بخشی از مقاله
چکیده
برنامهریزي مدیریت ریسک فرآیند سیستماتیک تصمیمگیري در خصوص این که چه رویکردي جهت برنامهریزي و اجراي فعالیتهاي مدیریت ریسک در طول حیات پروژه باید اتخاذ گردد. مدیریت ریسکها یکی از حیاتیترین فعالیتها به منظور حصول اطمینان از موفقیت پروژه در مدیریت پروژه میباشد. شناسایی ریسک شامل تعیین ریسکهایی است که میتوانند بر پروژه اثر گذاشته و همچنین مستندسازي ویژگیهاي آنهاست. که این فرآیند میتواند شامل یک ارزیابی ساده سازماندهی شده شناسایی ریسک توسط تیم پروژه باشد در این مقاله یک روش دانش بنیان براي شناسایی و ارزیابی ریسکهاي پروژههاي طراحی، تدارك و ساخت به کار گرفته شده است و نتایج نشان میدهد که چگونه رویکردهاي دانش بنیان جاري براي مدیریت ریسک میتوانند بهبود یابند تا بتوانند شاخصهاي پروژه و پاسخگوي خواستههاي کاربران سیستم باشند.
مقدمه
امروزه یک پروژه در چرخه عمر خود با مخاطرات و ریسکهاي فراوانی مواجه میشود که در صورت مواجهه با هر یک از آنها باید نتایج ناشی از آنها، ارزیابی و بررسی شود. مدیریت ریسک فرآیند نظام یافته شناسایی، تحلیل و واکنش به ریسک پروژه است. این مدیریت متضمن بیشینه نمودن احتمال و پیامدهاي رویدادهاي مثبت و کمینه نمودن احتمال و پیامدهاي رویدادهاي منفی در راسنتاي اهداف پروژه است. مدیریت ریسک مانند یک رادار جلوبین عمل کرده و آینده غیر قطعی را جست و جو میکند تا چیزهایی را که ممکن است سبب خطري مهم شوند، شناسایی و از آنها اجتناب شود یا فرصتی مهم کشف شود.
مدیریت دانش
در گذشته تنها شرکتها و سازمانهایی که از فنآوريهاي پیشرفته استفاده میکردند به ضرورت استفاده از ابزارهاي مدیریت دانش واقف بودند ولی امروزه به نوعی تمامی سازمانها جداي از نوع کسب و کاري که در آن مشغولند این حقیقت و ضرورت را دریافتهاند.[32] از سالها پیش - تقریباً از جنگ جهانی دوم - محدود بودن "سرمایههاي ملموس" و فیزیکی و نیاز به افزایش برنامه ریزي شدة آن ها، منجر به خلق شاخه هاي علمی مختلف شده بود.
به عنوان مثال، برنامه ریزي خطی و پژوهش عملیاتی، مکان یابی و تخصیص، طراحی کارخانه، تعمیرات و نگهداري، بهره وري ماشین آلات، برنامه ریزي تولید و ... همگی در جهت مدیریت سرمایه هاي ملموس ایجاد شده بود. اما "سرمایه هاي ناملموس"، تا آن زمان مورد توجه قرار نگرفته بود. در اقتصاد جدید، ارزش نهفته در بازار ترکیبی از سرمایه هاي ملموس و ناملموس است و سرمایه دانشی بخش عمدة سرمایه هاي ناملموس را تشکیل می دهد و به عنوان عامل اصلی تولید، بیش از سرمایه، مواد خام و نیروي انسانی، نقش ایفا می کند. مدیریت این سرمایه ناملموس در دهه اخیر توجه محققان زیادي را به خود جلب کرده و مبحثی به نام مدیریت دانش را فراروي مدیران گشوده است.[48
