامعه صنعتی مدرن باشد و طراحی خوب باید از عهده آزمون های زیباشناختی و مهندسی برآید.
از جمله مهم ترین ساختمانها و آثاری که در طول فعالیت مدرسه باهاوس عمدتاً به دست استادان و مدیران مدرسه ساخته شد می توان به عمارت سامرفیلد و خانه اوته در برلین، خانه اوئرباخ در یانا و برج تریبیون در
شیکاگو (که مدرسه باهاوس پس از برنده شدن در یک مسابقه بین المللی طراحی آن را بر عهده گرفت) اشاره کرد. اما مهم ترین بنایی که سبک معماری باهاوس در این دوره در آن متجلی شده است، ساختمان خود مدرسه در دسائو است که توسط والتر گروپیوس، مدیر وقت باهاوس، طراحی شده است.
پس از به قدرت رسیدن نازی ها و تعطیلی مدرسه باهاوس، مدیران و استادان مدرسه که همه از معماران طراز اول آن زمان بودند، به کشورهای مختلف در اروپای غربی، آمریکا و همچنین اسرائیل مهاجرت کردند. همچنین شماری از معماران باهاوس که به شیکاگو رفته بودند، باهاوس جدید را در این شهر تأسیس کردند و به تربیت معماران جوان ادامه دادند این مسئله کمک قابل توجهی به ترویج سبک معماری باهاوس در سراسر جهان کرد و آن را به گفتمان مسلط در معماری و طراحی صنعتی مدرن تبدیل کرد، چنان که این مکتب هنری امروز نیز همچنان نفوذ جهانی خود را حفظ کرده است.
اولین مرحله ساختار آموزشی، دوره ابتدایی بود که یوهانس ایتن آن را بنا نهاد سپری کردن این دوره برای تمام هنرجویان اجباری بود. . در این دوره، یادگیری حالت عملی داشت. در حین کار عملی، شکل، رنگ، ماده و بافت بر پایه مطالعات نظری بررسی و ترکیب می شدند. پس از آن نوبت آموزش در کارگاه فرا می رسید که شامل دو رشته دروس هنری و حرفه ای می شد و از سال 1924 رشته معماری نیز به آن افزوده شد. در این دوره برای تدریس کارهای تخصصی، همان شیوه دوره ابتدایی به کار گرفته می شد. گروپیوس در سال 1926 در رساله ای تحت عنوان " اصول تولیدی باوهاوس" چنین گفت : کارگاه های باوهاوس اساسا آزمایشگاه هایی هستند که در آنها نمونه هایی از محصولاتی که برای تولید انبوه و زمان ما مناسب هستند، به دقت تولید و به طور مداوم اصلاح می شوند. باوهاوس قصد دارد در این آزمایشگاه ها متخصصانی برای صنایع و حرفه های مختلف تربیت کند که در تکنولوژی و فرم به یک اندازه تبحر داشته باشند. برای خلق مجموعه ای از نمونه های استاندارد که به تمام ضرورت های اقتصاد، تکنولوژی و فرم بپردازد لازم است بهترین، همه فن حریف ترین و فرهیخته ترین افرادی ر انتخاب کرد که در زمینه کار کارگاهی مجرب باشند و از عناصر طراحی و مکانیک و قوانینی که در آنها نهفته است اطلاع کامل داشته باشند. پس از آن کارگاه های باوهاوس به صورت آزمایشگاه های ساخت پیش نمونه برای تولید ماشینی درآمدند و بسیاری از فرآورده های این کارگاه ها (به خصوص میز و صندلی، منسوجات و لوازم چراغ برقی) با موافقت صاحبان صنایع در خط تولید کارخانه ای قرار گرفتند. سبک فرآورده
4
های باوهاوس خصلت هندسی و ساده داشت و به سبب صرفه جویی در وسایل و مطالعه در کیفیت مواد از پالودگی خط و شکل برخوردار بود. . ویژگی عمده سبک باهاوس تکیه هر چه بیشتر بر کارکردگرایی، بهره گیری بهینه از خواص مواد و مصالح صنعتی، احتراز از تزئینات تجملی در نمای ساختمان ها و فرآورده های صنعتی بود. دستیابی به نوعی هماهنگی بین ضرورت های کارکردی و کیفیت زیباشناختی، خوش ساختی و خوش ترکیبی محصولات صنعتی از دیگر اهداف موسسان مدرسه باهاوس بود. استادان باهاوس به شاگردان خود یاد می دادند که همه چیز را بر مبنای نیازها طراحی کنند و از هیچ عنصری که فاقد کارکرد باشد و تنها جنبه زیباشناسانه داشته باشد استفاده نکنند. در مدرسه باهاوس تاریخ معماری جایی میان دروس دانشجویان نداشتند، چرا که در باهاوس قرار بود همه چیز بر مبنای اصول اولیه معماری و بدون توجه به آثار گذشتگان ساخته شود.
