مقاله ترجمه شده انگیزه

بخشی از مقاله

مقاله ترجمه شده انگیزه

ملیسا برنز

تسا یک چنگال از پاستا را به سمت دهان خود برد. او واقعاً دیگر گرسنه نبود اما این سس آنقدر لذیذ بود که او نمی توانست در مقابل خوردن آن مقاومت کند. او چند ثانیه لقمه را در دهان خود نگه داشت، و طعم ذائقه آنرا بطور کامل حس کرد سپس آنرا قورت داد. تقریباً بصورت همزمان با قرار دادن چنگال خود بر روی بشقاب، پیشخدمت گستاخ کنار میز ظاهر شد. پیشخدمت پرسید کسی دسر یا قهوه می خواهد؟ برایان (رئیس تسا) گفت حتماً. تو باید یکی از این دسرها را امتحان کنی.

این رستوران بخاطر دسرهایش معروف است. فکر خوردن غذای بیشتر اصلاً برای تسا خوشایند نبود. البته او تمام هفته را تلاش کرده بود که تأثیر خوبی بر روی برایان بگذارد. ارزیابی های سالانه بزودی انجام می شدند و تسا می دانست که برایان در مورد ترفیع کارکنان تصمیم گیری خواهد کرد. او تلاش کرد تا خودش را متقاعد کند: یک تکه کیک قرار نیست باعث شود که من مدیر بخش شوم. بعلاوه، او تلاش می کرد تا قبل از پیوست دوباره در انجمن 10 ساله دبیرستان در ماه بعد چند پوند وزن کم کند، بنابراین نقشه می کشید تا از خوردن دسر خودداری کند. اما او نمی خواست که به برایان اهانت کرده باشد. او وقتی که منوی دسرها را از روی میز برداشت با اشتیاق گفت، ایده خوبی به نظر می رسد. همه دسرها خوشمزه به نظر می رسیدند. فقط فکر کیک شکلاتی سه تکه با کارامل برای آب افتادن دهان او کافی بود. اما در عوض، او دسری را انتخاب کرد که فکر می کرد کمترین کالری را دارد: نان شیرینی لیمویی. چند دقیقه بعد درحالیکه شکم او هنوز از شام پاستا پر بود، لبخندی به برایان زد و سپس باز هم چنگال را برداشت و آنرا به سمت دهان خود برد.
ما فقط با نگاه اجمالی به رفتار او می توانیم نتیجه گیری کنیم که شناسایی محرک ها با عقل سلیم ممکن است. شما وقتی که سیر می شوید دست از خوردن می کشید. شما اجتماعی می شوید بخاطر اینکه تنها هستید. شما وقتی که گرسنه هستید شروع به غذا خوردن می کنید. البته یک نگاه جامع به رفتار او نشان میدهد که انگیزه به این سادگی ها نیست. چرا وقتی که گرسنه نیستید غذا می خورید؟ چرا تلاش می کنید که بعضی از افراد را خوشحال کنید اما در مورد بقیه اینطور نیستید؟ چرا وقتی که گرسنه هستید از خوردن غذا خودداری میکنید؟ برا

ی پاسخ دادن به سوالاتی مانند اینها نگاه عمیق تری به روان انسان لازم است، و مشخص می گردد که انگیزه نه تنها از یک منبع منفرد ناشی می گردد بلکه از پرده منقوش واقع بر رشته های زیست شناسی، تجربه و شناخت ناشی می گردد.

مانند بسیاری از ساختارهای روان شناختی، این امکان وجود ندارد که بتوانیم انگیزه را بصورت مستقیم اندازه گیری کنیم؛ بلکه باید یک راهکار غیر مستقیم را برای ارزیابی منبع، نوع و حتی درجه انگیزه اتخاذ کنیم. بسیاری از متفکران بزرگ در این زمینه به این چالش رسیده اند و همه آنها از بهترین منبع دانش در زمان خود استفاده کرده اند. همانطور که ابزار ترجیحی بدست آوردن دانش با گذشت قرن ها تغییر پیدا کرده است، روشهای بررسی انگیزه نیز تغییر پیدا کرده است. هر روش جدید دیدگاه جدیدی را بیان کرده است و اغلب تئوری های جدیدی نیز بیان کرده اند که با ایده های قدیمی و مورد انتقاد مغایر بوده است. در بعضی از موارد مغایرت ها و انتقادات آنقدر شدید بوده است که تئوری قدیمی کاملاً منسوخ شده است. البت چندین مفهوم در مقابل تهاجم این انتقادات مقاوم بوده اند و اغلب شکل هایی را ایجاد کرده اند اما ایده مبنا را حفظ کرده اند. مقاومت این مفاهیم انگیزهی بمدت صدها یا هزاران سال آنها را به مسائل ارزشمندی برای بحث کردن تبدیل می کند، نه تنها بخاطر آنچه که در مورد انگیزه به ما گفته اند، بلکه بخاطر تحقیقات آزمایشی آنها نیز می باشد. این مقاله روشهای مختلف زیادی را معرفی میکند که برای بررسی انگیزه استفاده شده اند و بیان میکنند که این روشها چطور منجر به توسعه تئوری های انگیزه، و در بعضی از موارد منجر به منسوخ شدن آنها شده اند.
فیلسوفان اولیه
روشهای فیلسوفان باستانی
مفهوم انگیزه ریشه در مطالعات فلسفی یونانیان باستان دارد. بیش از 2400 سال پیش، دانشمندان تئوری را در مورد نیروهایی بیان کردند که رفتار را هدایت میکند. فیلسوفان این عصر با منطق، عقل سلیم و مقداری بینش، تئوری خود را بر مبنای مشاهدات غیر منظم از حیوانات زنده (و از جمله انسان ها)، تجربه های فردی، و تجربه های افراد دیگر در اطراف خود بیان کردند.
لذت گرایی
دماکریتوس (370-460 قبل از میلاد) یکی از فیلسوفان اولیه بود که تئوری انگیزه را ارائه داد. دماکریتوس بر مبنای مشاهدات خود از رفتار انسان و بر مبنای تجربه های خود، نتیجه گیری کرد که انگیزه از میل به دنبال کردن اشیاء و فعالیت هایی ناشی می گردد که به فرد کمک میکنند تا به لذت برسد و از درد و رنج دوری کند. این توضیح (با نام لذت گرایی) قدیمی ترین و پایدارترین موضوع در مطالعه انگیزه است. حتی با اینکه نظریه پردازان بسیاری پس از دماکریتوس (بعنوان مثال اپیکوروس، توماس هابز، زیگموند فروید) انگیزه را بر مبنای این میل اساسی برای بدست آوردن لذت و اجتناب از درد می دانستند، با اینحال بطور کامل مشخص نیست که چه چیزی

