بخشی از مقاله
چکیده
عسل ماده شیرین طبیعي تولید شده توسط زنبورهاي عسل از شهد گلها یا ترشحات بخشهاي زنده گیاهان است که عالوه بر مصرف خوراکی، اهمیت دارویی آن در قدیمی ترین اسناد مختلف علمی به ثبت رسیده، و از دوران باستان خاصیت ضد باکتریایی و همچنین فعالیت پاکسازی و ترمیم زخم آن شناخته شده است. خاصیت شفابخش عسل به فعالیت ضدباکتریایی، حفظ شرایط مرطوب زخم، و ویسکوزیته باالی آن بر می گردد که به ایجاد یک سد محافظ در برابر عفونت کمک می کند. خواص ایمنی شناسی عسل مربوط به ترمیم بیش از اندازه زخم ها می باشد. فعالیت ضد میکروبی در بسیاری از عسل ها مربوط به تولید آنزیمی پراکسید هیدروژن است، با این حال، نوع دیگری از عسل، به نام عسل غیر پراکسیدی - عسل - manuka، اثرات ضد باکتریایی قابل توجهی را حتی بدون فعالیت پراکسید هیدروژن نشان می دهد، که مکانیسم این نوع عسل ممکن است مربوط به سطح پایین pH و مقدار قند باال - اسموالریته باال - باشد که می تواند به اندازه کافی مانع از رشد میکروب ها شود.
عسل های مجاز به استفاده در پزشکی در فعالیت باکتری کشی در شرایط in vitro در برابر باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک و عامل ایجاد کننده عفونت های تهدید کننده در سالمت انسان قوی هستند. اما، با توجه به تنوع مکانی و زمانی در منابع شهد تغییرات زیادی در فعالیت های ضد میکروبی برخی از عسل های طبیعی وجود دارد. بنابراین شناسایی و توصیف اصول فعالیت می تواند اطالعات ارزشمندی را بر کیفیت و پتانسیل درمانی ممکن برای عسل - علیه بسیاری از اختالل دهنده سالمتی در انسان - ارائه دهد و به این دلیل روی خواص درمانی عسل با تاکید بر فعالیت ضد باکتریایی عسل بحث می شود.
کلمات کلیدی: عسل، فعالیت ضدباکتریایی، اثر غیر پراکسیدی، گلوکزاکسیداز، خواص درمانی، عوامل ضد میکروبی
مقدمه
عوامل ضد میکروبی به طور اساسی در کاهش بیماری های عفونی نقش مهمی را ایفا می کنند. با این حال، به همان اندازه که پاتوژن های مقاوم توسعه و گسترش پیدا می کند اثر ضد میکروب ها کاهش میابد، این نوع از باکتری های مقاوم به عوامل ضد میکروبی، به طور جدی تهدیدی برای سالمت انسان ها و برای همه گونه های آنتی بیوتیکی از جمله داروهای دسته بندی شده اصلی می باشد و در نتیجه فرکانس های مقاومت در سرتاسر جهان در حال افزایش هستند. بنابراین استراتژی جایگزین ضد میکروبی ضروری و مورد نیاز است و این وضعیت منجر به ارزیابی مجدد به استفاده درمانی از تیمارهای قدیمی مانند گیاهان و محصوالت بر پایه تولید گیاهی از جمله عسل شده است. استفاده از طب سنتی برای درمان عفونت از زمان خلقت انسان به صورت تجربی به وجود آمده است.
