بخشی از مقاله
بیان مسأله: روزهداری فریضهای واجب است - آیه 183 سوره بقره - که طبق فرموده خداوند متعال در صورت عدم امکان ادا در موعد مقرر، ادای قضای آن، حتی با وجود دشواری، سودمند است - آیه 184 سوره بقره - اخیراً. تأثیر روزهداری در ابعاد مختلف سلامتی، علاوه بر فواید معنوی آن، مورد توجه محققان قرار گرفتهاست. کاهش آسیب اکسیداتیو، کاهش التهاب، بهینهسازی متابولیسم سلولی و تقویت حفاظت سلولی از جمله اثرات گزارش شده میباشد.
هدف پژوهش: این مقاله به بررسی تأثیر روزهداری و محدود کردن دریافت کالری در پیشگیری و درمان سرطان پرداخته و مکانیسمهای سلولی و مولکولی زمینهساز آن را بیان نمودهاست.
روش و چگونگی انجام پژوهش: با بررسی تحقیقات منتشر شده در مجلات علمی معتبر، برگرفته از پایگاههای اطلاعاتی pubmed، OVID و Elsevier، جدیدترین یافتهها، در این موضوع، گردآوری و مورد بحث قرار گرفتهاست.
یافتهها و نتیجهگیری: یکی از مکانیسمهای کلی طرز عمل روزهداری راهاندازی پاسخهای سازش در مقابل استرس سلولی است که منجر به تقویت توانایی مقابله با فرایندهای بیماری میشود. گزارش شدهاست که بسته به نوع سرطان و طول مدت محدودیت کالری یا ناشتاماندن، روزهداری منجر به کاهش آسیب به DNA و تقویت مرگ سلول پیش-سرطانی، تاخیر تومورزایی خودبه خود در موشهای فاقد ژن P53، افزایش حساسیت سلولهای توموری به داروهای شیمیدرمانی و کاهش عوارض شیمیدرمانی میشود.
بااینحال انجام مطالعات پیش-بالینی و بالینی و همچنین تعریف دقیق روزهداری در تحقیقات کهمعمولاً به معنای ناشتا بودن به مدت معین و محدودیت کالری شناخته میشود، نویدبخش فهم بهتر مکانیسمهای مولکولی و سلولی راهاندازی شده بوسیلهی آن درپیشگیری و درمان سرطان خواهد بود.
مقدمه:
سرطان یک بیماری پیچیده چندمرحلهای است که در آن انباشته شدن موتاسیونهای متعدد DNA سبب از دست رفتن تنظیم تکثیر و تمایز سلولی میشود. در نهایت سازمانیابی طبیعی بافتِ درگیر از بین رفته و تهاجم به سایر بافتها و متاستاز به نقاط دوردست رخ میدهد. انباشته شدن موتاسیونهای متعدد DNA در ژنهای حیاتی - همچون پروتوانکوژنها و ژنهای سرکوبگر تومور - در سلولهای خاص در صورتی که به درستی از طریق القای پیری یا اپوپتوز کنترل نشوند؛ میتواند سبب تکثیر سلولی غیر کنترلشونده و ترانسفورماسیون پیشروندهی سلولهای نرمال انسانی به سلولهای توموری بسیار بدخیم شود. تغییرات متابولیکی، هورمونی و تغییرات در فاکتور رشد وابسته به مصرف موادغذایی بسیار، کاهش فعالیت فیزیکی و افزایش چربی یا همان آدیپوسیتی بیش از حد - تنظیم و بیان ژنهای دخیل در ترمیم DNA تکثیر و تمایز سلولی یا اپوپتوز را متأثر ساخته و به سلولها اجازه میدهد تا آسیبها و موتاسیونها را مجتمع ساخته، زنده بمانند، تکثیر شوند و تحت شرایط حاکم به راحتی متحمل ترانسفورماسیون بدخیم شوند.
مشخص شده که روزهداری طول عمر را تا حدی به سبب کاهش خطر ابتلا به دیابت، بیماریهای قلبی، نورودژنراتیو و سرطان افزایش میدهد.[2] علاوه بر این بیان شده است که محدود کردن 20 تا 40 درصدی دریافت کالری شیوع سرطان را کاهش میدهد. گزارش شده است که در میمونهای رزوس محدود کردن 30 درصدی کالری بروز و مرگ ناشی از بیماری را به تاخیر انداخته که تاحدی به علت کاهش 50 درصدی در شیوع سرطان است.[3]در این مقاله ابتدا به بررسی و مرور اثرات روزهداری و محدود کردن کالری در پیشگیری از سرطان و مکانیسمهای مولکولی زمینهساز آن پرداخته شده و در ادامه نقش آنها در درمان سرطان از جمله افزایش کارایی شیمیدرمانی، پرتودرمانی، درمان با ویروسهای انکولیتیک و چالشهای پیشرو بیان میگردد.
روزهداری و کاهش خطر ابتلا به سرطان: علاوه بر تغییرات خودبهخودی سلولی محرکِ تکثیر در سلول سرطانی و کمککننده به تومورزایی، تغییرات در متابولیسم کلی ارگانیسم نیز با افزایش خطر ابتلا به انواع مختلفی از سرطانها مرتبط دانسته شده است.[4] افزایش آدیپوسیتی و افزایش جذب مواد غذایی یکی از علل مهم در ابتلا به سرطان بهشمار میرود. گزارش شده است که افزایش 5 کیلوگرم بر مترمربع شاخص توده بدنی1 خطر ابتلا به 13 سرطان مختلف از جمله سرطانهای خون، اندودرم، کلیه، رکتال، پانکراس، تیروئید، کلون، مری، لنفومای غیرهوچکین، میلومای چندگانه و ملانومای بدخیم را 20 تا 52 درصد افزایش میدهد
کاهش مزمن جذب و دریافت کالری بدون بروز سوء تغذیه شیوع خودبهخودی سرطان را در جوندگان کاهش داده و پیشرفت انواع مختلفی از تومورها را به تاخیر میاندازد.[6] گزارش شده است که محدود کردن دریافت کالری - CR - طول عمر را افزایش داده و تومورزایی را کاهش میدهدCR .[4] بدان معناست که فرد یک رژیم غذایی کاهشیافته،معمولاً با کاهش 20 تا 40 درصدی در دریافت انرژی نسبت به وضعیت نرمال، دریافت کند. این روش یکی از مکانیسمهای قوی برای مهار سرطان در مدل تومورهای آزمایشگاهی میباشد
در طول آزمایشات کارسینوژنزیس، CR به عنوان یکی از کاهشدهندههای اصلی کارسینوژنها شناخته شده است و بهطور قابل ملاحظه شیوع تومورهای خودبخودی و تومورهای القا شده با موادشیمیایی و اشعه را کاهش میدهدYosida .[8] و همکارانش نتیجه گرفتند که CR به کاهش شیوع لوسمی القا شده با اشعه کمک میکند. آنها اعلام داشتند که محدود کردن کالری در سرکوب مرحله پیشروی غیرژنوتوکسیک، اپیژنتیک، و همینطور در مرحله آغازینِ ژنوتوکسیک لوکوموژنزیسِ القا شده با اشعه موثر است