لذت را برای یک فرد تشکیل میدهد و اینکه چه چیزی درد را برای او تشکیل میدهد. احساس درد و لذت رخدادهای کاملاً فردی هستند. چیزی که برای یک فرد ممکن است لذت بخ

ش باشد ممکن است برای فرد دیگری دردآور باشد. برای مثال، بعضی از افراد تحریک می گردند که 26.2 مایل بخاطر رضایت تکمیل مسابقه دو ماراتون انجام دهند ، درحالیکه افراد دیگر ممکن است دویدن را آزار دهنده بدانند و تا حد ممکن از آن اجتناب کنند. دماکریتوس تمایز بین درد/لذت را بر یک اساس موردی با توجه به رفتار یک فرد بیان کرد. یک چیز لذت بخش خواهد بود اگر فرد برای آن تلاش کند، و یک چیز دردآور خواهد بود اگر فرد از آن اجتناب کند. مفهوم ضمنی در تعریف او این ایده است که منبع انگیزه در محیط خارجی به شکل اشیاء یا موقعیت هایی قرار دارد که فرد یا می خواهد به آنها برسد و یا از آنها اجتناب میکند.
اگرچه بعضی از فیلسوفان این زمان با اصول کلی لذت گرایی موافق بودند، اما در مورد این مسئله بحث هایی وجود داشت که آیا همه رفتار ضرورتاً خود خواهانه هستند، و یا اگر بعضی از رفتارها توسط میل به تأثیر گذاری بر روی لذت یا درد بک فرد دیگر تحریک گردد. تراسیماچوس (اواخر قرن پنجم قبل از میلاد) پیشنهاد کرد که افراد فقط توسط نفع شخصی تحریک می گردند، و فقط به شیوه هایی عمل میکنند که باید بصورت مستقیم یا غیر مستقیم به آنها منفعت برساند. هر ظاهری از نوعدوستی یا همدردی فقط بر مبنای نفع شخصی محاسبه شده و بلند مدت است. سقراط (399-470 قبل از میلاد) با این ایده نفع شخصی مخالف بود. سقراط می گفت که مردم بر این توافق دارند که در یک شرایط خاص چطور عمل کنند، یا بعبارت دیگر، کدام رفتار درست است. همچنین، افراد قادر هستند که رفتاری را شناسایی کنند که غلط است. این توافق در مورد رفتار درست با ایده تراسیماچوس در مورد نفع شخصی سازگار نیست. اگر انسان ها تحریک می شدند که به شیوه هایی رفتار کنند که فقط به خودشان نفع می رساند، پس هیچ توافقی در مورد این مسئله وجود نخواهد داشت که کدام اعمال درست هستند و کدام اعمال غلط هستند، چون نفع شخصی یک فرد همیشه با نفع شخصی یک فرد دیگر یکسان نیست. بلکه به نظر می رسد که مردم استاندارد مشترکی برای درست بودن و غلط بودن دارند و بصورت درونی تحریک می گردند که آنچه را انجام دهند که درست است. بنابراین سقراط بر خلاف فیلسوفان باستانی دیگر، احساس می کرد که انگیزه ریشه در قضاوت در مورد این مسئله دارد که کدام رفتارها مناسب هستند و منجر به لذت می گردند. بعبارت دیگر، انگیزه برای رفتار در محیط خارجی یافت نمی شود، بلکه در محیط داخلی (وجدان) یافت می شود.
اگرچه فیلسوفان باستانی عموماً بر این توافق دارند که رفتار توسط تمایلات لذت گرایانه تحریک می گردد، اما آنها بحثی را بمدت چند قرن آغاز کردند: آیا رفتار توسط محرک های خارجی تحریک می گردد (همانطور که دماکریتوس می گوید) یا توسط منبع درونی هدایت می گردد (همانطور که سقراط می گوید)؟
روشهای موجود در قرون وسطی
فیلسوفان قرون وسطی بر خلاف فیلسوفان قبلی مجبور بودند که بر روشهای غیر علمی برای بدست آوردن دانش تکیه کنند. در طی این زمان، اختیار، قدرت، و اطلاعات تحت کنترل اصلی کلیسا بود. فیلسوفان قرون وسطی راهکار شناختی اصلاح شده تری را برای توضیح انگیزه نسبت به راهکار رفتاری فیلسوفان باستانی ترجیح می دادند. کلیسا این مسائل را تدریس

می کرد که انسان ها در تصویر خدا آفریده شده اند. تصور می شد که انسان ها مانند مخلوقات شبیه به خدا نسبت به حیوانات دیگر کنترل پیچیده تری بر روی رفتار خود دارند.