نحوه آموزش در باهاوس
برنامه آموزشی مدرسه به صورت یک دوره کارآموزی و پس از آن ارائه و تدریس روش پایه به طور سخت و جدی معرفی شد. پایه و اصول تدریس در باوهاوس، کارگاه ها بودند. آموزش های کارگاهی، پیش از آن در مدارس اصلاح شده هنر و صنعت دیگر شهرهای آلمان ، به عنوان عنصری مهم در آموزش هنر محسوب می شد. ولی چیزی که باهاوس را از دیگر مؤسسات متمایز می کرد، سیستم آموزشی - کارگاهی آن بود. کارآموزان نه تنها توسط استادان متخصص درهر صنعت، بلکه به وسیله هنرمندان زیبا آموزش می دیدند. در برنامه های این مدرسه بر تحقیق برای پیدا کردن راه حل های پاره ای از مسائل مانند مسکن و شهر سازی و تولید انبوه با کیفیت بالا و سودمند که از نیازهای حیاتی آلمان فقر زده آن زمان بود تأکید می شد. گروپیوس برخی از بهترین و خلاق ترین مغزهای متفکر آن زمان از جمله پل کله، ایتن،کاندینسکی،موهولی ناگی، جوزف آلبرز را به خدمت گرفت همچنین از برخی اساتید جنبش های برجسته آوانگارد برای تدریس مدرسه دعوت می کرد.در زمان ایتن به نگرش متافیزیکی ( انتزاعی ) اهمیت می دادند و بر تجربه به مثابه ابزاری برای خودیابی تاکید می کردند. پس از کناره گیری ایتن در سال 1923، لازلو موهولی - ناگی و یوزف آلبرس، مدریت دوره ابتدایی را به عهده گرفتند. آنها بر عینیت فنی و اقتصاد، و به دست آوردن حداکثر نتیجه با حداقل تلاش، تاکید می ورزیدند که بار دیگر به اشکال هندسی و انتزاعی منجر شد که ریشه در یک نظریه ایدئالیست افلاطونی داشت.
استادان متخصص ، روش ها و تکنیک ها را تعلیم می دادند و هنرمندان چگونگی همکاری نزدیک با صنعت گران و راه شناسایی اسرار خلق یک اثر هنری را به آنان می آموختند و به ایشان کمک می کردند تا هر یک زبان خاص خود را بیان هنر بیابند. هنرمندان »استاد شکل شناسی« نامیده شده و صنعت گران به طور معمول از هر نظر ، هم طراز آنان بودند، »استادکارگاهی« خونده می شدند. این دوره کارآموزی پیش نیاز بود ، یعنی اگر دانشجویی ،آن را در حد قابل قبول و رضایت بخشی طی نمی کرد، اجازه ارتقا به دوره آموزشی کارگاه را نداشت دوره آموزشی مقدماتی و دوره آموزش کارگاهی، زیربنای آموزش باوهاوس بود که گروپیوس امید داشت آن را به
شکلی صحیح بنیان نهاده باشد دیدگاه های انتقادی، دوره مقدماتی را نوعی شستشوی مغزی می دانستند که هر چه را دانشجویان از قبل فرا گرفته بودند، از ذهن آنان بیرون برده و آنها را آماده پذیرش ایده ها و روش های جدید می ساختند. موافقین این دوره نیز، آن را به عنوان راهی برای آزاد شدن قدرت خلاقیت و پتانسیل فردی هر دانشجو می دانستند. در دومین تمرین نیز کار هنری آنان با در نظر گرفتن خط های موزونی که محتوای اصلی وروح کار را در بر گرفته است، تجزیه و تحلیل می شد. پیش از آنکه دانشجویان این تمرینات را انجام دهند، از آنان خواسته می شد تا با حرکات ورزشی، مدیتیشن و تمرینات تنفسی، ذهن و جسم خود را آرامش بخشند به اعتقاد ایتن »تمامی احساسات و درک آدمی به صورت تضادهایی شکل می گیرند،هیچ چیز به خودی خود و مستقل از چیز دیگر با کیفیت متفاوت، دیده نمی شودآموزش. های کِله ، متمرکز بر در نظر گرفتن عناصر اولیه شکل هاست که به اعتقاد او »تمامی چیزهای طبیعی از آن مشتق می شوند. هنر باید این فرم ها را نه با تقلید ظاهری از آنچه در طبیعت یافت می شود، بلکه با تلاش در دنبال کردن فرآیندی که آنها را رشد می دهد، نشان دهد. در تابلوهای نقاشی، طبیعت باید دوباره متولد شود و در صورتی که از دنیای طبیعی جدا شود، باید همان قوانین را در محیط مستقل و گسسته خود دنبال کند..»
