بخشی از مقاله
اصول مدیریت بهداشتی و پیشگیري از شیوع بیماري در مزارع پرورش میگو
چکیده پرورش میگواز جمله فعالیت هاي آبزي پروري است که با توجه به سود آوري و محلی براي کسب درآمد ارزي و از
طرف دیگر وجود مناطق مستعد در کشور،در حال گسترش می باشد و تا کنون سرمایه گذاري هاي وسیعی در این زمینه انجام پذیرفته است بهره برداري بهتر از این سرمایه گذاري ها مستلزم آگاهی از دانش فنی روز و بهره گیري از پیشرفت هایی است که در گوشه و کنار جهان اتفاق می افتد در این مطالعه به اصول مدیریت بهداشتی مزارع پرورش میگو و پیشگیري از شیوع بیماري می پردازیم.اهمیت رعایت بهداشت در تمام مراحل پرورش آبزیان بر هیچ کس پوشیده نیست در پرورش میگو بهترین روش پیشگیري از بیماري ها،انتخاب محل مناسب،آماده سازي صحیح استخر و کیفیت مطلوب آب است.
واژگان کلیدي: پرورش میگو،شیوع بیماري،آبزي پروري
مقدمه
حرکت رو به رشد جمعیت جهانی و در پی آن ایران، سبب افزایش نیاز به انواع پروتیین هاي گیاهی و حیوانی ( دام ، طیور ، آبزیان ) شده است که بخشی از این نیاز پروتیینی توسط آبزیان تامین می شود. آبزیان منابع سرشاري از پروتیین هستند که از قابلیت هضم و جذب بالایی برخوردارند. میگو نیز از آبزیان مناسب و ممتازي است که سرشار از پروتیین و ید است.اراضی جنوبی کشور واجد شرایط اقلیمی مناسب براي پرورش این آبزي اند، لذا سرمایه گذاري در این زمینه رو به توسعه است.با توجه به کاهش روز افزون ذخایر دریایی و نیاز مردم به تغذیه از آبزیان و افزایش مصرف سرانه آن می طلبد که متخصصین علوم شیلاتی به دنبال برنامه ریزي مطلوب جهت بهره برداري مناسب از منابع آبهاي داخلی و اراضی مستعد براي امر تکثیر و پرورش ماهی و میگو باشد. در حالی که تکثیر و پرورش جهانی میگو از قدمت بیش از 50 سال تجربه عملی و علمی برخوردار است. این حرفه در کشور ما در زمره فعالیت هاي نوپا و جدید قرار دارد که در حقیقت نزدیک به یک دهه است که پرورش این آبزي به عنوان یک فعالیت تولیدي در ایران مطرح شده است. اگر چه طول این مدت کوتاه می باشداما دستاورد هاي حاصل از تلاش هاي انجام شده در این مدت و مطالعات و تحقیقات چند ساله اخیر به قدري چشمگیر بوده است که توانسته توسعه ي پرورش میگو در ایران را از برخی جهات تسریع و تاکنون توانسته جایگاه ویژه اي در صادرات غیر نفتی در کشور پیدا نماید و سالانه میزان ارزآوري بالایی را عاید کشور عزیزمان گرداند.
معرفی میگو هاي پرورشی
-1 میگوي سفید هندي (Penaeus indicus)
این گونه بدنی نیمه شفاف، به رنگ صورتی کمرنگ تا زرد دارد. از مهمترین مشخصات این گونه یک جفت آنتن بسیار بلند شیري رنگ است. این گونه در مقایسه با سایر گونه ها براي پرورش در سواحل جنوبی کشور از بازدهی خوبی برخوردار است و بخش وسیعی از استخرهاي پرورشی را به خود اختصاص داده است. درجه حرارت 22 تا 23
درجه سانتی گراد و شوري 15 تا 25 جز در هزار براي پرورش این گونه مناسب است.
-2 میگوي موزي (Penaeus merguriensis)
بدن میگوي موزي به رنگ صورتی تا زرد کمرنگ است و خال هاي قرمز مایل به قهوه اي دارد.این گونه در آب هاي جنوبی کشود به صورت طبیعی وجود دارد و از انواع میگوهاي مرغوب محسوب می شود.درجه حرارت 25 تا 32
درجه سانتی گراد و شوري 15 تا 32 جز در هزار براي پرورش این گونه مناسب است.
-3 میگوي ببري سبز(( Penaeus semisulcatus
بدن این گونه باند هایی رنگی دارد که این باند ها به صورت اریب یا متقاطعند. در ایران مطالعات فراوانی بروي این گونه براي پرورش صورت گرفته است که هم اکنون نیز ادامه دارد، اما هنوز اطلاعات دقیقی درباره ي شرایط زیستی آن در دست نیست.
درجه حرارت 24 تا 34 درجه ي سانتی گراد و شوري 15 تا 28 جز در هزار براي پرورش این گونه مناسب است.