اراده
در قرن سوم پس از میلاد، دانشمندان بتدریج از فلسفه های باستانی و مذهبی دور شدند. این نظریه های قدیمی با یک مرجع واحد جایگزین شدند: کلیسای مسیحیان. در طی قرن پنجم، آموزه های تأثیرگذار سنت آگوستین (430-354) بیان کرد که انسان ها بر خلاف مخلوقات دیگر کنترل آزاد و هشیارانه ای روی همه افکار و رفتارهای خود دارند. بنابراین انگیزه کاملاً درونی می باشد. از مسیحیان صالح توقع می رفت که اراده خود را تقویت کنند تا بدن خود را از آنچه که به آن تمایل دارد محروم کنند تا بتوانند روح ابدی خود را حفظ کنند. تسلیم شدن در برابر وسوسه های فیزیکی (یعنی رفتار کردن بر اساس لذت گرایی) روح را به لعن شدگی ابدی محکوم میکند. بنابراین رفتار حاضر توسط توسط یک هدف بلند مدت (جاودانگی در بهشت و دوری از جهن) تحریک می گردد که یک مفهوم ناملموس است که در ذهن یک فرد قرار دارد، تا اینکه شکل فیزیکی در محیط خارجی داشته باشد. این اصول مذهب-مبنا از محرومیت و اراده به دیدگاه رایج در مورد انگیزه انسان در سراسر دوره قرون وسطی تبدیل شد. ایده رنج بردن از درد/ناراحتی فوری در کوتاه مدت در پیش بینی یک پاداش بزرگتر در سراسر تاریخ مشاهده شده است.
تئوری اراده نشاندهنده فصل مشترک بین دنیای فیزیکی و غیر فیزیکی است و پیشنهاد میکند که یک نیروی ناملموس ماده را حرکت میدهد. این موضوع مورد بحث دیگری در تاریخ تئوری انگیزه است. آیا رفتار باید به منابع فیزیکی نسبت داده شود یا به منابع شناختی؟
نقاط ضعف فیلسوفان اولیه
فیلسوفان باستانی، مبنای استواری را برای مطالعه انگیزه ایجاد کرده اند. ایده های آنها علیرغم روشهای مورد استفاده توسط آنها، نسبتاً دقیق بوده است. البته تکیه کردن فقط بر روشهای غیر علمی برای تحقیق منجر به تئوری های ضعیف از لحاظ ذاتی می گردد. دماکریتوس، تراسیماچوس، و سقراط همگی برای قضاوت در مورد منبع رفتار (حداقل تا حدودی) بر عقل سلیم تکیه داشتند. توضیحات عقل سلیم ممکن است احساساتی مانند یک حساب دقیق برای یک موقعیت مشخص را ایجاد کند اما اغلب این توضیحات را نمی توان بخوبی به موقعیت های دیگر تعمیم داد. برای مثال، لذت گرایی دماکریتوس و تراسیماچوس نمی تواند رفتار نوعدوستانه را توضیح دهد که معمولاً در انسان ها و حیوانات دیگر مشاهده می گردد. لذت گرایی سقراط نمی تواند توضیح دهد که چرا مردم بعضی اوقات بصورت خودخواهانه رفتار میکنند.
فیلسوفان باستانی برای استنباط در مورد عملکرد جهان تا حد زیادی بر منطق

تکیه می کردند. منطق یک ابزار ضروری برای نیروی عقلانی است. البته فیلسوفان باستانی در تله منطقی استدلال دوری افتاده اند. دماکریتوس درد و لذت را بعنوان مفایهم فردی شناسایی کرده بود که در بین افراد متفاوت است. برای افزایش تعمیم پذیری این تئوری، ضروری است که ماهیت این مفاهیم را تعیین کنیم، بطوریکه آنها برای همه افراد به شیوه یکسانی اعمال گردند. راه حل او از لحاظ سطحی راه حل هوشیارانه ای بود اما زمانیکه در بحث های منطقی استفاده می شد مشکل ساز بود. او انگیزه (تلاش برای لذت یا اجتناب از درد) را بر مبنای رفتار افراد تعریف می کرد. اما او سپس رفتار را بعنوان فرآورده ای از انگیزه توضیح داد.
اگرچه مرجع می تواند در جمع آوری دانش سودمند باشد، اما یک منبع بدون اشکال نیست. برای مثال، اطمینان به مرجع به طرفداری های فردی نسبت به انواع مختلفی از شخصیت ها وابسته است. متکلم هایی که با اعتبارتر، قابل احترام تر، و قابل اعتمادتر به نظر می رسند، احتمال بیشتری دارد که نسبت به متکلم های دیگر مورد باور قرار گیرند که دارای این خصوصیات نیستند. بنابراین تصمیم گیری برای باور کردن اطلاعات بر مبنای کیفیت و خصوصیات متکلم است، نه بر مبنای کیفیت اطلاعات. هر منبعی از دانش که بعنوان ابزاری برای طبقه بندی اطلاعات دقیق و غیر دقیق عمل نمی کند، احتمال دارد که اطلاعات نادرستی را در بعضی از مواقع نشان دهد.
آقای فرانسیس بیکن (1561–1626) مثال عالی از حیطه گسترش اعتماد به مرجع به ما نشان میدهد. در سال 1432، گروهی از راهب ها وارد بحث عقلانی در مورد تعداد د

ندان های اسب شدند. همه کتاب های قدیمی و وقایع نامه ها مورد بررسی قرار گرفتند و این بحث با اشتیاق زیادی دنبال شد. پس از 13 روز بدون رسیدن به همرایی و توافق، یک راهب جوان از مافوق های خود اجازه خواست تا وارد این بحث شود. وقتی که فرصت صحبت به او داده شد، پیشنهاد کرد که بهترین راه برای پاسخ دادن به این سوال اینست که به دهان باز یک اسب نگاه کنیم. غوغایی بخاطر این پاسخ ایجاد شد. راهب های دیگر می ترسیدند که این راهب تازه کار این شیوه نامقدس و بی سابقه را برای یافتن حقیقت پیشنهاد کرده باشد، که با آموزه

های پدران دینی او مغایرت داشت. آنها که فکر می کردند مورد اهانت قرار گرفته اند با مشت و اتهام تسخیر شدگی توسط شیطان به این راهب جوان حمله کردند. این بحث در نهایت به نتیجه رسید وقتی که یکی از آنها بیان کرد که این مسئله بخاطر عدم وجود شواهد تاریخی و تئوری یک معمای ابدی می باشد.
انقلاب علمی
روشهای دانشمندان اول
در طی روزهای اولیه آزمایشات علمی، عمدتاً از روش علمی بعنوان ابزاری برای تحقیقات پزشکی استفاده می شد. در نتیجه، محققان گام های بلندی در درک فیزیولوژی برداشتند. جزئیات کالبدشناسی و عملکرد سیستم عصبی و نقش آن در رفتار مشخص شد. بعنوان مثال دکارت بازتاب را تعریف کرد، و گالوانی پی برد که پاهای قورباغه بصورت ناگهانی منقبض می گردد وقتی که ماهیچه او به یک باتری ابتدایی متصل گردد. اگرچه روش علمی هنوز در خارج از پزشکی و فیزیولوژی استفاده نمی شد، اما دانشمندان بزودی با چشم عینی و انتقادی به دنیا نگاه کردند. این دیدگاه جدید ایده های قدیمی را در مورد انگیزه دوباره بازیابی کرد و همچنین ایده های جدیدی را نیز ارائه داد.
راهکار رفتاری
لذت گرایی: انقلاب علمی جنبشی را بسوی تجربه گرایی ایجاد کرد، که بیان می کرد که تجربه مبنای دانش است. جان لاک از یک استعاره ساده برای بیان فلسفه استفاده کرد: لوح سفید – ما با ذهن های خالی مانند یک صفحه کاغذ سفید به دنیا می اییم که سپس تجربه های ما روی آن نوشته می شود. تجربه گرایان انگیزه را مانند دانش در نظر می گرفتند: هم انگیزه و هم دانش از تجربه ناشی می گردند. مبنای نهایی که ما برای آن بعضی از چیزها را انجام میدهیم و یا چیزهای دیگری را انجام نمی دهیم، از تجربه ها و نتایج رفتار ما ناشی می گردد. ما فقط با انجام یک چیز میتوانیم اطمینان حاصل کنیم که این رفتاری چه تاثیری میتواند داشته باشد. سپس ما بر مبنای این تجربه ها به شیوه هایی رفتار میکنیم که در گذشته برای ما لذت بخش بوده است و

