بخشی از مقاله
-1مقدمه
در خصوص اهمیت فرهنگ نام در جغرافیا سخن بسیار است. بشر از زمانی که با مکانی سروکار یافته لزوم شناسایی و نامگذاري مکان ها را دریافته است. اولین گام در لزوم نامگذاري مکان هاي جغرافیایی ارتباط انسان با آن مکان است، در غیر این صورت ممکن است سال ها بگذرد و مکانی بی نام بماند. نام گذاري بر مکان هاي مختلف بدان سبب است که مکان هاي گوناگون شناسایی شوند و از یک دیگر تمیز داده شوند.
درباره اهمیت نام در جغرافیا همین بس که بهترین تصاویر ماهواره اي که امروزه توسط ماهواره هاي پیشرفته در اختیار بشر قرار می گیرند و از مشکلات امر نقشه برداري زمینی می کاهند، تا زمانی که گویا نشده اند یعنی نام جغرافیایی بر آن نهاده نشده است، کاربردي نمی یابند و در حکم نوعی تابلو جلوه می نمایند و این اسامی جغرافیایی هستند که به مکان هاي مختلف هویت و شخصیت می دهند .
[1] بخشی از نام هاي جغرافیایی را اسامی آبادي ها - مسکون یا خالی از سکنه - تشکیل می دهند. در این خصوص که بر چه مبنایی اسامی مکان ها و کلا اسامی جغرافیایی انتخاب گردیده اند باید اذعان کرد که پژوهش در اسامی مکان هاي مختلف جغرافیایی، نیازمند بازگشت به پیشینه دیرینه مکان هاست. مسلما همانند مکان هاي مختلف جغرافیایی، اسامی آنان نیز به مرور زمان دستخوش تحول و تغییر شده است و شاید بتوان گفت کمتر مکانی را می توان یافت که در طول اعصار مختلف به یک نام شناخته شده باشد .[2]
-2 منشا نام هاي جغرافیایی
نام هاي جغرافیایی اصل و منشایی کهن و معنایی خاص دارند. این نام ها توسط اشخاص مختلف در معرض تحول و تغییر قرار گرفته اند، گاه اراده یک زمامدار، که نامی را ناخوشایند یافته و گاهی خطا و اشتباه کاتبی در نگارش، اسمی پرمعنا و شناخته را به دست فراموشی سپرده است .[3] اهمیت ذاتی و لزوم حراست از نام هاي جغرافیایی همچون یکی از مواریث مهم ملی و فرهنگی، بر ارباب بصیرت و دانش پوشیده نیست. با این حال قدر این گنجینه گرانبها در بیشتر کشورهاي جهان ناشناخته مانده است و در ایران نیز چنان که باید و شاید به این مهم در کلیه سطوح جامعه توجه لازم مبذول نمیشود.
هر گاه گروهی از دانشمندان و کارشناسان علوم و فنون گوناگون همراه با ادیبان و هنرمندانی به گردش و بررسی در ناحیه اي بپردازند، چه بسا کسانی از آنها از زیبایی طبیعت و ویژگی هاي گوناگون آن سخن بگوید اما کمتر احتمال دارد که کسی از آنها به یاد گنجی بیفتد که در درون نام هاي جغرافیایی نهفته است. این کم اعتنایی که ناشی از کم علاقه بودن به نیا، خاك و مردم و مرز و بوم نیست و معلول علل دیگري نیز است.
در این زمینه کثرت نام آبادي ها وجود نوعی طبقه بندي را ایجاب می کند. این طبقه بندي ممکن است بر اساس منشاء و وجه تسمیه آنان و یا بر پایه حروف الفبایی، دوره هاي تاریخی همچون قبل و پس از اسلام و یا بر اساس زبان و گویش هاي مختلف، از جمله فارسی، ترکی، لري و عربی باشد. از جمله ملاك هایی که انسان را به یافتن منشا طبیعی یا غیرطبیعی آبادي ها رهنمون می سازد، اسامی آنهاست. با نگاهی گذرا بر اسامی آبادیها می توان آنها را چنین طبقه بندي نمود:
الف - اسامی برخی آبادي ها منشا طبیعی دارند که خود به چند دسته تقسیم می شوند، از جمله اینکه نام آبادي ریشه در پستی و بلندي - میانکوه - ، منابع آب - میان رود - ، آب و هوا و شرایط جوي - گرم دره فریدونشهر - ، پوشش گیاهی و رستنیها - مرغزار - و ... دارند.