روند خلقت را در طبیعت دنبال کنید. کاربردی و مناسب بودن فرم ها را حفظ کنید. طبیعت بهترین مدرسه است. هنگامی که کار را با طبیعت آغاز کنید،به شکل های خاص خودتان دست می یابید و ممکن است روزی خود شما همچون طبیعت شروع به خلاقیت کنید..
آموزش کل نگر
(( گرو پیوس )) در سال 1947، در ششمین کنگره ی جهانی معماران، می گوید: (( در معماری باید به شاگرد تعلیم داد چگونه برای حلّ مسائل مختلف به اندیشه بپردازد. تدریس نحوه ی ترسیم به تنهایی، شاگردان را به عروسک های مکانیکی تبدیل می کند. شاگرد از آغاز کار باید بیاموزد که بر اساس دانش و تجربه، به مسائل با نظری بسیط و جامع بنگرد. تنها در این صورت است که وی از نیروی ساختمان مایه می گیرد و در تطابق با شرایط اقتصادی و اجتماعی واقع می شود. (گیدیون، 418، (1350 ذهن دانشجوی معماری را باید از ابتدا به صورت ((جامع نگر)) پرورش داد، و از طرح مسئله به صورت چند جزء جدا از هم - یعنی فضا، سازه و سایر اجزا- پرهیز نمود، چرا که در این جا یک ((کل)) مطرح است، نه اجزاء منفرد. به علاوه، اگر چند جزء برای
دانشجو مطرح شود، ذهن او به یک سمت تمایل یافته و از موارد دیگر باز می ماند، یا یکی از موارد نسبت به بقیه مقدّم می شود. بنابراین، چگونگی طرح سوال برای دانشجو و نحوه ی هدایت او جهت دست یابی به پاسخ اهمّیت
دارد. ((در طّراحی در حین این که توجّه دانشجو به مولّفه های فضا و سازه و ... جلب می شود، لازم است این مولّفه ها از ابتدا تا انتها در اتّصال با هم مطرح شوند و دانشجو آن ها را به صورت یک ((کل)) ببیند و تمامیت فرم
6
ندیشهراا نماید. برنامه بر پایه ی تاثیر تمامی عوامل دخیل در شکل دادن آن اعّم از اقتصادی، فرهنگی،فنّی و ...
مشخّص گردیده، و این برنامه در ذهن معمار جای می گیرد. (زرکش، 1384، (50 مک دونالد در این رابطه عنوان نموده: ((برای اندازه ی یک ساختمان، طیف محدودی از سازه های معقول و
منطقی وجود دارد، و نتیجه ای که در آن جنبه های مختلف طرّاحی به طور رضایت آمیز حل شده باشد، فقط در صورتی به دست می آید که یک استراتژی انعطاف پذیر با در نظر گرفتن ظاهر ساختمان اتّخاذ شود. به عبارت دیگر، سیاست در مورد برنامه ی فضا باید طوری باشد کهبا طیف حقّ انتخاب های سازه ای موافقت کند و متضمّن دهانه ها باشد.))
Macdonald)، 1997، (29آموزش طرّاحی و محاسبات سازه ای به دانشجوی عمران نیز باید به گونه ای باشد که فضا را در گیرد.
تاریخچه آموزش آکا دمیک معماری در ایران
آموزش معماری درجوامع سنّتی، هم چون هنرهای دیگر، در قالب نظام فرد به فرد یا استاد و شاگرد بود. آموزشی زود آغاز، کند و طولانی، رو در رو، عملی و در مقیاس واقعی، توام با تاثیر عمیق رفتار، منش، حرکات و سکنات استاد بر شاگرد، که از او شاگردی خوش قریحه و مستعد می ساخت، و طی سالیان متمادی که از کودکی آغاز می شد، شاگرد در جوار استاد اصول و رموز و ظرایف کار را به شکل عملی و در فضای واقعی فرا می گرفت، و تا درجه ی ظرفیت و استعداد خود پیش می رفت، و در حالی که پخته و کارا شده بود مستقل می شد.
در سال 1317 خورشیدی، به دستور حکومت وقت، مدرسه عالی مهندسی معماری در محل مدرسه عالی مرحوم کمال الملک غفاری ( مکان فعلی سازمان برنامه و بودجه، روبروی مجلس سابق ) به ریاست آقای ابولحسن صدیقی و تحت نظارت وزارت پیشه و فرهنگ و هنر تاسیس گردید. در آن هنگام، رشته معماری در ایران شناخته نشده بود؛ در بازار کار هم بیشتر معماران سنتی اعتبار داشتند و معاران تحصیلکرده چندان مطرح نبودند.شرایط ورود به این مدرسه عالی، دارا بودن گواهینامه دوره کامل متوسطه تعیین شد. برای سال نخست، بیست نفر از داوطلبان توسط آزمونی انتخاب گردیدند و در روز یکشنبه، اول آبان ماه کلاس ها شروع شد اما در هشتم آبان ماه 1317 مدرسه نامبرده جزو هنرستان عالی هنرهای زیبای باستان گردید و از روز دهم آبان ماه همان سال در محل هنرستان مذ کور (( مدرسه عالی معماری )) شروع به کار نمود. گر چه در ابتدا آقای ابولحسن صدیقی رئیس دانشکده بودند، اما آقای حسین طاهر زاده بهزاد که رئیس موسسه هنرهای ظریفه بود و با دربار در رفت و آمد بود، عملا ریا ست دانشکده را برعهده داشت.