از رفتار به شیوه هایی اجتناب میکنیم که در گذشته برای ما دردآور بوده است. به همین شیوه، راهکار لذت گرایی برای انگیزه انسان پس از تبعید طولانی، به مسیر اصلی خود برم

ی گردد.
البته مشکلی در مورد تئوری لذت گرایی وجود دارد که توسط فیلسوفان باستانی بررسی نشده است: اگر ما تحریک می گردیم که به محرک های خارجی جذب شویم یا از آنها اجتناب کنیم، چطور میتوانیم دارای شخصیت دور اندیش و آینده نگری باشیم که این محرک ها دارند؟
ما چطور میتوانیم در رخدادهای آینده محتاط باشیم و فقط نسبت به رخدادهای حاضر واکنش نشان ندهیم؟ این مسئله در قرن 17 توسط توماس هابز بیان شد.
انگیزه محرک: توماس هابز (1588–1679) در نوشته های خود در مورد انگیزه به ضعف ذاتی تئوری لذت گرایی اشاره میکند. فیلسوفان باستانی آگاه بودند که به تعویق انداختن پاداش فوری یا رنج بردن از ناراحتی فوری در بلند مدت می تواند سودمند باشد. البته آنها نتوانستند توضیح دهند که یک فرد چطور می تواند از یک محرک لذت بخش اجتناب کند یا به یک محرک آزارنده جذب شود. هابز این رفتار را بر حسب پیش بینی رخدادهای آینده، یا محرک ها توضیح داد. تئوری محرک از این لحاظ با لذت گرایی تفاوت دارد که منبع انگیزه را در داخل مغز قرار می دهد بجای اینکه آنرا در محیط خارجی قرار دهد. بعلاوه، هابز با استفاده از مفهوم ماده گرایی، مکانیزمی برای رفتار ضد لذت گرایی ارائه داد.
ماده گرایی بیان میکند که همه مواد (از جمله بدن انسان ها و حیوانات) در تطابق با اصول مکانیک حرکت میکند. اگر ذهن مسئول رفتار فعالسازی باشد، بنابراین ذهن باید از ماده فیزیکی تشکیل شده باشد. هابز تصور می کرد که اطلاعاتی که به سیستم عصبی وارد می گردد باعث حرکت ذرات در مغز می شود. وقتی که دو واحد از اطلاعات بصورت همزمان وارد مغز می شود، این ذرات متحرک با همدیگر مرتبط می گردند بطوریکه فعال شدن یکی از آنها باعث فعال شدن ذره دیگر می گردد. برای مثال شنیدن یک آشنای جدید را در نظر بگیرید که اسم شما را به زبان می آورد وقتی که شما به او نگاه میکنید. وقتی که تصویر چهره یک فرد و صدای او با هم وارد مغز می شود، این ذرات با هم مرتبط می گردند. سپس وقتی که یکی از ایده ها رخ میدهد، ایده دیگر نیز احتمال دارد که رخ دهد (برای مثال، وقتی که شما صدای او را در تلفن می شنوید، احتمال دارد که تصس یادگیری است. با تشکیل اجتماع ها، فرد می تواند دردها یا لذت های آینده را پیش بینی کند که با محرک ها همراه هستند، بجای اینکه فقط نسبت به پیامدهای فوری واکنش نشان دهند. این اجتماع به فرد اجازه میدهد تا به شیوه ای رفتار کند که رخدادهای لذت بخش را به حداکثر می رساند و نتایج دردآور را به حداقل می رساند، حتی زمانیکه این مسئله نیازمند رنج بردن از ناراحتی در زمان حال باشد. بنابراین نزدیک شدن به یک محرک آزارنده (برای مثال اعمال نیروی ف

یزیکی یا شنیدن بوی مواد شیمیایی) در نهایت می تواند منجر به لذت زیادی گردد (برای مثال یک خانه تمیز). همچنین، اجتناب از محرک های لذت بخش (برای مثال کیک پنیر) می توان

د درد (برای مثال دیابت تحریک شده توسط چاقی) را در بلند مدت به حداقل برساند.
راهکار زیست شناختی: دوگانه نگری