ب - اسامی آبادي هایی که وجه نامگذاري آنها مسائل انسانی است از جمله آبادي هایی که وجه نام گذاري آنها مسائل انسانی و یا ویژگی هاي جمعیتی است - شاهسون - ، آبادي هایی که معنا و مفهومی نظامی دارد - قلعه کرشاهی - و یا مفهومی شخصی - علی آباد - دارد. در این میان بخش قابل توجهی از اسامی آبادي هاي کشور برگرفته از ویژگی هاي مذهبی است. صرف نظر از معنا و مفهوم اسامی، می توان این بخش را به دو دسته تقسیم نمود:
-1آبادي هایی که صرف نظر از زمان پیدایش و علل وجودي آنها در دوران اسلامی تغییر نام داده و یا القابی ویژه یافتهاند.
-2 آبادي هایی که پس از ظهور اسلام بنا گردیده و از فرهنگ این آیین نشات گرفته اند و اسامی آنها نیز برگرفته از القاب ویژه در فرهنگ اسلامی است، القابی همچون »زیارتگاه«، »امامزاده« و »قدمگاه« و ... همه نشانگر تاثیر انکار ناپذیر اسلام در نام و نشان مکان هاست .[4]
-3 امامزاده
در بین آبادي هاي عنوان یافته از فرهنگ اسلام، امامزاده رایج ترین لفظ آبادي هاي ایران می باشد. وجود مزار متبرکه امامزادگان و احفادشان که در سرتاسر ایران پراکنده اند، به وقایع تاریخ صدر اسلام و حداکثر به قرن سوم هجري برمی گردد. مهاجرت سادات حسنی و حسینی به نقاط گوناگون سرزمین هاي شرقی اسلامی از همان صدر اسلام و در حکومت امویان خاصه در عصر حجاج بن یوسف و زمان تسلط او بر »عراقین« از سوي امویان 75-95 - ق - با همه بیداد گري ها و سفاکی هایش به فرزندان علی - ع - آغاز شده بود .[5] به طور کلی برخی از آبادي هاي ایران به واسطه آن که مدفن این بزرگواران قرار گرفته اند، عنوان امامزاده دارند. این عنوان با قید پسوند حدود 45 آبادي در کشور است .[6]
-4 بخش امامزاده - بادرود -
الف- ویژگی هاي جغرافیایی بخش بادرود - امامزاده -
بادرود از شمال به شهر کاشان و از جنوب به شهرهاي نطنز و اصفهان، از جنوب شرق به اردستان و از شمال و شمال شرق به دشت کویر محدود شده است و تا مرکز استان اصفهان 167 کیلومتر فاصله دارد. منطقه مورد بررسی بین ارتفاعات شمال شرق و جنوب غرب، در طول شرقی 51 درجه و 51 دقیقه تا 52 درجه و 9 دقیقه و عرض شمالی 33 درجه و 36 دقیقه تا 33 درجه و 47 دقیقه قرار گرفته، که به تبعیت از موقعیت زمینشناسی منطقه از شمال غرب به جنوب شرق کشیده است .[7]
ارتفاع منطقه که شیب کمتر از یک درجه دارد بین 900 تا 1100 متر از سطح دریاست و داراي آب و هواي گرم و خشک بیابانی است. مقدار متوسط بارندگی سالانه محدوده نیز حدود 100- 110 میلیمتر می باشد .[8] بر اساس آخرین تقسیمات کشوري - 1385 - ، بخش بادرود - امامزاده - از 2 دهستان به نام هاي خالد آباد و امامزاده آقاعلی عباس تشکیل شده و داراي 2 شهر بادرود و خالد آباد و 6 روستا به نام هاي اریسمان، ده آباد، فمی، متین آباد، عباس آباد و سرآسیاب می باشد. طبق سرشماري عمومی نفوس و مسکن 1385 بخش بادرود داراي 23211 نفر جمعیت است که 17699 نفر 76/2 - درصد - در شهر و 5512 نفر 23/7 - درصد - در نقاط روستایی زندگی می کنند .[9]