از دانشجویان دوران نخست نیز می توان هوشنگ سیحون، محمد کریم، پیرنیا و هوشنگ صانعی نام برد.مدت تحصیل در این دانشکده چهار سال بود و ارزش تحصیلی آن برابر فوق لیسانس شناخته شد.پس از یکسال، در
7
سال 1318 با پذیرفته شدن بیست دانشجوی دیگر، به علت محدودیت جا، دانشکده به مدرسه ایران و آلمان تغییر مکان داد.در واقع در این مدرسه اتاق هایی را به دانشکده معماری اختصاص دادند.ریاست دانشکده در این دوره بر عهده آقای غفاری بود که ایشان ریاست مدرسه ایران و آلمان را برعهده داشتند و تحت نظارت وزارت صنایع و معادن وقت اداره می شد.این مدرسه علاوه بر تربیت مهندس، در رشته هایی مثل آهنگری، نجاری، مکانیک و
... تکنسین تربیت می کرد. در این دانشکده، آقای طاهر زاده بهزاد صنایع ظریفه درس می داد؛ دیگر استادان نیز همان کسانی بودند که پس از آن در دانشکده معماری مدرسه مروی مشغول به کار شدند.
در تابستان سال 1319 در اثر تلاش های مهندس فروغی و دوبرول و به دستور مرحوم اسماعیل مرات، وزیر فرهنگ وقت، با بودجه ای معادل یکصد هزار ریال در محل دبیرستان مروی (مسجد مروی) و بنای پشت آن یعنی مدرسه سپهسالار قدیم، دانشکده هنرهای زیبا نقاشی، مجسمه سازی و معماری به نام هنر کده تاسیس شد و با موافقت وزارت پیشه و فرهنگ وهنر (اقتصاد ملی)، کلاس های شعبه معماری هنر سرای عالی و شعبه نقاشی و مجسمه سازی هنرهای زیبای نوین آن وزارتخانه منحل شد و دانشجویان آن آموزشگاه ها به دانشکده هنر های زیبا منتقل شدند و در تاریخ بیستم مهر ماه همان سال با نطق آندره گدار که ریاست دانشکده را برعهده داشت و رئیس موزه ایران باستان و بانی دانشکده هنرهای زیبای دانشکده تهران بود، دانشکده افتتاح شد. در این دوره آقای قهرمانپور مدیر اداری دانشکده بود و صادق هدایت، دفتر دار دانشکده.
دانشجویان پس از دسته بندی، به کارگاه های تحت نظر استادان معماری آقایان مهندس محسن فروغی، ماکسیم سیرو و رولاند دوبرول شروع به کار نمودند. گر چه پس از چندی رولاند دوبرول به دلیل جنگ در سال 1323 به دستور دولت فرانسه، ایران را ترک نمود و سرپرستی کارگاه را به آقای فروغی محول کرد. پس از چندی نیز آقای مهندس یوگنیا آفتاندلیان در سمت استادی دانشکده مشغول به کار گردید. همگی این استادان فارغ التحصیل بوزار بودند.
در مدرسه مروی و سپهسالار، کلیه فضاهای معماری وجود داشت. شبستان های مدرسه را تیغه بندی کرده بودند که نورگیری آن از سقف انجام می شد. این فضاها مختص کارگاه معماری بود. دو مدرس مدرسه مروی نیز به دروس نظری اختصاص داشت و یک اتاق بزرگ آن نیز برای کارگاه مجسمه سازی در نظر گرفته شده بود که به دلیل عدم استقبال (با دو دانشجو) تعطیل گردید.در آن زمان، دانشکده همچون سیستم آموزشی بوزار یا هنرهای زیبای فرانسه دارای دو سیکل بود که جمعا 5 سال آموزش را در بر می گرفت؛ در سیکل نخست به مدت دو سال دروس علمی و تئوریک و مقداری هم پروژه، اسکیس، دکوراسیون و ... آموزش داده می شد. اسکیس یک طرح کلی بود. در دکوراسیون نیز جلد کتاب، قفسه، ظروف، کمد و ... طراحی می شد و پروژه ها به صورت یک ماهه بود.