رنه دکارت (1650-1596) نیز مانند لذت گرایان اولیه معتقد بود که حیوانات (از جمله انسان) ماشین هایی هستند که قوانین مکانیک بر روی آنها غالب است. بنابراین رفتار را میتوان مانند نحوه کار کردن یک ماشین تحلیل کرد. دکارت با استفاده از این راهکار، مفهوم بازتاب را بعنوان واحد مبنای رفتار بیان کرد. اگرچه مکانیک اشتباه بود اما این ایده درست بود – بازتاب یک رفتار اختیاری است که توسط محرک فراخوانده میشود. دکارت نتیجه گیری کرد که رفتار همه حیوانات پست تر را میتوان به بازتاب زیست-مبنا نسبت داد. البته او بعلت اعتقادات مذهبی خود مایل نبود که انسان ها را هم تراز با حیوانات دیگر قرار دهد. انسان ها مسلماً چندین بازتاب را مانند حیوانات پست تر نشان دادند (برای مثال، مکیدن در دوران نوزادی، دور کردن دست از آتش، انقباض زانو) ، اما دکارت بیان میکرد که اغلب رفتارهای انسان توسط اراده آزاد کنترل می گردد. همه رفتارها دارای یک علت فیزیکی قابل مشاهده نیستند. بلکه به نظرمی رسد که بعضی از رفتارها از منابع درونی ناشی می گردند. دکارت این اعمال را رفتارهای اختیاری می نامید و ادعا میکرد که انسان ها قابلیت این رفتار را دارند. اگرچه بعضی از رفتارهای انسان بازتابنده است، اما اغلب آنها توسط ذهن اراده می گردد که بخشی از دنیای ماشینی ماده و نیرو نیست. چون ذهن خارج از دنیای نیرو قرار دارد، بنابریان قوانین مکانیک بر روی آن تاثیری ندارد، بلکه خارج از زنجیره علیت مکانیکی قرار دارد. این راهکار دوگانه نگری نام دارد.
راهکار شناختی: اراده
امانوئل کانت (1804-1724) دیدگاه سقراطی را برای انگیزه قبول داشت. او معتقد بود که بدون اینکه کسی به ما یاد دهد، ما میدانیم که اعمال درست و غلط وجود دارند، و میدانیم که باید چه اعمالی را انجام دهیم و از چه اعمالی خودداری کنیم. بنابراین بر خلاف دیدگاه لوح سفید، کانت معتقد بود که بعضی از جنبه های ذهن انسانی درونی است و مسلماً جنبه های درونی مهمتر هستند. کانت نظریه خود را بر مبنای این حقیقت بیان کرد که مفاهیمی در ذهن ما وجود دارد که ورودی حسی نمی تواند آنرا توجیه کند. برای مثال، ایده علیت (که یک رخداد باعث رخداد دیگری می گردد) بخشی از ورودی حسی نیست. ما باید مفاهیم معینی را در نظر بگیریم که توسط آنها ورودی ها را از دنیای حسی سازماندهای و تعبیر می کنیم. کانت می گفت که هر فرد دارای یک نهاد مرکزی است که قابلیت درک و عمل کردن بر مبنای دستورات اخلاقی را دارد (یعنی انتخاب های رفتاری اختیاری).
نقاط ضعف دانشمندان اولیه
در طی روزهای اول انقلاب علمی، توضیحات رفتار با جزئیات کامل تری بیان شد. تئوری های فیلسوفان باستانی و قرون وسطی توسعه داده شدند تا در حدود گسترده تری

رفتارها را توضیح دهند. البته این توضیحات هنوز عمدتاً بر مبنای منطق و عقل سلیم هستند. اگرچه تفکرات عقلانی آن زمان بعنوان مسئله انگیزه با دیدگاه عینی تر و انتقادی تری بود، با اینحال آنها هنوز بطور کامل از روش علمی برای تعیین این مسئله استفاده نمی کردند که آیا ایده های آنها تا حدودی دارای دقت است. ما تا قرن 19 ام شاهد بررسی رفتارها با فرآیند علمی کامل نبودیم.
ظهور روانشناسی
روشهای روانشناسان اولیه
درطی قرن 19، قدرت کلیسا هنوز بر جوامع علمی تأثیرگذار بود اما بتدریج وضعیت خود بعنوان منبعی از حقیقت را از دست میداد. بر عکس، روش علمی محبوبیت زیادی پیدا کرد. یافته های جدید در مورد کالبدشناسی و فیزیولوژی یک راهکار تجربی را برای بررسی رفتار الهام بخشید. این راهکار جدید برای مطالعه رفتار نام جدیدی به خود گرفت: روانشناسی.
روانشناسان اولیه با استفاده از اصول علم تلاش کردند تا به سوالاتی مانند این پاسخ دهند: انگیزه چطور بر روی رفتار تأثیر می گذارد؟ اگرچه رفتار مفهومی است که آشکار، آسان برای تعریف کردن، و قابل سنجش است، اما انگیزه هیچکدام از این خصوصیات را ندارد. انگیزه بخودی خود قابل اندازه گیری نیست. اما میتوان آنرا بصورت غیرمستقیم در فیزیولوژی (برای مثال، فعالیت قلبی-عروقی، فعالیت بصری، فعالیت برقی پوست، و فعالیت پلاسما)، در رفتار (برای مثال، تلاش، نهفتگی، انتخاب، احتمال واکنش، حالت چهره، و حرکات بیانگر بدن)، و بصورت کلامی (برای مثال، خود-گزارشی و مطالعه موردی) بیان کرد. محققان با تمرکز بر جنبه های خاص این طبقات به نتیجه گیری های خردمندانه ای در مورد انگیزه رسیده اند.
راهکار زیست شناختی
تئوری غریزه: چارلز داروین (82-1809) با تئوری ابتکاری تکامل خود وابستگی فیزیکی در بین همه حیوانات (از جمله انسان ها) را بیان کرد. همچنین، ویلیام جیمز (1910-1842) فیلسوف و روانشناس آمریکایی، نیز تلاش کرد تا فاصله روانشناختی بین انسان ها و حیوانات را پر کند.

قبل از این زمان، رفتار حیوانات غیر انسان به واکنش های غیر شناختی با نام غریزه نسبت داده میشد. انسان ها (که قدرت تفکر منطقی و اراده آزاد را دارند) نیازی به غریزه ندارند. البته جیمز با این نظریه مخالف بود. ایده او در مورد غریزه با ایده بازتاب مترادف بود: تکانی که توسط یک محرک خاص تحریک می گردد. جیمز نیز مانند کانت، معتقد بود که انسان ها بطور حسی می دانند که چطور نسبت به شرایط مختلف واکنش نشان دهند، و این درک مستقیم را به غریزه نسبت د