تولید عسل توسط زنبور عسل به عنوان یکی از قدیمی ترین طب های سنتی جهت درمان بسیاری از بیماری های انسانی در نظر گرفته شده است .[1] در حال حاضر، بسیاری از محققان فعالیت ضد میکروبی عسل را گزارش کرده اند و مشخص شده است که عسل طبیعی حرارت ندیده در برابر باکتری های پاتوژن، باکتری های دهان و هم چنین باکترهای فاسد کننده مواد غذایی طیف گسترده ای از فعالیت ضد میکروبی از خود نشان می دهد. در قدیمی ترین فرهنگ ها عسل با دو هدف، پزشکی و تغذیه ای مورد استفاده قرار گرفته است، با این عقیده که عسل به عنوان ماده مغذی، دارو و مرهم می تواند عمل کند، به این ترتیب یکی از شاخه های طب جایگزین apitheraphi نامیده می شود. در سال های اخیر پیشنهاد درمانی بر پایه عسل و دیگر محصوالت زنبور عسل در برابر بسیاری از بیماری ها، از جمله عفونت های باکتریایی توسعه پیدا کرده است و در حال حاضر بسیاری از عسل ها با سطوح استاندارد از فعالیت ضد باکتریایی به فروش می رسند. عسل Leptospermum scoparium بهترین عسل شناخته شده است و گزارشات نشان می دهد که اثر مهار کنندگی روی حدود 60 گونه از باکتری ها از جمله هوازی ها، بی هوازی ها، گرم مثبت و گرم منفی دارد. عسل Tualang متغیر است اما فعالیت وسیعی در مقابل گونه های مختلفی از باکتری های روده ای و زخم از خود نشان می دهد . [2]
برخالف گلوکز اکسیداز، خاصیت آنتی باکتریایی از عسل های گونه Leptospermum روشن و مقاوم به حرارت هستند. عسل های طبیعی از دیگر منابع بسیار متفاوت هستند تا آن جایی که قادرند 100 برابر فعالیت ضد باکتریایی به علت وجود پراکسید هیدروژن داشته باشند. عسل هیگروسکوپیک است به این معنی که می تواند رطوبت را خارج سازد و در نتیجه قادر است باکتری ها را بدون آب کند، همچنین محتوای باالی شکر و سطح پایین pH می تواند از رشد میکروارگانیسم ها جلوگیری کند. بر اساس جستجوهای گسترده در چندین مجالت پزشکی و گزارش های مبنی بر جستجوهای اینترنتی، بحث ما به روز کردن حقایق و پدیده های روایت شده است، بنابراین خواص پزشکی عسل با تاکید بر فعالیت ضد میکروبی در این مقاله بررسی می شود. [3]
.1 خاصیت دارویی
عسل دارویی قدیمی برای تیمار زخم های عفونی می باشد که اخیرا توسط حرفه پزشکی با توجه به ناتوان عمل کردن عوامل درمانی مدرن و مرسوم، کشف شده است. اولین رفرنس نوشته شده در مورد عسل، سنگ نبشته سومری بوده است و قدمت آن به 2000 تا2100 سال، قبل از میالد بر می گردد که از عسل به عنوان دارو و پماد استفاده می کرده اند. ارسطو 322-384 - قبل از میالد - از عسل های متفاوت بحث می کند و اشاره به عسل های روشن به عنوان مرهمی خوب برای درد چشم ها و زخم ها کرده است. بر طبق گزارشات عسل Manuka دارای فعالیت ضد میکروبی در برابر باکتری های پاتوژن از قبیل استافیلوکوکوس اورئوس و هلیکو باکترپیلوری می باشد و تولید این عسل به عنوان غذای کاربردی در تیمار جراحت ها و زخم معده امید بخش است. عسل از زمان های قدیم به عنوان روشی برای تسریع ترمیم زخم ها و پتانسیلی برای کمک به بهبود زخم ها، بارها و بارها نشان داده شده است.
عسل تاثیر قابل قبولی به عنوان عاملی برای تیمار زخم و زخم بستر و دیگر عفونت های پوستی ناشی از زخم ها و سوختگی ها دارد. خواص شفا بخش عسل می تواند به فعالیت ضد میکروبی و حفظ رطوبت محیط زخم نسبت داده شود و همچنین باال بودن ویسکوزیته می تواند کمک به ایجاد یک سد حفاظتی برای جلوگیری از عفونت کند. گزارشات زیادی از تاثیر عسل به عنوانی پماد و یا مرهمی بر زخم ها، سوختگی ها، زخم و التهاب پوستی وجود دارد. خاصیت ضد باکتریایی عسل باعث تسریع رشد بافت جدید برای بهبود زخم ها می شود. فعالیت عسل Manuka و Medihoney در شرایط in vivo نشان داد که می تواند برای تیمار زخم معده و همچنین زخم های عفونی و سوختگی مناسب باشد . [4] عسل هنگامی که به صورت موضعی اعمال می شود، به سرعت باعث تخلیه عفونت های زخم و در نتیجه تسهیل در ترمیم زخم های عمیق عفونی می گردد. کاربرد عسل می تواند باعث گسترش در بهبود زخم