اد. او تشخیص داد که انسان ها با حس همدردی و اعمال کمک با نجات دهی بدون داشتن نفع شخصی، و بدون اینکه به آنها آموخته شده باشد، نسبت به محرک های خاصی (مانند پریشانی نوزاد) واکنش نشان میدهند. جیمز پیشنهاد کرد که سیستم عصبی نسبت به محرک های خاصی حساس است و با رفتار خاصی به این محرک ها واکنش نشان میدهد. شکل رفتار غریزی سپس توسط تجربه با محرک تغییر می یابد تا احتمال نتیجه رفتاری به حداکثر برسد. بعبارت دیگر، غریزه خاک رسی را فراهم می ساخت که رفتارهای یاد گرفته شده از آن ساخته می شد. جیمز لیستی از غریزه های انسانی را پیشنهاد کرد که شامل مکیدن، لبخند زدن، پیاده روی، عصبانیت، رنجش، ترس از افراد غریبه، ترس از صدا، ترس از تاریکی، کنجکاوی، نهانکاری، شرم، و عشق به والدین می باشد.
ویلیام مک دوگال (1938-1871) تئوری را برای رفتار غریزی بر مبنای مشاهدات خود از چندین گونه مختلف مواجه شده با چالش های مختلف بیان کرد. برای مثال، موش ها و موش های صحرایی در یک هزارتو در آب قرار داده شدند که چند مسیر برای فرار داشت: مسیرها بر روی آب یا مسیرهای زیرزمینی قرار داشتند که فقط با داخل شدن در آب قابل دسترسی بود. بعضی اوقات استفاده از یک مسیر خاص منجر به شوک الکتریکی به پاها می شد بطوریکه موش مجبور بود که مسیرهای امن و مسیرهای خطرناک را از هم متمایز سازد. مک داگل از جعبه های معما نیز استفاده کرد، که نیازمند این بود که موش ها و راکون ها چندین چفت را باز کنند تا به غذای داخل جعبه برسند. نتایج این آزمایش و آزمایشات دیگر باعث شد که مک داگل نتیجه گیری کند که اغلب رفتارهای حیوانات دارای ماهیت غریزی و غیر یاد گیرنده است.
بر خلاف غریزه ساده جیمز، غریزه مک داگل را میتوان بر حسب جنبه های شناختی (دانستن اینکه کدام شیء می تواند غریزه را ارضا کند)، عاطفی (احساس نسبت به یک شیء)، و رغبتی (داشتن حس هدف برای حرکت به سوی یک شیء یا دور شدن از آن) توصیف کرد. این ایده هدف بود که تئوری مک داگل را خیلی ارزشمند ساخت.
مک داگل احساس کرد که همه رفتارهایی که توسط پیش بینی رخدادهای آینده هدایت میشد که حس هدف برای رسیدن به یک هدف خاص بود. او پیش بینی را به انسان ها محدود نکرد بلکه تصور می کرد که همه حیوانات قادر به پیش بینی رخدادهای آینده هستند، و بنابراین به شیوه ای عمل می کنند که رخدادهای آینده رخ دهند یا رخ ندهند. مک داگل نیز مانند هابز، می گفت که رفتار توسط نتیجه پیش بینی شده تحریک می گردد. نسبت دادن پیش بینی به حیوانات غیر انسان نقطه ضعفی برای تئوری مک داگل بود چون یک تعبیر شبه انسانی است که نمی توان آنرا بصورت علمی آزمایش یا تأیید کرد. البته ایده استفاده از رخدادهای آینده بعنوان محرکی برای رفتار مدتها پس از رد شدن تئوری غریزه مک داگل نیز باقی ماند.
تئوری غریزه بخاطر چندین مسئله عملی محبوب باقی نماند. اول اینکه چندین نظریه پرداز لیست های بی نظیری از غرایز را بیان کردند. بعضی از لیست ها کوتاه بودند درحالیکه بعضی از آنها به اندازه کافی بلند بودند که بتوانیم هر رفتار احتمالی را بعنوان یک غریزه مجزا طبقه بندی کنیم. دوم اینکه، نظریه پردازان غریزه بخاطر تکرار اشتباه لذت گرایان مقصر بودند: منطق دوری. غریزه بعنوان یک رفتار فراخوانی شده تعریف می شد. رفتار نیز به نوبه خود بصورت یک غریزه توصیف می گردد. غریزه صرفاً یک واژه توصیفی است که رفتاری را نامگذاری میکند که نمی تواند علت های آنرا توضیح دهد. عموماً این موضوع مورد توافق است که تمرکز بر غرایز بعنوان انگیزه برای رفتار، کای بیفایده ای است.
تئوری محرک زیستی: وقتی که تئوری غریزه در جوامع علمی محبوبیت خود را از دست داد، تئوری جدیدی ظاهر شد. تئوری محرک یک جایگزین منطقی برای تئوری غریز و توضیحی برای ا

نگیزه بود چون دارای نقاط قوت یکسانی با تئوری غریزه بود اما نقاط ضعف آنرا نداشت. هر دو تئوری بیان میکردند که انگیزه از زیست شناسی فرد ناشی می گردد. البته محرک دارای سبب شناسی فیزیولوژیکی مجزایی بود درحالیکه غریزه اینطور نبود.
تئوری محرک بر مبنای مفهوم هم ایستایی بیان شده توسط والتر بی. کانون (1945-187ن وجود دارد. برای مثال، دمای ایده آل بدن برای اسنان ها حدود 98.6 درجه فارنهایت برای سگ ها حدود 103 درجه است. هر انحرافی از این دمای ایده آل منجر به ناراحتی و نیاز یا تحریک به حذف این ناهمخوانی خواهد شد. محرک بصورت یک نیروی نیرو دهنده یا فعال کننده درک می گردد که فعالیت را آغاز میکند و آنرا تشدید می کند. رفتار ایجاد شده توسط محرک متوجه بازگشت به هم ایستایی می گردد. واکنش هایی که در رسیدن به این هدف موفق هستند در شرایط مشابهی در آینده تکرار می گردند درحالیکه رفتارهایی که محرک را کاهش نمیدهد تکرار نمی گردند. اگرچه مفهوم کلی تئوری های محرک مختلف یکسان بود، با اینحال آنها از لحاظ جزئیات با هم متفاوت بودند.
کانون نیز تئوری اختصاصی را برای انگیزه بیان کرد. اِی. ال. واشبرن (یکی از همکاران کانون) در یک آزمایش بی نظیر بادکنکی را قورت داد که به یک سیستم ثبت هوایی متصل بود. با اینکار یک خودکار می توانست حرکات شکم را بر روی یک صفحه متحرک از کاغذ ثبت کند. حس عصبانیت فردی واشبرن با انقباض شکم او همراه بود. بر اساس این داده ها، کانون و واشبرن فرض کردند که انقباض شکم اساسی برای سیگنال های عصبانیت، و در نتیجه برای خوردن بود. مطابق تئوری اختصاصی انگیزه، سیگنال هایی که انگیزه را کنترل میکنند (مانند گرسنگی و تشنگی) در اندام های پیرامونی بدن ایجاد می گردند.
کلارک هال (1952-1884) انگیزه را توسطآموزش موش های محرک شده از غذا و/یا آب برای فشار دادن یک میله برای دریافت یک قرص غذا یا دسترسی به آب بررسی کرد. هال نوع و درجات مختلفی از محرومیت را بیان کرد و اندازه گیری کرد که تغییر در محرک (و احتمالاً انگیزه) چطور در رفتار موش منعکس می گردد (مانند تلاش و مقاومتی که موش برای فشار دادن میله لازم داشت).
هال مفهوم یک وضعیت محرک تعمیم یافته منفرد را بیان کرد که محرکی برای همه رفتارها بود. وقتی که سطح فیزیولوژیکی از سطح ایده آل منحرف می شد، نیازی بوجود می آمد ، و وضعیت محرک تعمیم یافته فعال میشد. فعالسازی محرک به حیوان نیرو می داد و حیوان خیلی فعال می شد و رفتارهای تصادفی را از خود نشان میداد. حیوان بصورت غیر مترقبه کشف می کرد که یکی از این رفتارها سطح هم ایستایی را دوباره برقرار می سازد و در نتیجه محرک را کاهش میدهد. کاهش محرک برای حیوان تقویت می گردد، و بنابراین این احتمال را افزایش میدهد که رفتار بار دیگر رخ میدهد وقتی که محرک باز می گردد.
تئوری محرک هال بخاطر چندین اشکال، بزودی محبوبیت خود را در جوامع علمی از دست داد. اول اینکه، مدارک نشان میداد که یک منبع منفرد از محرک که همه رفتارها را تحریک میکرد غیر محتمل بود. موش هایی که هم از غذا و هم از آب محروم شده بودند میله ای که غذا را تحویل میداد بیشتر از موش هایی فشار نمی دادند که فقط از غذا محروم شده بودند. دوم اینکه، تئوری هال قادر نبود توضیح دهد که چرا موش ها برای تقویت کننده ای کار میکنند که هیچ نیاز زیستی را کاهش نمیدهد. شفیلد و روبی (1950) پی بردند که موش هایی که توسط ساکارین تق

ویت می شدند سریع تر از موش هایی از مسیرها عبور میکردند که با ساکارین تقویت نشده بودند حتی با وجود اینکه هیچ احتیاجی به آن نداشتند، و بنابراین محرک با تقویت کاهش می یافت. همچنین، میمون ها نیز اهرمی را فشار میدادند تا بتوانند میمون های دیگر را مش

اهده کنند. بنابراین به نظر می رسید که کارایی به اولویت برای تقویت کننده وابسته باشد، نه به حیطه ای که یک نیاز فیزیکی را برآورده می کرد. این مسائل نظریه پردازان را وادار کرد که محرک های انگیزشی را مسلم فرض کنند که شامل نیازهای فیزیولوژیکی علاوه بر نیازهای زیستی می باشد.
زیگموند فروید (1939-1856) برای بررسی انگیزه بر مطالعات موردی بیماران منفرد تکیه کرد. او راهکار معرفو خود را با هیپنوتیزم کردن بیماران در حین جلسات بالینی آغاز کرد، اما بزودی به این عقیده رسید که هیپنوتیزم برای دسترسی به اعماق روان انسان ضروری نیست. اغلب داده های فروید با استفاده از روشی با نام تداعی آزاد جمع آوری شده بودند، که در آن، بیماران افکار آزاد خود را بیان می کردند درحالیکه فروید به آنها گوش میداد. فروید با این روش تشخیص داد که افکار و خاطرات چطور در ذهن بیمار با هم مرتبط هستند، و سپس در مورد انگیزه های بیمار نتیجه گیری می کرد.
فروید نتیجه گیری کرد که انگیزه برای حفظ لذت و اجتناب از ناراحتی به محرک زیستی وابسته است. او این را اصول لذت نامید. این هدف از طریق سیستم محرک های فیزیکی و روانشناسی انجام می شود که از تحریک فیزیکی بدن (برای مثال، درد گرسنگی، خواب آلودگی، تحریک جنسی) و نمایش ذهنی این تحریک ناشی می گردند. فروید دو طبقه مجزا از محرک ها را پیشنهاد کرد: خود-حفاظتی و جنسی. محرک خود-حفاظتی بر مبنای مکانیزم های هم ایستایی بود. محرک جنسی پیچیده تر از محرک های زیستی است. تحریک جنسی ممکن است از منابع مختلف زیادی ناشی گردد. اصولاً هر منبع مستقل است اما در نهایت منابع در تطابق با همدیگر عمل میکنند. تحریک فیزیکی و تحریک ذهنی همراه با آن منجر به یک تنش ناخوشایند می گردد، که فرد تلاش میکند تا آنرا کاهش دهد. البته بر خلاف محرک های خود-حفاظتی، شیء مورد استفاده برای کاهش تنش متغیر است. فروید محرک جنسی را برای عملکرد ذهنی مهمتر از محرک های خود-حفاظتی تصور می کرد چون محرک های جنسی را میتوان سرکوب کرد، که منجر به روان پریشی ها و روان رنجوری های ذهنی می گردد.
تئوری فروید میتواند هر رفتاری را از روی این حقیقت توضیح دهد اما در پیش بینی رفتارها قبل از رخ دادن آنها بی اثر است. بعلاوه، تئوری روانکاوی نمی تواند فرضیه های قابل آزمایش زیادی را ایجاد کند. بنابراین تئوری فروید نمی تواند تابع فرآیند علمی آزمایش در شرایط کن

ترل شده باشد.
راهکار رفتاری
موثرترین مطالعه ادوارد تورندیک (1949-1874) بر روی گربه ها انجام شد. او یک گربه گرسنه را در یک جعبه معما قرار میداد. یک بشقاب غذا در بیرون از جعبه معما قرار داده میشد. گربه مجبور بود که یک اهرم را فشار دهد و/یا حلقه ای را بکشد تا بتواند از جعبه معما فرار کند و به غذا برسد. وقتی که تجربه گربه در مورد جعبه معما افزایش یافت، قادر بود که سریع تر از جعبه فرار کند. تورندیک انگیزه را بر حسب این احتمال اندازه گیری کرد که یک واکنش مناسب رخ خواهد داد و نهفتگی این واکنش کاهش پیدا خواهد کرد.
تورندیک انگیزه را از یک دیدگاه جدید بررسی کرد. او بر همه متغیرهایی تأکید می کرد که ممکن بود بصورت مستقیم مشاهده یا اندازه گیری گردد (برای مثال، نمایش های ذهنی، غرایز، و هدف). تورندیک در عوض بر شیوه ای تمرکز کرد که رفتاربعنوان تابعی از پیامدها تغییر پیدا میکند. تورندیک بر اساس این تحقیق در مورد جعبه های معما و گربه های گرسنه، قانون اثر جدید خود را بیان کرد. قانون اثر یک تئوری برای یادگیری است اما همچنین تئوری برای انگیزه نیز می باشد، و بیان میکند که واکنش هایی که پس از رضایت برای حیوان ایجاد می گردد احتمال بیشتری خواهد داشت که تکرار شوند، درحالیکه واکنش هایی که پس از آزار و اذیت ایجاد می گردند احتمال کمتری خواهد داشت که تکرار شوند. تورندیک در مورد انتخاب خود از کلمات برای توصیف نتیجه احتمالی رخدادها مراقب بود. برای مثال، "خوشایند" و "ناخوشایند" انتخاب نمی شدند چون این امکان وجود نداشت که خوشایندی را مستقیماً برای گونه ای اندازه گیری کرد که نمیتواند حرف بزند. او همچنین از "مطلوب" و "نامطلوب" بعنوان توصیف های نتایج احتمالی اجتناب می کرد چون همه رخدادهای رضایت بخش مطلوب نیستند، و بالعکس. تکرار بیش از حد و مسمومیت میتواند رضایت بخش باشد اما ضرورتاً برای سلامت و بقای فرد مطلوب نخواهد بود. اگرچه بر اساس اصول لذت گرایانه، قانون اثر تورندیک یک راهکار عینی برای انگیزه است، با اینحال اصول لذت گرایی فردی برای پیگیری لذت و اجتناب از درد می باشد.

اگرچه تئوری انگیزه تورندیک از بسیاری لحاظ قوی است، اما یک ضعف ذاتی این تئوری، عدم توانایی آن برای توضیح این مسئله است که چرا یک فرد باید به یک محرک آزارنده نزدیک شود و یا از یک محرک خوشایند اجتناب کند. بعبارت دیگر، تئوری انگیزه تورندیک ا

مکان پیش بینی نتایج یا اثرات محرک را فراهم نمی سازد. البته ادوارد تالمن نیز این مسئله را مورد بررسی قرار داده بود.
راهکار شناختی
رفتار غایت نگر: تئوری ادوارد تالمن (1959-1886) در مورد انگیزه عمدتاً بر مبنای آزمایشاتی بود که در آنها، موش ها در یک هزارتو حرکت میکنند تا یک غذا را بعنوان پاداش دریافت کنند. بعضی از هزارتو ها نسبتاً ساده بودند (مانند شکل یک ضربدر) و بعضی ها هم دارای الگوهای پیچیده ای بودند. آزمایشگر ها متغیرهایی مانند درجه محرومیت غذا و مقدار و نوع غذای پاداش را تغییر میدادند، و سپس زمانی را اندازه گیری می کردند که موش از جعبه آغاز به جعبه غذا می رسید.
تالمن بر اساس یافته های خود مطالعات چندین محقق دیگر نتیجه گیری کرد که محرک به تنهایی برای توضیح کامل انگیزه کافی نبود. اغلب، رفتارها در غیاب یک نتیجه مهم زیستی رخ میدهند و حفظ میشوند. تالمن این مسئله با یک سری آزمایشات تأیید کرد که چیزی را اثبات می کرد که او آنرا یادگیری نهفته می نامید. در یک آزمایش یادگیری نهفته، یک گروه از موش ها همیشه غذایی را بعنوان پاداش در پایان هزارتو (ماز) دریافت می کردند. این موشها در نهایت یاد می گرفتند که بسرعت پایان هزارتو را پیدا کنند. گروه دیگری هرگز بخاطر به پایان رساندن هزارتو پاداش نمی گرفتند. موش ها در این گروه معمولاً در رسیدن به جعبه پایانی نسبتاً کند بودند. گروه نهایی بخاطر رسیدن به جعبه پایانی در 10 دفعه اول پاداش نمی گرفتند، اما در 10 دفعه آخر پاداش می گرفتند. این موش ها در 10 دفعه اول برای پیدا کردن جعبه پایانی کند بودند اما وقتی که پاداش قرار داده میشد، آنها یاد می گرفتند که با سرعت بیشتری نسبت به گروهی از موشها جعبه هدف را پیدا کنند که از آغاز آزمایش به آنها پاداش داده می شد. این نتایج نشان میداد که برای حیوانات این امکان وجود دارد که بدون تقویت و بدون بیان آشکار چیزی که یاد گرفته اند، در مورد یک موقعیت اطلاعات بدست آورند. بنابراین یادگیری فقط تابعی از نتایج رفتار نیست. بلکه رفتارهای یاد گرفته شده می توانند بدون هیچ نتایج رضایتمندانه یا آزارنده ایجاد گردند. البته این رفتار معمولاً نشان داده نمیشود، مگر اینکه تقویت یا محرک مورد نیاز باشد.
محرک ها به شیوه ارزش و پیش بینی به رفتارها کمک میکنند. محرک ها رفتار را کنترل میکنند زمانیکه به دفعات کافی تجربه می گردند و پیش بینی شناختی ایجاد می گردد. سپس یک رفتار فرآورده این پیش بینی است که یک پاداش خاص از رفتار پیروی م

ی کند. تأثیرات پاداش بر روی رفتار به ارزش یک محرک خاص برای ارگانیسم بستگی دارد. ارزش یک پاداش به وضعیت فیزیولوژیکی یا روانشناسی فرد بستگی دارد. اهدافی که ارزش بالایی دارند (مانند مقدار زیادی غذا یا غذای خیلی لذیذ) انگیزه بیشتر، و بنابرای

ن رفتار شدیدتری را ایجاد میکند که منجر به پاداش می گردد. پاداش های کم ارزش، رفتارهای با شدت کمتری را فراخوانی خواهد کرد. بنابراین انگیزه بعلت محرک و پیش بینی است، که رفتار را متوجه یک هدف خاص می سازد، بجای اینکه ارتباط محرک-واکنش را تقویت کند.
شکایات اصلی در مورد تئوری انگیزه تالمن توسط نظ

ریه پردازان رفتاری بیان می گردد که با جنبه های شناختی تئوری مخالفت می کنند. آنها می گویند که هیچ توصیف واضحی برای این مسئله وجود ندارد که شناخت چطور می تواند منجر به عمل گردد. البته نظریه پردازان دیگر از ایده منبع شناختی انگیزه استقبال کردند.